Συννεφιασμένη ή λαμπροφορεμένη η Κυριακή;

 

 

του Αρχιμ. Αρσενίου Κωτσόπουλου

---

Ἄκου συννεφιασμένη Κυριακή! Γιατί ὁ τραγουδοποιός μαύρισε τήν λαμπροφορεμένη μέρα τοῦ Κυρίου; Ἡ Κυριακή ποτέ δέν εἶναι συννεφιασμένη.

Εἶναι ἡμέρα λαμπρή. Μέρα πού γιορτάζει ὁ Κύριος τό φῶς τῆς Ἀναστάσεώς Του. Ἄς δώσουμε λίγο φῶς στήν ἑβδομάδα πού ξεκινᾶ.

Τί ὡραῖα πού τό λέει ὁ Διονύσιος Σολωμός στόν ὑπέροχο Ὕμνο τῆς Ἐλευθερίας, καθώς σέ κάποιες στροφές περιγράφει τά θαυμάσια πού τελοῦνται στήν Ἀναστάσιμη Λειτουργία, ὅπου ἡ θρησκεία ἀφοῦ δεχθεῖ τήν αὔρα τῆς ἐλευθερίας εἰσέρχεται θριαμβευτικά στήν Ἐκκλησία:

Σοῦ ’λθε [ἐλευθερία] ἐμπρός λαμποκοπώντας
ἡ Θρησκεία μ’ ἕνα σταυρό
καί τό δάκτυλο κινώντας
ὅπου ἀνεῖ τόν οὐρανό

Σ’ αὐτό, ἐφώναξε, τό χῶμα
στάσου ὁλόρθη, Ἐλευθεριά·
καί φιλώντας σου τό στόμα
μπαίνει μές στήν ἐκκλησιά.

Εἰς τήν τράπεζα σιμώνει,
καί τό σύγνεφο τό ἀχνό
γύρω γύρω της πυκνώνει
πού σκορπάει τό θυμιατό.

Ἀγρικάει τήν ψαλμωδία
ὁπού ἐδίδαξεν αὐτή·
βλέπει τή φωταγωγία
στούς Ἁγίους ἐμπρός χυτή

Ποιοί εἶναι αὐτοί πού πλησιάζουν
μέ πολλή ποδοβολή,
κι ἄρματ’, ἄρματα ταράζουν;
Ἐπετάχτηκες ἐσύ.

Ἄ! τό φῶς πού σέ στολίζει,
σάν ἡλίου φεγγοβολή,
καί μακρόθεν σπινθηρίζει,
δέν εἶναι, ὄχι, ἀπό τή γῆ·

λάμψιν ἔχει ὅλη φλογώδη
χεῖλος, μέτωπο, ὀφθαλμός·
φῶς τό χέρι, φῶς τό πόδι,
κι ὅλα γύρω σου εἶναι φῶς.

Κυριακή: ἡμέρα τοῦ φωτός, ἡμέρα χαρᾶς καί ἑνότητας στό κοινό ποτήριο τοῦ Σώματος καί Αἵματος τοῦ Χριστοῦ.

Συννεφιασμένη εἶναι μόνο γι’ αὐτούς πού θέλουν νά ζοῦν ἀπομονωμένοι καί ἀλειτούργητοι, κλεισμένοι στόν χῶρο τους.

Ἐγκλωβισμένοι στήν μοναξιά τῆς ἀπόσυρσής τους ἀπό τήν λειτουργική σύναξη τῶν πιστῶν.

Κλείνοντας το παραπάνω κείμενο, πῆγα στήν ἐνορία, στόν Προφήτη Ἠλία, ὅπου ἄρχισα τίς πρωινές ἐξομολογήσεις.

Ἦρθε καί ἡ Ἑλένη, ἡ ἀνιδιοτελής καί πρόθυμη ἐθελόντριά μας, πού τόσο πολύ μᾶς ἀγαπᾶ μέ αὐτή τήν ἄδολη καί θυσιαστική προσφορά της.

Κρατοῦσε τά εἰκονάκια πού ἀπό καιρό θέλαμε νά φτιάξουμε γιά τόν ἅγιο Ἰωάννη Μαξίμοβιτς. Συγκλονίστηκα. Ἦταν δύο μορφές του σέ μία εἰκόνα.

Ἡ μία ἐν ὥρᾳ λειτουργίας, διαβάζοντας ὁ ἅγιος τό Εὐαγγέλιο καί λουσμένος μέσα σέ ἕνα ὑπέρλαμπρο φῶς. Καί ἡ ἄλλη μέ τά ράσα του καί ἐκεῖνο τό ἁγνό καί ἀθῶο χαμόγελό του.

Τό κειμενάκι πού ἐπιλέξαμε νά βάλουμε στό πίσω μέρος τῆς εἰκόνας ἦρθε νά ἐπικυρώσει αὐτό τό μεγαλεῖο τῆς μετοχῆς μας στήν Ἀναστάσιμη ὑπέλαμπρη Λειτουργία πού σέ γεμίζει φῶς ὅταν τήν ζεῖς ἐν ὅλῃ τῇ καρδίᾳ, ὅπως τό προβάλλει καί ὀ ἔνθεος ἐθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός.

Τό κειμενάκι ἀναφέρει τά ἑξῆς:

«Ὁ ἅγιος Ἰωάννης Μαξίμοβιτς συνήθιζε νά πηγαίνει στό Μοναστήρι τῆς Λέσνα καί νά προσεύχεται γονατιστός μπροστά στήν εἰκόνα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῶν Ἰβήρων, τήν ὁποία ἀγαποῦσε πάρα πολύ. Καθώς προσευχόταν, μιά μοναχή εἶδε τόν ἄγιο Ἰωάννη περικυκλωμένο ἀπό ὑπέρλαμπρο Ἄκτιστο Φῶς καί δέν πατοῦσε στό ἔδαφος ἀλλά αἰωρεῖτο. Ὅταν προσευχόταν στήν Ἁγία Τράπεζα, τό Ἄκτιστο Φῶς τόν ἔλουζε, καί ἐπανειλημένως πιστοί τόν ἔβλεπαν ἀνυψωμένο ἀπό τήν γῆ. Συνήθιζε νά περπατᾶ ξυπόλυτος, ἔτρωγε μία φορά τήν ἡμέρα, τελοῦσε καθημερινά τήν Θεία Λειτουργία καί τό Ἅγιο Δισκάριο ἦταν πάντοτε γεμάτο γιατί μνημόνευε πλῆθος ὀνομάτων. 

Γύριζε ἔξω τίς νύχτες καί ἔδινε ψωμί καί χρήματα στούς ἀστέγους. Δέν εἶχε ξαπλώσει γιά 40 χρόνια σέ κρεβάτι, κοιμόταν μόνο μία ἤ δύο ὧρες τό βράδυ εἴτε ὄρθιος εἴτε γονατιστός καί σκυφτός στό πάτωμα. Εἰρηνικά ἄφησε τήν τελευταία του πνοή μπροστά ἀπό τήν θαυματουργή εἰκόνα τῆς Παναγίας τοῦ Κούρσκ, τήν ὁποία εὐλαβεῖτο ἰδιαίτερα καί ὁ ὅσιος Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ. Τό ἱερό του σκήνωμα βρέθηκε ἄφθαρτο καί εὐωδιάζον γιά νά δηλώνει σέ ὅλους τήν δόξα μέ τήν ὁποία τόν τίμησε ὁ Θεός στήν αἰώνια μακαριότητα».

Πόσο λυπηρό ἀλήθεια... Δέκα ἑκατομμύρια Ἕλληνες νά γνωρίζουν τό καταθλιπτικό τραγούδι τοῦ Βασίλη Τσιτσάνη καί νά μήν ἐπαναστατεῖ ἤ νά ἀντιδρᾶ ἡ συνείδηση κανενός, καί ταυτόχρονα δέκα ἑκατομμύρια Ἕλληνες νά ἀγνοοῦν παντελῶς τίς ἐλπιδοφόρες καί λαμπροφόρες στροφές τοῦ Ὕμνου τῆς Ἐλευθερίας τοῦ ἐθνικοῦ μας ποιητῆ Διονυσίου Σολωμοῦ, ὁ ὁποῖος μέσα ἀπό τίς γεμάτες ρεαλισμό σκληρές περιγραφές τῆς φρίκης τοῦ πολέμου ὁδηγεῖ τόν ἀκροατή στό φῶς τῆς ἀγάπης καί τῆς χάριτος τοῦ Χριστοῦ, μέσα ἀπό τό πανευφρόσυνο κλίμα τῆς ἀναστάσιμης πασχαλινῆς Λειτουργίας.

Πόσο δίκιο εἶχε ὁ ἅγιος Πορφύριος ὅταν εἶπε σέ μαθητή του τό 1981: «Παιδί μου, οἱ σκοτεινές δυνάμεις ἐργάζονται μυστικά γιά τήν ἀποδόμηση καί κατάρρευση τοῦ ἔθνους μας, ἠθικά, πνευματικά, οἰκονομικά».

Καί δυστυχῶς, σέ αὐτό τό πολύπλευρο ξεχαρβάλωμα συνέβαλαν ἀθορύβως ὅλοι. Καλλιτέχνες, ποιητές, στιχουργοί, συνθέτες, ἠθοποιοί, μουσουργοί. Σιγά σιγά μᾶς ὁδηγήσαν στόν σκοτεινό δρόμο τῶν μή προοπτικῶν, ὅπου ὅλα καθίστανται φοβικά.

Καί ὁ δρόμος τῶν ἔνθεων καλλιτεχνῶν, ἡρώων, ἁγίων, μή προβαλλόμενος, ἀγνοεῖται παντελῶς. Διάβρωσαν σταδιακά τήν συνείδησή μας, ἔτσι πού νά μήν ξεσηκώνεται ἡ συνείδηση κανενός, δίνοντας στίς νέες γενιές λάθος δεδομένα, καταστροφικά μοντέλα ζωῆς καί ἄχαρα πρότυπα.

Τά σκυλιά ἐπιτρέπεται νά μασουλᾶνε κόκαλα, γιά νά κάνουν οἱ κλέφτες τήν δουλειά τους.

Ἐμεῖς ὅμως ὡς σκεπτόμενα ὄντα μήν ἐπιτρέψουμε στούς ἑαυτούς μας νά προσέχουμε τούς σκοτεινούς δρόμους πού μᾶς προβάλλουν, δρόμους πού μυρίζουν πεθαμενίλα τοῦ χοϊκοῦ.

Ἡ στροφή στόν δρόμο τοῦ φωτός, τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, νοηματοδοτεῖ κάθε θλίψη καί φωτίζει τήν πορεία μας σέ μιά ἄφοβη κίνηση πρός τήν αἰωνιότητα.

Πηγή:  romfea.gr