Ο Χριστός ναυαγοσώστης της ύπαρξής μας!

 

 

π. Λίβυος

Καλοκαίρι ακόμη και οι περισσότεροι άνθρωποι τρέχουν να δροσιστούν στο δώρο που λέγεται θάλασσα. Χαίρονται σαν μικρά παιδιά, ευχαριστιούνται και απολαμβάνουν. Όμως η χαρά αυτή πρέπει να οδηγεί σε δοξολογία, αυτό να μην το ξεχνάμε ποτέ.

Έλεγε ενας άγιος άνθρωπος, "η Χάρις του Θεού μενει περισσότερο χρόνο μεσα μας, όταν έχουμε δυο πράγματα, ταπείνωση και ευχαριστία..." Ας μάθουμε να λέμε ευχαριστώ Θεέ μου και δόξα σοι Κύριε… αυτές οι δυο φρασούλες φέρουν τεράστια ωφέλεια στην ύπαρξη μας, ανθίζουν μέσα μας χάρες και χαρές του Πνεύματος.

Οπότε οι περισσότεροι έχουμε την εμπειρία της θάλλασας. Ας φανταστούμε λοιπόν την ζωή ακριβώς όπως την θάλασσα. Έτσι μας την παρουσιάζει το Ευαγγέλιο. Ένας βίος σαν θάλασσα, πότε σε μπονάτσα και πότε σε τρικυμία. 

Ο Χριστός αναφέρει το Ευαγγέλιο μπορεί να περπατάει πάνω στα νερά της. Γιατί; Προς εντυπωσιασμό; Οχι βέβαια, τότε γιατί; Δια να φανερώσει με απόλυτο τρόπο οτι ειναι Κύριος της κτίσης και της ζωής. Κυριαρχεί και ορίζει, δίνει ζωή και παλμό στα πάντα. Το περπάτημα πανω στα νερά της λίμνης φανερώνει έναν Χριστό αφέντη του παντός.

Κι ενώ περπατάει πάνω στα νερά, ο Πετρός που ειναι μαζί με τους υπόλοιπους μαθητές σε ένα πλοιάριο, του ζητάει να πάει κοντά του. Δηλ, να περπατήσει κι αυτος πάνω στο νερό. Να ζήσει σε πληρότητα και κυριότητα. Ο Χριστός με μεγάλη χαρά του λεει «Ελθέ», έλα!!! Κι ο Πέτρος αρχίζει να περπατά επάνω στα νερά. Όμως η θάλασσα δεν είναι πάντα ήρεμη. Αγριεύει κι ολας. Έχει φουρτούνες και τριμυμίες, ενίοτε μικρά και μεγάλα ναυάγια. 

Ετσι στο πρώτο φύσιγμα του ανέμου, στο πρώτο ταρακούνημα, δηλαδή στην πρώτη δοκιμασία ο Πέτρος, ολοι εμείς στο πρόσωπο του, τα χάνουμε. Κι όταν τα χάνουμε και φοβόμαστε τι συμβαίνει, απλά βυθιζόμαστε. Εάν δεν αφεθείς στο νερό θα πγνινείς. Πότε μαθαίνεις να κολυμπάς; Όταν αφήνεσαι. Αφήσου και θα σωθείς, φοβίσου και θα πνιγείς. Αφηνόμαστε με εμπιστοσύνη στην πρόνοια του Θεού κι Εκείνος θα μας μάθε να παλεύουμε με τις πιο μανιασμένες θάλασσες διχως να πγινόμαστε.

Αυτό που ειναι συγκλονιστικό στην Ευαγγελική διήγηση ειναι, οτι ενω ο Χριστός μαλώνει τον Πέτρο ως ολιγόπιστό, αφου στην πρώτη ρηπή του ανέμου τα χάνει, συγρόνως τον κατανοεί, αντιλαμβάνεται οτι ειναι ευάλωτος και αδύναμος. Και τι κάνει; Του απλώνει το χέρι. 

Δεν πρόκεται ποτέ ο Χριστός να μας αφήσει, αυτο ας μην το ξεχνάμε. Ακόμη και στα πιο μεγάλα λάθη μας, στις πιο φρικτές αμαρτίες μας, την ώρα που οι τρικυμίες του βίου θα ειναι έτοιμες να μας καταπιούν στο βυθό της απόγνωσης και θανάτου, ο Χριστός θα γίνεται ο ναυαγωσώστης της ύπαρξης μας. Πριν χαθεί και η τελευταία ανάσα υπομονής και δύναμης μας, θα μας δινει το φιλί της ζωής. Αυτός είναι ο Θεό μας, η πιο ασφαλή νησίδα στα ναυάγια του βίου....