O τυφλός oδοιπόρος του Θεού.

 

Μητροπολίτου Αργολίδος κ. Νεκταρίου

 

Ἀπό τό σημεῖο αὐτό ἀρχίζει μιά νέα θαυμαστή περίοδος στή ζωή τοῦ π. Ἀλεξίου. Παραδομένος ἐν­τελῶς στή χάρη καί τήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ, ὁ τυφλός καί ἀδύναμος διάκονος, ξεκινάει μιά μεγάλη πορεία. Θά ζήσει θαυμαστά γεγονότα, νέες δοκιμασίες, ἀπίστευτα ὅλα γιά τήν κοινή λογική μας! Ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ θά τόν ὁδηγήσει σέ τόπους μακρινούς. Ἕνα ἄλλο φῶς θά ἀντικαταστήσει τά τυφλά μάτια του καί θά φωτίζει τό δρόμο του. Διηγεῖται ὁ ἴδιος γι’ αὐτή τήν ἀόρατη παρουσία τοῦ Κυρίου:

«Στίς ὁδοιπορίες μου μέ καθοδηγοῦσε καί μέ βοηθοῦσε ὁ Θεός. Μοῦ ἔστειλε ἕνα “θερμό πνεῦμα”. Ἐμ­­πιστεύθηκα σ’ αὐτό. Ἦταν σάν φῶς στούς ὀ­φθαλ­μούς μου. Προχωροῦσε μπροστά μου καί εἶχε πολλή θερμότητα. Τό χειμώνα μέσα στήν παγωνιά ἐρχόταν ἀπ’ αὐτό ἀσυνήθιστη ζέστη. Κι ἐγώ ἀκολουθοῦσα αὐτή τή θερμότητα καί βάδιζα, βάδιζα, βάδιζα…

»Τό πνεῦμα αὐτό ἦταν ὁ ὁδηγός μου. Στά χέρια εἶχα δύο μπαστουνάκια. Μέ τό ἕνα ἐρευνοῦσα τό δρόμο. Τό ἄλλο ἦταν τό στήριγμά μου. Ὅπου μέ ὁ­δηγοῦσε αὐτό τό πνεῦμα, ἐκεῖ καί πήγαινα».

Σ’ ὅλες τίς ὁδοιπορίες του ὁ π. Ἀλέξιος προσευχόταν στόν Κύριο καί στόν ἅγιο Νικόλαο καί τούς παρακαλοῦσε νά τόν βοηθοῦν καί νά τόν προστατεύ­ουν.

Κάποτε περπατοῦσε πάνω στά βουνά. Βρέθηκε κοντά στό γκρεμό, ἀλλά ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ τόν προφύλαξε καί δέν ἔκανε τό μοιραῖο βῆμα. Ἄλλοτε πάλι γλίστρησε καί κύλησε σέ μιά πλαγιά τοῦ βουνοῦ, ἀλλά ἔνιωσε κάποιο χέρι νά τόν συγκρατεῖ. «Ποιός εἶσαι;» ρώτησε ὁ τυφλός διάκος, καί προσπαθοῦσε μάταια νά ψάξει μέ τά χέρια γύρω του. «Βαρβάρα», ἄκουσε μιά φωνή. Ὁ π. Ἀλέξιος θεωροῦσε ὅτι ἐκείνη τή φορά τόν ἔσωσε ἡ ἁγία Βαρβάρα.

Στίς ὁδοιπορίες του ὁ π. Ἀλέξιος συναντοῦσε διάφορους ἀνθρώπους. Μερικοί τόν θεράπευαν, τόν τάϊζαν, τόν πήγαιναν ὅπου ἤθελε. Ἄλλοι, ἀντίθετα, δέν τοῦ ἔδιναν οὔτε μία μπουκιά ψωμί, τόν λιθοβολοῦσαν, τόν χτυποῦσαν, τόν κορόϊδευαν. Κάποια στιγμή τόν βρῆκαν κλέφτες καί κακοῦργοι, οἱ ὁποῖοι τοῦ ἐπιτέθηκαν, τόν χτύπησαν, τοῦ ἀφαίρεσαν τά ροῦχα, τόν ἄφησαν γυμνό καί ἔφυγαν. Μέ ἰδιαίτερη εὐγνωμοσύνη θυμόταν μιά χωρική ἀπό τά Οὐράλια βουνά, τή Βαρβάρα, τόν ἄντρα της Δημήτριο καί τά παιδιά τους Ἰβάν καί Βλαδίμηρο. Εἶχε πέσει τότε σέ κακοκαιρία. Τόν πῆραν σπίτι τους, τόν φιλοξένησαν, τόν τάϊσαν, τόν ἔπλυναν κιόλας. Ἔμεινε μαζί τους τρεῖς μέρες μέχρι νά τελειώσει ἡ χιονοθύελλα.

Σάν ὁδοιπόρος ὁ π. Ἀλέξιος, ἔφτασε μέχρι τήν πόλη Μπουζουλούκ στά Οὐράλια, ὅπου φοβόταν στήν ἀρχή τά τράμ. Ἔλεγε μάλιστα: «Δέν ἔζησα ποτέ στόν κόσμο καί δέν μποροῦσα νά καταλάβω γιατί τόσες φωνές, τόσος θόρυβος, τόση φασαρία».

Στό Μπουζουλούκ τόν συνέλαβαν ὡς ἄστεγο. Τόν ἔστειλαν στό νοσοκομεῖο τῆς πόλης. Ἐκεῖ βρέθηκε μιά πιστή χριστιανή νοσηλεύτρια, ἡ ὁποία τόν βοήθησε. Ὅταν τελείωσε ἡ θεραπεία του καί τόν ἄφησαν ἐλεύθερο, τόν ἔβγαλε ἔξω ἀπό τήν πόλη καί ὁ π. Ἀλέξιος συνέχισε τήν ὁδοιπορία του. 

Ὁ Στάρετς Ἀντώνιος γιορτάζει στίς 6 Δεκεμβρίου

 

 

 

Το βιβλίο «ΣΤΑΡΕΤΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ"κυκλοφορείται 

από τις εκδόσεις «ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ».

(τηλ.: 210 9310605).