Τότε ἀγώνας, μὲ σύμμαχο τὴν φτώχεια, γιὰ τὴν Ἑλλάδα. Σήμερα, τί ;

Του Σεβαμιωτάτου Μητρ. Δρυϊνου-πόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης κ. Ἀνδρέα 

Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί,
Ἡ ἐθνικὴ ἐπέτειος τῆς 25ης Μαρτίου 1821 μᾶς γυρίζει 191 χρόνια πίσω. Καὶ μᾶς φέρνει στὴν Ἁγία Λαύρα, στὰ Δερβενάκια, στὸ Μανιάκι, στὴν Γραβιά, στὸ Μεσολόγγι, στὴν Χίο καὶ στὰ Ψαρά. Σὲ ὅλους ἐκείνους τοὺς θρυλικοὺς καὶ αἱματοπότιστους τόπους, ὅπου οἱ Ἕλληνες, μὲ ἐλάχιστα πολεμικὰ μέσα, τὰ ἔβαλαν μὲ τὴν πανίσχυρη τότε Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία. Καὶ τὴν ἐνίκησαν κατὰ κράτος. Μόνοι τους, μὲ τὴν Εὐρώπη ἐχθρικὴ ἀπέναντί τους, ἀφοῦ ἔτσι τὸ ἤθελε ἡ λεγόμενη «ἱερά», ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα ἀνίερη συμμαχία, ποὺ εἶχε ἐπὶ κεφαλῆς ἕνα φοβερὸ μισέλληνα, τὸν διαβόητο Μέττερνιχ.
 

Ἀξίζει νὰ δοῦμε τὶς συνθῆκες ποὺ προηγήθηκαν τῆς ἐθνικῆς μας Παλιγγενεσίας, ἀλλὰ καὶ τὸ τὶ ἐπακολούθησε μετὰ τὸ τέλος τῆς Ἐπαναστάσεως καὶ τὴν δημιουργία τοῦ μικροῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους. Κάποιοι κατηγοροῦν τοὺς προκρίτους ὅτι ἐκμεταλλεύονταν τοὺς συμπατριῶτες τους καὶ ὅτι ἐπλούτιζαν σὲ βάρος τῶν ραγιάδων Ἑλλήνων. Καὶ τοὺς κληρικοὺς κατηγοροῦν, ἰδιαίτερα τοὺς ἀρχιερεῖς, ὅτι καλοπερνοῦσαν κάνοντας τὰ χατήρια τῶν Τούρκων. Γιὰ ὡρισμένα - ἐλάχιστα, πάντως, πρόσωπα - πιθανῶς νὰ ἰσχύουν αὐτοὶ οἱ χαρακτηρισμοί. Ἄλλωστε, τὶς ἀνθρώπινες κοινωνίες ποτὲ δὲν τὶς ἀποτελοῦσαν μόνον ἄγγελοι. Στὸ σύνολό τους, ὅμως, οἱ πρόκριτοι καὶ ὁ Κλῆρος καὶ τὰ Μοναστήρια τὰ ἔδωσαν ὅλα γιὰ τὸν ἱερὸ Ἀγῶνα. Κι' ὄχι μόνο χρήματα καὶ πλοῖα καὶ τροφὲς καὶ πολεμοφόδια πρόσφεραν γιὰ τὴν λευτεριά, μὰ καὶ τὴν ζωή τους κι' αὐτὰ τὰ παιδιά τους. Διαβάζουμε γιὰ τὴν Μόσχω, τὴν γυναῖκα τοῦ Λάμπρου Τζαβέλα : Τὸ καλοκαίρι τοῦ 1792 ὁ Λάμπρος Τζαβέλας , ἀφοῦ παράτησε τὸν γιό του τὸν Φῶτο, ὅμηρο στὰ χέρια τοῦ Ἀλῆ πασᾶ, ἦρθε στὸ Σούλι. Ὄχι μὲ σκοπὸ νὰ τοῦ τὸ παραδώσῃ, ὅπως ξεπλάνεψε τὸν Ἀλῆ γιὰ νὰ τὸν ἐλευθερώσῃ, μὰ νὰ ξεσηκώσῃ τοὺς Σουλιῶτες νὰ χτυπήσουν τοὺς Ἀλβανοὺς τοῦ φοβεροῦ πασᾶ τῶν Ἰωαννίνων. - Ἄϊντε, στ' ἄρματα, μικροὶ και μεγάλοι, ἄντρες καὶ γυναῖκες, εἶπε ὁ Λάμπρος, τελειώνοντας στὴ σύναξη, ποὺ εἶχαν οἱ Σουλιώτικες φάρες. - Μὰ ὁ Φῶτος εἶναι στὰ χέρια τοῦ ἐχθροῦ, τόλμησε νὰ ξεστομίσῃ δειλὰ κάποιος Σουλιώτης. Καὶ τότε, μιὰ γυναικεία φωνὴ ἀκούστηκε μέσα στὴ σύναξη νὰ τοῦ ἀπαντάῃ: - Τὸ παιδί μου εἶναι παιδί τοῦ Σουλίου. Καὶ σὰν γλυτώσῃ τὸ Σοῦλι, γλυτώνει καὶ τὸ παιδί μου. Μὰ σὰν χαθῇ τὸ Σοῦλι, ἔ ἄς χαθῇ κι' ὁ Φῶτος μου κι' ἐγὼ ἡ ἴδια. Ἦταν ἡ μάνα τοῦ Φώτου, ἡ Μόσχω Τζαβέλαινα.
 

Κάποτε, ἔδωσε ὁ Θεὸς καὶ ὁ πόλεμος ἐτελείωσε. Καὶ μέσα ἀπὸ τὰ ἐρείπια καὶ τὶς στάχτες καὶ τὰ αἵματα ποὺ ἄφησε πίσω του, γεννήθηκε τὸ ἐλεύθερο, ἀλλὰ μικρό, τότε, Ἑλληνικὸ Κράτος. Εἶναι, ὅμως, χαρακτηριστικό, ὅτι ὅλοι ἤ σχεδὸν ὅλοι, ὅσοι εἶχαν πρωταγωνιστήσει στὸν ἐπικὸ ἐκεῖνο Ἀγῶνα εἶχαν μείνει φτωχοί. Κάποιοι ἔγιναν καὶ ζητιάνοι γιὰ νὰ ἐπιβιώσουν, ὅπως ὁ ἥρωας Νικηταρᾶς καὶ ἄλλοι. Ἔτσι, ὅταν ὁ Ἰωάννης Καποδίστριας ἔγινε ὁ πρῶτος Κυβερνήτης τῆς Ἑλλάδος, μιλῶντας στὴν Δ΄ Ἐθνοσυνέλευση (11 Ἰουλίου 1829, στὸ Ἄργος) εἶπε ἀνάμεσα στὰ ἄλλα καὶ αὐτά : «Ὅσοι ἐξ ὑμῶν συμμετάσχουν εἰς τὴν Κυβέρνησιν θέλουν γνωρίσει, ὅτι δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ λαμβάνουν μισθοὺς ἀναλόγους μὲτὸν βαθμὸν τοῦ ὑπουργήματός των, ἀλλ' ὅτι οἱ μισθοὶ οὗτοι πρέπει νὰ ἀναλογοῦν μὲ τὰ χρηματικὰ μέσα, τὰ ὁποῖα ἔχει ἡ Κυβέρνησις εἰς τὴν ἐξουσίαν της». Καὶ τελείωσε τὴν ὁμιλία του μ' αὐτὴ τὴν βαρυσήμαντη δήλωση : «Ἀρνοῦμαι νὰ ἐγγίσω μέχρι καὶ τοῦ ὀβολοῦ τὰ δημόσια χρήματα ἐνῷ εὑρισκόμεθα ἐν μέσῳ ἐρειπίων καὶ ἀνθρώπων βυθισμένων εἰς ἐσχάτην πενίαν». «Ἡ Ἑλλὰς δὲν εἶναι εἰς θέσιν νὰ διατηρῇ ἄρχοντας μὲ ἐπιχορηγήσεις», σημειώνει χαρακτηριστικὰ ὁ ἐθνικός μας Ἱστορικὸς Κων/ντῖνος Παπαρρηγόπουλος.
 

Σήμερα, ὅμως, ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, τὶ βλέπουμε καὶ τὶ ζοῦμε, 191 χρόνια μετὰ τὴν Ἐπανάσταση τοῦ 1821 ; Βλέπουμε καὶ ζοῦμε τὴν ἀγαπημένη μας Πατρίδα, τὴν Ἑλλάδα, νὰ ἔχῃ καταντήσει ὁ φτωχὸς συγγενὴς τῆς Εὐρώπης, ἡ ὁποία, «χωρὶς περίσκεψη, χωρὶς αἰδῶ», ταπεινώνει συνεχῶς τὸν Ἑλληνικὸ Λαό, τὸν ὁποῖο ἕνα μέρος τοῦ πολιτικοῦ κόσμου ὡδήγησε στὰ ὅρια τῆς φτώχειας καὶ τῆς κοινωνικῆς συμφορᾶς. Ἀλλὰ ἐνῷ ὁ Λαός μας ζῇ αὐτὲς τὶς τραγικὲς καταστάσεις, ποὺ μέχρις ἑνὸς σημείου θυμίζουν τὴν φοβερὴ γερμανικὴ κατοχή (1941-1944), κάποιοι ἀπὸ τοὺς ἄρχοντες τοῦ Τόπου (Βουλευτές, Ὑπουργοὶ καὶ ἄλλοι παρατρεχάμενοι) ἀπολαμβάνουν μισθοὺς ἡγεμονικοὺς «εὐφραινόμενοι καθ' ἡμέραν λαμπρῶς», κατὰ τὴν εὐαγγελικὴ ἔκφραση, καὶ δείχνουν νὰ μὴ τοὺς πολυνοιάζει τὸ γεγονὸς ὅτι ὅπου ἐμφανίζονται γίνονται ἀντικείμενα τῆς ἔντονης λαϊκῆς ἀποδοκιμασίας. Πάντως, πιστεύουμε ὅτι θὰ ἦταν καλὸ καὶ ὠφέλιμο νὰ σκύψουν στὶς σελίδες τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως καὶ νὰ μιμηθοῦν τοὺς σεμνοὺς ἐκείνους ἥρωες, ποὺ τὰ ἔδωσαν ὅλα γιὰ τὴν Πατρίδα καὶ πολλοί - ὅπως εἴπαμε - πέθαναν στὴν «ψάθα». Νὰ μιμηθοῦν, πρὸ παντός, τὸν γενναῖο καὶ σεμνὸ Κυβερνήτη Ἰωάννη Καποδίστρια. Καὶ νὰ ἀναλογισθοῦν τὴν εὐθύνη τους γιὰ τὸ σημερινὸ κατάντημα τῆς Χώρας , ὥστε νὰ σέβωνται τὸν μόχθο καὶ τὸν ἱδρῶτα τοῦ Λαοῦ μας. Γιατὶ δὲν μπορεῖ ἕνας Βουλευτής, γιὰ παράδειγμα, νὰ παίρνῃ μηνιαῖο μισθὸ 6.000 ΕΥΡΩ, μὲ πλῆθος «ἀβάντες», κι' ἕνας μεροκαματιάρης, ἕνας πολύτεκνος, ἕνας συνταξιοῦχος νὰ ὑποχρεώνεται νὰ ζῇ μὲ «ψίχουλα» καὶ νὰ εἶναι τὸ εὔκολο θῦμα στὴν φορομπηχτικὴ μανία τῆς Πολιτείας.
 

Ἀλλά, ἄς διώξουμε αὐτὲς τὶς μελαγχολικὲς σκέψεις. Σήμερα, «γιορτάζει ἡ Παναγιά, γιορτάζει κι' ἡ Πατρίδα». Ἄς χαροῦμε τὴν πανηγυρικὴ Θεία Λειτουργία, τὴν μαθητικὴ καὶ στρατιωτικὴ παρέλαση, κι' ἄς ὑψώσουμε τὸν νοῦ καὶ τὴν καρδιά μας πρὸς τὰ ἄνω, πρὸς τον Ἅγιο Θεό, ἀπὸ τὸν Ὁποῖο καὶ μόνο θὰ ἔλθῃ ἡ σωτηρία καὶ ἡ ἐθνική μας λύτρωση. Ἄς σκεφθοῦμε, ἀκόμη, τοὺς Βορειοηπειρῶτες καὶ τοὺς Κυπρίους ἀδελφούς, κι' ἄς προσευχώμαστε γιὰ τὴν ἐθνική τους ἀποκατάσταση.

Χρόνια πολλά, καλὰ καὶ ἅγια, χρόνια εὐλογημένα, γιὰ σᾶς, τὶς οἰκογένειές σας, τὰ παιδιά σας καὶ ὁλόκληρο τὸν κόσμο, Κι' ὅπως λέει ὁ στρατηγὸς Μακρυγιάννης, «ἄν θέλωμεν τὸ λίγο νὰ γένῃ μεγάλον, πρέπει νὰ λατρεύωμεν Θεόν, ν' ἀγαπᾶμε Πατρίδα · νἄχωμεν ἀρετή, καὶ τὰ παιδιά μας νὰ τὰ μαθαίνωμεν γράμματα καὶ ἠθική». Ἐπὶ δὲ τούτοις , Διατελῶ

Διάπυρος πρὸς Χριστὸν εὐχέτης

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ὁ Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης Α Ν Δ Ρ Ε Α Σ