Η Αγιασμένη Ελληνική Επανάσταση

Ἀγαπητοί μου.

Ὁ Φώτης Κόντογλου λέγει: «Ἡ Ἑλληνική Ἐπανάσταση εἶναι ἡ πιό πνευματική ἐπανάσταση πού ἔγινε στόν κόσμο. Εἶναι ἁγιασμένη». Ἡ ἐπανάσταση γίνεται τίς περισσότερες φορές ἀπό κάποιες ὑλικές αἰτίες, πού εἶναι ἡ σκλαβιά, ἡ στέρηση, ἡ κακοπέραση, τά βασανιστήρια, ἡ περιφρόνηση. Ἡ Ἑλληνική ὅμως ἐπανάσταση εἶχε μέν γιά αἰτία καί τίς ὑλικές στερήσεις καί τήν κακοπάθηση τοῦ κορμιοῦ, ὅπως ἡ κάθε ἐπανάσταση, ἀλλά, ἀπάνω ἀπ’ αὐτές τίς αἰτίες εἶχε καί τίς καθαρά πνευματικές. Καί πνευματικό, ἀληθινά πνευματικό, εἶναι ὅ,τι ἔχει σχέση μέ τό πνευματικό μέρος τοῦ ἀνθρώπου, μέ τήν ψυχή του δηλαδή μέ τήν θρησκεία. Ἡ σκλαβιά πού ἔσπρωξε τούς Ἕλληνες νά ξεσηκωθοῦνε καταπάνω στόν Τοῦρκο, δέν ἤτανε μονάχα ἡ στέρηση καί ἡ κακοπάθηση τοῦ κορμιοῦ, ἀλλά πάνω ἀπ’ ὅλα, τό ὅτι ὁ τύραννος ἤθελε νά χαλάση τήν πίστη τους, ἐμποδίζοντάς τους ἀπό τά θρησκευτικά τους χρέη, ἀλλαξοπιστίζοντάς τους καί σφάζοντας ἤ κρεμάζοντάς τους, ἐπειδή δέν ἀρνιότανε τήν πίστη τους γιά νά γίνουνε μωχαμετάνοι.
Γιά τοῦτο πίστη καί πατρίδα εἴχανε γίνει ἕνα καί τό ἴδιο πρᾶγμα καί ἡ λευτεριά πού ποθούσανε δέν ἤτανε μονάχα ἡ λευτεριά πού ποθοῦνε ὅλοι οἱ Ἐπαναστάτες, ἀλλά ἡ λευτεριά νά φυλάξουνε τήν ἁγιασμένη πίστη τους. Γιατί γι’αὐτούς, κοντά στό κορμί, πού ἔχει τόσες ἀνάγκες καί πού με τόσα βάσανα γίνεται ἡ συντήρησή του, ὑπῆρχε καί ἡ ψυχή, πού εἶπε ὁ Χριστός πώς ἀξίζει περισσότερο ἀπό τό σῶμα, ὅσο περισσότερο ἀξίζει τό ροῦχο ἀπ’ αὐτό. 

 καί συνεχίζει

Ναί! Πίστη καί πατρίδα εἶναι γιά μᾶς ἕνα πρᾶγμα. Καί ὅποιος πολεμᾶ γιά τό ἕνα, πολεμᾶ καί γιά τό ἄλλο. Ἡ μάνα μας ἡ πνευματική εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, πού ποτίστηκε μέ πολύ καί ἁγιασμένο αἷμα. Κανένας Λαός δέν ἔχυσε καί δέν χύνει ὡς καί σήμερα τό αἷμα του γιά τήν πίστη, ὅσο ὁ δικός μας. Ἡ Ὀρθόδοξη πίστη εἶναι ὁ θησαυρός ὁ κρυμμένος καί ὁ πολύτιμος μαργαρίτης πού λέγει ὁ Χριστός. (Φώτη Κόντογλου «Ἡ πονεμένη Ρωμιωσύνη»).

Ὅσοι θέλησαν νά ἀμφισβητήσουν τήν προσφορά τῆς Ἐκκλησίας στό Γένος, ὄχι μόνο, ἔπεσαν ἔξω ἀλλά καί γελοιοποιήθηκαν. Ἡ Τουρκοκρατία παρά τή μακρά της διάρκεια, στή συνείδηση τοῦ ὑποδούλου γένους ἦταν μία προσωρινότης. Ἡ Ἐκκλησία κατόρθωσε νά ἐπιβιώσῃ κάτω ἀπό ἀντίξοες διαλυτικές περιστάσεις τῆς ὑποστάσεώς της νά στηρίξῃ τόν ἀγῶνα καί νά σώσῃ τό Ἔθνος. 

Γι’ αὐτό καί ὅσοι ἐβίωσαν τήν Ὀρθοδοξία καί ἀγάπησαν τό γένος, ὅπως ὁ Φ. Κόντογλου, ἔγραψαν ὅτι ὅποιος πολεμάει τήν Ἐκκλησία ὑπονομεύει τά θεμέλια του Ἔθνους μας. Τό ἴδιο πράγμα ἔλεγε καί ὁ ἀείμνηστος Στῆβεν Ράνσιμαν «Κατά τήν Τουρκοκρατία ἡ Ἐκκλησία κατόρθωσε νά ἐπιβιώσει. Καί ὅσον αὐτή ἐπιβίωνε, τό Ἔθνος δέν μποροῦσε νά πεθάνῃ». 

Ἔχουμε τήν βεβαία αἴσθηση, ὡς ἔλεγε χαρακτηριστηκά, ὁ μακαριστός Ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος,ὅτι σήμερα τά πράγματα δέν εἶναι καθόλου ἔτσι. Ἕνα εἶδος γραικυλισμοῦ ἔχει κάνει τήν ἐμφάνισή του, ἀπωθώντας τά σωτήρια ἀντισώματα στό βάθος. Ἡ κατάσταση αὐτή σαρώνει στό πέρασμά της παράδοση καί πίστη, θυσιάζοντας τά στό Βωμό μίας ἄκριτης ξενομανίας, ἑνός ἀπεριόριστου εὐδαιμονισμοῦ καί μιᾶς ὑλοφροσύνης.

Ὁ ἴδιος εἶχε εἴπει: «Θέλω νά γνωρίζετε ὅτι ὅσο τυχόν θά ὑποχωρῆ ἡ Ὀρθοδοξία ὀθνεία στοιχεῖα θά κερδίζουν ἔδαφος. Καλούμεθα νά ἀνακαλύψουμε τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ συνισταμένη ὅλων τῶν ἐπί μέρους στοιχείων τῆς Ἐθνικῆς μας αὐτογνωσίας. 

Μέσα στήν Ἐκκλησία διασώζεται ἀμόλυντος ἡ γλῶσσα μας καί ἀναδεικνύεται ζωντανή ἡ ἱστορία μας. Στήν Ἐκκλησία ἡ οἰκογένεια στερεώνεται, ἡ παράδοση καλλιεργεῖται, τό ἦθος κρατύνεται, ἡ ἔννοια τῆς Πατρίδος ἐπιβιώνει. Ἐκκλησία καί Ὀρθοδοξία περιχωροῦν ὅλο τό γένος. Ὅποιος ἔχει τήν Ἐκκλησία κρατᾶ καί τό Ἔθνος ὅλο».