Ζωντανή Αναμετάδοση Ιερών Ακολουθιών

Τρίτη 31 Μαρτίου 2015

Η μαθητιώσα νεολαία πρωτοπόρος στον Κυπριακό αγώνα του 1955-59!! (1ο μέρος)


Δανάη Γεωργιάδου,  
Φιλόλογος, Λευκωσία

Μια από τις ενδοξότερες σελίδες ηρωισμού και πίστης στα ιδανικά της Ελευθερίας και του Ελληνισμού αποτελεί ο αγώνας της Κύπρου του 1955-59, που απάλλαξε την Κύπρο από τους Άγγλους αποικιοκράτες.
Το 1878 οι Άγγλοι διαδέχονται τους Τούρκους στην κατοχή του νησιού. Οι Κύπριοι διατρανώνουν με κάθε ευκαιρία τον πόθο τους για Ένωση με την Ελλάδα και αισιοδοξούν ότι η Μεγάλη Βρετανία θα βοηθήσει προς τον σκοπό αυτό, όπως είχε κάνει και με τα Επτάνησα. Το 1931 ο λαός εξεγείρεται, καίει το Κυβερνείο και υψώνει τη γαλανόλευκη.
Οι ταραχές εξαπλώνονται παντού, οι Άγγλοι όμως απαντούν με συλλήψεις, φυλακίσεις, επιβολή προστίμων και κατάργηση συνταγματικών ελευθεριών. Χειρότερα όλων είναι τα καταπιεστικά μέτρα που λαμβάνονται εναντίον της παιδείας, με στόχο τον αφελληνισμό του νησιού. Κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου οι ελπίδες αναπτερώνονται λόγω της συμμαχίας της Ελλάδας με τους Βρετανούς, λίγο αργότερα όμως η στάση των πρώην συμμάχων είναι απογοητευτική. Στο Δημοψήφισμα, που διοργανώνει η Εθναρχούσα Εκκλησία  τον Ιανουάριο του 1950, ο λαός στη συντριπτική του πλειοψηφία ψηφίζει υπέρ της Ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα. Η Μεγάλη Βρετανία τότε αρνείται οποιαδήποτε συζήτηση και δηλώνει ότι γι’ αυτήν «δεν υφίσταται Κυπριακόν ζήτημα ούτε εις το παρόν ούτε εις το μέλλον». Με τα δεδομένα αυτά η ανάληψη ένοπλου αγώνα είναι πλέον μονόδρομος για την Κύπρο. 
1Η εξέγερση, που ξέσπασε την 1η Απριλίου 1955, ήταν παλλαϊκή, φάνηκε όμως από την αρχή πως πρωταγωνιστής ήταν η Κυπριακή νεότητα. Το 70% των πεσόντων ήταν νέοι 15-25 ετών, από τους οποίους το 7% ήταν μαθητές κάτω των 17. Ο νεαρότερος ήρωας της ΕΟΚΑ ήταν ο Δημητράκης Δημητριάδης, 7 ετών, που σκοτώθηκε σε μαθητική διαδήλωση στη Λάρνακα. Μικροί μαθητές όμως έπεσαν και θύματα του αγώνα, όπως η Ιωάννα Ζαχαριάδου, 10 ετών από την Αμμόχωστο, που πέθανε από φόβο κατά την είσοδο Άγγλων στρατιωτών στην πόλη, και η Νίκη Γιάγκου, 13 ετών, που φονεύθηκε από βόμβα των Άγγλων στη Λεμεσό. 
Οι μαθητές λοιπόν, παρά τις συστηματικές προσπάθειες των κατακτητών να τους αποκόψουν από την ιστορία τους και το ελληνικό τους παρελθόν, έδιναν τα πάντα στον αγώνα για την ένωση με την Ελλάδα. Εντάσσονταν στη μαθητική οργάνωση ΑΝΕ (Άλκιμος Νεολαία ΕΟΚΑ) κι εκτελούσαν ό,τι υπηρεσίες τους ανετίθεντο με απαράμιλλο ψυχικό σθένος και αποφασιστικότητα. Διένειμαν φυλλάδια, διαδήλωναν, παρακολουθούσαν υπόπτους και προδότες, εξασφάλιζαν πληροφορίες, μετέφεραν όπλα, έκαναν επιθέσεις, ετοίμαζαν εκρηκτικά, ενίσχυαν τους αντάρτες. 
Η μύηση των μαθητών στην οργάνωση γινόταν με άκρα μυστικότητα, χωρίς να γνωρίζουν το παραμικρό ούτε οι γονείς, αλλά ούτε και τα αδέλφια τους, που συχνά ήταν ενταγμένα κι αυτά. Οι μαθητές εκτελούσαν τις εντολές που λάμβαναν αμέσως, χωρίς ερωτήσεις και διαφωνίες. Μέσα από τον τρόπο οργάνωσης των μαθητών του Παγκυπρίου Γυμνασίου, ξέρουμε ότι οι μαθητές έδιναν αναφορά στον αμέσως ανώτερό τους, χωρίς όμως κανείς να γνωρίζει όλη την ιεραρχία. Μόνο ο γενικός υπεύθυνος του Παγκυπρίου υποχρεωτικά έδινε σε τακτά διαστήματα αναφορά στον αρμόδιο της ΕΟΚΑ. Η τήρηση τόσης μυστικότητας ήταν ζωτική για λόγους ασφάλειας, καθώς πάντα υπήρχε ο φόβος μήπως μαρτυρήσουν οι μαθητές που συλλαμβάνονταν κι ανακρίνονταν. Πάντως, παρά τις συλλήψεις και τα βασανιστήρια, δεν υπήρξε κανένας μαθητής του Παγκυπρίου Γυμνασίου, που να υπέκυψε και να πρόδωσε. 
2Η ΑΝΕ, μέσα κυρίως από τα περιοδικά που εξέδιδε, ξεσήκωνε συχνά τους μαθητές σε διαδηλώσεις, των οποίων ο σκοπός ήταν διπλός. Αφενός στόχευαν στην εξύψωση του φρονήματος και του ηθικού του λαού -ο οποίος δοκιμαζόταν καθημερινά από την αγγλική βαρβαρότητα- ώστε να μπορεί να συνεχίζει τον αγώνα. Αφετέρου, όμως, οι ταραχές μέσα στις πόλεις κρατούσαν απασχολημένες πολλές δυνάμεις του εχθρού, κι έτσι έδιναν την ευκαιρία στους αντάρτες στην ύπαιθρο και στα βουνά να δρουν πιο ελεύθερα. Οι Άγγλοι απαντούσαν στις μαθητικές διαδηλώσεις με δακρυγόνα, ρόπαλα, συλλήψεις, τραυματισμούς και θανατώσεις, ενώ πολλές φορές έκλειναν τα σχολεία.  
Το κλείσιμο των σχολείων επιβαλλόταν με διάφορες αφορμές σε ολόκληρη την Κύπρο. Έτσι, την άνοιξη του 1956 διακόπτουν τη λειτουργία τους τα περισσότερα δημοτικά σχολεία του νησιού, γιατί μετά από εντολή του Διγενή αναρτώνται σε αυτά ελληνικές σημαίες. Τον Δεκέμβριο του 1955 οι Άγγλοι κλείνουν το Λανίτειο Γυμνάσιο Λεμεσού και το Εμπορικό Λύκειο Λάρνακας. Τον Ιανουάριο γίνονται σοβαρές συγκρούσεις στην πλατεία της Αρχιεπισκοπής στη Λευκωσία μεταξύ των μαθητών του Παγκυπρίου Γυμνασίου και δυνάμεων ασφαλείας. Για δύο μέρες μάταια οι Άγγλοι προσπαθούν να διαλύσουν τους μαθητές με δακρυγόνα, γκλοπς, πυροβολισμούς, αυτοί όμως αντιστέκονται βάφοντας με αίμα τους γύρω δρόμους και τους χώρους του σχολείου. Με τη φλόγα της Ένωσης και της Λευτεριάς στα στήθια, από τη στέγη της Σεβερείου βιβλιοθήκης οι μαθητές λιθοβολούν ασυγκράτητα τους κατακτητές. Δεκαπέντε μαθητές τραυματίζονται, συλλαμβάνονται 133. Ο Άγγλος κυβερνήτης με ειδικό διάταγμα κλείνει το ιστορικότερο σχολείο της Κύπρου, με αποτέλεσμα οι μαθητές να ξεσηκωθούν σε ολόκληρο το νησί. Σε λίγες μέρες οι Άγγλοι κλείνουν κι άλλα σχολεία, όπως το Ελληνικό Γυμνάσιο Αμμοχώστου. 

Δανάη Γεωργιάδου, Φιλόλογος, Λευκωσία

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου