Πού πήγαν εκείνα τα Χριστούγεννα…; Εκείνα πού μοσχοβολούσαν λιβάνι, προσευχή και ζεστή καρδιά;

 

Πού πήγαν εκείνα τα Χριστούγεννα…;

Εκείνα πού μοσχοβολούσαν λιβάνι, προσευχή και ζεστή καρδιά;

Εκείνα που ο κόσμος περίμενε να ανάψει το καντήλι, όχι τα φώτα της αγοράς.

Ρωτούν όλοι:

«Πώς θα κάνουμε φέτος Χριστούγεννα;»

Κι εγώ, στην αρχή, συγκινήθηκα…

Είπα: Δόξα τῷ Θεῷ! Ο λαός ξύπνησε… Ψάχνει τον Χριστό, τη Φάτνη, την ταπεινή σιωπή όπου γεννιέται η Αγάπη.

Μα στάθηκα λίγο να ακούσω καλύτερα.

Και τότε… κάτι πάγωσε μέσα μου.

Δεν μιλούσαν για Εκείνον…

Μιλούσαν για τα λαμπάκια.

Για τα τραπέζια.

Για τα δώρα, τα ρούχα, τα καλλυντικά, τα μαλλιά…

Μιλούσαν για «Χριστούγεννα» χωρίς Χριστό.

Για μια γιορτή–σκηνικό, χωρίς την Ουράνια Γέννηση.

Για μια χαρά ψεύτικη, που λάμπει μόνο όσο το ρεύμα δεν κόβεται.

Και τότε ρώτησα:

Η Παρουσία του Ιερέα: Ένα έργο αθόρυβο, αναγκαίο και συχνά παρεξηγημένο

 

 

του Αρχιμ. Μακαρίου Τσιμέρη

---

Στη ζωή της Εκκλησίας, ο ιερέας αποτελεί μια μοναδική και ανεκτίμητη παρουσία. Βρίσκεται ανάμεσα στους ανθρώπους όχι απλώς ως λειτουργός των Μυστηρίων, όπου του δίνεται αυτη η μεγάλη πνευματική "εξουσία" μέσω της Αγίας Ιερωσύνης από τον Επίσκοπο μας και Ποιμένα , αλλά και ως συνοδοιπόρος, πατέρας, δάσκαλος, παρηγορητής και στήριγμα.

Το έργο του είναι πολύπλευρο, αθόρυβο και απαιτητικό—και συχνά περισσότερο πολεμιέται παρά αναγνωρίζεται.

Ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος λέει: «Ο ποιμένας πρέπει να έχει καρδιά ελεήμονα· και αν το να αγαπάς είναι αρετή, το να συμπονάς είναι μεγαλύτερη.»

Λόγια που θυμίζουν ότι η διακονία του ιερέα θεμελιώνεται πάνω στην καλοσύνη και την συμπάθεια προς κάθε άνθρωπο.

---

Ένα έργο που δεν φαίνεται

Πίσω από κάθε Θεία Λειτουργία υπάρχουν ώρες προσευχής, κόπου και σιωπηλής θυσίας. Το μεγαλύτερο μέρος του έργου του ιερέα συμβαίνει μακριά από τα μάτια των ανθρώπων:

Νυχτερινές επισκέψεις σε ασθενείς.

Στήριξη οικογενειών που περνούν κρίση.

Διακριτική οικονομική βοήθεια.

Συνεχής ακρόαση ανθρώπων που δεν έχουν πού αλλού να μιλήσουν.

Ο Αγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος γράφει:
«Η αγάπη δεν θορυβεί· εργάζεται μυστικά και θεραπεύει ό,τι πληγώνει.»

Αυτός ο λόγος εφαρμόζεται πλήρως στην καθημερινότητα του ιερέα, που υπηρετεί χωρίς να ζητά αναγνώριση.

---

Κι όμως... πολεμιέται

Παρά την προσφορά, ο ιερέας συχνά δέχεται κριτική για μικροπράγματα: για τη διάρκεια της Λειτουργίας, το κήρυγμα, τα παιδιά του, την εμφάνισή του ή ακόμη και για τα πιο προσωπικά του έξοδα.

Η παραβολή του Μεγάλου Δείπνου.

  

Στη σημερινή παραβολή του μεγάλου δείπνου βλέπουμε τον Θεό να απευθύνει πρόσκληση σε πολλούς, όμως εκείνοι δεν ανταποκρίνονται. 

Ποιοι είναι αυτοί οι προσκεκλημένοι; Είναι οι επιτυχημένοι, οι αυτάρκεις, οι άνθρωποι που φαίνεται να τα έχουν καταφέρει στη ζωή τους. 

Είναι εκείνοι που νιώθουν πλήρεις, ασφαλείς, δικαιωμένοι. Και ακριβώς γι’ αυτό είναι «απασχολημένοι» για τον Θεό. Όχι απαραίτητα εχθρικοί απέναντί Του, αλλά τόσο απορροφημένοι από τις επιτυχίες, τις μέριμνες και τις βεβαιότητές τους, ώστε δεν βρίσκουν χώρο για τη γιορτή της σωτηρίας Του. 

Τότε ο Κύριος λέει στον δούλο Του: «Βγες γρήγορα στους δρόμους και στα σοκάκια της πόλης και φέρε εδώ τους φτωχούς, τους ανάπηρους, τους τυφλούς και τους χωλούς». Δεν λέει απλώς «προσκάλεσέ τους», αλλά «φέρε τους με το ζόρι». 

Η χριστουγεννιάτικη ευχή μου: «Κύριε, μην μου δώσεις τίποτα. Δώσ’ το σε αυτούς»

 

Η χριστουγεννιάτικη ευχή μου: «Κύριε, μην μου δώσεις τίποτα. Δώσ’ το σε αυτούς».

Γιατί αν μπορούσα πραγματικά να ζητήσω κάτι, δεν θα ήταν για μένα.

Θα ευχόμουν, με όλη μου την καρδιά…

…να γίνονταν καλά όλα τα άρρωστα παιδιά.

Να έβλεπα άδειους θαλάμους και γεμάτα πάρκα. Να μην υπήρχαν άλλοι γονείς που κρύβουν τα δάκρυά τους στους διαδρόμους των νοσοκομείων. Να μην υπήρχαν άλλες νύχτες με πυρετό, φόβο και αναπάντητα ερωτήματα. Θα ήθελα όλα αυτά τα παιδιά που αγωνίζονται σκληρότερα από έναν ενήλικα να λάβουν το δώρο της ζωής, της δύναμης, του παιχνιδιού και της παιδικής ηλικίας.

…να βρίσκονταν όλοι οι μοναχικοί άνθρωποι σε κάποιον.

Να μην υπήρχαν άλλα χριστουγεννιάτικα δείπνα με μόνο ένα μαχαιροπίρουνο. Να μην υπήρχαν άλλοι παππούδες και γιαγιάδες που κοιτάζουν την πόρτα και κανείς δεν χτυπάει. Να μην υπήρχαν άλλες ψυχές που κοιμούνται σιωπηλά, λαχταρώντας μια φωνή, ένα χέρι, μια παρουσία. Θα ήθελα η μοναξιά να γιατρευτεί από την αγάπη.

…ώστε όσοι έχουν εγκαταλειφθεί και προδοθεί να μπορούν να λάβουν γαλήνη.

Γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερος πόνος από το να μένεις μόνος σε ένα δωμάτιο όπου η αγάπη έχει πεθάνει. Θα ήθελα οι άνθρωποι που έχουν εξαπατηθεί, έχουν πει ψέματα, έχουν πληγωθεί, έχουν χρησιμοποιηθεί… να καταλάβουν ότι δεν είναι οι ίδιοι το πρόβλημα. Και ότι ο Θεός μπορεί να τους δώσει μια αγάπη μεγαλύτερη από αυτήν που έχασαν.

Καλή Κυριακή!

  

 

Μην αμφισβητησεις όσα είναι από Θεό.
Μην λες ότι σε ξεχασε .

Σεράντα μήλα | Χορός Ομάλ, περιοχή Καρς - Ορχήστρα 1919

 

Το ουράνιο πανηγύρι

 

Ουράνιο κάλεσμα

Ένα Σάββατο ο Κύριος προσκλήθηκε και κάθισε στο σπίτι κάποιου Φαρισαίου για φαγητό. Κι ένας απ’ αυτούς που ήταν στο τραπέζι, του είπε: Μακάριος είναι εκείνος που θα φάει γεύμα στη Βασιλεία του Θεού. 

 Ο Κύριος τότε πήρε αφορμή για να μιλήσει για την αιώνια ευφροσύνη της Βασιλείας του Θεού με την παραβολή του Μεγάλου Δείπνου. Κάποιος άνθρωπος, είπε, έκανε μεγάλο βραδινό συμπόσιο και κάλεσε πολλούς. Κι έστειλε το δούλο του για να πει στους προσκεκλημένους: Ελάτε, όλα πλέον είναι έτοιμα για το μεγάλο δείπνο.

Μας προκαλεί εντύπωση ότι, ενώ ο Κύριος ρωτήθηκε για γεύμα, μιλάει για δείπνο. Γιατί λοιπόν ονομάζει την ουράνια Βασιλεία του δείπνο και μάλιστα μέγα δείπνο; Ο Κύριος προτιμά να αναφερθεί σε δείπνο, διότι ένα δείπνο έχει μεγαλύτερη διάρκεια από ένα μεσημεριανό τραπέζι και έχει μεγαλύτερη ευφροσύνη. Θέλει έτσι να δείξει ότι το πανηγύρι της Βασιλείας του θα είναι ατελεύτητο και λαμπρό. 

Μη φαντασθούμε βέβαια με τη λέξη «δείπνο» κάποιο υλικό βραδινό συμπόσιο που κάποτε τελειώνει ή δημιουργεί κορεσμό, αλλά δείπνο πνευματικό, όπου θα απολαμβάνουμε τα πλούσια πνευματικά αγαθά που ετοίμασε ο Θεός για μας. Και ποια είναι τα αγαθά του ουρανίου δείπνου; Ούτε μπορούμε να φαντασθούμε. 

Πώς να καταλάβουμε τι σημαίνει ότι αιωνίως θα συναναπαυόμαστε με τους δικαίους και όλες τις αγγελικές θείες δυνάμεις και θα γευόμαστε τις άπειρες πνευματικές δωρεές του Θεού; Πώς να κατανοήσουμε τι σημαίνει αιώνια αναψυχή και ευφροσύνη, τι σημαίνει πνευματικός χορτασμός των πτωχών ψυχών μας στην επουράνια Βασιλεία του;

Ο Θεός λοιπόν ετοίμασε για μας άπειρα και απερίγραπτα αγαθά, που δεν μπορούμε να σκεφθούμε και να συλλάβουμε. Και απευθύνεται στον καθένα μας και μας καλεί στη Βασιλεία του για να μας καταστήσει αιώνια ευτυχισμένους. 

Για τη φιλαυτία

  

Πολλοί βλέπουν σε τι τους δυσκολεύουν οι άλλοι, και όχι σε τι δυσκολεύουν εκείνοι τους άλλους.
Απαιτήσεις έχουν μόνον από τους άλλους, όχι από τον εαυτό τους.

Η λογική όμως της πνευματικής ζωής είναι να εξετάζεις σε τι δυσκολεύεις εσύ τους άλλους και όχι σε τι σε δυσκολεύουν οι άλλοι, να βλέπεις τι αναπαύει τον άλλον και όχι τι αναπαύει εσένα.
Για ανάπαυση ήρθαμε σε αυτήν τη ζωή ; για βόλεμα;

ΔΥΟ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΖΗΤΟΥΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

 

 «Λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι οὐδεὶς τῶν ἀνδρῶν ἐκείνων τῶν κεκλημένων γεύσεταί μου τοῦ δείπνου. Πολλοὶ γάρ εἰσι κλητοί, ὀλίγοι δὲ ἐκλεκτοί» (Λουκ. 14, 24 και Ματθ. 22, 14)

«Γιατὶ σᾶς βεβαιώνω πὼς κανένας ἀπὸ κείνους ποὺ κάλεσα δὲν θὰ γευτεῖ τὸ δεῖπνο μου. Γιατί, πολλοὶ εἶναι οἱ καλεσμένοι, λίγοι ὅμως οἱ ἐκλεκτοί». 

            Οι περισσότεροι από εμάς δεν θα δυσκολευόμασταν να ομολογήσουμε ότι θα μας άρεσε η πρόσκληση από κάποιον επιφανή, με δύναμη στην κοινωνία, σε ένα δείπνο. 

Θα κολακευόμασταν, θα αισθανόμασταν ότι το πρόσωπό μας έχει αξία, διότι για να μας καλέσουν, σημαίνει ότι θεωρούμαστε σημαντικοί. Θα το σκεφτόμασταν πολύ σοβαρά να μην πηγαίναμε σε ένα τέτοιο δείπνο. Μάλλον θα θεωρούσαμε ως απώλεια μιας μεγάλης ευκαιρίας να δείξουμε ποιοι είμαστε μία τέτοια άρνηση. 

            Η παραβολή του Μεγάλου Δείπνου μάς δείχνει ότι για τον Θεό είμαστε μοναδικής αξίας. Είμαστε, άλλωστε, οι πλασμένοι κατ’ εικόνα Του. Είμαστε τα παιδιά Του και ο Πατέρας θέλει, ακόμα κι αν αυτά έχουν μεγαλώσει και ζούνε την ελευθερία τους, να τα συναντήσει. Η πόρτα του σπιτιού Του είναι ανοιχτή. Δεν φέρεται σε αυτά ως ο κύριος προς τους υπηρέτες, αλλά ως ισότιμα πρόσωπα, τα οποία ταιριάζει να είναι καθισμένα μαζί Του στο ίδιο τραπέζι, για να μοιραστούν όχι μόνο την υλική τροφή, αλλά την κοινωνία της αγάπης. 

Όμως, σ’ αυτό το δείπνο της Βασιλείας, τη Θεία Λειτουργία, όπου συναντιόμαστε με τον Θεό στο πρόσωπο του Χριστού, γνωρίζουμε διά του Χριστού τον Πατέρα και εν Αγίω Πνεύματι ζούμε την μεταβολή των  Τιμίων Δώρων, του Άρτου και του Οίνου, σε Σώμα και Αίμα Χριστού, για να κοινωνήσουμε, για να γίνουμε ένα με τον Θεό και ένα με τον πλησίον μας, όποιος κι αν είναι αυτός, η ελευθερία μας μάς σπρώχνει να αρνηθούμε την πρόκληση. 

Η αγάπη

 

Όταν υπάρχει η αγάπη, δεν λείπει κανένα στοιχείο της πνευματικής

 ζωής από κείνον που την έχει αποκτήσει, αλλά κατέχει ολόκληρη, 

Οἱ Ἅγιοι Θύρσος, Λεύκιος καὶ Καλλίνικος

 

Οἱ Ἅγιοι Θύρσος, Λεύκιος καὶ Καλλίνικος ἔζησαν τὸν 3^ου αἰώνα μ.Χ. Κατάγονταν ἀπὸ τὴν Βιθυνία καὶ κατοικοῦσαν στὴν Καισάρεια. Ἦταν γόνοι ἐπιφανῶν οἰκογενειῶν καὶ διῆγαν εὐσεβὴ καὶ ταπεινὸ βίο.

Μαρτύρησαν, ὅταν ὁ αὐτοκράτορας Δέκιος κήρυξε σκληρὸ διωγμὸ κατὰ τῶν χριστιανῶν. 

Χωρὶς νὰ φοβηθεῖ τὶς ἀπειλὲς τῶν εἰδωλολατρῶν, ὁ Λεύκιος παρουσιάστηκε οἰκειοθελῶς στὸν ἔπαρχο Κουμβρίκιο, στὸν ὁποῖο καὶ ὁμολόγησε τὴν πίστη του. 

Δὲν δίστασε νὰ ἐλέγξει τὸν ἔπαρχο, ποὺ προσπαθοῦσε μὲ κάθε μέσο, νὰ περιορίσει τὴν διάδοση τοῦ χριστιανισμοῦ. 

Ἐξοργισθεῖς ὁ Κουμβρίκιος διέταξε τὸν βασανισμὸ τοῦ Ἁγίου. Ἀφοῦ ὑπέστη φρικτὰ βασανιστήρια, ὁ Λεύκιος πέθανε μὲ ἀποκεφαλισμό.

Ἡ γενναία στάση τοῦ Ἁγίου ὁδήγησε μπροστὰ στὸν ἡγεμόνα καὶ τὸν Θύρσο, ὁ ὁποῖος ὁμολόγησε μὲ θάρρος ὅτι Κύριος καὶ Θεός του εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός. 

Γιὰ τὴν ὁμολογία του αὐτὴ ὑπέστη φοβερὰ βασανιστήρια, γεγονὸς ποὺ ὁδήγησε στὴν χριστιανικὴ πίστη τὸν εἰδωλολάτρη ἱερέα Καλλίνικο.

Καληνύχτα!

  

 

Να ξεχνάς ευγενικά πόσα έδωσες. 

Σεβ. Δημητριάδος: «Η ανανέωση της Χριστιανικής μαρτυρίας σε μια Ευρώπη που αλλάζει»

 

 

Στην Ημερίδα, που διοργάνωσε το Γραφείο της Αντιπροσωπείας της Εκκλησίας της Ελλάδος παρά τη Ευρωπαϊκή Ένωση, σε συνεργασία με το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, και η οποία πραγματοποιήθηκε σήμερα στην Αθήνα, υπό την αιγίδα του Υπουργείου Εξωτερικών, με θέμα «Ο ρόλος του Χριστιανισμού σε μια Ευρώπη που αλλάζει», μίλησε ο Σεβ. Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος με θέμα: «Η ανανέωση της Χριστιανικής μαρτυρίας σε μια Ευρώπη που αλλάζει».

Ολόκληρη η ομιλία του Σεβασμιωτάτου έχει ως εξής:

Όταν γίνεται λόγος σήμερα για την «Ευρώπη που αλλάζει», μιλάμε για μια πολιτική, πολιτισμική, κοινωνική και θρησκευτική πραγματικότητα που μεταβάλλεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Κι αν θέλουμε να καταλάβουμε πού καλούμαστε να σταθούμε, ίσως χρειάζεται να θυμηθούμε μερικούς σταθμούς αυτής της πορείας μεταβολής.

Από τα μέσα του 20ου αι. η Ευρώπη προσπάθησε να σταθεί και πάλι στα πόδια της πάνω στα ερείπια δύο καταστροφικών πολέμων και του Ολοκαυτώματος. Από αυτές τις πληγές γεννήθηκε η επιθυμία για ειρήνη, δημοκρατία και ευρωπαϊκή ενοποίηση.

Η πραγματικότητα όμως επεφύλασσε έναν νέο ψυχροπολεμικό διχασμό με το χωρισμό της ηπείρου σε δυο στρατόπεδα.

Το 1990, με την πτώση των τειχών και την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ, άνοιξε μια νέα εποχή κατά την οποία λαοί βγήκαν από την σκιά ολοκληρωτικών καθεστώτων, γνώρισαν την ελευθερία αλλά ταυτόχρονα και την ανασφάλεια ενός κόσμου με βαθιές κοινωνικές ανισότητες.

Από το 2000 και εξής, η Ευρωπαϊκή Ένωση μεγάλωσε, απέκτησε κοινό νόμισμα, κοινές πολιτικές, αλλά και κοινές κρίσεις: οικονομική κρίση, κρίση εμπιστοσύνης στους θεσμούς, άνοδο λαϊκισμών και εθνικισμών, πολέμους γύρω μας και πάλι μέσα στην ήπειρο.

Σήμερα δεν υπάρχει μία Ευρώπη, αλλά πολλές. Στη Γαλλία κυριαρχεί η laïcité, στην Ελλάδα μια μακραίωνη ορθόδοξη παράδοση, στην Ιταλία η καθολική κληρονομιά, ενώ χώρες όπως η Αγγλία, η Ιρλανδία, το Βέλγιο, με βαθιές χριστιανικές ρίζες, βρίσκονται στην αιχμή της εκκοσμίκευσης.

Από τους λόγους των Αγίων μας.

  

«Πολλές φορές συμβαίνει στον αγωνιζόμενο, να μην μπορεί 

να νικήσει τον παλαιό άνθρωπο, διότι είναι τόσο πολύ αιχμαλωτισμένος 

από τα πάθη του, παρ’όλο που αυτός τα μισεί, τα αποστρέφεται, 

δεν τα θέλει· και αυτή η κατάσταση θεωρείται κατά 

την παράδοση της Εκκλησίας, ζωή μετανοίας.

Σχ'ολια στο Ευαγγγέλιο της Κυριακής (ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΡΟΠΑΤΟΡΩΝ)

 

Το Δείπνο της θεϊκής αγάπης

«Εποίησε δείπνο μέγα και εκάλεσε πολλούς»

Σ’ ένα δείπνο αλλιώτικο, το οποίο παρομοιάζεται με τη Βασιλεία των Ουρανών, προσκαλεί τον άνθρωπο η αγάπη του Θεού. 

Στην τιμητική πρόσκληση που τους απευθύνει για συμμετοχή στο ξεχωριστό αυτό δείπνο, οι προσκεκλημένοι με εύσχημο τρόπο προφασίζονται και επικαλούνται τις μέριμνες και την τύρβη της καθημερινής ζωής για ν’ αρνηθούν να παραστούν. 

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, το χωράφι, η αγορά βοδιών και ο γάμος, από ευλογία του Θεού μετατράπηκαν σε προφάσεις για ν’ απορρίψει ο άνθρωπος το μεγαλείο που ανοίγει ενώπιον του η θεϊκή αγάπη.

Οι προφάσεις

Δικαιολογημένα, λοιπόν, ο οικοδεσπότης μόλις ακούει τις φτηνές δικαιολογίες που αράδιασαν οι προσκεκλημένοι, εξοργίζεται. Αυτό συμβαίνει γιατί η τιμή που κάνει ο Θεός στον άνθρωπο να τον καλέσει σε κοινωνία μαζί του, συνιστά ό,τι πολυτιμότερο μπορεί να του προκύψει. Συνεπώς, η άρνηση του δεν μπορεί να δικαιολογηθεί με τίποτε. Πόσο μάλλον οι τόσο φθηνές δικαιολογίες που επικαλούνται οι προσκεκλημένοι της περικοπής. 

Παρόμοιες αιτιάσεις, όμως, προβάλλονται και σήμερα για ν’ αρνούνται κάποιοι να συμμετάσχουν στην κοινωνία αγάπης που ανοίγει ενώπιον τους η μητέρα μας Εκκλησία. Δικαιολογίες για ασχολίες που αφήνουν τον άνθρωπο καθηλωμένο και εγκλωβισμένο στα υλικά αγαθά, προτάσσονται συνήθως για να μάς κρατούν σε απόσταση από το Ευχαριστιακό Δείπνο, από τον Άρτο της Ζωής, το Ουράνιο Μάννα, που μας τρέφει πνευματικά και μας εντάσσει στο χώρο της θείας ζωής. 

Οι ασφυκτικοί ρυθμοί της καθημερινότητας που περισφίγγουν τον άνθρωπο, ακόμα πιο πολύ σήμερα, τον έχουν μετατρέψει, δυστυχώς, σ’ ένα κατευθυνόμενο ρομπότ που άγεται και φέρεται αλλά και βραχυκυκλώνεται σε απάνθρωπες συχνότητες. Δεν του επιτρέπουν να έχει ούτε πρόσωπο ούτε ταυτότητα. Η εργασία από ευλογία έχει μετατραπεί σε δουλεία, παραμένοντας και αυτή αποψιλωμένη από το βαθύτερο νόημα και περιεχόμενό της.