Μήνυμα Αρχιεπισκόπου για την Παγκόσμια Ημέρα κατά των Ναρκωτικών.

 

ΜΗΝΥΜΑ
ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ
ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ κ.κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ Β
ΓΙΑ ΤΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ ΔΙΑΚΙΝΗΣΗΣ ΤΟΥΣ

 (26 ΙΟΥΝΙΟΥ)

Στούς καιρούς τῆς κρίσης, πού μαστίζει τήν ἐποχή μας, δέν μπορεῖ νά μήν θυμόμαστε τήν σημερινή παγκόσμια ἡμέρα κατά τῶν ναρκωτικῶν.

Ἡ κρίση ὑποβαθμίζει τίς συνθῆκες ζωῆς, ἐπηρεάζει ἀρνητικά τήν σωματική καί ψυχική ὑγεία, ἐντείνει τήν περιθωριοποίηση καί τήν παραβατικότητα, ὑποθάλπει φαινόμενα κοινωνικῆς ἔντασης καί βίας καί αὐξάνει τίς ἀνισότητες, ὠθεῖ ἑπομένως τούς νέους ἀνθρώπους σέ ἀδιέξοδους δρόμους, σέ ἐσωτερικό κενό καί ἀπόγνωση καί στήν ἀναζήτηση ψεύτικων καταφυγίων πού δέν λυτρώνουν, ἀλλά ἀδειάζουν τίς ψυχές.

Ὁ ἐξαρτημένος εἶναι ἕνα πρόσωπο στήν οὐσία ἀποδομημένο καί ἀλλοτριωμένο σωματικά καί ψυχικά, ὄχι ὅμως ἀποκομμένο ἀπό τήν οἰκογένειά του καί τήν κοινωνία. Ὑπό αὐτό τό πρίσμα, οὔτε ἡ οἰκογένεια ἀλλά οὔτε καί ἡ κοινωνία εἶναι ἄμοιρες εὐθυνῶν γιά τήν δημιουργία, τήν συντήρηση καί τήν λύση τῆς ἐξάρτησης.

ΓΙΩΡΓΙΤΣΑ (παραδοσιακο Μ. Ασίας)

 

Η πνευματική ζωή της μητέρας, θα βοηθήσει αθόρυβα και τις ψυχές των παιδιών της.

 

 

Η μάνα καλύτερα είναι να ασχολείται με την ανατροφή των παιδιών, παρά να καταπιάνεται σχολαστικά με το νοικοκυριό, με τα άψυχα πράγματα. Να τους μιλάει για τον Χριστό, να τους διαβάζει βίους Αγίων. 

Παράλληλα να ασχολείται και με το ξεσκόνισμα της ψυχής της, για να λαμποκοπάει πνευματικά. Η πνευματική ζωή της μητέρας, θα βοηθήσει αθόρυβα και τις ψυχές των παιδιών της.

Άγιος Αθανάσιος ο Πάριος ο Κολλυβάς και διδάσκαλος του Γένους.

 

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού

Το Κολυβαδικό Κίνημα του 18ου αιώνα υπήρξε ένας σημαντικός ιστορικός σταθμός στην εκκλησιαστική μας ιστορία, καθ’ ότι διαδραμάτισε ισχυρό ανανεωτικό ρόλο στην Ορθοδοξία μας, η οποία ασφυκτιούσε από τις παρεμβάσεις της αιρετικής δυτικής χριστιανοσύνης.

Ένα από τα κύρια πρόσωπα αυτού του κινήματος υπήρξε ο άγιος Αθανάσιος ο Πάριος. Ένας μεγάλος άγιος της Εκκλησίας μας και διδάσκαλος του Γένους.

Γεννήθηκε το 1722 στο Κώστο της Πάρου. Ο πατέρας του ονομαζόταν Απόστολος Τούλος και η μητέρα του Κωστιανή, οι οποίοι του διδάξαν τη ευσέβεια και φρόντισαν να τον σπουδάσουν. Τα πρώτα γράμματα τα έμαθε στο Κώστο και στη συνέχεια φοίτησε Σχολή της Μονής Αγίου Αθανασίου Ναούσης Πάρου ή στη Σχολή Παναγίου Τάφου στη Σίφνο. 

Στα 1745, ο ίδιος 23 χρονών πήγε στη Σμύρνη για να ανώτερες σπουδές στην εκεί φημισμένη «Ευαγγελική Σχολή», για έξι χρόνια. Το 1751 πήγε στο Άγιο Όρος και γράφηκε στην περίφημη «Αθωνιάδα Σχολή», όπου δίδασκαν ο ξακουστός δάσκαλος Νεόφυτος Καυσοκαλυβίτης και αργότερα ο μεγάλος Ευγένιος Βούλγαρης. Εκεί σπούδασε Θεολογία, Φιλολογία και τις θετικές επιστήμες. Έχοντας επίσης άσβεστη δίψα για μάθηση, επισκέπτονταν τις βιβλιοθήκες των Μονών και εμπλούτιζε τις γνώσεις του.

Παράλληλα βίωνε την ορθόδοξη πνευματικότητα της αγιορείτικης ζωής και ιδιαίτερα τη Θεία Λατρεία. Εξασκούνταν στη ρητορική και την ομιλητική για να προσφέρει τις υπηρεσίες του στο υπόδουλο Γένος. Οι καθηγητές του και οι συμφοιτητές του τον θαυμάζουν. Ο Ευγένιος Βούλγαρης τον καθιστά συνεργάτη του. Μάλιστα το έτος 1757 διετέλεσε καθηγητής στη Σχολή.

Η φήμη του βγήκε και εκτός Αγίου Όρους. Διάφορες Σχολές τον ζητούσαν για καθηγητή τους. Τα έτη 1758-1762 δίδαξε και έγινε διευθυντής της Σχολής Θεσσαλονίκης. Αλλά δυστυχώς το 1762 έκλεισε η Σχολή λόγω επιδημίας. Από εκεί πήγε στην Κέρκυρα, να συμπληρώσει τις σπουδές του κοντά στον ονομαστό δάσκαλο Νικηφόρο Θεοτόκη. Κατόπιν, όντας ο ίδιος 40 ετών, προκλήθηκε να διδάξει στο Μεσολόγγι από το φίλο του Παναγιώτη Παλαμά, στην εκεί «Παλαμιαία Σχολή» που είχε ιδρύσει το 1760.

Πιο καθαρή από τον ήλιο.

 

 

Η ψυχή του χριστιανού πρέπει να είναι

Ἡ Ἁγία Φεβρωνία ἡ Ὁσιομάρτυς ἡ πολύαθλος.

 

Ἡ Ὁσιομάρτυς Φεβρωνία ἐμόναζε σὲ κάποιο μοναστήρι τῆς πόλεως Νισίβεως τῆς Μεσοποταμίας μαζὶ μὲ τὴ θεία της Βρυαίνη καὶ τὴν ἀδελφὴ Θωμαΐδα, διότι ὅλες οἱ ἄλλες μοναχές, ἀφοῦ ἐπληροφορήθηκαν ὅτι ἔρχονταν στὴ μονὴ πρὸς σύλληψή τους στρατιῶτες τοῦ ἡγεμόνος Σελήνου (288 μ.Χ.), κατὰ τοὺς διωγμοὺς τοῦ Διοκλητιανοῦ (284 – 305 μ.Χ.), ἐζήτησαν σωτηρία διὰ τῆς φυγῆς.

Προσελθόντες δὲ οἱ στρατιῶτες τὶς ἀπήγαγαν πρὸς τὸν Σελῆνο, ὁ ὁποῖος καὶ ἐπέβαλε τὴν Ὁσία Φεβρωνία σὲ φρικότατα βασανιστήρια, ἀφοῦ ἀρνήθηκε νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα καὶ νὰ δεχθεῖ ὡς σύζυγό της τὸν Λυσίμαχο, ἀνεψιὸ τοῦ ἡγεμόνος. 

 Μὲ προσευχὲς καὶ πνευματικὴ ἀνδρεία, ἐπιθυμοῦσα νὰ γίνει «τῆς μελλούσης δόξης κοινωνὸς» ἐδέχθηκε τὸ μαρτυρικὸ δι’ ἀποκεφαλισμοῦ τέλος αὐτῆς, τὸ 304 μ.Χ.

Το γενέθλιον του Προδρόμου.

 

 

Αρχιμανδρίτης Ανανίας Κουστένης

Έχουμε σήμερα μεγάλη χαρά, σεβαστοί μου πατέρες και αγαπημένοι αδελφοί μου. Πολύ μεγάλη χαρά. Γιατί εορτάζουμε το Γενέθλιον του Τίμιου, ένδοξου Προφήτου Προδρόμου και Βαπτιστού Ίωάννου. Του τρισαγαπημένου μας αγίου. Του τρυφερότερου και στοργικότερου αγίου της Εκκλησίας μας. Σήμερα τον προσκυνούμε τιμητικά στην αγία εικόνα της Γεννήσεώς του, ως βρέφος. Ως άη-Γιαννάκο.

Και αισθανόμεθα, έτσι, υπέροχα αισθήματα και συναισθήματα, γι’ αυτόν τον μικρούλη άη-Γιαννάκο. Και νοιώθει η ψυχή μας πολλή στοργή και αγάπη. Μας έρχεται να τον πάρομε κι εμείς αγκαλίτσα και να τον κανακίζουμε και να τον παινεύουμε και να τον χαιρόμαστε και να μας κοιτάζει και να τον κοιτάζουμε και να μη χορταίνομε και να μη σώνομε να χαιρόμαστε. Δηλαδή, να χαιρόμαστε συνεχώς.

Μεγάλη η χάρη του. Μεγάλη η ευχή του. Μεγάλη η ευλογία του. Τον έχουμε στήριγμα. Τον έχουμε αποκούμπι. Τον έχουμε παρηγοριά. Τον έχουμε δικό μας. Κολλητό μας. Είναι πολύ κοντά μας ο άγιος Ιωάννης. Πάρα πολύ κοντά μας. Πιο κοντά από πολλούς άλλους αγίους. Διότι το έργο του συνεχίζεται, όπως είπαμε και το πρωί.

Κήρυξε, βέβαια, τον Χριστό, απ’ την κοιλιά της μάνας του, κήρυξε και στην κοιλιά του αναύγητου Άδη τον Χριστό, μετά τον θάνατό του, έλυσε τη στείρα μήτρα της μητέρας του και τη σιωπή του πατρός του Ζαχαρία, αλλά, και παρά ταύτα, τα τόσα μεγάλα, που πρόσφερε στη Θεία οικονομία και στην Εκκλησία, το έργο του καθόλου δεν τελείωσε. Θα τελειώσει με το τέλος του κόσμου. Με τη συντέλεια του αιώνος.

Τι δουλειά κάνει ο άγιος Ιωάννης! Είναι και τώρα Πρόδρομος. Προτρέχει του Χριστού μας, που είναι ο δρόμος. Που ’ναι «η οδός και η αλήθεια και η ζωή» και η Ανάσταση. Προτρέχει. Έρχεται μπροστά από Κείνον στην κάθε ψυχή. Στην κάθε ύπαρξη. Στην κάθε οντότητα. Όπου κι αν είναι κι ό,τι κι αν κάνει. Και τι κάνει; Ετοιμάζει τον δρόμο του Κυρίου. Τον ερχομό του Κυρίου στην κάθε ψυχή. Αφού ο Ιησούς μας είναι «ο ευλογημένος ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου». Αφού είναι «ο ων και ο ην και ο ερχόμενος κατά την «Αποκάλυψη» του Ευαγγελιστού Ιωάννου.

Το μηνυμα της ημέρας!

 

Γιατί ο Γέροντας Πορφύριος δεν αναφέρθηκε ποτέ στα εσχατολογικά;

 

Κάποιος αδερφός μια μέρα μου είπε:

– Ο Γέροντας Πορφύριος δεν αναφέρθηκε ποτέ στα εσχατολογικά, στο 666, στα σημεία των καιρών κλπ… Γιατί άραγε δεν μίλησε αυτός ο Άγιος Πατέρας;

Εδώ πάλι έχουμε να απαντήσουμε. Από τους δώδεκα Αποστόλους μας μόνον ο Άγιος Ιωάννης μίλησε επισταμένως για τον αντίχριστο, καθώς κι ο Απόστολος Παύλος προς τους Θεσσαλονικείς. Επειδή δεν μίλησε ο Απόστολος Πέτρος, ο Απόστολος Ιάκωβος και οι άλλοι Απόστολοι, σημαίνει αυτό κάτι;

Μα, αδελφοί, ο Χριστός μας διά του Αγίου Πνεύματος έπρεπε να πει στον κόσμο δέκα πράγματα. Τι θα έπρεπε, λοιπόν, να κάνει; Να βάλει όλους τους Αποστόλους να λένε την ίδια στιγμή και επί λέξει το ίδιο πράγμα, για να βλέπει ο κόσμος ότι όλοι συνφωνούν;

Σεβ. Πειραιώς: «Kαλούμαστε να αναβαπτιστούμε από τον Τίμιο Πρόδρομο στα ζώπυρα της πίστεως»

 

Στην Ακολουθία του Εσπερινού που τελέστηκε, επί τη εορτή του Γενεθλίου του Τιμίου Προδρόμου στον πανηγυρίζοντα Κοιμητηριακό Ναό της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς στο Σχιστό, χοροστάτησε χθες Πέμπτη 23 Ιουνίου 2022 ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ.Σεραφείμ.

Κατά την διάρκεια του κηρύγματός του ο Σεβασμιώτατος, μέσα από τον «εμβληματικό και πανίερο Ναό» στο Κοιμητήριο του Σχιστού «όπου αναπαύονται οι αγαπημένοι μας αδελφοί», όπως χαρακτηριστικά είπε, τόνισε πως «καθώς παρατηρούμε τα αναμμένα καντήλια και βλέπουμε τα πρόσωπα των κεκοιμημένων αδελφών μας», «έχουμε την συνείδηση και την πνευματική διάκριση και της δικής μας πορείας και της δικής μας ανθρωπίνης περιπέτειας». 

Επεσήμανε πως όλη αυτή η πραγματικότητα που βιώνουμε, εκφράζουμε και ζούμε «είναι ένα μυστήριο, ένα θαύμα. Μία πραγματικότητα που δεν ερμηνεύεται με καμία ιδεολογία και με καμία φιλοσοφική ενόραση. Είναι πραγματικότητα πέρα και έξω από το κατανοητό της ανθρώπινης σκέψης και διάνοιας. Είναι μία κατάσταση την οποία προσεγγίζει μόνο η πίστη και το όραμα».

«Επειδή αυτό το γεγονός μας ξεπερνά, η Εκκλησία μας κηρύσσει ότι δεν πρέπει στη ζωή μας να αισθανόμαστε απογοήτευση, απελπισία και φόβο, αλλά ελπίδα, μετοχή, χαρά εσωτερική και βαθιά πραγματική ενόραση του μεγαλείου το οποίο εκφράζει ο άνθρωπος ως αιώνια προσωπικότητα», πρόσθεσε ο Σεβασμιώτατος, συμπληρώνοντας πως η Εκκλησία μας αυτό το αποδεικνύει «με μύρια θαύματα, με μύριες παρεμβάσεις του Δημιουργού της ζωής».

Σημειώνοντας πως δεν υπάρχει τίποτα στη ζωή αυτή «που να μην ευλογείται από μία θαυμαστή σκοπιμότητα, μία αρμονία και μία σύνθεση που εξαγγέλλουν τη σκέψη και την αγάπη του Δημιουργού», υπογράμμισε: «Η πίστη προϋποθέτει καθαρότητα ζωής, γιατί μόνο ‘’οι καθαροί τη καρδία’’ ‘’τον Θεόν όψονται’’. 

ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ -ΛΥΚΕΙΟ ΕΛΛΗΝΙΔΩΝ ΝΕΑΣ ΙΩΝΙΑΣ

 

Μην θέλεις όλα να τα ελέγχεις χωρίς να τα ζεις.

 

Δεν είναι η θλίψη μια κατάρα που πρέπει να εξορκίσουμε από την ζωή μας, αλλά μια διαδικασία μεταμόρφωσης. 

Μια διαδικασία που πρέπει να σεβαστούμε δίνοντας της τον χρόνο που χρειάζεται για να εκφραστεί.

Μια απώλεια, κάτι που έχασες και ίσως να μην θυμάσαι, κάτι που σου λείπει ή κάτι που τελείωσε, παίρνει νέα μορφή, μεταπλάθεται, ξαναγεννιέται, μεταμορφώνεται.

Ας αφήσουμε τον εαυτό μας να αισθανθεί, να πέσει και να σηκωθεί. Να πονέσει και να γελάσει. Να θυμώσει και να ηρεμήσει, απιστήσει και να πιστέψει να αμαρτήσει και να μετανοήσει.

Άφησε την ζωή να ρέει και τον Θεό να πρωταγωνιστεί. Μην ζητάς να γίνεις άγαλμα, τέλειο μα τόσο κρύο, παγερό, αμήχανο κι ανίκανο να νιώσει!!!

Από τις ομορφιές της Ελλάδας μας.

 

Καλημέρα με θέα από το μοναστήρι

Η Προδρομική φωνή στο σημερινό κόσμο.

 

π. Ιωάννου Αν. Γκιάφη
Πολιτικού Επιστήμονος- Θεολόγου

---

Μελετώντας κανείς την ιστορία της ανθρωπότητας, εύκολα μπορεί να διαπιστώσει ότι ενός επαναστατικού κινήματος ή ενός ρεύματος αναγέννησης προηγήθηκαν κάποιες ξεχωριστές προσωπικότητες που προετοίμασαν την εξέλιξή τους.

Άραγε δύναται κάποιος να αμφισβητήσει τον καθοριστικό αγώνα ενός Μοντεσκιέ ή ενός Βολταίρου πριν το ξέσπασμα της Γαλλικής Επανάστασης(1789);

Ήταν εκείνοι που πάλεψαν με τη δυναμική γραφίδα και τον έναρθρο λόγο για την πάταξη της απολυταρχίας και την προώθηση της δημοκρατίας.

Αλλά και στον ελληνικό χώρο, μπορεί κάποιος να αρνηθεί την ευεργετική εθνική δράση ενός Ρήγα Φεραίου ή ενός εθνοιερομάρτυρα Κοσμά Αιτωλού πριν την έναρξη της ελληνικής επανάστασης (1821); Και οι δύο θυσιάστηκαν για την προετοιμασία της εθνικής ανεξαρτησίας της πατρίδας μας.

Επομένως όλα αυτά τα ιστορικά πρόσωπα προϋπάρχουν ως εμπνευστές και καθοδηγητές του αγώνα της απελευθέρωσης από κάθε μορφή δουλείας.

Και ίσως μετά τα προλεγόμενα μας γεννηθεί ο προβληματισμός της σχέσης αυτών των ιστορικών δεδομένων με την εκκλησιαστική εορτή της 24ης Ιουνίου.

Μεγαλύτερος από τον πρώτο.

 

«

Έμαθα πως η αγάπη ποικίλλει ως προς την ένταση της. 

Όποιος φοβάται τον Θεό, φοβάται να Τον λυπήσει με κάτι, 

αυτός είναι ο πρώτος βαθμός. 

Όποιος έχει το νου καθαρό από εμπαθείς λογισμούς, αυτό είναι 

ο δεύτερος βαθμός, μεγαλύτερος από τον πρώτο.