Σας αγαπώ λατρεμένα μου παιδιά.

Τα παιδιά έδεσαν τον Πατέρα…
Τα παιδιά έφτυσαν τον Πατέρα…
Τα παιδιά βλασφήμησαν τον Πατέρα…
Και όμως Εκείνος μέσα από την καρδιά Του τους έλεγε: «Σας αγαπώ λατρεμένα Μου παιδιά. Εγώ ήρθα να σταυρωθώ για σας. Εγώ ήρθα να υποφέρω για σας. Σας αγαπώ…». Και η καρδιά Του σκιζόταν, όπως σκίζεται η καρδιά ενός πατέρα, που λατρεύει θεϊκά, ερωτικά τα παιδιά του.
Εκείνοι Τον βλασφημούσαν! Εκείνοι Τον κακολογούσαν! Και Εκείνος μέσα από τα βάθη της καρδιά Του ικέτευε τον Θεό Πατέρα: «Πατέρα Μου, δεν ξέρουν τι κάνουν. Είναι τα παιδιά Μου, σώσε τα! Σπλαχνίσου τα!».
Εκείνοι Τον έβριζαν και Εκείνος τους συγχωρούσε! Εκείνοι Τον βλασφημούσαν και Εκείνος τους λάτρευε και έλεγε συνέχεια αυτές τις λέξεις: «Πατέρα Μου, μην στήσεις σε αυτούς την αμαρτία. Είναι τα παιδιά Μου, τα λατρεύω! Είναι τα δικά Μου παιδιά! Είναι οι καρδιές Μου! Είναι οι κόρες και οι Γιοί Μου! Είναι τα κρινολούλουδά Μου!».
Και ο Πατέρας δεν μπορούσε να μην συγκινηθεί από την αγάπη του Γιού στα παιδιά Του. Εξάλλου γι’ Αυτόν δεν είχε κάνει την κτίση; Γι’ Αυτόν δεν δημιούργησε τον κόσμο όλο; Στη δόξα του Υιού Του, δεν τα αφιέρωσε; Αυτόν δεν έβαλε Βασιλιά όλης της κτίσης; 
Τώρα ο Βασιλιάς υποφέρει για τα παιδιά Του, γιατί κάποιος άλλος πονηρός βασιλιάς κατόρθωσε να τα αρπάξει μέσα από τη δική Του αγκαλιά και τώρα με τη θυσία Του, θέλει να τα ξαναπάρει πίσω. Αναζητούσε μάταια σε ένα από τα παιδιά Του εκεί ένα χάδι, ένα γλυκό βλέμμα, μα δεν υπήρχε κανένας. Ακόμα και οι Μαθητές Του λιποψύχησαν, Τον εγκατέλειψαν, Τον άφησαν μόνο Του … Και όμως Εκείνος τους λάτρευε και αυτό το έλεγε και το ξανάλεγε: «Σας λατρεύω παιδιά Μου».
Εκείνοι Τον έσερναν με το ζόρι λες και ήταν ζώο. Άλλοι Τον γρονθοκοπούσαν! Άλλοι Τον κλωτσούσαν! Πόσες φορές δεν κόντεψε να πέσει κάτω με σπασμένα πλευρά από το ξύλο και από τους οδυρμούς και από τα κλοτσήματα των ανόμων στρατιωτών; Δεν σεβόντουσαν καν την ανθρώπινή Του φύση, λες και η ανθρωπιά ξαφνικά χάθηκε. Και Εκείνος μέχρι να φτάσει στο Πραιτόριο ήδη ήταν μωλωπισμένος, ήδη ήτανε δαρμένος, ήδη ήτανε κακοποιημένος. Μα Εκείνος έλεγε συνέχεια: «Σας αγαπώ παιδιά Μου!
Δεν βλέπετε πόσο σας λατρεύω; Δεν βλέπετε πως η καρδιά Μου σκιρτάει από αγάπη για σας, έστω και αν εσείς Με βασανίζετε; Εγώ σας λατρεύω, έστω και αν εσείς Με βλασφημάτε. Εγώ σας λατρεύω, έστω και αν εσείς Με κάνετε να υποφέρω. Η καρδιά Μου πάλι για σας χτυπά γλυκά». Αλλά δυστυχώς εκείνοι δεν τα καταλάβαιναν…
Η γλυκιά Του Μάνα, έμαθε τα νέα και πόνεσε η καρδιά της και γονάτισε. Με πόνο και αναφιλητά σήκωσε τα μάτια στον Θεό Πατέρα και προσευχήθηκε: «Πατέρα, σε ικετεύω σπλαχνίσου τον Γιό μου..». Kαι ο Θεός Πατέρας με τη γλυκιά Του τη φωνή την παρηγορεί: «Βασίλισσά Μου, κάνε λίγο υπομονή, ο Γιός σου είναι και Γιός Μου. Όμως γι’ αυτό Τον έστειλα στη γη, για να σώσει τους ανθρώπους, τις εικόνες Του».
Τι άλλο αλήθεια θα μπορούσε να πει ο Νυμφίος της ψυχής μας, όταν βρέθηκε μπροστά στον Άννα και στον Καϊάφα; Μέσα στην καρδιά Του μόνο αυτό έλεγε: «Σας λατρεύω παιδιά Μου! Γιατί δεν καταλαβαίνετε την αγάπη που σας δίνω; Σας ζητάω μόνο να αγαπάτε τον Πατέρα Μου!». Μόνο αυτό έλεγε και ξανάλεγε ο Υιός της Παρθένου: «Μόνο τον Πατέρα Μου να αγαπάτε!». Δεν σκεφτόταν τον δικό Του πόνο. Δεν σκεφτόταν το τι υπέφερε. Σκεφτόταν μόνο τον Πατέρα Του, που Τον πλήγωναν τα παιδιά Του. «Τον Πατέρα Μου να αγαπάτε…», συνέχισε να λέει. Και ο Πατέρας πονούσε. Αλλά και η ευσπλαχνία του Πατέρα, δεν έφευγε από την παράκληση του Γιού. Έκτοτε ποτέ δεν ξανάφυγε από κοντά Του. Όποτε ο Γιός Του γονάτιζε, σαν μεσίτης Θεού και ανθρώπων, να Τον ικετεύσει, Εκείνος ό,τι του έλεγε ο Γιός Του το έκανε.

Κήρυγμα πατρός Ελπίδίου