Οι ηρωϊδες γυναίκες σύζυγοι των ιερέων.

         

Η πρεσβυτέρα Βαρβάρα Μεταλληνού με αφορμή την ημέρα της γυναίκας

Του Αντώνη Μακατούνη

(από το Σαββατιάτικο ένθετο της Δημοκρατίας για την Ορθοδοξία)
Ξεχωριστή θέση στη ζωή της ενορίας κατέχει η πρεσβυτέρα, η οποία είναι το στήριγμα και η συνοδοιπόρος του έγγαμου κληρικού. Με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας συναντήσαμε μια πρεσβυτέρα που συμμετέχει με ιδιαίτερο ζήλο στα κοινά και διακρίνεται για την προσφορά της στους συνανθρώπους της από τη θέση της προέδρου του Συλλόγου Αγέννητου Παιδιού «Η Αγκαλιά». 

Ο λόγος για τη θεολόγο-φιλόλογο Βαρβάρα Μεταλληνού που βρίσκεται επί μισό αιώνα στο πλευρό του π. Γεωργίου Μεταλληνού και αποτελεί τον «βράχο» που στέκεται δίπλα του και το απάνεμο «λιμάνι» του, χαρίζοντάς του την ηρεμία και τη γαλήνη που του είναι απαραίτητες αφού, ως γνωστόν, ο π. Γεώργιος είναι αρκετά πολυάσχολος και αεικίνητος. Αλλωστε, δεν είναι τυχαία η ρήση του θυμόσοφου λαού μας ότι πίσω από ένα σπουδαίο άνδρα κρύβεται μια εξίσου σημαντική γυναίκα. Αυτό ενισχύεται ακόμη περισσότερο αν αναλογιστούμε ότι πρόκειται για έναν ιερέα, έναν εργάτη του Θεού.

Ομως, ποιος είναι ο ρόλος της γυναίκας και δη της πρεσβυτέρας στη σύγχρονη κοινωνία μας;
«Η γυναίκα, μην ξεχνάμε, είναι ευλογημένη και αυτή από τον Θεό, έχει αναλάβει κατεξοχήν το έργο και την αποστολή της μητρότητας, χωρίς αυτό να τη δυσκολεύει στο να στραφεί στον κοινωνικό περίγυρο, ούτως ώστε ως μάνα -με μεγαλύτερη ευαισθησία- και ως πρεσβυτέρα ιδιαίτερα -που θα έχει και τη μεγάλη της οικογένεια που λέγεται ενορία- θα μπορέσει να καλύψει, να συμπαρασταθεί και να αγκαλιάσει λειτουργώντας ως γυναίκα που δείχνει την ευαισθησία και την αγάπη της για τον συνάνθρωπο. Ως πρεσβυτέρα, ανοίγονται φυσικά και άλλοι χώροι στους οποίους μπορεί να κινηθεί, συμμετέχοντας δυναμικά στην ενοριακή ζωή και στη θεία λατρεία. Ιδίως σε αρκετά χωριά της επαρχίας αλλά και σε απομακρυσμένα νησιά (η πρεσβυτέρα) αντικαθιστά τον ψάλτη που δεν υπάρχει. Φυσικά κύριο έργο της είναι, ειδικά αν έχει μικρά παιδιά, η κατ’ οίκον εκκλησία, αλλά αν έχει εργατικότητα και ενδιαφέρον για τα κοινά θα προσφέρει και στην ενορία, η οποία της ανοίγει και άλλους ορίζοντες» τονίζει η κυρία Μεταλληνού. Εκ παραλλήλου στηλιτεύει τα άσχημα αποτελέσματα του φεμινιστικού κινήματος του παρελθόντος (κυρίως τη δεκαετία του '80 στην Ελλάδα): «Η διακονία δεν είναι κάτι που μειώνει τη γυναίκα, αλλά είναι στη φύση της. Δεν σημαίνει ότι γίνεται υπηρέτρια. Η πραγματικότητα είναι ότι ο αποπροσανατολισμένος φεμινισμός, που τον βιώσαμε τη δεκαετία του '80 και '90, δεν ήταν γνήσιος γιατί οι περισσότερες γυναίκες χώρισαν, έκαναν ταξίδια και διασκέδαζαν μόνες τους.

Αντίθετα, η φύση η ίδια καλεί τον άνδρα και τη γυναίκα να αγωνιστούν και να προσπαθήσουν μαζί. Φεμινισμός γνήσιος είναι να αναδειχθεί η γυναίκα μέσα σε αυτό που κατεξοχήν κυριαρχεί μέσα της, δηλαδή στο πλησίασμα του άλλου, στην αγάπη και τη μητρότητα. Ολες αυτές απεμπόλησαν τη γυναικεία φύση, αρνήθηκαν τη μητρότητα, έμειναν σαν τις καλαμιές στον κάμπο, με συνέπεια να ζητούν μετά τα 50 μέσω της τεχνητής γονιμοποίησης να αποκτήσουν παιδιά».

Η κυρία Μεταλληνού καταλήγει δίνοντας τις πολύτιμες συμβουλές τις στα νέα παντρεμένα ζευγάρια, ώστε να σταματήσει το αρνητικό φαινόμενο των πολλών και εύκολων διαζυγίων που «σερβίρονται» ως κατάλληλη και ιδανική λύση στα ενδοοικογενειακά προβλήματα: «Δεν έχουν πιστέψει στον γάμο, αλλά τον πήραν επιφανειακά. Οπωσδήποτε είναι και θέμα εγωισμού, μπορεί ο άνδρας να έχει την πεποίθηση “εγώ είμαι άνδρας και ό,τι πω θα πρέπει να γίνει”, η γυναίκα, από την άλλη, με το μνημονικό ότι τη θεωρούν υποδεέστερη αντιδρά στο παραμικρό χωρίς διάλογο και χωρίς την ανεκτικότητα που θα πρέπει να έχει ο ένας στη δύσκολη ώρα του άλλου. Μην ξεχνάμε ότι την ώρα του μυστηρίου του γάμου αναφέρεται ότι ο άνδρας θα πρέπει να θυσιάζεται για τη γυναίκα του, όπως θυσιάστηκε ο Χριστός για την Εκκλησία. Συνήθως βέβαια όλοι μένουν στη φράση “η δε γυνή ίνα φοβήται (σέβεται) τον άνδρα”. Αυτό είναι το ελάχιστο».


«Η Αγκαλιά»

Πριν από λίγους μήνες ο Σύλλογος Αγέννητου Παιδιού «Η Αγκαλιά» έκλεισε τα 15 χρόνια ευαγούς λειτουργίας σώζοντας τη ζωή τουλάχιστον 1.600 εμβρύων, που χωρίς την «Αγκαλιά» θα ήταν καταδικασμένα σε θάνατο. Επίσης, κύρια προσπάθεια και φροντίδα είναι οι προσφερόμενες υπηρεσίες προς τις μητέρες να γίνονται όλο και πιο επωφελείς και αποτελεσματικές, αλλά και η ενημέρωση του κόσμου στα θέματα όπως η αξία της ζωής από την εμβρυακή ηλικία και η τόνωση του σεβασμού στο θείο δώρο της μητρότητας και της πατρότητας. Στα άμεσα σχέδια της «Αγκαλιάς» είναι η δημιουργία βρεφονηπιακού σταθμού.

Ομως πώς ξεκίνησε «Η Αγκαλιά», με ποια αφορμή; «Ακούγαμε για τον τεράστιο αριθμό των αμβλώσεων που εξακολουθεί δυστυχώς να υφίσταται στις ημέρες μας. Στη δεκαετία του '80 οι φεμινίστριες απαιτούσαν και πέτυχαν τελικά να είναι απόλυτα ελεύθερες οι αμβλώσεις, με τον ισχυρισμό ότι είναι το σώμα τους και το κάνουν ό,τι θέλουν, και ότι το έμβρυο είναι ένα ζελέ! Μια μεγάλη συντροφιά ανθρώπων που προβληματιζόμασταν δημιουργήσαμε τον σύλλογο προστασίας της ζωής. Ομως, επειδή είδαμε ότι πολλές γυναίκες οδηγούνται στην άμβλωση είτε επειδή εγκαταλείπονται είτε από το οικογενειακό τους περιβάλλον, και κυρίως από τον σύζυγο, ειδικά όταν πρόκειται για δεύτερο ή τρίτο παιδί με το άλλοθι των οικονομικών προβλημάτων, κάτι που συμβαίνει κατά κόρον αυτή την περίοδο, προέκυψε “Η Αγκαλιά”. Αυτή τη στιγμή τροφοδοτούμε 200 οικογένειες και συμβάλλουμε στα έξοδά τους. Ευτυχώς, πρόσφατα βρεθήκαμε σε δικό μας χώρο, από δωρεά (επί της Λεωφόρου Αθηνών 84), και αποφεύγουμε τα πολλά ενοίκια που είχαμε» επισημαίνει η κυρία Μεταλληνού.

 

Πηγή:  εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ