Η αγωνία κάθε συνειδητού ιερεά!

του π. Παύλου Παπαδόπουλου

Είμαστε κι εμείς άνθρωποι. Αδύναμοι, ευπαθείς, εμπαθείς...
Είμαστε κι εμείς αμαρτωλοί, κι ας είμαστε ιερείς, κι ας φοράμε τα μαύρα ράσα, κι ας στεκόμαστε μπροστά στην Αγία Τράπεζα.

Είμαστε κι εμείς άνθρωποι, με σάρκα και αίμα, με σκοτάδι και φως, με λάθη και σωστά, με πτώσεις και αναστάσεις.
Μην με βλέπεις ως υπεράνθρωπο. Με με θεωρείς αλάνθαστο. Με με λογαριάζεις ως άγιο.
Άνθρωπος είμαι κι εγώ που κάνω τον αγώνα μου, που ελπίζω στο έλεος του Θεού, που μετανιώνω για τις αστοχίες μου, που κλαίω για τα λάθη μου, που παγιδεύομαι στην εγωπάθεια, που προσπαθώ να δραπετεύσω από την καθωσπρέπεια και τον ηθικισμό, από το κυνηγητό της δόξας και της αναγνώρισης.

Άνθρωπος είμαι κι εγώ που ζητώ συμπόνοια και συγχώρεση, που ζητώ κατανόηση και παρηγοριά.
Γιατί όπως κι εσύ έχεις βάσανα έχω κι εγώ.
Γιατί όπως κι εσύ έχεις σκοτούρες και προβλήματα έχω κι εγώ.

Ως ιερέας ακούω εξομολογήσεις ανθρώπων. Πολλά λάθη, αμέτρητες αμαρτίες, κι όμως καλούμαι να διαβώ από μέσα τους χωρίς να κάνω στασίδι μου κάποια χωρίς να αφήσω την καρδιά μου να δει τον άλλον με απαξίωση και αποστροφή.

Ακούω, συμβουλεύω και μετά μένω μόνος μου.

Όλο αυτό το βάρος... όλες αυτές οι ζωές που ποθούν συγχώρεση την βρίσκουν.
Χωρίς τιμωρίες, χωρίς σκληρότητα, χωρίς κρατούμενα.

Φεύγουν ανάλαφροι οι άνθρωποι. Ξεκούραστοι. Κι εγώ μένω μόνος.
Μόνος να παλέψω μ' αυτά που πάσχω, μ' αυτά που άκουσα, μ' αυτά που μου παραδόθηκαν καθώς σιωπούσα με το πετραχήλι στο λαιμό μου.

Άνθρωπος όμως είμαι κι εγώ. Ιερέας, διάκονος των Μυστηρίων. Όχι Άγιος, όχι Δίκαιος, όχι Απαθής.

Κι ευτυχώς είμαι τέτοιος. Για να μπορώ να κατανοήσω καλύτερα, για να μπορώ να συμβουλεύσω ανάλογα, για να μπορώ να συγχωρέσω ευκολότερα, για να μπορώ να συμπονέσω γνησιότερα.

Κάπου εκεί. Στην σιγή της νύχτας, στην βουή της ημέρας, θυμήσου με. Προσευχήσου και για εμένα. Τον ιερέα της ενορίας σου, τον πνευματικό σου πατέρα, τον μαυροφορεμένο παράξενο με τα μαλλιά και τα γένια που ίσως κι αυτός να έσφαλε, που ίσως να σε σκανδάλισε, που ίσως να σε αδίκησε, που ίσως να παραφέρθηκε.

Κοίτα με, με συγκατάβαση, πλησίασέ με, με αγάπη, συγχώρα με, ως συνάνθρωπος. Μην με βλέπεις με κακία, μην με κατακρίνεις με εμπάθεια.

Δεν θα με διορθώσεις μ' αυτόν τον τρόπο, δεν με βοηθάς κουνώντας μου το δάχτυλο λέγοντας "ντροπιάζεις τα ράσα που φοράς".

Μην ξεστομίζεις έτσι εύκολα "αυτός δεν είναι άξιος ιερέας". Εσύ είσαι αξιότερος; Και τότε γιατί δεν έγινες κι εσύ ιερέας; Μην γίνεσαι λοιπόν σκληρός...

Ξέρεις γιατί; Γιατί εσύ δεν φοράς τα ράσα. Δεν έχεις αισθανθεί ποτέ σου το βάρος τους.

Δεν σου το λέγω για να σου δείξω ότι είμαι σπουδαιότερος από εσένα αλλά για να θυμίσω ότι εκτός από τα λάθη μου ίσως έχω κάνει και κάτι σωστό όπως κι εσύ, ότι εκτός από το κακό που διέπραξα ίσως έχω κάνει και κάτι καλό όπως κι εσύ.
Μην μένεις στην αστοχία μου, μην μένεις σε εκείνη την μία στιγμή που παραφέρθηκα.

Φυσικά και ως ιερέας φέρω μεγάλη ευθύνη απέναντί σου, όμως μήπως παραμονεύεις για να με δικάσεις, για να βρεις τις αδυναμίες μου για να με κατακρίνεις, μήπως με προσεγγίζεις όχι για να ωφεληθείς αλλά έτοιμος να σκανδαλιστείς;

Γι' αυτό σου λέγω ότι αν και αμαρτωλός έχω κι εγώ δικαίωμα στην μετάνοια όπως κι εσύ. Κι αν σκανδαλίζεσαι μαζί μου, να θυμάσαι ότι τον σκανδαλισμό σου, ο Θεός τον βλέπει αλλιώς.
Τον βλέπει ως κατάκριση, ως ιεροκατηγορία.

Γι' αυτό ας αφήσουμε τους "σκανδαλισμούς" κι ας πιάσουμε το δοκάρι που έχουμε καρφωμένο στο μάτι μας, ας βγάλουμε τον "κότσο" που υπάρχει μέσα στην καρδιά μας....κι ας αναλογιστούμε πόσο έλεος έχουμε δεχθεί στην ζωή μας κι ας δώσουμε κι εμείς έλεος.

Ας δώσουμε έλεος, ειδικά σ' αυτούς που ζητούν καθημερινά από τον Θεό (με παρακλήσεις και δεήσεις, με Θείες Λειτουργίες και προσευχές) να μας δώσει έλεος.

Ας δώσουμε έλεος κι ας πάψουμε να δίνουμε καρφιά και όξος...διότι ότι δίνουμε θα λάβουμε, κι όπως κρίνουμε θα κριθούμε.

Υ.Γ.: «Μη κρίνετε κατ΄ όψιν, αλλά τήν δικαίαν κρίσιν κρίνατε» (Ιω. ζ΄19-24)