Πάει ο διάβολος να φέρει την απογοήτευση.

«Ρε δράκοντα, χάσου από ΄δω. Θα μου κάνεις τον δικηγόρο;»

Λοιπόν, μ’ αυτόν τον τρόπο να αντιμετωπίζετε την αποθάρρυνση και την απογοήτευση, για να κρατάτε συνεχώς τα όπλα σας. Διότι το θάρρος είναι «τα καύσιμα της μηχανής». Άμα τελειώσουν τα καύσιμα, δεν περπατάει. 

Το θάρρος είναι η δύναμη μας, η ενεργός δύναμη μας. Θα φοβηθούμε τι λέει ο διάβολος; Όποιο λάθος και να κάναμε, αυτό το λάθος δεν περιέχει μέσα τίποτε που λέγεται άρνησις, που λέγεται προδοσία, που λέγεται αλλαγή γνώμης και θελήσεως – όχι. Απλώς ήταν λάθος, απροσεξία, απειρία.

Όπως να πούμε ένα παιδί κάθεται στο θρανίο για να γίνει ένας καθηγητής. Αν το ρωτήσουν στην διάρκεια (της μαθητείας) θεωρίες απ’ αυτές τες οποίες θα πάει, δεν τες βρίσκει. Κάνει λάθη. Δεν έφθασε στο τέρμα. Δεν πήρε το πτυχίο του ακόμα. 

Και εμείς ευρισκόμενοι μέσα εις τον νόμο της φθοράς και της τρεπτότητος και των αλλοιώσεων, «ανέδεκτον του μη έλθειν τα σκάνδαλα», και αδύνατο να μην κάνουμε λάθος. Αλλά αυτά τα λάθη να τα έχει αυτός που τα κουβάλησε.

(Του λέμε:) «Ύπαγε οπίσω μου, σατανά. Κακώς ήρθες. Παρ’ τα μαζί σου και χάσου από ‘δω. Εγώ τον Χριστό μου αγαπώ, και λατρεύω, και ακολουθώ. Δεν μπορείς να με χωρίσεις».

Έτσι, αυτό να το κρατάτε μόνιμα μέσα σας.

(Ι.Μ. Μονή Βατοπαιδίου, 29 Απριλίου 2002)