Φτωχό μα τίμιο και εργατικό παλικάρι... Ό,τι του έδιναν οι κόποι του,το χαιρόταν με τη χήρα μητέρα του, μια ντελικάτη φιλάσθενη γυναικούλα, απλή και ταπεινή, ήσυχη και γλυκιά.
Ήρθε καιρός και παντρεύτηκε το παλικάρι. Η φιλάσθενη μητέρα του θα έμενε μαζί τους... δεν είχε άλλον στον κόσμο. Τα είχε πει με την κοπέλα και είχε συμφωνήσει εκείνη.
Μαζί με τη χαρά που έφερε το πρώτο τους παιδί, ήρθε και μια θλίψη: η μάνα παρουσίασε μια παράλυση. Μεγάλωνε το παιδί, μεγάλωνε η χαρά, μα και η λύπη: η μάνα έμεινε κατάκοιτη! Περιποίηση, λοιπόν, στο μωρό, περιποίηση και στη μητέρα και οι δυο τους.
Και την Κυριακή, στην αγκαλιά τη μάνα ο γιος και στην εκκλησία. Το είχε παρακαλέσει.
- Δεν μπορώ να κάνω χωρίς εκκλησία, παιδί μου! Τώρα τη θέλω πιο πολύ!
- Έννοια σου μάνα, στο χρωστάω άλλωστε! Όταν ήμουν μικρό και ανήμπορο παιδάκι, δεν με πήγαινες στην αγκαλιά σου στην εκκλησία;
Κάθε Κυριακή, λοιπόν, στην αγκαλιά τη μάνα και στην εκκλησία - ευτυχώς δεν ήταν πολύ μακριά.
Ήρθε και το δεύτερο παιδί στην οικογένεια. Περίσσεψε η χαρά, μα στένεψαν τα οικονομικά. Το παλικάρι δούλευε τις έξι μέρες και την Κυριακή το πρωί, στην αγκαλιά τη μάνα και στην εκκλησία.
Ήρθε και το τρίτο παιδί...το τέταρτο...το πέμπτο...το έκτο...στο έβδομο "γονάτισε"!
Το σπίτι μίκρυνε πάρα πολύ.... Μελίσσι σωστό, χαρούμενο, μα πολύ στενό. Τώρα οι κόποι έφτασαν στο κατακόρυφο. Τα έξοδα τεράστια, βαριά, ασήκωτα. Όμως το παλικάρι την Κυριακή, στην αγκαλιά τη μάνα και στην εκκλησία.
Μια ροδαυγή , πρόβαλε ήλιος ρόδινος, το κεφαλάκι του όγδοου παιδιού. Το σπιτάκι τους τώρα έγινε "σπιρτοκούτι". Γέλια και κλάματα, φωνές και αγκαλίτσες, γλυκά και φάρμακα και πιάτα γέμισμα - άδειασμα, είχαν μια όρεξη άλλο πράγμα και τα οχτώ! Το παλικάρι όμως μαχόταν "πάση δυνάμει" και την Κυριακή στην αγκαλιά τη μάνα και στην εκκλησία.
- Πού θα πάει, όμως, αυτή η ιστορία; ακούω να με ρωτάτε.
Πήγε θαυμάσια, μάλιστα θαυμάσια! Άνοιξαν τα ουράνια και ήρθε στο σπιτάκι τους μία κυρία. Δεν είχαν τόπο να τη βάλουν να καθίσει.
- Με συγχωρείτε... κάπου εδώ βολευτείτε, είμαστε πολύ στενά!
- Γεμάτο το σπιτάκι σας ζωή, χαρά, αγάπη και ευτυχία! είπε εκείνη.
- Δόξα τω Θεώ! Παρά μεγάλο και άδειο, καλύτερα μικρό και καταγεμάτο. Τι σας έφερε στο φτωχικό μας κυρία; Δεν σας γνωρίζω.. είπε το παλικάρι.
- Εγώ όμως σε παρακολουθώ όλα αυτά τα χρόνια και σε θαυμάζω! Ιδιαίτερα συγκινούμαι, όταν σε βλέπω να φέρνεις κάθε Κυριακή και γιορτή τη μητέρα σου στην εκκλησία.
- Όπως έκανε κι εκείνη, όταν ήμουνα μικρός! διέκοψε απαλά το παλικάρι.
- Γι' αυτό, συνέχισε η κυρία, ήρθα σήμερα να σου πω μια απόφασή μου. Ζω μόνη μου. Έχω μεγάλη περιουσία. Πόσα μου χρειάζονται εμένα; Την περισσότερη, λοιπόν, τη δίνω σε σένα, τη γυναίκα σου και τα οχτώ παιδιά σου. Να τα συμβόλαια, είπε και τα έβαλε στις παλάμες του.
- Αλήθεια;! ρώτησε το παλικάρι σαστισμένο.
- Απλή και όμορφη αλήθεια, απάντησε ήσυχα η κυρία. Τώρα, θα έχεις μεγάλο και ευρύχωρο σπίτι, με δωμάτια για τα παιδιά, για την αγαπημένη σου μητέρα, για σας, με κήπους να τρέχουν και να παίζουν τα παιδιά και χρήματα να τα τρέφεις...
- Κυρία μου, ο Θεός σας έστειλε!...
- Ναι, ο Θεός... για να ανταμείψει την αγάπη σου στη μητέρα σου και στη φαμελιά σου!
(Από το βιβλίο "200... σ' αγαπώ!", του Ιωσήφ Αγαπητού, Εκδ. Φωτοδότες).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου