Τω καιρώ ετούτω....

                                  του π. Ανδρέα Κονάνου

Προχτές, ένας φίλος μου στο εξωτερικό, νέος άνθρωπος, βρήκε έναν ναρκομανή στο δρόμο. Τον εκτίμησε ως χαρακτήρα .
Και του πήρε έναν ανεμιστήρα για το σπίτι. Τον δώρισε, κι έφυγε ο άνθρωπος.
Ο ναρκομανής, βασανισμένος απ’ τη στέρηση, πήγε πίσω τον ανεμιστήρα, πήρε τα λεφτά και πήρε ναρκωτικά. Δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς, αφού υπέφερε το παιδί.
Τι να σου κάνει ο ανεμιστήρας, μπρος στη φωτιά που τον έκαιγε μέσα του.
Σήμερα πάλι τα ίδια. Βρήκε τον φίλο μου πάλι στο δρόμο και του ζήτησε ξανά λεφτά. 

Του λέει ο φίλος μου, πάμε να σου πάρω σήμερα σαπούνια, οδοντόβουρτσα να πλένεις τα μαύρα σου δόντια, και κανα νυχοκόπτη, ρε παιδί μου, να περιποιηθείς λίγο τον εαυτό σου. Πάμε, λέει ο άλλος.
Μα αντί για φαρμακείο, ο ναρκομανής τον πήγε σε άλλο μαγαζί, που πούλαγε εσώρουχα. Μπήκαν, και το παιδί αγόρασε φανέλλες και εσώρουχα. Περίπου 100 δολλάρια κόστισαν όλα. Τα πλήρωσε πάλι ο φίλος μου και του λέει, κοίτα μη τα φέρεις κι αυτά όλα πίσω για να πάρεις λεφτά για ναρκοτικά, όπως έκανες με τον ανεμιστήρα. Δεν έχει νόημα να σου ψωνίζω πράγματα, κι εσύ να τα παίρνεις όλα ναρκοτικά.
Το παιδί συγκινήθηκε απ’ την αγάπη του, και μπροστά του έσκισε την απόδειξη, λέγοντας, να, δεν πρόκειται να έρθω πίσω σήμερα, αυτά που πήρα θα τα χρησιμοποιήσω, και θα ‘ναι το δικό σου δώρο σε μένα. Για ναρκοτικά θα βρω από αλλού σήμερα.

Αυτά που γράφω, δεν έγιναν τω καιρώ εκείνω, μα προχτές, κάπου στην Αμερική, από έναν Έλληνα που ξέρει να αγαπά έμπρακτα.
Γενικά, με συγκινούν πολύ οι ελεήμονες άνθρωποι.
Όσοι μπορούν, δίνουν λεφτά.
Οι άλλοι, κάτι άλλο, ένα πιάτο φαΐ, μια προσευχή, ένα λόγο, ένα δάκρυ, ένα βλέμμα, ένα φιλί.
Έναν έστω αναστεναγμό, ρε παιδί μου…