Τα αρχαία ελληνικά, το μεγάλο καμάρι μας και το μεγάλο στήριγμά μας.

Επί του προκειμένου λέει ο Οδυσσέας Ελύτης: «Επειδή εγώ δεν ξέρω να υπάρχει παρά μία γλώσσα, η ελληνική, όπως εξελίχθηκε από την αρχαία, που έπρεπε να είναι το μεγάλο καμάρι μας και το μεγάλο μας στήριγμα. 

Όμως, για να συγκρίνουμε εδώ τον εαυτό μας με τους Δυτικούς, που έχουν μια γλώσσα πέντ̉ έξι αιώνων, δυσανασχετούμε που η δική μας, πενταπλασίων αιώνων, συμβαίνει να διαθέτει πολλά “κλαβιέ”. 

Και καταφέραμε το πλεονέκτημά μας να το μετατρέψουμε σε μειονέκτημα. Το να λέει, αγαπητέ μου, ο Έλληνας ποιητής, ακόμη και σήμερα, “ουρανός” ή “θάλασσα” ή “ήλιος” ή “σελήνη” ή “άνεμος”, όπως το έλεγαν η Σαπφώ και ο Αρχίλοχος, δεν είναι μικρό πράγμα. Είναι πολύ σπουδαίο. Επικοινωνούμε κάθε στιγμή, μιλώντας με τις ρίζες μας. Τις ρίζες μας που βρίσκονται εκεί: στα Αρχαία. Γι’ αυτό και λυπάμαι που καταργήθηκαν από τα Γυμνάσια κι ας με πείτε καθυστερημένο».

(Οδυσσέα Ελύτη, Συν τοις άλλοις, 37 συνεντεύξεις, ύψιλον/βιβλία, Αθήνα 2011, σ. 173).

Κατά τον Ελύτη η αρχαία έπρεπε να είναι το μεγάλο καμάρι μας και το μεγάλο στήριγμά μας. Σε μας κατάντησε να θεωρείται άχρηστος μπελάς και βαρίδι που δεν μας επιτρέπει να προχωρήσουμε παραπέρα…

Ο Γιώργος Σεφέρης γράφει: «Η ελληνική γλώσσα, ο άνθρωπος, η θάλασσα…Για κοιτάξετε πόσο θαυμάσιο πράγμα είναι να λογαριάζει κανείς πως, από την εποχή που μίλησε ο Όμηρος ως τα σήμερα, μιλούμε, ανασαίνουμε, και τραγουδούμε με την ίδια γλώσσα. Κι αυτό δε σταμάτησε ποτέ, είτε σκεφτούμε την Κλυταιμνήστρα που μιλά στον Αγαμέμνονα, είτε την Καινή Διαθήκη, είτε τους ύμνους του Ρωμανού και τον Διγενή Ακρίτα, είτε το Κρητικό Θέατρο και τον Ερωτόκριτο, είτε το δημοτικό τραγούδι. Και όλοι αυτοί, οι μεγάλοι και οι μικροί, που σκέφτηκαν, μίλησαν, μέτρησαν ελληνικά, δεν πρέπει να νομίσετε πως είναι σαν ένας δρόμος, μια σειρά ιστορική, που χάνεται στη νύχτα των περασμένων και βρίσκεται έξω από σας. Πρέπει να σκεφτείτε πως όλα αυτά βρίσκουνται μέσα σας, τώρα, βρίσκουνται μέσα σας όλα μαζί, πως είναι το μεδούλι των κοκάλων σας, και πως θα τα βρείτε αν σκάψετε αρκετά βαθιά τον εαυτό σας…».

(Γιώργου Σεφέρη, Δοκιμές, Πρώτος τόμος, Η‘ έκδοση, Ίκαρος, Αθήνα 2003, σ. 177).

Αλλού πάλι ο ίδιος ποιητής θεωρεί ευλογία την εκμάθηση των παλαιότερων μορφών της γλώσσας μας: «Κυρίως εκείνοι που είχαν την ευλογία να καταγίνουν και να μάθουν τέλεια τα παλαιότερα ελληνικά μας».

(Γιώργου Σεφέρη, Δοκιμές, Δεύτερος τόμος, Η‘ έκδοση, Ίκαρος, Αθήνα 2003, σ. 288).

Εμείς βέβαια οι παρηκμασμένοι Έλληνες της (ύστερης) Μεταπολίτευσης θεωρούμε την ενασχόληση με τα αρχαία άχρηστη και χάσιμο χρόνου…

Πηγή:  Συνοδοιπορία