Ζωντανή Αναμετάδοση Ιερών Ακολουθιών

Δευτέρα 18 Μαρτίου 2024

Δύο λόγια για την νηστεία.

 


Η νηστεία είναι εντολή του Θεού.
Η πρώτη και η πιο παλιά από όλες.
Την έδωσε στούς πρωτοπλάστους μέσα στον παράδεισο,για να μπορέσουν να προφυλαχθούν οι πρωτόπλαστοι από επικίνδυνο και πρόωρο χρήση του δέντρου της γνώσεως .
Έδωσε σε αυτούς εντολή ο καλός θεός να μην φάνε (να νηστέψουν δηλαδή) από αυτό το δέντρο, έως ότου με την άσκηση και την τελείωση που από αυτήν θα προέλθει, να γίνουν ώριμοι.
Αυτοί όμως με την σύσταση του διαβόλου και την δική τους ελευθερία, παράκουσαν την εντολή του θεού και εξετροχιάσθηκαν από την οδό της τελειώσεως, και ήταν αδύνατο πλέον να φτάσουν στην αθανασία και την θέωση για την οποίαν ήταν πλασμένοι.
Η νηστεία έκτοτε θεωρείται βασικό «εργαλείο» στην καταπολέμηση του διαβόλου και του κακού εαυτού μας … Ο Χριστός μας, τόνισε ακόμη περισσότερο την αξία της νηστείας. Είπε: «Το γένος τούτο ουκ εκπορεύεται ει μη εν προσευχή και νηστεία» . Δηλ. με τη νηστεία πολεμάμε τον διάβολο και νικάμε τις πονηρίες του καθώς και γίνεται ευαίσθητη η ανθρώπινη μας φύση στην αγάπη Του και στη χάρη Του.

Το μηνυμα της ημέρας.

 

 

Να ψάχνεις άνθρωπο
που να σε βοηθά να προοδεύεις πνευματικά.

Μεγάλο αγαθό να έχεις άνθρωπο που σε παρασύρει
στα ανώτερα, στα πνευματικά, στα θεία και όχι στα επίγεια,
στα μάταια και κοσμικά.

Μεγάλο αγαθό να έχεις άνθρωπο που η ζωή του είναι παράδειγμα για σένα και για τον καθένα.

Μακάριοι αυτοί που είναι τέτοιοι άνθρωποι,
άνθρωποι απαλοί, διακριτικοί, πρόσχαροι, ειρηνικοί.

ΠΟΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ!

 


Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά ενός ξενιτεμένου είναι ο πόθος για την πατρίδα του! Η νοσταλγία, η αγάπη, η προσμονή της επιστροφής! 

Η προσπάθεια να βρει, στην ξένη χώρα όπου βρίσκεται, ανθρώπους, μέρη, καταστάσεις, στοιχεία που θα τον συνδέσουν με την πατρίδα του!

Ξενιτεμένοι κι εμείς! Όλοι! Μακριά από την πατρίδα μας, από τον τόπο μας!

(Τι εννοείς πάτερ;;;;)

Ο άνθρωπος πλάστηκε για τον Παράδεισο. Αυτή είναι η μόνη αιώνια και αληθινή πατρίδα του. Ο Παράδεισος, η ζωή με τον Θεό!

Στα μάτια του Θεού, λοιπόν, είμαστε όλοι ξενιτεμένοι...

Αυτήν την φοβερή και τραγική ξενιτιά θυμάται σήμερα η Εκκλησία, μια ημέρα πριν ξεκινήσει η Μεγάλη Σαρακοστή, η πορεία προς το Πάσχα. Τι είχαμε και τι χάσαμε! Αθανασία, αγιότητα, Χάρη, δωρεές, ζωή ουράνια και θεϊκή! Κι όμως, ο άνθρωπος επέλεξε.... Και τώρα, βιώνουμε όλοι τις συνέπειες αυτής της απόφασης.... Δυστυχία, αμαρτία, πόνος, αρρώστιες, θάνατος.

Πειραιώς Σεραφείμ: «Βιώσαμε μια πνευματική ήττα»

kataniktikos peiraios

 

Χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς κ. Σεραφείμ και με την αρμόζουσα στην περίοδο της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής κατάνυξη, τελέστηκε χθες Κυριακή 17 Μαρτίου 2024 (της Τυρινής) στον Καθεδρικό Ιερό Ναό Αγίας Τριάδος Πειραιώς, ο Α΄ Κατανυκτικός Εσπερινός («της Συγγνώμης»).

Ο Σεβασμιώτατος κατά την διάρκεια της ομιλίας που πραγματοποίησε, ανέφερε πως «αυτές τις μικρές μας πνευματικές μελέτες θα τις αφιερώσουμε στο ορθόδοξο ήθος και στην πίστη μας, την οποίαν επιδιώκουν να αλλοτριώσουν, να νοθεύσουν, να καταργήσουν ως αιώνιο δρόμο προς την κοινωνία με το Φως».

Κάνοντας λόγο για «μια πολύ σκληρή και βάναυση εποχή, μεγάλων ανατροπών και πολυειδών συγχύσεων και φθοράς», επεσήμανε πως «είμεθα ειλικρινώς πεπικραμένοι, διότι βιώσαμε μια πνευματική ήττα. Μια πνευματική ήττα του λαού μας, της πίστεώς μας, της παραδόσεώς μας, του πολιτισμού μας με την ψήφιση από το Εθνικό μας Κοινοβούλιο, από εκείνους τους οποίους εμείς, με την ψήφο μας, στείλαμε εκεί να μας εκπροσωπούν και να διεργάζονται το αγαθό και το βέλτιστο για την οικουμένη και την χώρα. Εψήφισαν την ανατροπή της ανθρώπινης φύσεως και οντολογίας», «μιας φρικώδους και παρανοϊκής αμαρτίας ως δήθεν εννόμου αγαθού, που έχει ανάγκη εννόμου προστασίας. 

Είναι, λοιπόν, πραγματικά μια πνευματική ήττα η κατάσταση αυτή την οποία βιώνουμε ως Γένος, ως λαός του Θεού, ως Εκκλησία και αντιλαμβανόμεθα από αυτό το γεγονός ότι οι σκοτεινές δυνάμεις που απεργάζονται τον πνευματικό όλεθρο του ανθρωπίνου γένους, ο αρχέκακος βύθιος δράκων και τα όργανα του, επιδιώκουν ακριβώς αυτό: να πλήξουν το ήθος των ανθρώπων, να καταδολιεύσουν την πνευματική τους αρτιμέλεια, να γκρεμίσουν τα ιδεώδη της ανθρώπινης προσωπικότητας, να πλήξουν το ήθος κάθε ανθρωπίνης καρδιάς».

«Για αυτό», πρόσθεσε, «και εισφέρουν, εισάγουν φαύλα δόγματα και φαύλες απόψεις και θέσεις. Για να κατορθώσουν το φαύλο βίο, ο οποίος φαύλος βίος οδηγεί και φέρει την σχάση, την έλλειψη δηλαδή κοινωνίας με τον Πανάγιον και Πανακήρατον Θεό».

«Πώς να αποβεί ο άνθρωπος Θείας Φύσεως κοινωνός, όταν εκδίδεται σε γεώδη πάθη, όταν χωματοποιεί την ψυχή του, όταν αλλοτριώνει τη φύση του, όταν υψώνει ως δήθεν ανθρώπινα δικαιώματα παρανοϊκές, δαιμονικές εισηγήσεις που οδηγούν τον άνθρωπο στον πνευματικό θάνατο και τον πνευματικό μαρασμό;» διερωτήθηκε στην συνέχεια ο Σεβασμιώτατος, τονίζοντας παράλληλα πως «ακριβώς αυτό είναι το ζητούμενο από τις σκοτεινές δυνάμεις: να πλήξουν το ήθος των ανθρώπων, να μην αποβεί ο άνθρωπος Θείας φύσεως κοινωνός, να μην γίνει ομοήθης προς τον Δημιουργόν του, να μην κερδίσει την αιωνιότητά του». «Να μείνει πραγματικά και πνευματικά ανέστιος, έρημος, να βολοδέρνει μέσα στα κύματα τα αφρισμένα της σαρκικότητός του και των παθών του».

Υπογραμμίζοντας πως «η Αγία Σαρακοστή είναι μια ευκαιρία για όλους μας πνευματικής επιστροφής και κατανοήσεως του μεγάλου εκείνου λόγου του θείου Παύλου που ομιλεί για το Σταυρό του Χριστού ως σύμβολο νίκης απέναντι στα σκοτεινά δρώμενα του κόσμου της φθοράς και του θανάτου», σημείωσε πως «η συσταύρωση είναι ο δρόμος για να φτάσουμε στην προς τον Θεόν ομοήθεια, στην Ανάσταση και στην κοινωνία του Αγίου Πνεύματος».

Σε άλλο σημείο ο Σεβασμιώτατος ανέφερε: «Το ορθόδοξο ήθος είναι καρπός συνεργασίας της ανθρώπινης προαίρεσης και της Χάρης του Θεού. Είναι αποτέλεσμα ελεύθερης προσωπικής επιλογής που αναφέρεται στην αποδοχή του έργου του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου, του δρόμου που ο Θεός υποδεικνύει στον άνθρωπο για να γίνει κτήμα η εν Χριστώ σωτηρία. Για αυτό λέμε ότι το ορθόδοξο ήθος είναι αποτέλεσμα συνεργείας της ανθρωπίνης προαίρεσης και της ακτίστου Θείας ενεργείας και Χάριτος του Παναγίου Θεού».

Καλώς την τη Σαρακοστή

 


ΚΑΘΑΡΑ ΔΕΥΤΕΡΑ

 


'Ἐλήλυθεν ἡ Νηστεία, ἡ μήτηρ τῆς σωφροσύνης, ἡ κατήγορος τῆς ἁμαρτίας, καὶ συνήγορος τῆς μετανοίας, ἡ πολιτεία τῶν Ἀγγέλων, καὶ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων, οἱ πιστοὶ ἀνακράξωμεν· ὁ Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς'( Στιχηρό του όρθρου).

Μέ τό Μωσαϊκό Νόμο πρόσταξε ὁ Θεός τούς Ἰσραηλῖτες, νά ξεχωρίζουν κάθε χρόνο τό ἕνα δέκατο ἀπό ὅσα θ᾽ ἀποκτοῦν (Ἀριθμ. 18) καί νά τ᾽ ἀφιερώνουν στό Θεό καί κάνοντας αὐτό νά παίρνουν εὐλογία γιά ὅλα τους τά ἔργα. 

Ἔχοντας ὑπόψη τους αὐτό, οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι σκέφτηκαν καί ἀποφάσισαν, γιά νά βοηθήσουν καί νά εὐεργετήσουν τίς ψυχές μας, νά μᾶς παραδώσουν κάτι ἀκόμα ὑψηλότερο καί τελειότερο, δηλαδή ν᾽ ἀφιερώνουμε στό Θεό τό ἕνα δέκατο τῶν ἡμερῶν τῆς ζωῆς μας, γιά νά εὐλογοῦνται ἔτσι τά ἔργα μας καί νά παίρνουμε συγχώρεση κάθε χρόνο γιά τίς ἁμαρτίες ὁλόκληρου τοῦ χρόνου.

Λογάριασαν λοιπόν καί χαρακτήρισαν σάν ἅγιες ἀπό τίς τριακόσιες ἑξῆντα πέντε ἡμέρες τοῦ χρόνου, αὐτές τίς ἑπτά ἑβδομάδες τῶν νηστειῶν. Καί ἔτσι ξεχώρισαν ἑπτά ἑβδομάδες. Ἀλλά μέ τήν πάροδο τοῦ χρόνου, συμφώνησαν νά προστεθεῖ σ᾽ αὐτές καί ἄλλη μιά ἑβδομάδα. 

Αὐτό ἔγινε καί γιά νά προγυμνάζονται καί νά προετοιμάζονται ὅσοι πρόκειται νά μποῦν στό κοπιαστικό στάδιο τῶν νηστειῶν, καί γιά νά τιμήσουν τόν ἀριθμό τῶν ἡμερῶν τῆς ἁγίας Τεσσαρακοστῆς πού νήστεψε ὁ Κύριος μας.

Γιατί, ἄν ἀφαιρέσουμε τά Σάββατα καί τίς Κυριακές, οἱ ὀκτώ ἑβδομάδες γίνονται σαράντα ἡμέρες, τιμῶντας ξεχωριστά τή νηστεία τοῦ Μεγάλου Σαββάτου, ἐπειδή εἶναι πολύ ἱερή καί ἡ μόνη ἡμέρα νηστείας ἀνάμεσα σ᾽ ὅλα τά Σάββατα τοῦ χρόνου. Οἱ δέ ἑπτά ἑβδομάδες, χωρίς τά Σάββατα καί τίς Κυριακές, γίνονται τριάντα πέντε ἡμέρες. Ἄν προστεθεῖ, λοιπόν καί ἡ νηστεία τοῦ Μ. Σαββάτου καί ἡ μισή νύχτα τῆς Λαμπρῆς, γίνονται τριάντα ἕξι καί μισή ἡμέρες, πού εἶναι ἀκριβῶς τό ἕνα δέκατο ἀπό τίς τριακόσιες ἑξῆντα ἡμέρες τοῦ χρόνου. 

Γιατί τό ἕνα δέκατο τοῦ τριακόσια εἶναι τό τριάντα, τοῦ ἑξῆντα τό ἕξι καί τοῦ πέντε τό μισό. Συμπληρώνονται λοιπόν τριάντα ἕξι καί μισή ἡμέρες, ὅπως εἴπαμε. Αὐτή εἶναι ἡ “δεκάτη”, ὅπως θά ᾽λεγε κανείς, ὅλου τοῦ χρόνου, πού μᾶς καθιέρωσαν οἱ Ἅγ. Ἀπόστολοι, γιά νά γίνει ἀφορμή νά καθαριστοῦμε, ὅπως εἶπαν, ἀπό τίς ἁμαρτίες, πού κάναμε ὁλόκληρο τό χρόνο, καί γιά νά ὁδηγηθοῦμε στή μετάνοια.

Μακάριος λοιπόν, ἀδελφοί μου, εἶναι ὅποιος φυλάει μέ ἐπιμέλεια τόν ἑαυτό του αὐτές τίς ἅγιες ἡμέρες. Γιατί καί ἄν, σάν ἄνθρωπος, ἔτυχε νά πέσει στήν ἁμαρτία, εἴτε ἀπό ἀδυναμία, εἴτε ἀπό ἀμέλεια, ὅμως ἔδωσε ὁ Θεός τίς ἅγιες αὐτές ἡμέρες, ὥστε ἄν ἀγωνιστεῖ, μέ πνευματική ἀγρύπνια καί ταπεινοφροσύνη καί φροντίσει τόν ἑαυτό του καί μετανοήσει, νά καθαριστεῖ ἀπό τίς ἁμαρτίες ὁλόκληρου τοῦ χρόνου. Ἔτσι λοιπόν ἀναπαύεται ἀπό τό βάρος τῆς ἁμαρτίας καί προσέρχεται μέ καθαρή ψυχή τήν ἅγια ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως καί μεταλαμβάνει τά ἅγια μυστήρια, χωρίς νά προκαλεῖ τήν κατάκριση τοῦ Θεοῦ. 

Γιατί ἔγινε νέος ἄνθρωπος, μέ τή μετάνοια τῶν ἁγίων τούτων νηστειῶν καί ζεῖ μέ χαρά καί πνευματική εὐφροσύνη, γιορτάζοντας μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ, καί ὅλη τήν περίοδο ἕως τήν Κυριακή τῆς Πεντηκοστῆς. Γιατί Πεντηκοστή εἶναι, ὅπως λέει, «Ἀνάσταση ψυχῆς». Γι᾽ αὐτό ἔχουμε καί τό συμβολικό ἔθιμο, πρός τιμή τῆς Ἀναστάσεως, νά μή γονατίζουμε στήν ἐκκλησία μέχρι τήν Κυριακή τῆς Πεντηκοστῆς.

Καλη Σαρακοστη!

 

Το ταξίδι ξεκίνησε.
Το πέλαγος ξανοίγεται μπροστά μας.
Ο προορισμός είναι ένας.
Η Λαμπροφόρος Ανάστασις.
Μέχρι τότε, αγώνας...

Πήγαν στον Άγιο Παΐσιο κάποιοι
και του έλεγαν ότι ο κόσμος
τον θεωρεί Άγιο.
Κι εκείνος απάντησε:
"Προσπαθώ, προσπαθώ, αγωνίζομαι,
να φτάσω στο μηδέν, στο τίποτα!
Κι όσο προσπαθώ,
τόσο δεν κατάφερα ακόμα
μα φτάσω στο μηδέν, στο τίποτα"!
Ω, αγία Ταπείνωση!

Πάλη με τον διάβολο κατά τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή

 

Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή έχει έναν δικό της χαρακτήρα, έχει έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα.

Για να το καταλάβουμε αυτό καλύτερα, πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν το γεγονός που μας θυμίζει σήμερα η Εκκλησία, δηλαδή την πτώση των πρωτοπλάστων. 

Και φυσικά, δεν μας κάνει την υπενθύμιση αυτή έτσι τυχαία, τώρα πριν μπούμε στην Τεσσαρακοστή· έχει τον λόγο της. Όλη αυτή την περίοδο καλούμαστε κατά κάποιον τρόπο να κάνουμε το αντίθετο από εκείνο που έκαναν οι πρωτόπλαστοι.

Πρέπει να τονισθεί ότι, εάν ο Αδάμ έπεσε, αν οι πρωτόπλαστοι έπεσαν, και άρχισε όλο το δράμα μέσα στο ανθρώπινο γένος, έπεσαν, γιατί συνέβαλε πολύ ο διάβολος, ο σατανάς. Αυτό να μην το ξεχνούμε ποτέ. Ο διάβολος παγίδευσε –χωρίς να σημαίνει αυτό ότι είναι αθώοι οι πρωτόπλαστοι– την Εύα και εν συνεχεία τον Αδάμ και τους παρέσυρε στην πτώση, και έτσι οι άνθρωποι είναι οι νικημένοι, οι ηττημένοι. 

Ο διάβολος είναι ο νικητής· οι άνθρωποι είναι οι νικημένοι. Και αυτό ήταν ένα καύχημα του διαβόλου όλους τους αιώνες. Είχε πάρα πολύ υπερηφανευθεί ο διάβολος ενώπιον του Θεού ότι κατέστρεψε, τρόπον τινά, το δημιούργημά του, κατέστρεψε το σχέδιό του, το σχέδιο του Θεού. Και έπρεπε να τσακιστεί η επηρμένη οφρύς του διαβόλου, έπρεπε να νικηθεί ο διάβολος, και γι’ αυτό, το έργο του Χριστού είναι μια μάχη, μια πάλη με τον διάβολο, μια πάλη εναντίον του διαβόλου, προκειμένου να νικηθεί ο διάβολος.

Την πρώτη μάχη, την πρώτη πάλη την κάνει ο Χριστός στην έρημο. Σαράντα μέρες, γράφουν οι ευαγγελιστές, νηστεύει (Ματθ. 4:1-2) – δηλαδή δεν τρώει τίποτε· όχι έτσι όπως εμείς νηστεύουμε. Φυσικά ως άνθρωπος νηστεύει· όχι ως Θεός. Και φυσικά ο Χριστός ως άνθρωπος προσεύχεται. Ως άνθρωπος νηστεύει και ως άνθρωπος προσεύχεται και δίνει, προκλητικά μάλιστα, τη μάχη με τον διάβολο.

Δεν πήγε τυχαία ο Χριστός στην έρημο για να κάνει αυτόν τον αγώνα, να δώσει αυτή τη μάχη με τον διάβολο. Πήγε, διότι ο διάβολος πιο πολύ είναι στην έρημο. (Οι αναχωρητές έτσι πίστευαν και πιστεύεται και σήμερα.) Και γι’ αυτόν τον λόγο ο Χριστός πήγε εκεί να τον συναντήσει, για να τον προκαλέσει, για να τον κάνει, θέλει δεν θέλει, να βγει στη μάχη. 

Δεν έχουν σχέση.

 

 

Προσέχετε και την άκαιρη λύπη, δημιουργείται ύστερα από έναν δίκαιο έλεγχο. 

Η υπερβολική θλίψη για όλα αυτά είναι του πειρασμού. 

Μία είναι η αληθινή θλίψη. 

Ὁ Ἅγιος Κύριλλος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

 


Ὁ Ἅγιος Κύριλλος καταγόταν ἀπὸ τὴν Παλαιστίνη καὶ γεννήθηκε πιθανῶς τὸ ἔτος 313 μ.Χ. στὰ Ἱεροσόλυμα. Χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος ὑπὸ τοῦ Ἐπισκόπου Ἱεροσολύμων Μαξίμου τοῦ Γ’ (333 – 348 μ.Χ.), τὸν ὁποῖο καὶ διαδέχθηκε στὴν ἐπισκοπικὴ ἕδρα κατὰ τὶς ἀρχὲς τοῦ ἔτους 348 μ.Χ., εἴτε διότι ὁ Μάξιμος ἀπομακρύνθηκε ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς Ἀρειανούς, εἴτε διότι πέθανε.

Ὁ Ἅγιος ἀρχικὰ ἀδιαφοροῦσε γιὰ τὶς δογματικὲς «λεπτολογίες» καὶ ἀπέφευγε ἐπιμελῶς τὸν ὄρο «ὁμοούσιος». Γι’ αὐτὸ ὁ Ἀρειανὸς Μητροπολίτης Κασαρείας Ἀκάκιος ἐνέκρινε τὴν ἐκλογή του καὶ τὸν χειροτόνησε Ἐπίσκοπο. Ἀλλὰ συνέβη καὶ ἐδῶ, ὅτι ἀργότερα καὶ στὴν περίπτωση τοῦ Ἁγίου Μελετίου, Πατριάρχου Ἀντιοχείας ( 12 Φεβρουαρίου). Ὁ Ἅγιος δὲν ἔμεινε ἐκτὸς τοῦ κλίματος τῆς ἐποχῆς, ὡς πρὸς τοὺς δογματικοὺς ἀγῶνες καὶ ἀπὸ τοὺς πρώτους μῆνες τῆς ἀρχιερατείας του ἀποδείχθηκε μὲ τὶς περίφημες Κατηχήσεις του, ὑπερασπιστὴς τῶν Ἀποφάσεων καὶ τῶν Ὅρων τῆς Α’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου.

Τοὺς ἀγῶνες τοῦ Ἁγίου Κυρίλλου ἐξῆρε καὶ ἡ ἐν Κωνσταντινουπόλει Σύνοδος τοῦ ἔτους 382 μ.Χ.: «Τῆς δέ γε μητρὸς ἁπασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν, τῆς ἐν Ἱεροσολύμοις, τὸν αἰδεσιμώτατον Κύριλλον ἐπίσκοπον εἶναι γνωρίζομεν. Κανονικῶς τε παρὰ τῶν τῆς ἐπαρχίας χειροτονηθέντα πάλαι καὶ πλεῖστα πρὸς τοὺς Ἀρειανοὺς ἐν διαφόροις τόποις ἀθλήσαντα».

Ἡ δογματικὴ τοποθέτηση τοῦ Ἁγίου Κυρίλλου ὑπῆρξε ἡ πρώτη αἰτία ρήξεως μὲ τὸν Ἐπίσκοπο Ἀκάκιο Καισαρείας, ὁ ὁποῖος στὴ συνέχεια ζητοῦσε διάφορες ἀφορμὲς γιὰ νὰ καταστρέψει τὸν Ἅγιο. Δεύτερη αἰτία ἦταν ἡ διαφορὰ σχετικὰ μὲ τὴν δικαιοδοσία τῶν δύο ἑδρῶν. Ὡς γνωστό, λόγω καταστροφῆς τῆς πόλεως τῶν Ἱεροσολύμων ἡ ἐκεῖ Χριστιανικὴ κοινότητα διασκορπίστηκε, μετὰ δὲ τὴν ἐπανοικοδόμηση αὐτῆς οἱ Χριστιανοὶ ἦταν λίγοι, γι’ αὐτὸ σὲ Μητρόπολη ἀναδείχθηκε ἡ πρωτεύουσα τῆς Παλαιστίνης, Καισάρεια. 

Μετὰ ἀπὸ λίγο, ὅταν οἱ Χριστιανοὶ τῶν Ἱεροσολύμων αὐξήθηκαν, ἡ Ἐπισκοπὴ Ἱεροσολύμων ζήτησε ἀποκατάσταση τῆς παλαιᾶς αὐτῆς θέσεως. Τὸ 325 μ.Χ. ἡ Α’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος, διὰ τοῦ 7ου Κανόνος αὐτῆς, ὅριζε νὰ τιμᾶται ἰδιαίτερα κατὰ τὰ ἀρχαία ἔθιμα ὁ Ἐπίσκοπος Αἰλίας, δηλαδὴ Ἱεροσολύμων, ἡ δὲ Μητρόπολη Καισαρείας νὰ διατηρεῖ τὸ οἰκεῖο ἀξίωμα. Ἡ ἀσάφεια τῆς διατυπώσεως τοῦ Κανόνος προκάλεσε διένεξη μεταξὺ τοῦ Ἁγίου Κυρίλλου καὶ τοῦ Ἀκακίου.

Καλο στάδιο!

 


Κυριακή 17 Μαρτίου 2024

Κυριακή της Συγγνώμης

 

Η τελευταία μέρα πριν από τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή ήταν ανέκαθεν γνωστή στο λαό ως «Κυριακή της συγγνώμης». Την ημέρα αυτή διαβάζονται τα εξής λόγια του Χριστού, «ἐὰν δὲ μὴ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, οὐδὲ ὁ πατὴρ ὑμῶν ἀφήσει τὰ παραπτώματα ὑμῶν» (Ματθ. 6,15).
Το ίδιο βράδυ στην εκκλησία ο καθένας ζητά συγγνώμη από τους άλλους στον «εσπερινός της συγγνώμης» έτσι, ώστε να εισέλθουμε στη Σαρακοστή, στον καιρό του καθαρμού, εμβαθύνοντας και αγιάζοντας τη ζωή μας, συμφιλιωμένοι με τους άλλους.
Ο Ντοστογιέφσκι, με το στόμα του γέροντα Ζωσιμά, μας είπε πως «ο καθένας είναι ένοχος για όλα και απέναντι σε όλους». Από μια πρώτη ματιά αυτά τα λόγια φαίνονται όχι μόνο υπερβολικά, αλλά και εντελώς παράλογα. «Γιατί να είμαι ένοχος απέναντι στους άλλους;», ρωτά απροκάλυπτα η προσβεβλημένη μας λογική, ο «εξωτερικός» μας νους. Όσον αφορά την «ηθικότητα», η λογική μας πιθανώς να συμφωνεί πως ναι, κατά κάποιο τρόπο, είμαι στην πραγματικότητα ένοχος απέναντι σε κάποιον, αλλά προσθέτει καθησυχαστικά, δεν είναι κι αυτό ένα κομμάτι της ζωής; Ας αφήσουμε τη λογική να αμφιβάλει, ας αφήσουμε ακόμη και την ηθική να εξηγεί και να εκλογικεύει. Ας ακούσουμε όμως τη συνείδηση: εκεί, πολύ βαθιά μέσα μας, μια ήσυχη φωνή μας λέει σταθερά και επίμονα, «ένοχε». 
Ποια είναι αυτή η ενοχή; Δεν πρόκειται για συγκεκριμένα παραπτώματα και διενέξεις, που είναι, νομίζω, αρκετά αναπόφευκτα.
Δεν πρόκειται για συνηθισμένα καυγαδάκια και μικρόψυχους εκνευρισμούς. Όχι, αυτή η ενοχή που τόσο ξαφνικά, αλλά και τόσο φανερά εμφανίζεται μέσα μου έχει την πηγή της αλλού: στη ζωή μου, που τόσο πολύ διαπερνάται από τον εγωισμό. Η ενοχή συνεπώς επικεντρώνεται πάνω μου· ο «άλλος» και οι «άλλοι» δεν έχουν όντως τίποτε το κοινό μ’ αυτή, εκτός από το βαθμό στον οποίο γίνονται όργανα σκοπιμότητας. 
Ακόμη και η αγάπη μας δηλητηριάζεται εκ των ένδον, ακρωτηριάζεται από τον «εγωισμό», επειδή ακόμη και στην αγάπη μπορούμε να κατέχουμε το αντικείμενο της αγάπης μόνο για τον εαυτό μας.

Η επιστροφή στον Παράδεισο (Κυριακή της Τυρινής)


Το ανθρώπινο γένος στο πρόσωπο του παλιού Αδάμ έπεσε, όταν αμάρτησε απέναντι στην αγάπη· κι η φοβερή κρίση του Θεού θα είναι μια κρίση για την ανθρώπινη αγάπη.

Ο άνθρωπος είχε προσκληθεί στην πλήρη αντίληψη, σε μια ενότητα ολόκληρης της ζωής του με το Θεό μέσω της αγάπης αλλά έπεσε επειδή θέλησε να μάθει το μυστήριο του είναι με την κρύα λογική του και την τυφλωτική αντίληψη της σάρκας. 

Και έγινε σάρκα, το πνεύμα σβήστηκε ενώ ο φυσικός άνθρωπος θριάμβευσε μέσα του, κι έγινε αυτό που γνωρίζουμε τους εαυτούς μας να είναι: κάτοχος ενός αβέβαιου, ψεύτικου είδους κατανόησης του μυαλού κι ενός μεθυστικού είδους αντίληψης του σώματος.

Τη γνώση όμως εκείνη που ο άνθρωπος είχε κληθεί να αποκτήσει μέσα στην ενότητά του με το Θεό, με την ενατένιση των μυστηρίων της ζωής και της ύπαρξης στο βάθος του Θεού την έχασε – όπως τη χάνει και τώρα – όταν αμάρτησε απέναντι στην αγάπη.

Το Ευαγγέλιο της περασμένης Κυριακής ήταν για τη Μέλλουσα Κρίση. Η κρίση αυτή βασιζόταν αποκλειστικά στην ερώτηση αν ήμασταν ικανοί ν’ αγαπάμε όταν ζούσαμε στη γη: «Έθρεψες τους πεινασμένους, συμπόνεσες όσους κρύωναν, έντυσες τους γυμνούς, είχες το θάρρος να επισκεφτείς τους φυλακισμένους, είχες δείξει έλεος και αγάπη;» Αυτή είναι η μόνη κρίση για την οποία μιλάει ο Κύριος. Ρωτάει μόνο τι είδους καρδιά είχαμε, αν πάνω στη γη ήμασταν ικανοί ν’ αγαπήσουμε με όλο το πλάτος της γήινης αγάπης και με μια ζωντανή, ανθρώπινη καρδιά γεμάτη συμπάθεια, στοργή και συμπόνια. 

Το μήνυμα της ημέρας!


 

ΟΥΔΕ Ο ΠΑΤΗΡ ΥΜΩΝ ΑΦΗΣΕΙ

 


 «Ἐὰν δὲ μὴ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, οὐδὲ ὁ πατὴρ ὑμῶν ἀφήσει τὰ παραπτώματα ὑμῶν» (Ματθ. 6, 14)

«῍Αν δὲν συγχωρήσετε στοὺς ἀνθρώπους τὰ παραπτώματά τους, οὔτε κι ὁ Πατέρας σας θὰ συγχωρήσει τὰ δικά σας παραπτώματα». 

            Δεν είναι τυχαίες οι επισημάνσεις του Χριστού στην επί του Όρους ομιλία, τις οποίες μάς υπενθυμίζει η Εκκλησία εν όψει της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, καθώς ακούγονται στο ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής της Τυρινής.

            Πρώτον, μας υπενθυμίζει ο Χριστός ότι ο Θεός είναι Πατέρας μας. Σε κάθε περίοδο, ιδιαιτέρως όμως κατ’ αυτήν της άσκησης, της ηθελημένης δηλαδή παραίτησης από το δικαίωμα κατανάλωσης κάθε τροφής και της επιλογής με τον τρόπο της Εκκλησίας, της υπακοής δηλαδή σε μια αρχή που είναι πιο πάνω από το «εγώ», τόσο το ατομικό όσο και το κοινωνικό, καλούμαστε να μη λησμονήσουμε ότι όλος ο αγώνας της ζωής γίνεται διότι έχουμε Πατέρα εν ουρανοίς. 

Ο Πατέρας δεν είναι ο αφέντης εξουσιαστής, αλλά Εκείνος που μας υπενθυμίζει ότι η ζωή έχει όρια. Μας υπενθυμίζει ότι η αγκαλιά Του είναι ανοιχτή. Ότι όσο κι αν μέσα μας το θέλημά μας μάς λέει ότι έχουμε δικαίωμα να ζήσουμε, να επιλέξουμε, να παραβιάσουμε, να αρνηθούμε, εντούτοις  Εκείνος είναι παρών και περιμένει και την μετάνοιά μας. Και όχι μόνο. Περιμένει την απόφασή μας να είμαστε παιδιά Του στην πράξη. 

Διότι η ζωή της Εκκλησίας είναι μία συνεχής πρόσκληση αποδοχής της υιότητας, της αναγνώρισης της πατρότητας, της εμπιστοσύνης στον Πατέρα. Και ιδίως κατ’ αυτήν την περίοδο, το ζήτημα της ελευθερίας μας είναι κομβικό. Δεν είναι η Σαρακοστή εξαναγκασμός, ούτε «πρέπει». Παλεύουμε στο πνευματικό σκοτάδι των καιρών, διότι έχουμε Πατέρα και θέλουμε να επιστρέφουμε σ’ Αυτόν.