ΤΟ ΘΕΡΙΟ ΠΟΥ ΖΕΙ ΣΤ’ ΑΛΩΝΙ

 

 

ΤΟ ΘΕΡΙΟ ΠΟΥ ΖΕΙ ΣΤ’ ΑΛΩΝΙ | ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΤΡΑΤΑΚΗΣ

Κάτω στου θεργιού τ’ αλώνι, βολοδέρνει μια μ-ψυχή
και ξυπνά τ’ αντάρτη χρόνου και του πόνου τη μ-πληγή
κι όλο η φλόγα δυναμώνει, μες στα στήθια μου αγριεύει,
το θεργιό που ζει στ’ αλώνι, για τη λευτεργιά παλεύει …

Κάτω στου θεργιού τ’ αλώνι, το τραγούδι αχολογεί
και ξυπνά το μοιρολόι που κοιμάται μες στη γη,
λιώνει τ’ αοργιού το χιόνι κι όλα τα σπαρτά ποτίζει,
το θεργιό που ζει στ’ αλώνι, για τη λευτεργιά πασχίζει …

 

 

 

 

Κάτω στου θεργιού τ’ αλώνι, το μαχαίρι αγκομαχεί
και ξυπνά τ’ αθρώπου η πίστη και την μ-παναγιά ευλογεί,
πίνει του καημού τη σκόνη και τον μ-πόνο παγουδιάζει,
το θεργιό που ζει στ’ αλώνι, για τη λευτεργιά φωνιάζει …

Το θεργιό που ζει στ’ αλώνι
στου σταυρού το φως κυρτώνει
πολεμά για τη μ-πατρίδα μες στην κοσμοχαλασιά
δε φορεί ασημένια ζώνη, μα ζηθιάνου φορεσιά
και με ταπεινοφροσύνη, την μ-ψυχή του παραδίνει
στση κορφής την εκκλησιά, στση κορφής την εκκλησιά.