«Εν τη κοιμήσει τον κόσμον ου κατέλιπες Θεοτόκε».

Γράφει ο Τρυφωνόπουλος Γεώργιος στην Romfea.gr
Θεολόγος

---

Αν ως άνθρωποι βλέποντας σε βάθος τον εαυτό μας, δεν βρίσκουμε τίποτα παρά πάθη και αδυναμίες.

Για έναν λόγο αξίζει να καυχηθούμε, διότι από μας προήλθε εκείνη, στην μήτρα της οποίας σαρκώθηκε ο Ίδιος ο Θεός κι ήλθε μέσα στην ιστορία και τον χρόνο να συναντήσει τον άνθρωπο, που είχε φύγει μακριά.

Γι’ αυτό και ο κόσμος χάρις σ’ αυτήν, δεν είναι της φθοράς και του θανάτου, αλλά της αφθαρσίας και της ζωής.

Είναι η μητέρα του νέου κόσμου, των νέων ανθρώπων. Εργάζεται την Ανάσταση όλων.

Είναι η εγγυήτρια της ζωής, ότι αυτός ο κόσμος είναι προορισμένος για να ζήσει και θα ζήσει, επειδή πάντα τον τελευταίο λόγο τον έχει ο Θεός κι όχι εμείς, κι ευτυχώς διότι θα είχε προ καιρού καταστραφεί, αν έμενε στα δικά μας χέρια και στις δικές μας αποφάσεις.

Στην εκκλησία ένα γεγονός θανάτου προξενεί τόση χαρά. Δίνει την αίσθηση, μέσα από την υμνολογία της εορτής της Κοιμήσεως, ότι ο δικός της θάνατος έγινε πρόξενος ζωής, χαρά και πανηγύρι.

Εκεί που κανείς νομίζει ότι τελείται μια εξόδιος ακολουθία, γεμάτη θρήνους κι αναστεναγμούς, στήνεται μια μεγάλη γιορτή, ένα γλέντι για τον θάνατο του θανάτου.

Ένας θάνατος γίνεται αφορμή για ζωή. Μια έξοδος απ’ αυτόν τον κόσμο, μετατρέπεται σ’ είσοδο εντός αυτού, πολύ πιο ισχυρής κι άμεσης.

Είναι η Παναγία που σ’ αυτήν την Κοίμηση της δεν εγκαταλείπει τον κόσμο, αλλά είναι παρούσα, μέσα στον χρόνο και τον τόπο. Αποτελεί δικό της κομμάτι, που δεν πρόκειται ποτέ ν’ αφήσει στην τύχη του, έρμαιο του αντιδίκου διαβόλου.

Σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο που υπάρχουμε εμείς, έζησε κι αυτή, εδώ σαρκώθηκε ο Υιός και Λόγος του Θεού ο Χριστός, κήρυξε σ’ αυτόν, θαυματούργησε, Έπαθε, Τάφηκε και Αναστήθηκε γι’ αυτόν.

Σ’ αυτή την επί γης παρουσία του Χριστού, ήταν κοντά Του η Παναγία διακριτικά και αθόρυβα, όπως πάντοτε, έβλεπε τις δυσκολίες, τα προβλήματα και τ’ αδιέξοδα των ανθρώπων. Μα πάνω απ’ όλα βίωσε τον πόνο, ως μητέρα, αντικρίζοντας τον Χριστό στον Σταυρό. 

Δεν είναι ξένη λοιπόν αυτού, αλλά μητέρα, η μόνη που μπορεί να τον νιώσει, ν' αφουγκραστεί την αγωνία του.

Να καταλάβει τον θάνατο που αυτός βιώνει σε κάθε του βήμα. Όμως έχει και την παρηγοριά, είναι η πρώτη που γεύτηκε την χαρά της Αναστάσεως, είδε τον Αναστάντα Χριστό και μέσα στην πιο μεγάλη θλίψη, γνώρισε την πιο δυνατή χαρά του κόσμου, την Ανάσταση του Χριστού.

Δεν θα μπορούσε να υπάρξει πιο κορυφαίο, μοναδικό και ανεπανάληπτο μήνυμα, που διακόπτει την επέλαση του θανάτου, από το «Χριστό Ανέστη», που δεν είναι απλά ένα μήνυμα, αλλά μια διαρκής, αιώνια εμπειρία ζωής, που πρώτη γνώρισε η Κυρία Θεοτόκος, αφού σ’ αυτήν εμφανίσθηκε αμέσως μετά την Ανάσταση Του ο Χριστός.

Σ’ αυτόν τον κόσμο που έχουμε θανατώσει, που τόσο περιφρονητικά παραβλέπουμε, προσμένοντας μια άλλη ζωή και έναν παράδεισο γενικό και αόριστο, ικανό ν’ ανταποκριθεί στην φιλαυτία μας, τι θα μπορούσε να σημαίνει η Κοίμηση της Θεοτόκου;

Κι όμως σ’ αυτό το θανατηφόρο κατρακύλισμα, έρχεται ο κενός Τάφος της Παναγίας, η ζωή που ανέβλυσε από την Γεθσημανή.

Να μας πει με τον πιο πανηγυρικό τρόπο, ότι αυτός ο κόσμος θα ζήσει, είναι ο παράδεισος που δημιούργησε ο Ίδιος ο Θεός για να τον μοιραστούμε μεταξύ μας.

Κι αν πιστεύουμε και βιώνουμε στην ζωή μας ότι Αναστήθηκε ο Χριστός κι επιπλέον ότι η Παναγία μετέστη και εν σώματι στους ουρανούς, τότε ήμαστε παιδιά της Ανάστασης, που καλούμαστε ν’ αναστήσουμε τον νεκρό κόσμο, που έχει παραδοθεί στον θάνατο.

Δεν έχει εγκαταλείψει κι ούτε πρόκειται να το κάνει η Παναγία τον κόσμο. Θα είναι για πάντα δίπλα του, να καταγγέλλει την νίκη της ζωής επί του θανάτου, την κυριαρχία του Χριστού, έναντι του διαβόλου.

Αρκεί εμείς οι ίδιοι, ν’ αποδεχθούμε ότι όλος ο κόσμος είναι δημιούργημα του Θεού και μπορεί να ζήσει μόνον ως σχέση μέσα από την κοινωνία με τον άλλον.

Βγαίνοντας ο καθένας από τον εαυτό του, συναντώντας το πρόσωπο του στο πρόσωπο του άλλου.

Αν ο κόσμος είναι του Χριστού και αποτελεί κομμάτι της Παναγίας που ποτέ δεν θ’ αφήσει, τότε είναι ιερός, σκέτος παράδεισος, που καλούμαστε να τον διαφυλάξουμε, να του δώσουμε και πάλι ζωή, αφορμή και νόημα, μια άλλη προοπτική. Κι αυτός δεν είναι απρόσωπος, αλλά έχει πρόσωπο σε κάθε άνθρωπο που βρίσκεται πάνω σ’ αυτόν, που χωρίς την δική του παρουσία θα ήταν σκέτη κόλαση.

Ήρθαμε εδώ για να ζήσουμε, να ζήσουμε για πάντα, ακόμα κι αυτός ο θάνατος, μετά την Ανάσταση του Χριστού είναι σημείο που μας βγάζει στην ζωή, υπάρχει απλώς για να διακονεί το μυστήριο μιας ατελεύτητης ζωής, που είναι αυτή του Χριστού.

Που βιώνεται από δω, αφού η Παναγία έκανε παράδεισο με την παρουσία της αυτόν τον κόσμο.

Ζούσε από δω την χαρά της κοινωνίας με τον Θεό, χάρηκε όταν της ανακοίνωσε ο Γαβριήλ την επικείμενη έξοδο, επειδή θα συναντούσε καθαρά το πρόσωπο του Χριστού, θα κοινωνούσε μαζί Του απροκάλυπτα, χωρίς τελειωμό.

Γι΄ αυτό και οι άγιοι χαίρονταν όταν έφευγαν στον ουρανό, καθώς θα έβλεπαν καθαρά αυτή την χαρά που ζούσαν από δω, ως πρόσωπο που δεν ήταν άλλο απ’ Αυτό του Χριστού.

Ο κόσμος που ζούμε είναι του Χριστού, μητέρα του είναι η Παναγία, η μητέρα της όντως Ζωής, γι’ αυτό και δεν θα πεθάνει.

Τον τελευταίο λόγο πάντοτε θα τον έχει ο Θεός κι αυτός είναι της ζωής, της αληθινής χαρά. Ναι αυτή είναι η ελπίδα, η Παναγία.

Στην φθορά, στον θάνατο που στο πέρασμα του δεν βλέπει τίποτα, η Θεοτόκος μας λέγει, «δεν θα σας εγκαταλείψω, είστε τα δικά μου παιδιά, η ζωή πάντοτε θα κερδίζει , ο Χριστός είναι ο νικητής του θανάτου και του διαβόλου» .

Αυτός ο κόσμος είναι ο παράδεισος, που καλούμαστε να τον ζήσουμε εδώ και τώρα. Να τον μετατρέψουμε σε ζωή, όπως έκανε η Παναγία, να τον κάνουμε ευχαριστία στον Θεό κι όχι υπηρέτη των εγωισμών μας.

Κι η Παναγία εδώ θα είναι δίπλα μας, πιο άμεσα, κοντά στον Υιό της και Θεό, για να μας παρηγορεί στις δυσκολίες και τα προβλήματα, να μας προσφέρει την χαρά, αφού η ίδια την γέννησε μέσα στον κόσμο....

Πηγή:  romfea.gr