Εσύ πού ήσουν το ΄87 ;

Ο Χρήστος Κιούσης γράφει για “εκείνο το καλοκαίρι” που μια χώρα ανακάλυψε ένα σπορ τόσο ίδιο με την ιδιοσυγκρασία του λαού της. 

Από την επιτυχία στην αποτυχία, λίγα δευτερόλεπτα δρόμος. 

Τις ημέρες αυτές, που σημάδεψαν τις ζωές μας συλλογικά, τις ξεχωρίζουμε γιατί δε θα ξεχάσουμε ποτέ που βρισκόμασταν. Την νίκη επί της Team USA, το χρυσό στο Βελιγράδι, το Euro του 2004, το μετάλλιο της Βούλας, το χαμόγελο του Πύρρου, μα πρώτα και πάνω απ' όλα το Ευρωμπάσκετ του 1987. Θα λέγεται πάντα Ευρωμπάσκετ, ποτέ Eurobasket, θα μυρίζει τσιγαρίλα, παλιό ορθόδοξο ΠΑΣΟΚ, μπουζούκια στην παραλιακή, ανοικτά πουκάμισα με χρυσές αλυσίδες σε δασύτριχα στήθη, φουντωτές περμανάντ. 

Θα ακούγεται σαν εκκωφαντικά κορναρίσματα, σαν την βαριά αντρική μπάσα φωνή του Συρίγου, σαν hit των Europe, σαν δεκαετία που αμφισβητείται πολύ για την αισθητική της, αλλά ποτέ για την επιρροή της. Ό,τι ακούμε, ό,τι βλέπουμε, ό,τι διαβάζουμε, ό,τι παίζουμε σήμερα το σωτήρο έτος 2017, εδράζεται στα τιμημένα '80s. 'Οποιος τα έζησε , ξέρει... 

Αλήθεια εσείς που βρισκόσασταν εκείνες τις ευλογημένες μέρες ; Ας μιλήσω για μένα. Το 1987 ήμουν 12 ετών. Είχα μόλις μετακομίσει από την Δάφνη στην Πλατεία Παπαδιαμάντη μετά το διαζύγιο των γονιών μου και έμενα πλέον με τον πατέρα μου και τη δεύτερή του σύζυγο την αγαπημένη μου Έφη στην οποία χρωστάω τόσα μα τόσα πολλά. Τη βραδιά του τελικού τα αδέρφια μου έλειπαν κι έτσι βρισκόμασταν οι τρεις μας σε ένα μπαλκόνι Παπαδιαμάντη 22 και Ορφανίδου γωνία, στον 3ο όροφο. Είχε τρελή ζέστη κι ο father πήρε το λάστιχο και γέμισε το μπαλκόνι με δυο δάχτυλα νερό για να δροσιζόμαστε όσο βλέπουμε τον τελικό.

Η συσκευή καμιά σχέση με τις τωρινές LED και LCD και OLED τηλεοράσεις που μας μεταφέρουν στην ατμόσφαιρα του γηπέδου, αν κι εκείνη την ατμόσφαιρα καμιά συσκευή δεν θα μπορούσε να την μεταφέρει. Βρισκόμουν έτσι μπροστά σε μια 14'' Sony με τη μύτη μου σχεδόν να ακουμπάει στο γυαλί και αυτιά ανοικτά σαν ελέφαντας. Σε αυτό το σημείο να εξηγήσω το εξής. Ο πατέρας μου πιστεύω αγοραφοβικός ων, δεν έχει πάει ποτέ σε γήπεδο, πολιτική συγκέντρωση, συναυλία κλπ κλπ Ίσως γι αυτό από αντίδραση μ΄αρέσουν τόσο τα πλήθη, η εξωστρέφεια, οι μαζώξεις, μακριά όμως από αυτό που έχουμε συνηθίσει να λέμε υπέροχη ατμόσφαιρα εδώ στην Ελλάδα. 

Δεν θύμωσα ποτέ που ο πατέρας μου δεν πήρε εισιτήρια να πάμε να δούμε τους αγώνες από κοντά. Θα είχα χάσει έτσι τη συγκίνηση από τη φωνή και τη μετάδοση του Φίλιππου Συρίγου αλλά κι ένα extra bonus. Μόλις τέλειωναν τα ματς, είχα την άδεια να τρέξω στα γηπεδάκια του Άγιου Αντρέα στην Λαμπρινή και να προσπαθώ να αναπαραστήσω αυτά που έβλεπα στο ΣΕΦ.

Για τους πρωταγωνιστές τι να πω και τι να γράψω. Σαν αλλόκοτη συμμορία με strech σωβρακοφανέλλες της Asics, μια αρχική πεντάδα ολότελα παράταιρη εμφανισιακά, μια gang έτοιμη να μπουκάρει να αρπάξει ό,τι βρει και να φύγει τρέχοντας μην τους πιάσουν. Ο Φασούλας αλητόφατσα, λες και μόλις είχε σβήσει το τσιγάρο πριν πατήσει παρκέ, ο Γιαννάκης με ένα μαλλί σαν αγουροξυπνημένος, σαν μπόμπιρας που βγήκε από το σπίτι λερωμένος από τα γάλατα γύρω από τα χείλη του, ο Φάνης μου σαν υπερφυσικός μπεμπές, μόνο στα χέρια δεν φορούσε επιγονατίδες, ο Καμπούρης με ένα βλέμμα απλανές σαν να συνήλθε από γενική αναισθησία και τέλος Αυτός. 

Σαν μπράβος τσέπης, ένας τριχωτός γίγαντας με ύψος 1.82, στην κοσμάρα του πάντα, κάθε του κίνηση, πόζα, βλέμμα είχαν τον ίδιο παρονομαστή: Δώστε μου την μπάλα! Ο προπονητής τους Κώστας Πολίτης σαν μπάρμπας που μόλις βγήκε από χαρτοπαικτική λέσχη με χασούρα. Ζοχαδιασμένο ύφος σαν να λέει, με πούλησε το πρόστυχο το κωλόφυλλο, άντε ελάτε για time out.

Έχετε δίκιο γράφω σαν να έχω παραισθήσεις. Παραίσθηση ζούσε μια ολόκληρη χώρα τότε, βυθισμένη σε μια γλυκιά δίνη, υποδεχόμενη ένα σπορ που τότε το περιέγραφαν οι μανάδες και οι γιαγιάδες μεταξύ τους με τον πιο απλοϊκό τρόπο. “Παίζουν ένα παιχνίδι με μια πορτοκαλί μπάλα που δεν πρέπει να κλωτσάνε , μόνο να την πετούν σε ένα καλάθι” Αυτή η μπάλα η πορτοκαλί, αυτό το καλάθι, εκείνο το καλοκαίρι, είναι όλα τα παιδικά μας χρόνια. Είναι η εφηβεία ενός ολόκληρου λαού.  

Πηγή: gazzetta.gr