Απάντησις στους μάρτυρες του Ιεχωβά περί του προσώπου της Παναγίας.

τοῦ μακαριστού N. Ἰ. Σωτηροπούλου, θεολόγου καὶ φιλολόγου 

Οι Χιλιασταί δεν παραδέχονται την μητέρα του Κυρίου ως Θεοτόκον και αειπάρθενον, ισχυρίζονται ότι μετά τον Χριστόν απέκτησε και άλλα τέκνα εκ σαρκικής μίξεως μετά του Ιωσήφ, και δεν αποδίδουν εις αυτήν ιδιαιτέραν τιμήν.

Ουδέποτε χρησιμοποιούν περί αυτής ονόματα δεικνύοντα τρυφεράν αγάπην, θαυμασμόν και σεβασμόν, ως π.χ. το όνομα Παναγία, αλλά πάντοτε ομιλούν περί αυτής ως ομιλεί τις περί συνήθους γυναικός. Η Μαρία και η Μαρία, λέγουν συνεχώς, ως εάν επρόκειτο περί εξαδέλφης των! Αλλ’ η Γραφή ελέγχει την ασέβειάν των.

Θεοτόκος
«Καί πόθεν μοι τοῦτο ἵνα ἔλθῃ ἡ μήτηρ τοῦ Κυρίου μου πρός με;» (Λουκ. α’ 43).
Η Ελισάβετ, εν Πνεύματι Αγίω ομιλούσα, ονομάζει την Παρθένον μητέρα του Κυρίου της. Ποίον δε εγνώριζε και ανεγνώριζεν ως Κύριόν της η Ελισάβετ, ειμή τον Θεόν του Ισραήλ; Και πας πιστός ένα Κύριον αναγνωρίζει εν θρησκευτική έννοια, τον αληθινόν Θεόν. Η φράσις συνεπώς της Ελισάβετ «μήτηρ του Κυρίου» ισοδυναμεί προς την φράσιν «μήτηρ του Θεου» και προς το όνομα «Θεοτόκος».

«Και εἷπεν αὐτοῖς ὁ ἄγγελος· μή φοβεῖσθε· ἰδού γάρ εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χαράν μεγάλην, ἥτις ἔσται παντί τῷ λαῷ, ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον σωτήρ, ὅς ἐστι Χριστός Κύριος, ἐν πόλει Δαβίδ» (Λουκ. β’ 11).

Κατά το κοσμοχαρμόσυνον τούτο μήνυμα του αγγέλου προς τους ποιμένας της Βηθλεέμ ο εν τη πόλει του Δαβίδ γεννηθείς Σωτήρ είνε ο Χριστός ο Κύριος· ο Μεσσίας δηλαδή, τον οποίον προεφήτευον αι Γραφαί, ο Κύριος, τον οποίον επίστευον ως Θεόν οι Ισραηλίται. Αυτός ο Κύριος, ο Γιαχβέ Θεός του Ισραήλ, έγινε Χριστός, Μεσσίας, γεννηθείς εκ της Παρθένου (Ιεζ. μδ’ 2). Η Παρθένος εγέννησε «Χριστόν Κύριον», άνθρωπον και Θεόν, Θεάνθρωπον, και δια τούτο ομολογείται «κυρίως Θεοτόκος», Θεοτόκος δηλαδή εν κυριολεξία.

«Ἰδού ἡ παρθένος ἐν γαστρί ἔξει καί τέξεται υἱόν, καί καλέσουσι το ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ, ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός» (Ματθ. α’ 23. Ἰδέ καί Ἠσ. ζ’ 14).

«Παιδίον ἐγεννήθη ἡμῖν, υἱός καί ἐδόθη ἡμῖν, οὗ ἡ ἀρχή ἐγενήθη ἐπί τοῦ ὤμου αὐτοῦ, καί καλεῖται το ὄνομα αὐτοῦ μεγάλης βουλῆς ἄγγελος (=ἐξάγγελος), θαυμαστός σύμβουλος, Θεός ἰσχυρός, ἐξουσιαστής, ἄρχων εἰρήνης, πατήρ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος» (Ἠσ. θ’ 6).

Συμφώνως προς τα δύο ταύτα χωρία το όνομα του υιού της Παρθένου είνε «Θεός ισχυρός» και «Εμμανουήλ», τουτέστι «μεθ’ ημών ο Θεός». Το όνομα εδώ δεικνύει την φύσιν του υιού. Ο υιός είνε Θεός πλήρης ισχύος, είνε ο Θεός, ο οποίος ήλθε και είνε μεθ’ ημών, είνε ολόκληρος η Θεότης, η οποία εσκήνωσε μεθ’ ημών δια της θείας ενανθρωπήσεως (Ιδέ και Κολ. α’ 19 και β’ 9).

Και εντεύθεν λοιπόν γίνεται φανερόν, ότι η Παρθένος εγέννησε Θεόν ενανθρωπήσαντα και άρα ορθώς καλείται Θεοτόκος.

Το πέρασμα του Ινδιάνου…

Ένας Ινδιάνος φύλαρχος Mohawk πού έγινε Ορθόδοξος…
Σάββατο βράδυ. Λιγοστά φώτα. Στη Ρωσική Μητρόπολη των Αγίων Πέτρου και Παύλου ο εσπερινός μόλις έχει αρχίσει. Οι σκιερές σιλουέτες των λιγοστών πιστών που παρευρίσκονται, παίρνουν όγκο καθώς ανάβουν τα κεριά στα μανουάλια. Το τέμπλο υποβλητικό, φτιαγμένο από έμπειρους τεχνίτες στις αρχές του αιώνα…

Είναι η δεύτερη μου φορά στον Εσπερινό, πάνε χρόνια τώρα… Το «φως ιλαρόν» στα σλαβονικά δημιουργεί μια αίσθηση εσώτερης γαλήνης και ανάπαυσης. Όλα δέονται τούτη την ώρα για την μέρα που φεύγει και για την μέρα που έρχεται. Μετά την τρέλα της μέρας τούτο το ευχαριστιακό καταφύγιο καθησυχάζει τα θηρία του νου…

Μέσα στο ημίφως διακρίνω μερικά προφίλ. Μια γερόντισσα ρωσίδα με το εγγονάκι της, ένα ψηλό ξερακιανό μεσήλικα, μια κοπελίτσα γύρω στα δεκαπέντε, μια νεαρή οικογένεια με τα δυο τους παιδάκια… και ξάφνου το μάτι μου πέφτει κοντά στο μεγάλο παράθυρο.

Ακριβώς από κάτω διακρίνω μια μορφή αλλιώτικη από τις άλλες. Ένας πενηντάρης Ινδιάνος με έντονα χαρακτηριστικά και με μαλλιά δεμένα κότσο που φτάναν μέχρι τη μέση. Το βλέμμα μου σταμάτησε πάνω του. Μια περίεργη αληθινά φιγούρα…

Στο τέλος της ακολουθίας δεν κρατήθηκα. Πήγα κοντά του να τον γνωρίσω.
-Γιάννης, του λέω στα Αγγλικά. Καλώς ήρθες.
– Βλαδίμηρος, μου απαντά.
– Είμαι Έλληνας, εσύ; τον ρωτώ.
– Και εγώ, μου λέει.

Κάπου εκεί τα ‘χασα. Ήταν το μόνο που δεν περίμενα ν’ ακούσω!
– Μιλάς Ελληνικά; του λέω.
Σκέφτεται λίγο και μετά μου απαντά.
– «Εν αρχή ην ο Λόγος και ο Λόγος ην προς τον Θεόν και Θεός ην ο Λόγος».
Τελειώνοντας την φράση του ξεκαρδίζεται στα γέλια. Δεν ξέρω τι να πω.
– Είμαι Ινδιάνος, μου λέει κοφτά. Κάπου όμως αισθάνομαι και Ρώσος και Έλληνας και Σέρβος και Ρουμάνος, γιατί… ξέρεις είμαι καί Ορθόδοξος…
Το μάτι του γυάλισε και μαζί, και το δικό μου φυλλοκάρδι…

Κάπως έτσι γνωριστήκαμε με τον Βλαδίμηρο. Το πραγματικό του όνομα ήταν Frank Natawe, πριν γίνει ορθόδοξος και βαπτιστεί Βλαδίμηρος. Ήθελα πάρα πολύ να μάθω την ιστορία του, από περιέργεια και ενδιαφέρον συνάμα.
Κάποτε, αρκετά αργότερα, γίναμε φίλοι. Ανταλλάξαμε κουβέντες και περιπάτους πολλούς, κυρίως στο χωριό του το ινδιάνικο. Μου ‘δειξε δρόμους και τρόπους άγνωστους σε μας τους λευκούς. Πάντα απλά και ανεπιτήδευτα. Χωρίς ίχνος έπαρσης. Είχα κοντά του μια έντονη αίσθηση μαθητείας και, όταν την εξομολογιόμουνα σ’ αυτόν, κείνος μου ‘λεγε πως τα ωραία πράγματα είναι αμοιβαία.

Μου ‘χει μείνει αξέχαστο τον πρώτο καιρό όταν παρασυρμένος από νεανικό ενθουσιασμό του ‘κανα δύσκολες ερωτήσεις. Εκείνος ατάραχος μου ‘λεγε:
– Δεν ξέρω, θα μου πεις εσύ;
Κι όταν μια φορά βαρέθηκα ν’ ακούω το «δεν ξέρω» τον παρακάλεσα επίμονα να μου πει κάτι, εκείνος με λυπήθηκε και μου ‘πε:
– Ε! αφού επιμένεις θα σου πω, αφού ρωτήσω πρώτα την φίλη μου.
Πετάχτηκε όρθιος και στη συνέχεια ξαπλώθηκε στο χώμα και έβαλε το αυτί του πάνω στη γη…
– Τι κάνεις εκεί; του λέω.
– Ρωτάω τη γης, μου λέει και, πριν καλά καλά συνέλθω από τη σαστιμάρα μου, συνέχισε μισοδιστακτικά:
– Σαν τον Αλιόσα τον Καραμάζωφ.

Από τότε δεν επέμενα ξανά για απαντήσεις. Μάλλον ζούσα μαζί του την έκπληξη της ατάραχης αστραπής που γεννάει βροχούλα και τρέφει τη γης…
Πάει λίγος καιρός που ο Βλαδίμηρος έφυγε από κοντά μας. Το τέλος του με συγκλόνισε μαζί με την διαθήκη του…

….. παρεμβαλλόμενο κεφάλαιο – στο τέλος δίδεται δεσμός.

Τούρκος ποδοσφαιριστής σε Κύπριο: θυμάσαι τί σας έκαναν οι Τούρκοι;

του Γιώργου Θεοχάρη

Τούρκος ποδοσφαιριστής σε Κύπριο: θυμάσαι τί σας έκαναν οι Τούρκοι;
Απάντηση: Θα δεις τί θα πάθεις σήμερα…

Ένας Ελληνοκύπριος ποδοσφαιριστής του ΑΠΟΕΛ, ο Γιώργος Μερκής, στον πρόσφατο αγώνα ανάμεσα στον ΑΠΟΕΛ και στην Καραμπάγκ του Αζερμπαϊτζάν μέσα στην έδρα της δεύτερης, που βρήκε νικήτρια την ομάδα της Κύπρου με 2-0 και να παίρνει την πρόκριση για τα playoffs του Champions League, είχε το θάρρος να πανηγυρίσει την νίκη φορώντας την ελληνική σημαία (φωτο).
Ο ίδιος αφηγήθηκε στην κυπριακή καλωδιακή τηλεόραση Cablenet το ακόλουθο απίστευτο περιστατικό από τον αγώνα:
«Θέλω να πω κάτι που μου έτυχε μέσα στο γήπεδο. Σε μια φάση, όταν ζήτησα φάουλ, γύρισε ο επιθετικός και μου λέει: “Μην κλαις σαν… γυναίκα”. Του είπα: “Δεν κλαίω, εγώ είμαι Έλληνας”. Μου απάντησε: “Θυμάσαι τι σας έκαναν οι Τούρκοι;”. Τότε του είπα: “Εγώ θυμούμαι, θα δεις τι θα πάθεις και εσύ σήμερα”. Και του δείξαμε.

Αγιος Γέροντας Πορφύριος: «Κάνε το Σταυρό σου,περιφρόνησε το διάβολο».

 

«Άφησε τον αυτόν», μου έλεγε ο π. Πορφύριος για το διάβολο.

«Μην του δίνεις σημασία. Όσο του δίνεις σημασία, τόσο περισσότερο σε πλησιάζει. Αν θέλεις να τον διώξεις, να τον απομακρύνεις από κοντά σου, πάψε να του δίνεις σημασία.
Περιφρόνησέ τον. Μόνο η περιφρόνηση του αξίζει.

Από τη στιγμή που θα αρχίσει να την εισπράττει, θα αρχίσει και θα υποχωρεί. Μέχρι που, τελικά, θα τραπεί σε φυγή. Η περιφρόνηση αποτελεί το δεύτερο όπλο, μετά τον Τίμιο Σταυρό, κατά του διαβόλου!

Και τον μέν Τίμιο Σταυρό τον φοβάται και, κυριολεκτικά, τον τρέμει και τρέπεται σε άτακτη φυγή. Την δε περιφρόνηση δεν την αντέχει. Γιατί είναι υπερόπτης και σκάει από το κακό του! Εξάλλου, αυτή η υπεροψία ήταν αιτία να εκπέσει και να γίνει αυτό που έγινε. Εισέπραξε την τιμωρία του… »

«Ο πονηρός είναι πάρα πολύ αδύνατος»

Τα έκαψε όλα η φωτιά τριγύρω, αλλά δεν άγγιξε ένα εικόνισμα.

Γράφει ο π. Ηλίας Μάκος

---

Όλη η Ελλάδα είναι κατάσπαρτη από εικονίσματα. Σε κάθε μεριά, κυρίως δίπλα σε δρόμους, συναντάς και από ένα, δείγμα, συνήθως, της ευσέβειας των πιστών, αλλά και της ευγνωμοσύνης ανθρώπων, προς το Θεό ή την Παναγία ή άγιο ή αγία, που σωτήρια παρενέβη στη ζωή τους.

Ένα τέτοιο υπάρχει και στο Σταυράκι Ιωαννίνων, όπου εκδηλώθηκε πυρκαγιά. Τα έκαψε όλα η φωτιά τριγύρω, αλλά δεν άγγιξε τo πέτρινο εικόνισμα, παρότι είναι τυλιγμένο στο πράσινο. Τίποτε δεν έμεινε να μη καεί στο σημείο, εκτός από το εικονισματάκι.

Άλλοι θα το θεωρήσουν θαύμα, προσεγγίζοντας το γεγονός πνευματικά, και άλλοι, ενδεχομένως, να πουν, κρίνοντας το γεγονός με τη λογική, ότι έτυχε και συνέβηκε. Προφανώς και τίποτε δεν μπορεί να θεωρηθεί τυχαίο, αν και μας διευκολύνει να τα αποδίδουμε όλα στην τύχη, γιατί έτσι ερμηνεύουμε τα ανερμήνευτα.

Διατυπώνονται κάθε φορά απόψεις, ανάλογα με το τι αντίληψη για τη ζωή έχει διαμορφώσει κάποιος. Το μόνο σίγουρο είναι ότι τα εικονίσματα είναι αδιάψευστοι μάρτυρες της παρουσίας, με διάφορους τρόπους, του θείου, ανάμεσά μας, στα δύσκολα και όχι στα εύκολα.

Ω Παναγιά μου Τηνιακιά!

Η Χριστιανούπολή μας ξεκίνησε χθες.(Από την ιεραποστολική προσπάθεια της Ι.Μ. Χρυσοπηγής)

 

1η μέρα της Χριστιανούπολης (της κατασκηνώσεώς μας )που για έβδομη συνεχή χρονιά πραγματοποιείται στο Λουγκουζί, στην ενορία του Αγίου Σπυρίδωνος της Ουγκάντας.

Εθελοντές φοιτητές από την Ελλάδα ετοίμασαν με κόπο και μεράκι μία ακόμα κατασκηνωτική εμπειρία που μένει χαραγμένη στις καρδιές 'ολων.

Σήμερα 18 Αυγουστου ξεκίνησε η Χριστιανούπολη με τη Θεία Λειτουργία ,την ακολουθία του αγιασμού ενάρξεως και το πρωινό τσάι.

Αμέσως μετά βρεθήκαμε στην αυλή και παίξαμε με τα παιδιά ατέλειωτα παιχνίδια ..

Καθημερινά θα σας ενημερώνουμε και θα μοιραζόμαστε την εμπειρία της Χριστιανούπολης.

 

Πηγή:  Εκδόσεις Χρυσοπηγή

Ανάβετε το καντηλάκι σας στο Χριστό…

Θα σας έλεγα, να πάρετε όλοι μία εικόνα του Χριστού, μία εικόνα της Παναγίας και ένα καντηλάκι. Να ανάβετε το καντηλάκι σας ΤΩΡΑ. ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΩΡΑ! ΤΩΡΑ πλέον, μην το ξεχνάτε.

Γιατί θα είναι ομολογία (= θαρραλέα δήλωση ότι είμαστε χριστιανοί)! Όπου θα υπάρχει το φως του καντηλιού κάτω από την εικόνα, ο σατανάς θα φοβάται.

Γιατί; Γιατί την ώρα που εμείς θα θυμιάζουμε και θα Τον ομολογούμε, εκείνος θα τρομάζει, εφόσον ήδη κατέκτησε με ομολογία το σπίτι μας μέσω της τηλεόρασης. Κατάφερε μέσα από την τηλεόραση να μολύνει όλους τους ανθρώπους. Να μολύνει ακόμα και τους χώρους των σπιτιών σας.

Γιατί, όπου ακούγονται βλάστημα λόγια, όπου ακούγονται σατανικά πράγματα, όπου ακούγονται και βλέπονται πράξεις μοιχείας, φόνου, δολοφονιών, πορνείας, ανακατωσούρας, εκεί ποιος είναι που διαφεντεύει; Ο σατανάς!

Όλα αυτά δεν γίνονται μέσα από την τηλεόραση; Όλοι σας ακουμπισμένοι στην πολυθρόνα σας, δεν κάθεστε και τα βλέπετε και τα γεύεστε;

Θα μου πείτε «μα, εγώ δεν τα κάνω αυτά». Και ποιος σας είπε ότι δεν πονηρεύεστε πλέον; Ποιος σας είπε ότι δεν τα βάζετε μέσα στην καρδιά σας; Ποιος σας είπε ότι δεν σας μιλάει ο σατανάς; Μια διδασκαλία σας κάνει μέσα από την τηλεόραση! 

Θα μου πεις «αν θέλω την απορρίπτω». Ποιος όμως την έχει απορρίψει σήμερα αυτή την διδασκαλία, όταν σήμερα ξέρουμε όλοι, ότι όλα τα σπίτια είναι ανακατεμένα και δεν υπάρχει πλέον σεβασμός ούτε στον Θεό;

Επί Σοι Χαίρει, Κεχαριτωμένη πάσα η κτίσις.

«Ως εμψύχω Θεού κιβωτώ ψαυέτω μηδαμώς χειρ αμυήτων. χείλη δε πιστών τη Θεοτόκω ασιγήτως φωνήν του αγγέλου αναμέλποντα, εν αγαλλιάσει βοάτω: Όντως ανωτέρα πάντων υπάρχεις, Παρθένε αγνή».

«Εσένα που είσαι ζωντανή κιβωτός του Θεού, ας μη σε αγγίζει ολότελα χέρι άπιστο, αλλά χείλια πιστά ας ψάλλουνε δίχως να σωπάσουνε τη φωνή του αγγέλου (ο υμνωδός θέλει να πει τη φωνή του αρχαγγέλου Γαβριήλ, που είπε «ευλογημένη συ εν γυναιξί») κι ας κράζουνε: «Αληθινά, είσαι ανώτερη απ’ όλα Παρθένε αγνή».

Αλλοίμονο! Αμύητοι, άπιστοι, ακατάνυχτοι, είμαστε οι πιο πολλοί σήμερα, τώρα που έπρεπε να προσπέσουμε με δάκρυα καυτερά στην Παναγία και να πούμε μαζί με το Θεόδωρο Δούκα το Λάσκαρη, που σύνθεσε με συντριμένη καρδιά τον παρακλητικό κανόνα: «Εκύκλωσαν αι του βίου με ζάλαι ώσπερ μέλισσαι κηρίον, Παρθένε». 

«Σαν τα μελίσσια που τριγυρίζουνε γύρω στην κερήθρα, έτσι κ’ εμένα με ζώσανε οι ζαλάδες της ζωής και πέσανε απάνω στην καρδιά μου και την κατατρυπάνε με τις φαρμακερές σαγίτες τους.

Άμποτε, Παναγiα μου, να σε βρω βοηθό, να με γλύτώσεις από τα βάσανα». Μα ποιος από μας γυρεύει βοήθεια από την Παναγία, από τον Χριστό κι’ από τους αγίους; Γυρεύουμε βoήθεια από το κάθε τι, παρεκτώς από το Θεό. Αλλά τι βοήθεια μπορούνε να δώσουνε στον άνθρωπο τα είδωλα τα λεγόμενα «επιστήμη» και «τέχνη»; 

Ο άγιος Ισαάκ ο αναχωρητής λέγει: «Σ’ όλους τους δρόμους που πορεύονται oι άνθρωποι σε τούτον τον κόσμο δεv βρίσκουνε σε κανένα την ειρήνη, ως που vα σιμώσουμε στην ελπίδα του Θεού. Mα αλλοίμονο οι πιο πολλοί άvθρωποι είναι «οι μη έχοντες ελπίδα» όπως λέγει ο Παύλος.

Όποιος δεν έχει την πίστη μέσα στην καρδιά του, τι ελπίδα μπορεί νάχει; Όπου ν’ ακουμπήσει όλα είναι σάπια. Γι’ αυτό κι’ ο υμνογράφος που είπαμε, λέγει στην Παναγία:

«Απορήσας εκ πάντων, οδυνηρώς κράζω σοι. Πρόφθασον, θερμή προστασία, και την βοήθειαν δός μοι τω δούλω σου τω ταπεινώ και αθλίω». «Όλα, λέγει τα δοκίμασα, μα κανένα πράγμα δε μπόρεσε vα με ξαλαφρώσει. Για τούτο φωνάζω Εσένα με θρήνο πικρόν, και λέγω: Πρόφταξε και δόσε τη βοήθεια σου σε μένα τον ταπεινό κι’ άθλιο δούλο σου».

Αγαλλίαση στη λύπη μου.

Ιησού Υιέ Θεού, ελέησόν με.

Ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας ὁ Στρατηλάτης καὶ οἱ σὺν αὐτῷ 2.593 Μάρτυρες.

Οἱ στρατιῶτες ἦταν κυριευμένοι ἀπὸ φόβο, λόγω τοῦ ὅτι ὁ ἐχθρὸς ἦταν πολυάριθμος καὶ εἶχε πολλὲς νῖκες στὸ ἐνεργητικό του. 

Ἡ ἀρχηγία τοῦ μικροῦ σώματος στρατιωτῶν εἶχε ἀνατεθεῖ ἀπὸ τὸν ἀρχιστράτηγο Ἀντίοχο σὲ ἕναν γενναῖο χριστιανὸ ἀξιωματικό, τὸν Ἀνδρέα.

Βεβαίωσε λοιπὸν ὁ Ἀνδρέας τοὺς στρατιῶτες του πὼς ὁ θρίαμβος τῆς νίκης θὰ εἶναι μὲ τὸ μέρος τους, ἂν ὅλοι μὲ πραγματικὴ πίστη ἐπικαλεσθοῦν τὸν παντοδύναμο Θεὸ τῶν χριστιανῶν. 

Διότι ὅλα τὰ κατορθώματα τῶν χριστιανῶν ἐπιτυγχάνονται «σὺν τῇ δυνάμει τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χρίστου». Μὲ τὴ δύναμη, δηλαδή, τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Πράγματι, τὰ λόγια τοῦ Ἀνδρέα ἀνύψωσαν τὸ ἠθικὸ τῶν στρατιωτῶν, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ συντρίψουν τὸ πολυπληθὲς στράτευμα τοῦ ἐχθροῦ. 

Ὁ Ἀντίοχος ἐπαίνεσε δημόσια τὸ κατόρθωμα αὐτό, ἀλλὰ ὅταν ἔμαθε ὅτι οἱ στρατιῶτες εἰλκύσθηκαν ἀπὸ τὸν Ἀνδρέα στὸ χριστιανισμό, ἔστειλε 1.000 στρατιῶτες νὰ τοὺς ἀφοπλίσουν καὶ νὰ τοὺς στείλουν στὰ σπίτια τους.

Ο Άγιος Παϊσιος για την Παναγία.

Ὁ πατήρ Παΐσιος, ὅταν ἤθελε νά πάει νά προσευχηθεῖ στήν Παναγία, ἔκοβε λίγα ἀγριολούλουδα ἔξω ἀπό τήν καλύβη του καί τά πήγαινε στήν Εἰκόνα Της. 

«Πῶς νά πάω μέ ἄδεια χέρια νά Τήν παρακαλέσω;», ἔλεγε.

Ἤθελε, ὁ ἅγιος Γέροντας, νά πηγαίνουμε ἀφιερώματα στήν Παναγία, ὅ,τι ἔχει ὁ καθένας.

Ἔλεγε μάλιστα γιά κάποιον πού πῆγε στήν Μονή τῶν Ἰβήρων, γιά νά προσκυνήσει τήν Παναγία τήν Πορταΐτισσα. 

Ἡ Εἰκόνα αὐτή εἶναι γεμάτη μέ φλουριά. Σκανδαλίσθηκε κάπως ὁ προσκυνητής καί εἶπε, ὅταν ἔφευγε: «Παναγία μου, ἐγώ ἤθελα νά σέ δῶ ἁπλή καί ὄχι μέ φλουριά».

Στό δρόμο ὅμως τόν ἔπιασε ἕνας πόνος δυνατός καί ἔμεινε ἐκεῖ, στήν μέση τοῦ δρόμου, ζητῶντας βοήθεια ἀπό τήν Παναγία. 

«Παναγία μου, ἔλεγε, κάνε με καλά καί θά Σοῦ φέρω δυό φλουριά».

Το αντίδοτο του ψυχικού πόνου.

Ενώ η εποχή μας χαρακτηρίζεται από την υπεραφθονία και την υπερκατανάλωση -η οικονομική κρίση έβαλε λίγο φρένο-, την υψηλή τεχνολογία, την πρόοδο της επιστήμης, τις πολλές ανέσεις και υλικές απολαύσεις…

παρατηρείται σοβαρή έξαρση ψυχολογικών προβλημάτων, βλέπει κανείς γκρίζα πρόσωπα, νευρικά, ταραγμένα, φοβισμένα, αγχωμένα, θλιμμένα και στεναχωρημένα.
Ακόμη και οι νέοι ταλαιπωρούνται από έντονα προβλήματα, εσωτερικές συγκρούσεις, ψυχικά άφωτα αδιέξοδα και αβάσταχτα κενά.

Νέες ωραίες, νέοι μορφωμένοι και πλούσιοι αγέλαστοι, κατηφείς και απαισιόδοξοι. Μια εποχή κατακτήσεων, αποκαλύψεων, κερδών και επιτυχιών, που όμως οι άνθρωποί της αισθάνονται στερημένοι, δίχως ψυχική υγεία, γαλήνη και χαρά. Συχνά τα πρότυπα των νέων μας είναι μελαγχολικοί τύποι της σκληρής μουσικής, της ξέφρενης και ταραγμένης. 

Μερικές φορές μάλιστα νομίζεις ότι τους αρέσει να καλλιεργούν τη θλίψη και την απαισιοδοξία. Αντί η μουσική να ευφραίνει και να ανασταίνει την ψυχή, την καθηλώνει στον πικρό πεσιμισμό. Είναι της μόδας τα μελαγχολικά πρόσωπα.

Η προκλητική ένδυση των νέων, η ολονύκτια πρόχειρη διασκέδαση, ο παρασυρμός στη φοβερή μάστιγα των ναρκωτικών, η μεγάλη κατανάλωση αλκοολούχων ποτών, η πολύωρη νοσηρή εξάρτηση στο διαδίκτυο και άλλα πολλά παρόμοια οξύνουν το πρόβλημα και καθόλου δεν το θεραπεύουν. Σαν να θέλουν σώνει και καλά μερικοί να καταστρέψουν την υγεία τους, να συντομεύσουν τη ζωή τους, να μη τους ενδιαφέρει διόλου το μέλλον. 

Το έλεος δε μετριέται με χρήμα.

Κανένας δεν μπορεί να πει: Είμαι φτωχός και με τι να κάνω ελεημοσύνη; Γιατί, και αν ακόμα δεν μπορείς να δώσεις τόσα όσα εκείνοι οι πλούσιοι που έβαζαν τις δωρεές τους στο θησαυροφυλάκιο του ναού, τότε δώσε δύο λεπτά σαν εκείνη τη χήρα τη φτωχή, και τα δέχεται από μέρους σου ο Θεός καλύτερα από τις δωρεές των πλουσίων.

Δεν έχεις ούτε τόσα; Έχεις όμως δυνάμεις και μπορείς να ελεήσεις τον άρρωστο με τις υπηρεσίες σου. Δεν μπορείς ούτε αυτό;
Μπορείς με τον καλό σου λόγο να παρηγορήσεις τον αδελφό σου. Ελέησε τον λοιπόν με τον παρηγορητικό λόγο και άκουσε αυτόν που λέει: «Ο καλός λόγος είναι προτιμότερος από τα δώρα»

Υπόθεσε τώρα ότι ούτε με το λόγο δεν μπορείς να δείξεις έλεος. Μπορείς όμως, αν θυμώσει μαζί σου ο αδελφός σου, να τον βοηθήσεις αντέχοντας τον την ώρα της ταραχής, τότε που τον βλέπεις να επηρεάζεται από τον κοινό σας εχθρό, το διάβολο. 

Και, αντί να του πεις μια κουβέντα και να τον ταράξεις περισσότερο, μπορείς να σωπάσεις και να ελεήσεις την ψυχή του, παίρνοντας την από τα νύχια του εχθρού.

Βλάχα Νάξου. (Παραδοσιακό)