Ο αληθινός ιατρός
«Άνθρωπον ουκ έχω»
Χριστός Ανέστη
Τριανταοκτώ ολόκληρα χρόνια ο παράλυτος του σημερινού Ευαγγελίου υπέφερε και περνούσε την δική του δοκιμασία, ένα εφιάλτη χωρίς τέλος. Ίσως διάνυσε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του κάτω από τη στοά της θαυματουργικής κολυμβήθρας του Σιλωάμ.
Μάταια όμως περίμενε έναν άνθρωπο που θα τον συμπονούσε πραγματικά. Να τον βοηθούσε, σύμφωνα με τα ειωθότα, να εισέλθει στην κολυμβήθρα μόλις θα ταρασσόταν το ύδωρ.
Βρήκε τον Κύριο
Την στιγμή που θα μπορούσε να είχε χάσει κάθε ελπίδα ο παραλυτικός της περικοπής μας, την ώρα που ήταν φυσιολογικό να εξαντλείτο και το τελευταίο ίχνος της υπομονής και της ελπίδας του, η παρουσία του Κυρίου αποβαίνει, όπως πάντα, σωτήρια. Ο μόνος Φιλάνθρωπος, ο Κύριος και Θεός μας, που κατά καιρούς έστελλε εκεί τον άγγελό του για να ταράσσει το νερό, ώστε ο πρώτος που θα ριχνόταν σε αυτό να γίνεται αμέσως υγιής, εμφανίζεται τώρα ο ίδιος στον χώρο. Απευθύνεται στον παράλυτο και του λέει: «Θέλεις υγιής γενέσθαι;». Ο Κύριος έκανε την ερώτηση αυτή, όχι βέβαια γιατί αμφέβαλλε για την επιθυμία του παραλύτου, αλλά για να τον προβληματίσει και να μπορέσει να διεισδύσει βαθύτερα στην πραγματικότητα της σωτηρίας του. Να ταράξει τα εσωτερικά ύδατα της ψυχής του.
Ο παράλυτος δεν απήντησε ευθέως στην ερώτηση, αλλά, εμμέσως, εξέφρασε το παράπονο που τον διακατείχε: «Κύριε, άνθρωπον ουκ έχω, ίνα όταν ταραχθή το ύδωρ, βάλη με εις την κολυμβήθραν, εν ω δε έρχομαι εγώ, άλλος προ εμού καταβαίνει.» Ο Κύριος χάρισε αμέσως την υγεία στον παραλυτικό και του συνέστησε να βαστάξει στον ώμο του το κρεβάτι του και να περπατά πλέον υγιής. «Έγειρε, άρον τον κράβατόν σου και περιπάτει». Το θαύμα είχε συντελεστεί. Ο μέχρι εκείνη τη στιγμή παράλυτος, όπως τον γνώριζαν όλοι, γίνεται τώρα υγιής. Βάσταξε στον ώμο του το κρεβάτι, πάνω στο οποίο τόσα χρόνια ήταν κατάκοιτος.
Δεν είχε άνθρωπο
Το παράπονο του παραλυτικού που εκφράζεται με το «άνθρωπο ουκ έχω», μπορεί να επαναλαμβάνεται και σήμερα. Αυτό δημιουργεί και το δικό μας χρέος αλλά και την υποχρέωση να συμπαραστεκόμαστε με κάθε τρόπο και να εκφράζουμε την εν Χριστώ αγάπη μας σε κάθε πονεμένο συνάνθρωπό μας όταν διαπιστώνουμε ότι «άνθρωπο ουκ έχει». Ο πόνος και η θλίψη, αλλά και η κάθε δοκιμασία, παρουσιάζονται στη ζωή μας και λειτουργούν ως πρόκληση για να στεκόμαστε δίπλα από τον κάθε συνάνθρωπο που μας έχει ανάγκη.
Πιο πολύ σήμερα, υπάρχουν πάρα πολλοί «παραλυτικοί» που δεν χρειάζονται μόνο υλική ή σωματική βοήθεια, αλλά κυρίως πνευματική. Άλλωστε, η θεραπεία που πρόσφερε ο Χριστός με τα διάφορα θαύματα που επιτελούσε, δεν αφορούσε μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή, την απαλλαγή δηλαδή από την αμαρτία και τις συνέπειές της.
Στην εποχή μας ιδιαίτερα που διαπιστώνουμε να υπάρχει μια πνευματική αγονία και ερημία, σ’ ένα κόσμο φοβερά χρεοκοπημένο σε αρετές και αξίες, σ’ ένα κόσμο που η φρίκη των πανδημιών και του πολέμου αφήνει πολλούς συνανθρώπους μας να βρίσκονται σε εξαθλιωμένη κατάσταση, ανοίγει μπροστά μας ο δρόμος για να βοηθήσουμε τους πλησίον μας και πιο πολύ να τους σπρώξουμε να βρουν τον δρόμο τους και να φθάσουν κοντά στον Χριστό. Μόνο εκείνος μπορεί να μας θεραπεύσει από κάθε ασθένεια, αλλά και από κάθε μορφή κακού. Να τους βοηθήσουμε να ενταχθούν στην Εκκλησία και να γίνουν ζωντανά μέλη του Σώματος του Χριστού, ώστε μέσα από τα μυστήρια και τη λατρευτική ζωή της να βιώνουν τη Χάρη της παρουσίας Του.
Αγαπητοί αδελφοί, το παράπονο του παραλυτικού «άνθρωπον ουκ έχω», αποτυπώνει μια πραγματικότητα που τόσο ζωντανά βιώνουμε και στη δική μας εποχή. Ας πλησιάσουμε, λοιπόν, τον κάθε συνάνθρωπό μας σ’ ένα ευλογημένο άνοιγμα. Θα πρέπει να βλέπουμε στο πρόσωπό του την εικόνα του Θεού και να γίνουμε πλησίον του, σύμφωνα με την γνωστή παραβολή του Καλού Σαμαρείτη. Με αυτό τον τρόπο μέσα από μια κοινωνία αγάπης, μπορούμε να εναποθέτουμε ολόκληρο τον εαυτό μας με εμπιστοσύνη στην αγάπη του Κυρίου μας, ο οποίος είναι ο μόνος που μπορεί να μας θεραπεύει και σωματικά αλλά και ψυχικά.
Αυτό, άλλωστε, μαρτυρεί και το παράδειγμα του Παχωμίου του μεγάλου και του Παχωμίου του οσίου, των οποίων σήμερα τιμούμε τη μνήμη. Πρόκειται για μια αναστάσιμη πορεία που εκβάλλει σε κορυφαίες πνευματικές αναβάσεις. Σ’ αυτή την προοπτική το «άνθρωπο ουκ έχω» μεταβάλλεται σε δυνατότητα συμμετοχής στην κορυφαία κοινωνία και επικοινωνία. Το μεγαλείο αυτό ξεδιπλώνεται βιωματικά και εμπειρικά μέσα από την βεβαιότητα που αναδύεται από τον αναστάσιμο παιάνα: «Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας, και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος.»
Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος
Πηγή: Εκκλησία της Κύπρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου