Φλόγα στην Άβυσσο: Η Πεντηκοστή και η Ελπίδα του Πνεύματος σε Έναν Κόσμο που Σβήνει

  

Ο κόσμος αυτοκτονεί.
Όχι μόνο με τις σφαίρες, τα ναρκωτικά, την πείνα ή τη σιωπηλή κατάθλιψη που πνίγει τα εσωτερικά δωμάτια του σύγχρονου ανθρώπου.
Αυτοκτονεί πρώτα πνευματικά: αποσύροντας σιγά-σιγά τη θέληση για ύπαρξη, την ελπίδα, την προσδοκία, το βλέμμα που κάποτε υψωνόταν στον ουρανό.
Η σύγχρονη εποχή προτιμά τη φωταψία της ύλης, παρά το φώς του Πνεύματος, τον ήχο των μηχανών, αντί για τον άνεμο του Θεού.
Κι όμως, εν τω μέσω αυτής της σκοτεινής παρακμής, υψώνεται αθόρυβα η εορτή της Πεντηκοστής.
Μια εορτή που δεν φωνάζει, αλλά ανασαίνει.
Δεν επιβάλλεται, αλλά φωτίζει.
Είναι η μυστική ημέρα της πνευματικής παλιγγενεσίας· εκεί όπου το Πνεύμα εισδύει όχι μόνο στον νου, αλλά και στα κατάβαθα της πληγωμένης ψυχής.
Η Πεντηκοστή είναι το αντίθετο της αυτοχειρίας του κόσμου: είναι η κένωση του Θεού υπέρ της σωτηρίας του ανθρώπου· η έλευση του Φωτός εκεί όπου όλα σβήνουν.
Το Πνεύμα δεν είναι έννοια, είναι πρόσωπο, είναι παρουσία, είναι εκείνη η πνοή του Θεού που, όπως στην αρχή της δημιουργίας, μετατρέπει το χάος σε συμπαντική τάξη, το χώμα σε πρόσωπο, τον θάνατο σε ζωή.
Αυτή η πνοή επανέρχεται κατά την Πεντηκοστή, όχι σαν θύμηση αλλά σαν φωτιά· όχι για να αναβιώσει απλώς τις μνήμες της πίστεως, αλλά για να τις πυρπολήσει με νέο νόημα.
Ο σημερινός κόσμος δεν υποφέρει μόνο από την απουσία του Θεού, αλλά κυρίως από την απουσία της πνοής.
Δεν ανασαίνει· επιβιώνει μηχανικά, δεν ζει εν πληρότητι, αλλά αναπαράγει την κενότητα.
Έχει φωνή, αλλά όχι λόγο, έχει κίνηση, αλλά όχι προορισμό.
Σε αυτό το περιβάλλον, το Πνεύμα κατέρχεται ως ανατροπή: ως δυναμική ανάσταση του εσωτερικού ανθρώπου.
Όχι ιδεολογικά και ηθικολογικά, αλλά υπαρξιακά, μέσα στο μυστήριο.

Το Πνεύμα της Πεντηκοστής είναι ο μόνος Λόγος που δεν φθείρεται από την πολυλογία, ο μόνος ήχος που δεν χάνεται στην ακουστική ρύπανση του πολιτισμού.
Είναι η παρηγοριά του Παρακλήτου· εκείνου που δεν είναι απλώς δίπλα στον άνθρωπο, αλλά μέσα του και τον ανασταίνει.
Η φλόγα της Πεντηκοστής δεν είναι φαντασμαγορία· είναι υπόμνηση, είναι το υπαρξιακό κάλεσμα να ξαναγίνουμε Εκκλησία όχι διοικητική δομή, αλλά κοινότητα προσώπων, ενότητα "εν Αγίω Πνεύματι".
Να σταθούμε ξανά, όπως οι Απόστολοι, μεταξύ φόβου και ελπίδας και να τολμήσουμε να προσευχηθούμε, ζητώντας φωτισμό.
Το τραγικό σήμερα δεν είναι ότι ο κόσμος πάσχει, είναι ότι έπαψε να ελπίζει.
Η Πεντηκοστή έρχεται να απαντήσει όχι με ιδεολογίες, ούτε με θεωρητικά συστήματα· έρχεται με μια γλώσσα που δεν μεταφράζεται: τη γλώσσα του Πνεύματος, που λέει την αλήθεια όχι με λέξεις, αλλά με φωτιά· που δεν ερμηνεύεται, αλλά βιώνεται.
"Εν Πνεύματι Αγίω", η ελπίδα δεν είναι ιδέα είναι οξυγόνο.
Αυτή η φλόγα ζητεί να καθίσει και σήμερα «ἐφ’ ἕνα ἕκαστον ἡμῶν».
Όχι για να μας κάψει, αλλά για να μας αναγεννήσει, όχι για να μας κάνει ήρωες· αλλά για να μας θυμίσει πως ακόμη και η πιο μικρή πνοή πίστεως μπορεί να νικήσει την αυτοκαταστροφή ενός ολόκληρου πολιτισμού.
Το Άγιο Πνεύμα δεν ζητεί τέλειους· ζητεί πρόθυμους.
Όχι θεολόγους μα καρδιές συντετριμμένες.
Η Πεντηκοστή δεν ανήκει στο παρελθόν, ανήκει στη μάχη του παρόντος.
Είναι το αντίβαρο στη συλλογική παραίτηση, η ανεπαίσθητη αλλά πανίσχυρη ανάσα που λέει στον κόσμο: «Ζήσε».
Όχι γιατί δεν θα πονέσεις, αλλά γιατί πλέον δεν θα είσαι μόνος γιατί όπου το Πνεύμα, εκεί και η ελευθερία· κι όπου η ελευθερία, εκεί ο άνθρωπος αποκαθίσταται προσωπικά.
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, χρειαζόμαστε την Πεντηκοστή.
Όχι ως εορτή, αλλά ως επιδημία χάριτος, όχι ως τελετή, αλλά ως υπαρξιακή ανάσταση.
Μπροστά στο σκοτάδι ενός κόσμου "αυτόχειρα" υψώνεται ακόμη η δυνατότητα του φωτός.
Μια φλόγα, ίσως η τελευταία, που όμως δεν σβήνει· γιατί είναι πνευματική, και η πνευματική φλόγα δεν υπόκειται στον άνεμο, αλλά στην πίστη.
Η Πεντηκοστή, λοιπόν, δεν είναι το τέλος ενός λειτουργικού κύκλου: είναι η αρχή ενός άλλου κόσμου "Εν Πνεύματι και αληθεια".