Η προσευχή έκφραση πίστεως.

«…Ταχύ επάκουσόν μου, πρόσχες τη ψυχή μου και λύτρωσαι αυτήν».

 
Ο Δαβίδ ζητά από το Θεό να τον ακούσει, τον παρακαλεί να δώσει προσοχή και να τον λυτρώσει. 

Οι λόγοι του, μας αποκαλύπτουν την εξάρτησή του από το Θεό, τη βαθιά ανάγκη που αισθάνεται για τη θεία Παρουσία.

Η προσευχή μας δεν μπορεί, δεν πρέπει να είναι κενοί λόγοι. 

Η αληθινή προσευχή είναι έκφραση πίστεως. 

Είναι διάλογος αγάπης και κοινωνία προσωπική και όχι ένας συμβατικός μονόλογος χωρίς αξία και νόημα. 

Λόγια που πέφτουν στο κενό μόλις φύγουν από τα χείλη μας!... 

Η προσευχή συνεχίζει και μετά την προσευχή και με σκέψεις, λόγια, πράξεις... είναι διαρκής τροφή και απόλαυση ακόρεστη...