Η σωματική και πνευματική τυφλότητα.

Του Αρχιμ. Διονυσίου Καραγιάννη

---

‘’..τὴν τοῦ Τυφλοῦ θαυματοποιΐαν, ὅτι ἐκ γενετῆς τυφλὸς ὑπάρχων, ὀφθαλμοὺς τοὺς αἰσθητοὺς ἀπολαμβάνει, καὶ τοὺς τῆς ψυχῆς, ἐν πίστει ἀνακραυγάζων, Σὺ τῶν ἐν σκότει, τὸ φῶς τὸ ὑπέρλαμπρον’’ 

Την έκτη Κυριακή από του Πάσχα συνεχίζει η Εκκλησία μας τις Ευαγγελικές περικοπές από το Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο: ‘’Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Κυριακῇ ἕκτῃ ἀπὸ τοῦ Πάσχα, τὸ εἰς τὸν ἐκ γενετῆς Τυφλὸν ἑορτάζομεν, τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν, Ἰησοῦ Χριστοῦ, θαῦμα’’ .. Στην σημερινή ευαγγελική περικοπή περιλαμβάνεται μια άλλη συνάντηση, προσωπική του Χριστού με έναν εκ γενετής τυφλό. Είναι μια συνάντηση που αλλάζει πλέον την Ζωή αυτού του νέου ανθρώπου.

Είναι δύσκολο να δει κανείς την θλίψη και το βάσανο αυτού του ανθρώπου. Στην προκειμένη περίπτωση θεωρούνταν αμαρτωλός ή είναι τιμωρία από τον Θεό; Αυτές οι αντιλήψεις είναι κοινές στους φαρισαίους και στους Αποστόλους και είναι εντελώς ξένες μπροστά σε μια πραγματικότητα. Ότι ο Θεός δεν ευθύνεται για πράγματα όπου γίνονται ή έρχονται στην ζωή μας. 

Υπάρχουν όμως πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία της ευαγγελικής περικοπής που πρέπει να σημειώσουμε ιδιαιτέρως. Ο άνθρωπος γεννήθηκε τυφλός και δεν είχε διαπράξει καμία αμαρτία, για να εκδηλώσει μια αίτηση ή δέηση για μετάνοια προς τον Χριστό. Είναι ένα θέμα, μια πάθηση που δεν είναι υπεύθυνος ο ίδιος, όπως συνέβη στην προηγούμενη Κυριακή της Σαμαρείτιδος.

Ο κύριος στόχος που μας το παραθέτει η Εκκλησία είναι ότι η δόξα του Θεού αποκαλύπτεται και φανερώνεται ως φως μέσα στον κόσμο. Το ανέσπερο φως της Αναστάσεως φωτίζει και θεραπεύει κάθε πτυχή της ανθρώπινης ύπαρξης. Έτσι ο ίδιος ο Χριστός θεραπεύει τον τυφλό για να δοξάσει τον Θεό. Παρόλο που είναι μια σωματική πάθηση. 

Υπάρχει όμως και μια πνευματική πάθηση της τυφλότητας σε πολλούς ανθρώπους. Ο τυφλός εκπροσωπεί την ανθρωπότητα που έχει ανάγκη φωτισμού, για αυτό αναφέρεται ο Χριστός ότι αυτός είναι το φως του κόσμου και όχι κανένας άλλος. Ο πηλός και το σάλιο μας υπενθυμίζουν ότι η ανθρωπότητα επίσης έγινε από το χώμα της γης και από αυτήν την κατάσταση την χοϊκή ο Χριστός επιθυμεί να αποκαταστήσει τον άνθρωπο σε μια νέα κατάσταση. Ο πηλός και το σάλιο συμβολίζουν την αποκατάσταση του ανθρώπου στη νέα πραγματικότητα που είναι η μέθεξη στην Βασιλεία του Θεού. 

Ένα άλλο στοιχείο που μας υπενθυμίζει είναι η Κολυμβήθρα του Σιλωάμ, που ήταν αρκετά μακριά από τον ναό και ο τυφλός έπρεπε να περπατήσει αρκετό δρόμο για να πλυθεί και να δει για πρώτη φορά το φως. Ένα στοιχείο είναι η υπακοή και το άλλο είναι η πίστη. Ο τυφλός υπάκουσε και εκτέλεσε την εντολή του Χριστού. Άλλωστε θα πει κανείς τι είχε να χάσει;

Το άλλο σημαντικό στοιχείο είναι επίσης για εκείνους που βλέπουν και εκείνους που δεν βλέπουν. Μας δίνει μια αντίθεση ανάμεσα στον άνθρωπο που γεννήθηκε τυφλός και την προσωπικότητα των Φαρισαίων, που ενώ έβλεπαν, ήταν όμως στην πραγματικότητα πνευματικά τυφλοί.

Ήταν τόσο τυφλοί αγαπητοί μου που όχι μια φορά αλλά πολλές φορές ρώτησαν για τον τυφλό, μέχρι που φώναξαν και τους γονείς του για να τους πουν, αν τελικά ο υιός τους ήταν τυφλός και δεν ήταν καμία απάτη.

Η μαρτυρία του τυφλού όμως ανατρέπει τα δεδομένα. Μαρτυρά ότι αυτός που τον θεράπευσε είναι από τον Θεό και είναι ο Χριστός. Περισσότερο η πνευματική τύφλωση των φαρισαίων οδηγείται στην βλασφημία του Θεού. Όχι μόνο τον θεράπευσε το Σάββατο αλλά και τον αποκάλεσαν αμαρτωλό. Γιατί αμαρτωλούς ο Θεός, είχαν αυτήν την λανθασμένη αντίληψη, δεν ακούει. 

Εδώ βλέπουμε ότι η ιστορία του θαύματος εξελίσσεται σε εμπειρία του φωτός και του σκότους. Ο εκ γενετής τυφλός όλο και περισσότερο συνδέεται με το Χριστό. Δεν προσπαθεί να κρύψει τίποτα, ενώ οι Φαρισαίοι επικρίνοντας γίνονται ακόμα μεγαλύτεροι εχθροί του και πέφτουν στο σκοτάδι.

Ο εγωισμός και η υπερηφάνεια δεν αφήνουν τον άνθρωπο να δει το φως του Θεού. Ειδικά άνθρωποι σαν τους Φαρισαίους που διακήρυξαν την γνώση του Μωσαϊκού νόμου. Και μόνο το γεγονός ότι θεωρούσαν τον λαό του θεού, ως όχλο και όχι ως παιδιά του είναι χαρακτηριστικό. Για αυτό και τον πέταξαν έξω από το ναό.

Ο εκ γενετής τυφλός είχε γίνει μια μαρτυρία για το Χριστό. Για τον ίδιο ήταν μεγάλη υπόθεση ότι άρχισε να βλέπει ένα κόσμο που δεν ήξερε ποτέ, απλά τον ψηλαφούσε. Οι γονείς του όμως από την άλλη πλευρά αρνήθηκαν τον Χριστό από φόβο. Δεν μαρτυρούν, και θέτουν το ίδιο το παιδί τους στις ευθύνες.

Το τελευταίο στοιχείο είναι ακόμη πιο ζωντανό και πιο αληθινό. Ο χριστός συναντά τον τυφλό στο Ναό του Σολόμωντος. Εδώ ο Χριστός αποκαλύπτεται ότι είναι ο υιός του Θεού, δηλαδή ο αναμενόμενος Μεσσίας. Στο ερώτημα του τυφλού ποιος είναι Κύριε για να πιστέψω, ανοίγουν όχι μόνο οι σωματικοί αλλά και οι πνευματικοί οφθαλμοί του. Η λάμψη του φωτός του Χριστού γίνεται αιτία σωτηρίας για τον ένα και αιτία τύφλωσης για τους άλλους. 

Αυτό μπορούμε να το διαπιστώσουμε με ένα πολύ απλό τρόπο. Εάν δέσουμε τα μάτια μας με ένα μαντήλι και προσπαθήσουμε, εδώ μέσα στην Εκκλησία, να προσκυνήσουμε την εικόνα του Χριστού, θα δούμε πόσο δύσκολο είναι. Πόσο μάλλον να προσπαθήσουμε να τον ζωγραφίσουμε.

Αυτή η τύφλωση μας δείχνει ότι πολλοί άνθρωποι δεν έχουν αντιληφθεί ποιος είναι τελικά ο Χριστός, για να δούν, και άλλοι δεν θέλουν να δουν, γιατί δεν τους συμφέρει, γι’αυτό θα πρέπει να ικετεύσομε και εμείς: ‘’Τοὺς νοερούς μου ὀφθαλμούς, πεπηρωμένους Κύριε, ἐκ ζοφερᾶς ἁμαρτίας, σὺ φωταγώγησον ἐνθείς’’.

Ας προσπαθήσουμε να θεραπεύουμε την πνευματική μας τυφλότητα στο φως της Αναστάσεως και να οδεύουμε ασφαλείς, ως ο υμνογράφος λέγει ‘’Τῆς ψυχῆς τὰ ὄμματα πεπηρωμένος, σοὶ Χριστὲ προσέρχομαι, ὡς ὁ Τυφλὸς ἐκ γενετῆς, ἐν μετανοίᾳ κραυγάζων σοι’’. Αμήν.

Πηγή:  romfea.gr