Όποιος ξεχνά τα γονικά.

Μια ιστορία θα σας πω που μου τύχε μια μέρα.....Μία γιαγιά συνάντησα και μου πιάσε τα χέρια..

Παιδάκι μου..σε σταματώ όχι να ζητιανέψω....Μα λίγ' αγάπη πεθυμώ και βγήκα να γυρέψω...

Πέντε παιδιά μεγάλωσα, μου λέει δακρυσμένη..Τα σπούδασα..τα πάντρεψα κι ας ήμουν στερημένη..

Τα πρώτα 'γγόνια ήρθανε Θεέ μου..τι ευτυχία...Μα η χαρά δε κράτησε κι ήρθε η δυστυχία...

Μου είπανε ότι μαζί δε πρέπει πια να ζούμε...Θα μπεις σε ένα ίδρυμα και εκεί θα σε κοιτούνε..
Δεν έφερα αντίρρηση και ας πόναγε η καρδιά μου....Χίλια κομμάτια γίνηκαν όλα τα όνειρα μου...

Εσείς να ήσαστε καλά παιδάκια μου τους λέω...Και σκύβω για να μη θωρρούν ότι για 'κείνο κλαίω....Χρόνοι πολλοί περάσανε παιδί μου συνεχίζει....

Όπου δεν ήρθαν να με δουν και η καρδιά ραγίζει...Γι' αυτό κι εγώ σταμάτησα σε ξένη να μιλήσω...Να πω παραπονέματα προτού να ξεψυχήσω..

Άφωνη εγώ την άκουγα για όλα αυτά να λέει...Και δε σταμάτησε στιγμή η άμοιρη να κλαίει....

Σώπασε ΜΑΝΑ και εγώ είμαι εδώ για σένα.....Μου γέλασε και έκλεισε τα μάτια ευτυχισμένα...

ΛΕΩ ΛΟΙΠΟΝ.Όποιος ξεχνά τα γονικά άνθρωπος δε λογάτε...κι ότι κι αν κάνει θα το βρει μπροστά του....ΝΑ ΘΥΜΑΤΑΙ...