Είναι καλύτερα να κάνουμε προσευχή με το ζόρι παρά τίποτα.

 

 

-Κοίταξε, νομίζω ότι μοιάζει σαν κάποιον άνθρωπο που έχει ανορεξία αλλά τρώει με το ζόρι.

Και ενώ τρώει και αηδιάζει και δεν θέλει να τα βάλει στο στόμα του αλλά τα τρώει, τα μασάει, και τα καταπίνει, και αυτό είναι κάτι σημαντικό. Τον κρατά στη ζωή.

Δηλαδή και όταν προσευχόμαστε και αισθανόμαστε ότι το κάνουμε με το ζόρι, είναι πολύ καλύτερο από το να μην κάνουμε τίποτα. Σίγουρα δεν είναι το τέλειο αλλά συγκρινόμενο με το τίποτα είναι πολύ σημαντικό.

Διότι θα’ρθει κάποια στιγμή που θα δει ο Θεός τον αγώνα μας και τον κόπο μας και θα μας δώσει τη Χάρη του για να ζωογονήσει την ψυχή μας.

Παναγιά της Σμέρνας.

 

Η εκκλησία της Παναγίας βρίσκεται ανατολικά της λίμνης Καϊάφα, σε απόσταση 5,5 χιλιομέτρων από τη Ζαχάρω και 37 χιλιομέτρων από τον Πύργο. Ριζωμένη στα απόκρημνα βράχια του βουνού Λαπίθα σε υψόμετρο 650 μέτρων, ανάμεσα στο Ξηροχώρι (ΝΔ.), τη Σμέρνα (ΒΑ.) και το Κοτρώνι, έχει εκπληκτική θέα το Ιόνιο Πέλαγος και τις πεδιάδες της Ηλείας. 

Εκεί πολλοί λένε ότι βρίσκεται το “μπαλκόνι του Θεού”. Και πραγματικά η θέα από εκεί κόβει την ανάσα, καθώς κάποιος μπορεί να αντικρύσει την κεντρική και βόρεια Ηλεία και ένα τμήμα της νότιας. Αν δε, βρεθεί στην κορυφή του βράχου όπου βρίσκεται και το φυλάκιο της Πυροσβεστικής, τότε η θέα αυτή διευρύνεται ακόμα περισσότερο.

Μήπως θα ήταν καλύτερα να φύγω;

Να μένεις εκεί που έχεις χώρο να πετάς και κανείς δεν θα κόψει τα φτερά σου.

Τα πουλιά με τα φτερά τους, δεν μπορούν μόνο να απολαμβάνουν μακρινά ταξίδια , αλλά μπορούν και να φεύγουν και από τόπους που πληγώνονται. Κάποιες φορές το να φεύγεις δεν είναι δειλία αλλά ανδρεία και δύναμη. 

Μια ηρωική έξοδος από το σκοτάδι στο φως. Πολλές φορές η υπομονή μπορεί να σε σκοτώσει ή να γίνει καρκίνωμα αντί για θεραπεία. Τα πάντα θέλουν διάγνωση και αξιολόγηση σύμφωνα με τις δυνάμεις και τις δυνατότητές μας, αλλά με το βλέμμα στα έσχατα και στη Βασιλεία του Θεού. Όχι όλα για το εδώ και το τώρα, αλλά όλα να ξεκινάνε από εδώ με πορεία προς στην αιωνιότητα.

Μπορεί λοιπόν να χρειαστεί να φύγεις, όχι όμως για να σώσεις, με την εγωιστική έννοια, το τομάρι σου, αλλά για να σώσεις την ψυχή σου και να μην τραυματιστούν και άλλοι. Μια φυγή για να σταματήσει το κακό. Αν είσαι σε κατάσταση που μπορείς να αλλάξεις την πυξίδα, με τη δύναμη του Θεού πάντα , κάτσε, αλλιώς όλα θα οδηγηθούν στον γκρεμό. 

Η υπομονή δεν είναι μια ξερή εντολή, διότι να θυμάσαι, δεν έχουν όλα τα σακιά το ίδιο βάρος ούτε όλες οι πλάτες αντέχουν τα ίδια κιλά. Αν κάνεις υπομονή ενώ δεν είσαι καλά και πιέζεσαι, θα διαλυθείς. Οι Άγιοι δεν κάνουν υπομονή για να αγιάσουν. Είναι Άγιοι και κάνουν υπομονή. Υπάρχει μεγάλη διαφορά σε αυτό.

Από μόνη της σώζει.

 

 

Αν θέλεις να προσευχηθείς, πρέπει να γίνεις ελεήμων άνθρωπος.

Ὁ Ἅγιος Ἰουστίνος ὁ Μάρτυρας ὁ Φιλόσοφος.

 

Ὁ «θαυμασιώτατος» Ἰουστίνος, κατὰ τὸν μαθητή του Τατιανό, ἐγεννήθηκε στὴ Φλαβία Νεάπολη τῆς Παλαιστίνης, στὶς ἀρχὲς τοῦ 2^ου αἰῶνος μ.Χ., ἀπὸ γονεῖς Ἕλληνες εἰδωλολάτρες, τὸν Πρίσκο Βάκχιο, καὶ μητέρα, τῆς ὁποίας τὸ ὄνομα ἀγνοοῦμε. Ὁ Μεθόδιος Ὀλύμπου τὸν μνημονεύει ὡς ἄνδρα μὴ ἀπέχοντα πολὺ τῶν Ἀποστόλων οὔτε κατὰ τὸ χρόνο οὔτε κατὰ τὴν ἀρετή. 

Πράγματι δὲ ὁ χρόνος γεννήσεώς του δύναται νὰ τοποθετηθεῖ περὶ τὸ 110 μ.Χ., ἐφ’ ὅσον τὸ 135 μ.Χ., κατὰ τὴ συζήτηση πρὸς τὸν Τρύφωνα, παρουσιάζεται νὰ ἔχει περατώσει ἤδη τὶς φιλοσοφικές του σπουδὲς καὶ πρὸς τὸ τέλος τους νὰ ἔχει προσελκυσθεῖ στὴ Χριστιανικὴ πίστη.

Προικισμένος μὲ ἐξαιρετικὴ πνευματικὴ ἀνησυχία καὶ φιλομάθεια, ὁ νεαρὸς Ἰουστίνος ἀσχολήθηκε καὶ ἐμβάθυνε στὶς δοξασίες τῶν Στωικῶν, τῶν Ἐπικουρείων, τῶν Περιπατητικῶν, τῶν Πυθαγορείων καὶ τῶν Πλατωνικῶν φιλοσόφων. Μὲ ἀκόρεστη ἐπιθυμία, ἤθελε νὰ γνωρίσει ὁλόκληρη τὴν ἀλήθεια καὶ νὰ εὕρει τὴν πραγματικὴ ἱκανοποίηση. Τότε ὁ Θεός, μὲ θαυμαστὴ ἐπέμβαση, τὸν ὁδήγησε στὶς πηγὲς τῆς ἀλήθειας, στὴ Χριστιανικὴ πίστη καὶ ζωή, τὸ 135 μ.Χ.

Καθὼς διηγεῖται ὁ ἴδιος, ὁ Θεὸς τὸν ἐφώτισε μὲ κάποιο Χριστιανὸ πρεσβύτη, «πρᾶον καὶ σεμνὸν τὸ ἦθος». Ὁ θαυμάσιος ἐκεῖνος γέροντας τοῦ ἀποκάλυψε πόσο πτωχὲς ἦταν οἱ θεωρίες τῶν ἀνθρώπων μπροστὰ στὴν πραγματικὴ ἀλήθεια, τὴν ὁποία διδάσκει ὁ Θεός.

Ὁ Ἰουστίνος ἀποφασίζει νὰ μελετήσει τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ νὰ ἐμβαθύνει στὸ θεῖο λόγο. Χωρὶς νὰ πάψει νὰ φιλοσοφεῖ καὶ νὰ φορεῖ φθαρμένο χιτώνα, τὸν τρίβωνα, ποὺ ἐφοροῦσαν οἱ φιλόσοφοι, καταλάμπεται ἀπὸ τὴ Χριστιανικὴ πίστη, «τὴν μόνην φιλοσοφίαν τὴν ἀληθῆ καὶ ἀσύμφορον», στὴν ὁποία ἀποφασίζει νὰ διαθέσει πλέον τὴν ὑπόλοιπη ζωή του.

Ὁ Ἰουστίνος ἁρματωμένος μὲ τὰ ὅπλα τὰ πνευματικά, ἀποφασίζει νὰ στήσει στὴ Ρώμη τὸ πνευματικό του στρατηγεῖο. Ἀπὸ ἐκεῖ ἐξαπλώνει σφοδρὲς ἐπιθέσεις κατὰ τῶν ἐχθρῶν τῆς πίστεως. Στὰ δύσκολα ἐκεῖνα χρόνια τῶν διωγμῶν, οἱ κατατρεγμένοι Χριστιανοὶ τῆς Ρώμης εὑρίσκουν στὸ πρόσωπό του τὸν ἔνθερμο ἀπολογητὴ καὶ ἀκούραστο ὑποστηρικτή. Ὁ Ἰουστίνος ἀπὸ τὴν ἀνεξάντλητη φαρέτρα του ἀντλεῖ ἀκαταμάχητα ἐπιχειρήματα, μὲ τὰ ὁποῖα ἀποστομώνει τοὺς φιλοσόφους, ποὺ διέβαλαν τὸν Χριστιανισμό. Τοὺς ἐλέγχει, γιατὶ κατηγοροῦν τὸν Χριστιανισμὸ χωρὶς νὰ τὸν γνωρίζουν.

Σημαντικότατο εἶναι καὶ τὸ ἔργο του «Διάλογος πρὸς Τρύφωνα», τὸ ὁποῖο περιέχει τὴ διήμερη θεολογικὴ συζήτηση ποὺ εἶχε μὲ τὸν Ἰουδαῖο Τρύφωνα, ὁ ὁποῖος εἶχε φύγει ἀπὸ τὴν Παλαιστίνη λόγῳ τοῦ πολέμου (132 – 135 μ.Χ.) καὶ ἦταν ἐπισκέπτης στὴν πόλη ὅπου ἐσπούδαζε ὁ Ἰουστίνος. Ὅταν ἀντιλήφθηκε ὅτι κάτω ἀπὸ τὸ φιλοσοφικὸ ἔνδυμα τοῦ νεαροῦ Ἰουστίνου κρυβόταν ἕνας Χριστιανός, τὸν εἰρωνεύθηκε. 

Ἐπακολούθησε διήμερη συζήτηση, τῆς ὁποίας τὸ ὑποτιθέμενο περιεχόμενο περιελήφθηκε στὸ ἔργο «Διάλογος πρὸς Τρύφωνα». Δεδομένου ὅτι ὁ Τρύφων εἶχε ἀποφύγει «τὸ νῦν γενόμενον πόλεμον», ἡ συζήτηση πρέπει νὰ ἔγινε τὸ 136 μ.Χ.

Δὲν ἄργησαν ὅμως νὰ φανοῦν οἱ ἐναντίον τοῦ Ἁγίου ἀντιδράσεις. Οἱ φιλόσοφοι, ποὺ ἔχαναν συνεχῶς ἔδαφος καὶ οἱ ἄλλοι ἐχθροί του, τὸν διέβαλαν στὸν αὐτοκράτορα Μάρκο Αὐρήλιο (161 – 180 μ.Χ.). Ὁ Μάρτυς Ἰουστίνος ἐκφράζει τὴν ὑποψία ὅτι ἐπρόκειτο νὰ καταδοθεῖ στὶς πολιτικὲς ἀρχὲς ἀπὸ τὸν κυνικὸ φιλόσοφο καὶ μεγαλορρήμονα Κρήσκεντα, ὁ ὁποῖος ἐφθονοῦσε τὴν αὔξηση τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστιανοῦ διδασκάλου καὶ διέβλεπε κίνδυνο ἀπορροφήσεως τῶν μαθητῶν του ὑπὸ τοῦ Χριστιανισμοῦ.

Μητροπολίτης Πειραιώς προς τους υποψηφίους μαθητές: «Η προσευχή μας σήμερα αγκαλιάζει όλη τη νεότητα».

 

 

 «Τα παιδιά μας ετοιμάζονται για ένα μεγάλο άλμα, για μία μεγάλη προσπάθεια, για ένα επιστέγασμα στα δώδεκα χρόνια της μαθητικής τους εργώδους προσπάθειας και αγωνίας».

Αρχιερατική Θεία Λειτουργία για την ενίσχυση των νέων που θα διαγωνιστούν σε λίγες ημέρες στις Πανελλήνιες Εξετάσεις τέλεσε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ.Σεραφείμ, το Σάββατο 27 Μαΐου 2023, στο Παρεκκλήσιο των Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου του Καθεδρικού Ιερού Ναού Αγίας Τριάδος Πειραιώς.

Απευθυνόμενος προς τους υποψηφίους, ανάμεσα στους οποίους ήταν και μαθητές και μαθήτριες από τα Εκπαιδευτήρια της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς, ο Σεβασμιώτατος αναφέρθηκε, μεταξύ άλλων, και στην κατά Θεόν επιτυχία στην οποία τους παρότρυνε να στοχεύουν.

«Ζούμε για κάποιο σκοπό, έχουμε κάποιο στόχο». «Τα παιδιά μας ετοιμάζονται για ένα μεγάλο άλμα, για μία μεγάλη προσπάθεια, για ένα επιστέγασμα στα δώδεκα χρόνια της μαθητικής τους εργώδους προσπάθειας και αγωνίας», είπε αρχικά ο Σεβασμιώτατος, συμπληρώνοντας πως τα παιδιά αποφοιτούν από τη μαθησιακή διαδικασία των δώδεκα αυτών χρόνων «ώριμοι έφηβοι, δυνατοί, γεμάτοι με την επιθυμία και το χάρισμα του να κερδίσουν τη ζωή».

Επισημαίνοντας πως η διαδικασία των πανελληνίων εξετάσεων «είναι ένα στάδιο σοβαρό, γι’ αυτό και οι προσευχές των γονέων σας και όλων μας, σας συνοδεύουν», τόνισε πως «η ζωή δεν αρχίζει και δεν τελειώνει με κάποιες εξετάσεις, όποια και αν είναι η έκβασή τους, αλλά με το καλό τέλος αυτής της προσπάθειας».

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: Να μην αφήνουμε τη λύπη να μας κυριεύει.

 

Όταν το στομάχι μας είναι γερό, όσο δύσπεπτο φαγητό και αν τρώμε, το χωνεύουμε ομαλά, δίχως να ταλαιπωρούμαστε από βαρυστομαχιά, ξινίλες ή καούρες.

Όταν, όμως, το στομάχι μας έχει κάποια βλάβη, και την πιο εύπεπτη τροφή αν του προσφέρουμε, τη δέχεται με δυσκολία, σαν να είναι η πιο βαριά. Τι εννοώ με όλα αυτά; Ότι η ψυχή που υποφέρει από λύπη και αθυμία, δεν μπορεί ούτε από όσα της λες να ωφεληθεί ούτε κάτι ωφέλιμο να πει.

Όπως ένα πυκνό σύννεφο, που σκεπάζει τον ήλιο, εμποδίζει τις ακτίνες του να φθάσουν στη γη, έτσι και η λύπη, που σαν άλλο σύννεφο σκεπάζει την ψυχή, δεν αφήνει τις ακτίνες της λογικής να τη φωτίσουν. Γι’ αυτό ο υπερβολικά λυπημένος άνθρωπος συνήθως είτε παραλογίζεται είτε βυθίζεται σε σιωπή. Μα και οι άλλοι, που τον βλέπουν, προτιμούν και αυτοί να σωπάσουν.

Το μηνυμα της ημέρας!

 

Ο Θεός δεν κολάζει κανέναν, την κόλαση την δημιουργούμε μέσα μας..

 

 

Ο Θεός δεν κολάζει κανέναν, την κόλαση την δημιουργούμε μέσα μας.

Διαλέγεις έξω λοιπόν το κλείσιμο όλων αυτών των πραγμάτων στον εαυτό σου, ώς υποταγή των πάντων στην δική σου θέληση και κυριαρχία, και βάζεις και τον Θεό εκεί μέσα…Αυτό το πράγμα είναι κόλαση..

Είναι το να υποτάσεις τα πράγματα σε ένα τυφλό εγώ το οποίο δεν αλλάζει, γιατί στην πραγματικότητα δεν προσφέρεται σε κανέναν, αλλά ζητάει την προσφορά όλων των άλλων.

Πόσο είναι δυστυχισμένοι οι άνθρωποι σήμερα γιατί μόνο αυτό ξέρουνε; Τα παιδιά μας δηλαδή δεν τα μαθαίνουμε να αγαπούν, αλλά να ζητούν αγάπη…. 

Τα μαθαίνουμε ότι αν έχεις αξία θα σε αγαπούν, όχι όμως ότι θα έχεις αξία αν αγαπας, και τα ετοιμάζουμε έτσι για μία μεγάλη σύγκρουση και την μεγάλη δυστυχία που ακολουθεί….

Ας την αλλάξουμε.

 

 

Ας ακολουθήσουμε τον αγαθό Κύριο, ας αποφύγουμε τις επιθυμίες

 του κόσμου, ας αποφύγουμε τον απατηλό κόσμο και τον άρχοντά του, 

ας ανήκουμε καθαρά στον Δημιουργό μας, ας τιμήσουμε την εικόνα,

 ας σεβασθούμε το ότι μας έχει καλέσει, ας αλλάξουμε τη ζωή μας. 

Ὁ Ὅσιος Ἰσαάκιος ὁ Ὁμολογητής

 

Ὁ Ὅσιος Ἰσαάκιος καταγόταν ἀπὸ τὴν Συρία καὶ ἔζησε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ ἀρειανοῦ αὐτοκράτορος Οὐάλεντος (364 – 378 μ.Χ.). Μοναχὸς στὴν πατρίδα του, μετέβη στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ ἐγκαταστάθηκε σὲ κάποια ἀπὸ τὶς μονὲς αὐτῆς. 

Διακρινόταν γιὰ τὴ φλογερὴ πίστη καὶ τὴ μαχητικότητά του ἐναντίον καθενὸς ποὺ ἐπιβουλευόταν αὐτήν, ἰδιαίτερα δὲ κατὰ τῶν ἐπικρατούντων αἱρετικῶν Ἀρειανῶν. Μιλώντας πρὸς τοὺς μοναχοὺς καὶ τὰ πλήθη, δὲν δίσταζε νὰ ἐλέγχει καὶ αὐτὸν τὸν αὐτοκράτορα γιὰ τὶς ὑπὲρ τῶν αἱρετικῶν ἀπροκάλυπτες ἐνέργειές του. 

Τὸ 378 μ.Χ. συνάντησε τὸν Οὐάλεντα, ἐνῶ ἀναχωροῦσε γιὰ τὴν ἐκστρατεία ἐναντίον τῶν Γότθων ποὺ εἰσέβαλαν στὸ Βυζάντιο, καὶ τοῦ εἶπε: «Ἀπόδος ταῖς ποίμναις τοὺς ἀρίστους νομέας καὶ λήψει τὴν νίκην ἀπονητί· εἰ δὲ τούτων μηδὲν δεδρακὼς παρατάξαιο, μαθήσει τῇ πείρᾳ, πῶς σκληρὸν τὸ πρὸς κέντρα λακτίζειν, οὕτω γὰρ ἐπανήξεις καὶ προσαπολέσεις τὴν στρατιάν». 

Τοῦ ζήτησε δηλαδή, ἐάν ἤθελε νὰ ἐπιστρέψει νικητής, νὰ ἐπαναφέρει ἀπὸ τὴν ἐξορία τοὺς Ἐπισκόπους καὶ νὰ τοὺς ἀποδώσει τὸ ποίμνιό τους, εἰδάλλως θὰ καταστρεφόταν καὶ αὐτὸς καὶ τὸ στράτευμά του. Ὁ Οὐάλης, ὄχι μόνο ἐκώφευσε στοὺς λόγους αὐτοὺς τοῦ Ἰσαακίου, ἀλλὰ ἀπείλησε αὐτὸν ὅτι, ὅταν θὰ ἐπέστρεφε ἀπὸ τὴν ἐκστρατεία, θὰ τὸν θανάτωνε. 

Ὁ Ἰσαάκιος μὲ δάκρυα στοὺς ὀφθαλμοὺς προσπάθησε νὰ ἐπαναφέρει τὸν αὐτοκράτορα στὴν εὐθεία ὁδό, παρακαλώντας αὐτὸν νὰ ἀνοίξει τὶς ἐκκλησίες τῶν Ὀρθοδόξων, τὶς ὁποῖες εἶχε κλείσει καὶ νὰ ἐπιστρέψει σὲ αὐτούς, ὅσες εἶχε παραδώσει στοὺς Ἀρειανούς, διαφορετικὰ θὰ ἡττᾶτο ἀπὸ τοὺς ἀντιπάλους του καὶ θὰ καιγόταν ζωντανός. Ὀργισμένος τότε ὁ αὐτοκράτορας, διέταξε νὰ ρίξουν τὸν Ὅσιο Ἰσαάκιο σὲ παρακείμενη, γεμάτη ἀπὸ ἀγκάθια, φάραγγα. 

Ἐξερχόμενος, ὅμως, σῶος ἀπὸ τὴ Θεία Χάρη, προσέτρεξε πρὸς τὸν αὐτοκράτορα καὶ ἀφοῦ συγκράτησε τὸ ἄλογο αὐτοῦ ἀπὸ τὰ χαλινάρια, τὸν ἐξόρκιζε νὰ σωφρονισθεῖ πρὸς χάριν τῆς σωτηρίας αὐτοῦ καὶ τοῦ στρατεύματός του. Τότε ὁ Οὐάλης διέταξε τοὺς στρατιῶτες Σατορνίνο καὶ Βίκτορα νὰ συλλάβουν τὸν Ὅσιο Ἰσαάκιο καὶ νὰ τὸν κρατήσουν δέσμιο, μέχρι τῆς ἐπιστροφῆς του, ὁπότε θὰ τὸν θανάτωνε.

Η Άλωση της Πόλης και ο προφητικός θρήνος του Αγίου Συμεών.

 

 

*Οι εποχές που προηγήθηκαν από την άλωση της Πόλης έχουν πολλές ομοιότητες με την δικιά μας σήμερα. Τότε μεγάλοι και σοφοί πατέρες της Εκκλησίας και του Γένους προείδαν τον κίνδυνο, μίλησαν προφητικά, ζήτησαν από τους άρχοντες και τον λαό να ανανήψουν, να μετανοήσουν..

Η ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ.

-Σήμερα ημέρα μνήμης του μεγάλου πόνου για την πτώση της Βασιλευούσης. Μνήμη των θανατώσεων, των βασανισμών, των εξανδραποδισμών, των διωγμών, των ταπεινώσεων, των παιδομαζωμάτων, των εξισλαμισμών και των λοιπών αμέτρητων ταλαιπωριών που υπέστη ο Ορθόδοξος λαός πριν από την άλωση στις γύρω από την Βασιλεύουσα πόλεις και επαρχίες, κατά την Άλωση στην ίδια την Βασιλεύουσα και μετά από αυτήν σ’όλο τον υπόδουλο Ορθόδοξο χώρο.

Όσο η αυτοκρατορία εσυρρικνούτο, τόσο τα δεινά από την επέλαση των Οθωμανών γίνονταν δυσβάστακτα και αφόρητα. Η ελπίδα για ελευθερία και αναβίωση της χριστιανικής πολιτείας φαινόταν να απομακρύνεται τραγικά. Πρώτα η Μικρά Ασία, ύστερα η Ανδριανούπολη και κατόπιν η Θεσσαλονίκη και πιο νωρίς απ’αυτές οι μακρινές επαρχίες περιήλθαν στον Οθωμανικό ζυγό. 

Η Βασιλεύουσα ασφυκτιά, αλλά τρέφει αγαθές ελπίδες, επειδή πιστεύει στην προστασία της Υπερμάχου Στρατηγού και στους οικτιρμούς του φιλανθρώπου Υιού της.

Ο ναός της Αγιάς Σοφιάς κατά την 1η περίοδο της Οθωμανοκρατίας.

 

Ἀρχιμ. τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, Νεκτάριος Πάρης στην Romfea.gr
Καθηγητής ΠΑΜΑΚ

---

Ἡ Κωνσταντινούπολη πέφτει τὴν ἀποφράδα ἡμέρα τῆς 29^ης Μαΐου 1453 στὶς Ὀθωμανικὲς ἐπιτιθέμενες δυνάμεις.

Ὁ Σουλτάνος Μωάμεθ ὁ Β΄ ὁ πορθητὴς εἰσέρχεται στὴν πόλη καὶ πραγματοποιεῖ τὴν προσευχὴ τῆς Παρασκευῆς καὶ τὴν τελετὴ khutbah στὴν Ἁγία Σοφία.

Αὐτὴ ἡ κίνηση σημαίνει τὴν ἐπίσημη πλέον μετατροπὴ τῆς Ἁγίας Σοφίας σὲ τζαμί.

Σύμφωνα μὲ τὴν συνήθεια τῆς ἐποχῆς, ὁ Σουλτάνος Μωάμεθ ὁ Β΄, ἀμέσως μετὰ τὴν ἅλωση, δίνει ἄδεια στὰ στρατεύματά του καὶ στὴν συνοδεία του γιὰ τριήμερη ἀνεξέλεγκτη λεηλασία. Μετὰ τὴν παρέλευση τῶν τριῶν αὐτῶν ἡμερῶν, ὅσα ἀγαθὰ παραμένουν ἄθικτα, ἀνήκουν πλέον στὸν ἴδιο τὸν Σουλτάνο.

Ἡ ἀρχικὴ αὐτὴ περίοδος λεηλασίας θὰ ὁδηγήσει στὴν καταστροφὴ πολλῶν χριστιανικῶν ναῶν.

Ὠστόσο μὲ τὸ τέλος τῆς πρώτης ἡμέρας ὁ Σουλτάνος θὰ διακηρύξει ὅτι ἡ λεηλασία πρέπει νὰ σταματήσει, καθὼς ἔνοιωσε βαθειὰ θλίψη ὅταν περιόδευσε τὴν λεηλατημένη πόλη.

Ἡ Ἁγία Σοφία δὲν ἐξαιρέθηκε τῆς λεηλασίας, ἀντίθετα μάλιστα, δόθηκεἰδιαίτερη ἔμφαση στὸν μεγάλο ναὸ ἀπὸ τοὺς εἰσβολεῖς, διότι πίστευαν ὅτι περιεῖχε τοὺς μεγαλύτερους θησαυροὺς καὶ τὰ περισσότερα πολύτιμα ἀντικείμεναστὴν πόλη. Πολὺ σύντομα μετὰ τὴνκατάρρευση τῆςἄμυνας τῶν τειχῶν τῆς Πόλης καὶ τὴν θριαμβευτικὴ εἴσοδο τῶν ὀθωμανικῶν στρατευμάτων, οἱ στρατιῶτες κατευθύνθηκαν πρὸς τὴν Ἁγία Σοφία σπάζοντας τὴν εἴσοδο τοῦ ναοῦ καὶὁρμώντας μέσασὲαὐτὸνσὰνμανιασμένακύματα.

Κατὰ τὴν διάρκεια τῆς πολιορκίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως, οἱ παγιδευμένοι πιστοὶ συμμετεῖχαν στὴν Θεία Λειτουργία καὶ στὴν ἀκολουθία τῶν Ὡρῶν ποὺ ἐτελοῦντο στὴν Ἁγία Σοφία.

Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ὁ ναὸςὑπῆρξεκαταφύγιογιὰ ὅσους δὲν μποροῦσαν νὰ προσφέρουν στὴν ἐνίσχυση τῆς ἄμυνας τῆς Πόλης, σὲ αὐτοὺς περιλαμβάνονταν γυναῖκες, παιδιά, ἡλικιωμένοι, ἀσθενεῖς καὶ τραυματίες.

Παγιδευμένοι πλέον στὴν ἐκκλησία οἱ πιστοί, ἔγιναν στὴν πραγματικότητα λάφυρα, τὰ ὁποία στὴν συνέχεια θὰ διαμοιράζονταν μεταξὺ τῶν εἰσβολέων.

Τὸ κτίριο τὴς Ἁγίας Σοφίας βεβηλώθηκε καὶ λεηλατήθηκε, ἐνῶ οἱ πιστοὶ οἱ ὁποίοι ἀναζήτησαν καταφύγιο σὲ αὐτὸ θὰ αἰχμαλωτισθοῦν ὡς δοῦλοι.

Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος: ''Ως εδώ''

 

Ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος έκανε την ακόλουθη δήλωση:

«Επιτρέψτε μου να επαναλάβω τα αυτονόητα σε μία ιδιαίτερα περίεργη στιγμή κατά την οποία επιχειρείται, αλυσιτελώς βεβαίως, η «προβολή», δια ερωτημάτων η δια υπονοουμένων, αλλά πάντως με ανάρμοστο, ανοίκειο και δόλιο τρόπο και προς εξυπηρέτηση προφανών σκοπιμοτήτων, της δήθεν «εμπλοκής» της Εκκλησίας μας και κληρικών Της, και δη Ιεραρχών και εμού προσωπικώς, στα πολιτικά δρώμενα του τόπου μας ενόψει των επερχόμενων εθνικών εκλογών.

Η Εκκλησία είναι θεανθρώπινος οργανισμός και όχι κοσμικός και εξουσιαστικός θεσμός. Δεν είναι εκ του κόσμου τούτου, αλλά ζει και λειτουργεί μέσα στον κόσμο τούτο για να τον μεταμορφώσει, διακονώντας το ανθρώπινο πρόσωπο, κάθε πιστό, κάθε πολίτη, χωρίς διακρίσεις και, φυσικά, ανεξαρτήτως των πολιτικών πεποιθήσεων και των κομματικών προτιμήσεων του καθενός και της καθεμιάς.

Όλους τους αγαπά, όλους τους αγκαλιάζει, όλους τους αποδέχεται, όλους τους υπηρετεί και για την σωτηρία όλων εργάζεται πιστή στις αρχές και στη διδασκαλία του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού και στην ιερή αποστολή Της.

Δεν διαχωρίζει τους ανθρώπους σε αμνούς και ερίφια, σε εκλεκτούς και μη, σε ευνοούμενους και σε παραπαίδια, γιατί για Αυτήν είμαστε όλοι μας παιδιά του ίδιου Θεού.

...ίνα ώσιν εν καθώς ημείς.

 

«Πάτερ άγιε, τήρησον αυτούς εν τω ονόματί σου,
ω δέδωκάς μοι, ίνα ώσιν εν καθώς ημείς.»
Θα ακούσουμε αύριο τον Χριστό
να λέει τούτα τα λόγια προσευχόμενος στον Θεό Πατέρα…..
Ξέρεις.....δεν Τον απασχολεί κείνη την ώρα
ούτε η προδοσία και η σύλληψη που σε λίγο φθάνει,
ούτε ο πόνος κι η οδύνη του επερχόμενου Σταυρού.
Την ώρα εκείνη Τον καταφλέγει
ο πόθος της ενότητας των ανθρώπων.
Να είναι αγαπημένοι και ενωμένοι σαν μια οικογένεια.
Ας θυμηθούμε τον λόγο Του προς τους μαθητές
που θα πήγαιναν να κηρύξουν
σε όλη την οικουμένη το ευαγγέλιο:
‘’Θα καταλάβουν ότι είσθε μαθητές μου
εάν έχετε μεταξύ σας αγάπη’’.
Τι μας λες Χριστέ μου.....
Εμείς σήμερα ζούμε τον καιρό του διχασμού….
Ο κατακερματισμός έχει γίνει μάστιγα.....
Αλλά πώς να αγωνιστούμε υπερ της ενότητας
όταν ο εαυτός μας κραυγάζει αιμόφυρτος…..κομματιασμένος;
Όταν η ύπαρξη μας η ίδια είναι διχασμένη;
Άλλα λέμε άλλα κάνουμε αλλά πιστεύουμε;
Αλήθεια.....