Ζωντανή Αναμετάδοση Ιερών Ακολουθιών

Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2016

Ο «ερημίτης του Θεού» από το Βόλο.

tsagaris1

Η μορφή του δεν περνά εύκολα απαρατήρητη, ακόμη και από όσους τον συναντούν σε καθημερινή βάση. Εδώ και πολλές δεκαετίες κινείται ακαταπόνητα στους δρόμους του Βόλου. Ανταλλάσσει ευχές και σύντομες σκέψεις με τους περαστικούς, χαρίζοντας σε όλους ένα ευφρόσυνο χαμόγελο, δείγμα μιας ψυχής στο εσωτερικό της οποίας ακούγονται μόνο μελωδίες αγνότητας και καλοσύνης.
Ο Φώτης -όπως τον ξέρουν όλοι με το μικρό όνομά του- θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ένας αναχωρητής της ζωής, ένας «φτωχούλης του Θεού», ένας κοσμικός ερημίτης που ταξιδεύει καθημερινά από τη μια άκρη της πόλης στην άλλη, έχοντας σαν αποστολή να αφυπνίσει με τον πιο απαλό τρόπο τις ξεχασμένες ευαισθησίες μας. Ηλικίας απροσδιόριστης -ο ίδιος δηλώνει 85 χρονών- και συγχρόνως γερή κράση ανθρώπου, γαλουχημένη να ζει σε συνθήκες στέρησης και κακουχιών, ο Φώτης νιώθει την ευτυχία του ανθρώπου που έχει δεχτεί την ευλογία του Θεού.

Το καθημερινό δρομολόγιό του ξεκινάει νωρίς το πρωί. Μόλις φτάνει στο κέντρο της πόλης, ανάβει το κεράκι του στην Εκκλησία του Αγίου Νικολάου και λέει ευλαβικά το «Πάτερ ημών». Αμέσως μετά ξεχύνεται στους κεντρικούς δρόμους, έχοντας πάρει δύναμη μέσα από την επικοινωνία του με τον Θεό.
Μιλάει με φίλους του, ανταποδίδει χαιρετισμούς σε μικρούς και μεγάλους, εκφράζει τα συναισθήματά του προσφέροντας λουλούδια και δεν σταματά να εύχεται «χρόνια πολλά» από καρδιάς ακόμη και τις ημέρες που η Εκκλησία δεν γιορτάζει κάποιον γνωστό στους πολλούς Άγιο. Ο ίδιος υπολογίζει ότι περπατά καθημερινά περίπου τρεις ώρες. Κινείται στις κεντρικές αρτηρίες της πόλης και γνωρίζει τους περισσότερους καταστηματάρχες. Φροντίζει, μάλιστα, να εξυπηρετεί κάποιους από αυτούς, κάνοντας διάφορες μικροδουλειές, ενώ τα χρήματα που του δίνουν προτιμά συχνά να τα προσφέρει σε όσους κρίνει ότι έχουν ανάγκη, ακόμα κι αν πρόκειται για συμβολική βοήθεια! Πολλές φορές αφήνει έστω και πενήντα λεπτά σε κάποιο μαγαζί για γούρι, προκειμένου να έχουν οι καταστηματάρχες περισσότερη δουλειά στο μέλλον!
«Η εκκλησία είναι το πνευματικό σπίτι μας, αφού εκεί βαπτιζόμαστε και παίρνουμε το άγιο μύρο. Με το που βαπτιζόμαστε, αμέσως αποκτάμε δίπλα μας δύο αγγελούδια, με τα οποία βαδίζουμε σε όλη τη ζωή μας. Γινόμαστε από εκεί και πέρα προσωπικότητες», λέει ο Φώτης και αμέσως μια λάμψη φωτίζει το πρόσωπό του, επιτρέποντάς του να μιλά χωρίς διόλου να κομπιάζει. «Η πίστη είναι το καλύτερο δώρο που μπορεί να πάρει ο άνθρωπος από τον Θεό μέσω των Αγίων Πατέρων. Όταν λέω «καλημέρα», νιώθω ότι έχω πάρει την ευλογία για να κάνω μια καλή πράξη. Εμείς οι άνθρωποι αυτή την αποστολή έχουμε πάρει από τον Θεό και οφείλουμε να την τηρήσουμε», λέει.
tsagaris2

Με τους νέους
Στις καθημερινές βόλτες του ο Φώτης συχνά προσελκύει το ενδιαφέρον των νέων ανθρώπων. Νέες κοπέλες πλησιάζουν και τον χαιρετούν ή επιδιώκουν να φωτογραφηθούν μαζί του, θεωρώντας ότι έτσι παίρνουν θετική ενέργεια. «Σημασία όμως έχει, καλέ μου φίλε, αυτή η πράξη να φανερώνει τον χαρακτήρα μου και να μη γίνεται με λάθος τρόπο, έτσι ώστε να μη με παρεξηγούν. Όταν μιλάω στους άλλους, θέλω να καταλαβαίνουν ότι εκείνη τη στιγμή εκφράζομαι υπεύθυνα και δεν κάνω πλάκα μαζί τους. Δεν θέλω να τους πικράνω και να με παρεξηγήσουν. Θέλω μόνο να δίνω έναν παλμό χαράς και ενθουσιασμού…».
Επισκέπτεται την κατακόμβη της Εκκλησίας του Αγίου Νικολάου, δέχεται τη βοήθεια της Εκκλησίας και παρακολουθεί τις εκδηλώσεις του κατηχητικού που διοργανώνονται εκεί, συναντά άλλους ανθρώπους και συζητά μαζί τους. Ωστόσο στον χώρο του ναού παραμένει μόνος του, εκστατικός για αρκετή ώρα, ακόμη και όταν έχουν αποχωρήσει όλοι και τα φώτα πλέον είναι σβηστά.
«Όταν παρακολουθώ τη θεία λειτουργία, νιώθω ότι βγάζω φτερά στους ώμους μου».
Παπαδιαμάντης
«Αγαπώ πολύ τον Παπαδιαμάντη, αφού και αυτός μιλά για τον Θεό και την πατρίδα. Γεμίζει η καρδιά μου από ομορφιά. Πιο παλιά, διάβαζα περισσότερο, δεν κουραζόμουν. Είχα σκεφτεί να αξιοποιήσω όλα όσα ήξερα και γι’ αυτό είχα ζητήσει να μιλήσω στο δημαρχείο του Βόλου με θέμα «Ο προορισμός του ανθρώπου». Τότε που κάνανε ομιλίες και φέρνανε καθηγητές από την Αθήνα…».

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου