Ο εσπερινός είχε τελειώσει κι η εκκλησία ακόμα
μοσχοβολούσε το λιβάνι το Αγιορείτικο….
Είχε αρχίζει να σουρουπώνει και οι φλόγες των καντηλιών
φώτιζαν τα πρόσωπα των Αγίων….
Σε μια τέτοια ατμόσφαιρα μυσταγωγική αβίαστα ξεπηδά
απ’ τα χείλη και την καρδιά σου η προσευχή….
Ο παππούλης τακτοποιούσε το Ιερό για την αυριανή
Θεία Λειτουργία και που και που άκουγες ισχνά την ‘’ευχή’’
να περιφέρεται στην ατμόσφαιρα σαν το θυμίαμα
σκορπώντας το δικό της ‘’άρωμα’’…..
Τούτη την ησυχία διέκοψε ο ήχος από τις παντόφλες
της κυρα Δέσποινας που μπήκε φουριόζα με την αγωνία ζωγραφισμένη στο αυλακωμένο
από τους κόπους και τους πόνους προσωπάκι της….
Αχ μια ψυχούλα τόοοσο δοκιμασμένη….
Μα παρά την δυστυχία, την φτώχια, την γκρίνια
απ’ τον άντρα της το ‘’δόξα τω Θεώ’’
έχει γίνει η εκπνοή της ψυχής της….
-‘’ Παππούλη….. είστε εδώ;’’
-‘’Έλα κυρα Δέσποινα, εδώ είμαι…. έρχομαι…..’’
-‘’ Τι έπαθες κι φαίνεσαι αναστατωμένη;
Μα πριν μου πεις,
καλησπέρισε πρώτα την Παναγία μας….’’
Και παίρνει δύο κεράκια και της τα δίνει να τ’ ανάψει…
-‘’Έλα τώρα πες μου τι συμβαίνει;’’
-‘’Να παππούλη μου,
χθες το βράδι, κει που έκανα λιγάκι προσευχή
σαν να με πήρε ο ύπνος και….’’
Τα μάτια της γέμισαν δάκρυα και ένας κόμπος
στον λαιμό της διέκοψε την μιλιά της….
-‘’και…. είδα τον Αποστόλη μου…’’
-‘’ Ποιον Αποστόλη; τον γιο σου’’
- ‘’Ναι παππούλη μου καλέ,
το παιδί μου το συγχωρεμένο…..
Μα φαινόταν τόσο ταλαιπωρημένος….
Και ένα πράγμα μου είπε
και εξαφανίστηκε από μπρος μου….’’
- ‘’Τι σου είπε κυρα Δέσποινα;’’