Καληνύχτα!

Περί bullying…και δικών μας ευθυνών.

Μπορεί το bullying να ποινικοποιηθεί, μπορεί να γίνει πιο αυστηρή η εκπαιδευτική κοινότητα στην παραβατική συμπεριφορά και να γεμίσουν τα ποινολόγια ή οι φυλακές. 

Μπορεί. Γιατί ο σχολικός εκφοβισμός είναι υπαρκτός.

Ξεχνάμε όμως, για να μην πω, αγνοούμε, ότι συχνά είναι αθέατος ή πολύ καλά καμουφλαρισμένος, αφού εκδηλώνεται όχι μόνο ως κακοποίηση λεκτική ή σωματική αλλά και συναισθηματική. 

Ακόμα κι’ ένα βλέμμα ειρωνικό ή απορριπτικό, μπορεί να προσβάλει η να υποτιμήσει ένα ευαίσθητο, συνεσταλμένο,μοναχικό παιδί ,τέλος πάντων ένα βαθιά ίσως καλλιεργημένο παιδί που δεν έχει διδαχθεί απ’ τους γονείς του το «νταηλίκι» ως εφόδιο για να πορευτεί.

Ξέρουμε ότι το παιδί που φοβάται, σπάνια μιλάει αφού φοβάται και τις συνέπειες, κι ακόμα πιο σπάνια εμείς ξέρουμε να «αφουγκραστούμε» το φόβο του. Κι΄ο φόβος μεγαλώνει, κλαίει τα βράδια, εκδηλώνει άρνηση για το σχολείο και δυστυχώς καμιά φορά…άρνηση για τη ζωή. Η ενοχή που δεν μπορεί να διαχειριστεί μόνο του μια κατάσταση, το οδηγεί σε αδιέξοδο.

Επομένως η λύση είναι αλλού και η ζωή είν΄εδώ!

Τη λύση αυτή την έχουμε απλά ξεχάσει, χαμένοι μέσα στις στοίβες των χαρτιών μας, τα ασφυκτικά αναλυτικά προγράμματα ,τις ευρωπαϊκές «δράσεις» που συνήθως στερούνται αληθινού νοήματος, την έχουμε ξεχάσει μαζί με το μεράκι μέσα στις ποικίλες υπηρεσιακές μας μέριμνες.

Ανώφελο μάλλον, να λοιδορήσω για άλλη μια φορά τα αποτυχημένα εκπαιδευτικά συστήματα των τελευταίων δεκαετιών που καλλιεργούν στα παιδιά τη λογική της χρησιμοθηρίας και τον ανταγωνισμό. Τά χουν πει άλλοι καλύτερα από μένα.

Δικαιούμαι όμως μετά από τριάντα χρόνια που υπηρετώ στο ελληνικό σχολειό, δικαιούμαι να μιλήσω, για τις δικές μας ευθύνες.

«ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ ΟΤΙ ΖΟΥΜΕ ΣΤΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ» – ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ.

 

«Θα συμβούν γεγονότα πολλά. Ίσως προλάβετε να ζήσετε και εσείς πολλά από τα σημεία, που γράφει η Αποκάλυψη. 

Σιγά – σιγά αρκετά αρχίζουν και βγαίνουν. Φωνάζω ο ταλαίπωρος πριν από τόσα χρόνια. Είναι φοβερή, εξωφρενική η κατάσταση. Η παλαβομάρα έχει ξεπεράσει τα όρια. 

Ήρθε η αποστασία και μένει τώρα να έρθει «ὁ υἱὸς τῆς ἀπωλείας» (Β΄ Θεσσαλονικείς 2, 3). Θα γίνει τρελοκομείο. Μέσα στην αναμπουμπούλα που θα επικρατεί, θα ξεσηκωθεί κάθε κράτος να κάνει ό,τι του λέγει ο λογισμός. Ο Θεός να βάλει το χέρι του, τα συμφέροντα των μεγάλων να είναι τέτοια που θα μας βοηθήσουν. 

Κάθε λίγο θα ακούμε κάτι καινούργιο. Θα βλέπουμε να γίνονται τα πιο απίθανα, τα πιο παράλογα πράγματα. Μόνον, που τα γεγονότα θα περνάνε τάκα – τάκα (γρήγορα). Οικουμενισμός, κοινή αγορά, ένα κράτος μεγάλο, μια θρησκεία στα μέτρα τους. Αυτά είναι σχέδια διαβόλων. Οι Σιωνιστές ετοιμάζουν κάποιον Μεσσία. Γι΄ αυτούς ο Μεσσίας είναι βασιλιάς, δηλαδή θα κυβερνήσει εδώ στη γη. Οι Ιεχωβάδες, και αυτοί αποβλέπουν σε έναν βασιλιά επίγειο. Θα παρουσιάσουν οι Σιωνιστές έναν, και οι Ιεχωβάδες θα τον δεχθούν. Θα πουν «αυτός είναι». Θα γίνει μεγάλη σύγχυση. 

Αγιος Γέροντας Παΐσιος: «Η ακηδία αχρηστεύει τον άνθρωπο».

Γέροντα, τι διαφορά υπάρχει ανάμεσα στην ακηδία και την αθυμία;

– Ακηδία είναι η πνευματική τεμπελιά, ενώ η ραθυμία αναφέρεται και στην ψυχή και στο σώμα. Καλύτερα όμως να λείψουν και τα δύο.
Η ακηδία και η ραθυμία μερικές φορές κολλούν και σε ψυχές που έχουν πολλές προϋποθέσεις για πνευματική ζωή, που έχουν ευαισθησία, φιλότιμο.

Σε έναν αδιάφορο ο πειρασμός δεν κάνει τόσο κακό. Ένας ευαίσθητος όμως άνθρωπος ,αν στενοχωρηθή, νιώθει μετά ακηδία. Πρέπει να βρη τί τον στενοχώρησε και να το αντιμετωπίση πνευματικά, για να ξαναβρή το κουράγιο και να πάρη μπρος η μηχανή του. Να προσέχη να μην αφήνη αθεράπευτες πληγές , γιατί μετά κάμπτεται από τα τραύματά του. Το ψυχικό τσάκισμα, το οποίο στην συνέχεια φέρνει και το σωματικό, τον αχρηστεύει. Ο γιατρός δεν βρίσκει τίποτε, γιατί την βλάβη την έχει προκαλέσει ο πειρασμός. Πόσες ψυχές που έχουν φιλότιμο ,ευαισθησία, τις βλέπω αχρηστευμένες!

– Γέροντα, αισθάνομαι εξάντληση και δεν μπορώ να κάνω καθόλου πνευματικά1. Αυτό προέρχεται από κούραση ή μήπως είναι από ραθυμία;

– «Ἀπὸ τῶν πολλῶν μου ἁμαρτιῶν, ἀσθενεῖ τὸ σῶμα, ἀσθενεῖ μου καὶ ἡ ψυχή»2, δεν λέει; Δεν είναι κούραση σωματική˙ ψυχικό τσάκισμα είναι. Αυτό είναι χειρότερο από την σωματική κούραση. Με το ψυχικό τσάκισμα ξεβιδώνεται κανείς και γίνεται σαν ένα όχημα που όλα τα εξαρτήματά του είναι καλά, αλλά η μηχανή του είναι διαλυμένη.

– Γέροντα, βλέπω ότι, ενώ πρώτα αγαπούσα τα πνευματικά, τώρα δεν μπορώ να κάνω τίποτε.

– Γιατί δεν μπορείς να κάνης τίποτε; Δεν έχεις δυνάμεις; Εγώ βλέπω ότι έχεις. Δεν θυμάσαι παλιά, όταν χτιζόταν το μοναστήρι και δούλευες όλη μέρα στο γιαπί , πόσα πνευματικά έκανες;

Τι είναι ο Χριστός για μας;

Η ζήλεια και η θεραπεία της.

ΑΠ.: Η ζήλια είναι μια από τις μεγαλύτερες κακίες για τους εξής λόγους:

Πρώτον, η Γραφή μας παραγγέλλει να χαιρόμαστε μαζί μ’ εκείνους που χαίρονται και να κλαίμε μαζί μ’ εκείνους που κλαίνε (Ρωμ. 12:15). Ο ζηλότυπος, όμως, τί κάνει; Χαίρεται για τη δυστυχία του άλλου και κλαίει για την ευτυχία του!

Δεύτερον, ο Κύριος μας προστάζει ν’ αγαπάμε όλους τους ανθρώπους, ακόμα και τους εχθρούς μας (Ματθ. 5:44).Ο ζηλότυπος, όμως, όχι μόνο τους εχθρούς του δεν αγαπάει, μα και τους συγγενείς και τους φίλους του και τους ευεργέτες του, όταν τους ζηλεύει, τους βλέπει σαν εχθρούς και θέλει να τους βλάψει, όπως ο Κάιν τον αδερφό του Άβελ και οι Ιουδαίοι τον Ιησού.

Τρίτον, η χαρά για τη δυστυχία του άλλου και η λύπη για την ευτυχία του είναι αισθήματα κατεξοχήν διαβολικά. Ο σατανάς, ο ξεπεσμένος Εωσφόρος, έφερε στον κόσμο τη ζήλια, την πρώτη και κύρια κακία που χαρακτηρίζει τον ίδιο ως πονηρό πνεύμα.Από ζήλια, άλλωστε, παρέσυρε στην πτώση τους προπάτορές μας.

Η Παναγιά του Χάρου και τα κρινάκια που ανθίζουν και ζωντανεύουν.

Από τα χαρακτηριστικά πανηγύρια της Δωδεκανήσου, είναι αυτό της Παναγιάς του Χάρου, στο νησάκι των Λειψών, που πραγματοποιείται με τη συμμετοχή εκατοντάδων προσκυνητών στις 23 Αυγούστου, στα ενιάμερα της Παναγιάς.

Η εικόνα της Παναγιάς του Χάρου, πέραν του ότι είναι μοναδική θεωρείται και θαυματουργή από τους κατοίκους του νησιού.

Όπως τονίζει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο δήμαρχος Λειψών κ. Φώτης Μάγγος, κάθε χρόνο στη γιορτή, ανθίζουν τα μπουκέτα με τα κρινάκια, που είναι τοποθετημένα στην εικόνα, από τις 25 Μαρτίου.

Η εικόνα της Παναγιάς του Χάρου, βρίσκεται στο βυζαντινό εκκλησάκι που κτίστηκε στο νησί το 1.600 μ.Χ. από μοναχούς της Πάτμου.

Ο ναός είναι τρισυπόστατος, χτισμένος σε ρυθμό βυζαντινό. Τον διακρίνει ο χαμηλός τρούλος, τα ακανόνιστα τόξα, που γι' αυτό έχουν μια ασυνήθιστη γοητεία, τα λιγοστά και στενόμακρα παράθυρα, που το φειδωλό φως τους υποβάλλει τον προσκυνητή.

Το διάβα των αιώνων άφησε ανέπαφη την εκκλησία, ενώ ερήμωσε τα γύρω κελιά των μοναχών. Μα σεβάστηκε το ιερό κειμήλιό τους, την πρωτότυπη και θαυματουργική εικόνα της «Παναγίας του Χάρου».

Παπα-Φώτης Λαυριώτης, ο «άγιος-αλήτης» της Λέσβου.

Ο παπα Φώτης είναι γνωστός για την εν Χριστώ «αλητεία» του, έχουν γραφεί πολλά για κείνον ακόμη και ενόσω ζούσε.Πολλοί τον λένε ήδη άγιο. Το σίγουρο είναι πως πρόκειται για άνθρωπο του Θεού και για μια από τις πιο μινιμαλιστικές μορφές του καιρού μας, όσον αφορά τον τρόπο που κινήθηκε πάνω στη γη. Ξυπόλητος, με ένα τρύπιο ράσο, απεκδυόμενος κάθε ανθρώπινη ανακούφιση και παρηγορία σχετική με το σαρκίο του, με μόνη έγνοια να μαζεύει καλούδια για τους ναούς που έχτιζε και για τους αναγκεμένους που προστάτευε αυτός ο ενδεέστερος, σχεδόν, και αυτής της ένδειας!
Παλαβός. Θυμωσιάρης αν του έθιγαν την Ορθοδοξία και αν οι ζωές των ανθρώπων προσέβαλαν το «καθ’ομοίωσιν». Την φασαρία την είχε στο τσεπάκι του, δίπλα στα χαρτάκια των ονομάτων που μνημόνευε, η περιφρόνηση της βόλεψης του ήταν νόμος και οι πράξεις λατρείας προς τον Θεό ο προσωπικός και μοναδικός δογματισμός του. Τα είχες καλά με τον Κύριο, την Παναγία και τους Αγίους, τα είχες καλά και με τον παπα Φώτη.
Γινόσουν επιλήσμων όλων αυτών, μαύρο φίδι που σ’ έφαγε, σταλμένο απ’ τον παπα Φώτη…Δεν είχε όρια αυτός ο κουρελής παππάς, δεν είχε συμβατικές υποχρεώσεις του κόσμου τούτου.

Η ζωή του  ( Γράφει ο Στρατής Ανδριώτης)
Στον  οικισμό «Νησέλια» στην περιοχή των Παμφίλων Λέσβου, αντικρίζουμε μέσα στα λιοχώραφα, το μικρό μοναστήρι του Αγίου Νεομάρτυρος Λουκά στο οποίο ζούσε ασκητικά ο παπα-Φώτης ο Λαυριώτης, γνωστός και ως παπα-Σαρδέλλης. Γεννηθείς στα Πάμφιλα στις 5 Ιανουαρίου του 1913από τη Μαρία και τον Δημήτριο Σαρδέλλη που δούλευε καμίνι φτιάχνοντας κεραμίδια και τούβλα.
Ο νεαρός τότε Φώτιος αφού δούλεψε σε επιπλοποιείο της Μυτιλήνης, τον Απρίλιο του 1931 παρακινούμενος από την πίστη του στον Θεό και συνεπαρμένος από μελέτες χριστιανικών βιβλίων και ακούσματα κηρυγμάτων, εγκαταλείπει την ματαιότητα του κόσμου και αναχωρεί μαζί με τον φίλο και συγχωριανό του, μετέπειτα πατήρ Παχώμιο, για να μονάσουν στο Άγιον Όρος. Επέλεξε τη Μονή Μεγίστης Λαύρας, όπου έγινε καλόγερος και έμεινε στο μοναστήρι περίπου 20 χρόνια, κάνοντας υπακοή στον πνευματικό του πατέρα Παύλο. Πρεσβύτερος χειροτονήθηκε το 1936. Με ιδιαίτερο ζήλο μελετούσε τους βίους των Αγίων καί ιδιαιτέρως τον συνεπαίρνανε οι αθλήσεις των Μαρτύρων, όπου ανάμεσά τους ανακαλύπτει πολλούς Λέσβιους Αγίους. 

Τέλη του 1950 επιστρέφει στη Μυτιλήνη ασχολούμενος συστηματικά με την ανάδειξη των εντοπίων Αγίων οι οποίοι εξ’ αιτίας του γίνονται ευρέως γνωστοί στον κόσμο, κάνοντας πρόταση στον Μητροπολίτη Ιάκωβο Β΄ ώστε να εορτάζονται από κοινού Πάντες οι εν Λέσβω Άγιοι, σε εορτή που τελικά καθιερώθηκε την Α΄ μετά των Αγίων Πάντων Κυριακή.

Είναι πολύ επικίνδυνη.

Όταν νομίζεις ότι ξέρεις κάτι περισσότερο

από τον άλλο, αυτό είναι υπερηφάνεια. 

Ὁ Προφήτης Σαμουὴλ.

Γεννήθηκε στὴν Ἀρμαθαὶμ Σιφὰ στὸ ὄρος Ἐφραίμ, ἀπὸ τὴ φυλὴ τοῦ Λευΐ. Ἦταν γιὸς τοῦ Ἐλκανᾶ καὶ τῆς Ἄννας, ἡ ὁποία ἦταν στεῖρα καὶ διὰ τῆς προσευχῆς ὁ Θεὸς τῆς χάρισε παιδί, τὸν Σαμουήλ, ποὺ τὸν ἀφιέρωσε στὸ Θεὸ γιὰ νὰ ἐκφράσει τὴν εὐγνωμοσύνη της.

Ὁ Σαμουὴλ ὅταν μεγάλωσε, ὑπηρέτησε τὸν Κύριο καὶ ἔγινε μέγας προφήτης καὶ κριτὴς τοῦ λαοῦ δικαιότατος. Αὐτὸς ἔχρισε βασιλεῖς , τὸ Σαοὺλ καὶ τὸ Δαυΐδ, προφήτευσε 40 χρόνια καὶ πέθανε σὲ βαθιὰ γεράματα.

Ἃς ἀναφέρουμε, ὅμως, μερικοὺς οἰκοδομητικοὺς λόγους του, ποὺ ξεφώνησε στὸ λαὸ τοῦ Ἰσραήλ, ἀλλὰ ἰσχύουν καὶ γιὰ τοὺς λαοὺς κάθε ἐποχῆς. Λέει λοιπόν:

«Ἐὰν φοβηθεῖτε τὸν Κύριον καὶ δουλεύσητε αὐτῷ καὶ ἀκούσητε τῆς φωνῆς αὐτοῦ καὶ μὴ ἐρίσητε τῷ στόματι Κυρίου καὶ ἦτε καὶ ὑμεῖς καὶ ὁ βασιλεὺς ὁ βασιλεύων ἐφ’ ὑμῶν ὀπίσω Κυρίου πορευόμενοι ἐὰν δὲ μὴ ἀκούσητε τῆς φωνῆς Κυρίου... ἔσται χεὶρ Κυρίου ἐφ’ ὑμᾶς καὶ ἐπὶ τὸν βασιλέα ὑμῶν».

Έχεις σκεφτεί πόσων χρόνων είσαι στην πνευματική ζωή;

Συχνή ερώτηση που απευθύνεται στους άλλους η μας απευθύνουν μικρότεροι, συνομήλικοι αλλά και μεγαλύτεροι. Άλλοι από περιέργεια να μάθουν κι άλλοι από αφέλεια. «Πόσων ετών είσαι;», «Τι ηλικία έχεις;».

Κάποιοι πειράζονται, ενοχλούνται. Δεν θέλουν να φανερώνουν την ηλικία τους. Δεν θέλουν να θυμούνται πως πέρασαν τα χρόνια. Γι’ αυτό και κάνουν πολλές προσπάθειες να διατηρήσουν τη νεανικότητά τους, τις δυνάμεις και τα εξωτερικά τους στοιχεία όπως ήταν πριν χρόνια. Όσο όμως κι αν προσπαθούν να κρύψουν τα χρόνια τους, τα σημάδια της φθοράς γίνονται φανερά στο σώμα και τους προδίδουν.

Αυτά ισχύουν για τη σωματική ηλικία του ανθρώπου. Τι γίνεται όμως με την πνευματική μας ηλικία; Έχουμε αναλογισθεί πόσων χρόνων είμαστε στην πνευματική ζωή; Πόσο έχουμε προχωρήσει στο δρόμο της αγιότητος; Πόσο έχουμε προοδεύσει στο δρόμο της α­­ρετής;

Ο απόστολος Παύλος χρησιμοποιεί στις επιστολές του την εικόνα του νηπίου για να προσδιορίσει την πνευματική ηλικία κάποιων πιστών. Γράφει στους Κορινθίους: «Ουκ ηδυνήθην υμίν λαλήσαι ως πνευματικοίς, αλλ’ ως σαρκικοίς, ως νηπίοις εν Χριστώ» (Α΄ Κορ. γ΄ 1). Δεν μπόρεσα να σας μιλήσω όπως θα μιλούσα σε πνευματικούς και προοδευμένους Χριστιανούς, αλλά σας μίλησα όπως σε νήπια και αρχαρίους στη σχέση με τον Χριστό. Είχαν δεχθεί οι Κορίνθιοι τις αρχές της χριστιανικής πίστεως, αλλά δεν είχαν την ωριμότητα του προοδευμένου χριστιανού στην αρετή και την αγιότητα. Γι’ αυτό και ο Απόστολος συνεχίζει: «γάλα υμάς επότισα και ου βρώμα· ούπω γαρ ηδύνασθε» (Α΄ Κορ. γ΄ 2). Σας έδωσα απλή τροφή νηπίου, σας δίδαξα τις στοιχειώδεις χριστιανικές αλήθειες. Δεν είχατε αρκετή πνευματική δύναμη να δεχθείτε στερεά τροφή.

Και τους Εφεσίους πάλι θα τους προτρέψει: «Μηκέτι ώμεν νήπιοι, κλυδωνιζόμενοι και περιφερόμενοι παντί ανέμω διδασκαλίας…» (Εφεσ. δ΄ 14). Να μην είμαστε νήπιοι πνευματικά και σαλευόμαστε σαν τα κύματα και περιφερόμαστε άστατα εδώ κι εκεί από κάθε άνεμο διδασκαλίας. Τους καλεί να αποβάλουν την αστάθεια, την επιπολαιότητα, την άγνοια της νηπιακής ηλικίας και να καταβάλουν προσπάθεια να προοδεύσουν, να αυξηθούν πνευματικά, να γίνουν ωριμότεροι.

O σύγχρονος Νέρωνας βάζει φωτιές και οικειοποιείται την δόξα της Θεοτόκου.

 

του Γιάννη Παπανικολάου

Τί κοινό μπορεί να έχει ο Υπουργός Εξωτερικών με τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Νέρωνα;

Και οι δύο καταλαμβάνονται από ποιητικό οίστρο όταν βλέπουν πυρκαγιές.
Ο μεν Νέρωνας έκαψε την Ρώμη για να γράψει μία τραγωδία, ο δε κ. Κοτζιάς αντιμετώπισε με ποιητική έμπνευση τις πυρκαγιές του Ιουλίου, στις οποίες ἐχασαν την ζωή τους 96 συνάνθρωποί μας.

Θα μου πείτε: μα ο κ. Κοτζιάς δεν έβαλε καμία φωτιά στην Αττική, όπως ο Νέρωνας!
Ωστόσο ο κ. Κοτζιάς άναψε δύο μεγάλες πυρκαγιές, τις οποίες μάλιστα απολαμβάνει, σαν άλλος Νέρωνας.

Η πρώτη είναι στην Μακεδονία, όπου «έκαψε» την μακεδονική ταυτότητα, αφού πρώτα έκαψε στην πυρά την μακεδονική γλώσσα και την μακεδονική εθνικότητα, προσφέοροντάς τες τσάμπα στους Σκοπιανούς.
Η δεύτερη μεγάλη πυρκαγιά που άναψε ο κ. Κοτζιάς είναι στις ελληνορωσικές σχέσεις, προκειμένου να αντιμετωπίσει τις αυθόρμητες αντιδράσεις του λαού για την πρώτη πυρκαγιά.
Προτίμησε λοιπόν «να κάψει» τις ελληνορωσικές σχέσεις και να αδειάσει ολόκληρη την Ελλάδα από τους Ρώσους τουρίστες και προσκυνητές, οι οποίοι τα τελευταία χρόνια συνέρρεαν κατά εκατοντάδες χιλιάδες, για να φιμώσει τον ελληνικό λαό, κατασκευάζοντας σενάρια κατασκοπευτικής φαντασίας περί παρεμβάσεων της Ρωσίας στη χώρα μας.

Λες και όλοι εμείς περιμέναμε τους Ρώσους να μας πληρώσουν για να πούμε ότι δεν μπορεί να ξεπουληθεί η μακεδονική γλώσσα και εθνικότητα.

Αγιος Γέροντας Πορφύριος: «Κάνε το Σταυρό σου και περιφρόνησε το διάβολο».

«Άφησε τον αυτόν», μου έλεγε ο π. Πορφύριος για το διάβολο.

«Μην του δίνεις σημασία. Όσο του δίνεις σημασία, τόσο περισσότερο σε πλησιάζει. Αν θέλεις να τον διώξεις, να τον απομακρύνεις από κοντά σου, πάψε να του δίνεις σημασία.
Περιφρόνησέ τον. Μόνο η περιφρόνηση του αξίζει.

Από τη στιγμή που θα αρχίσει να την εισπράττει, θα αρχίσει και θα υποχωρεί. Μέχρι που, τελικά, θα τραπεί σε φυγή. Η περιφρόνηση αποτελεί το δεύτερο όπλο, μετά τον Τίμιο Σταυρό, κατά του διαβόλου!

Και τον μέν Τίμιο Σταυρό τον φοβάται και, κυριολεκτικά, τον τρέμει και τρέπεται σε άτακτη φυγή. Την δε περιφρόνηση δεν την αντέχει. Γιατί είναι υπερόπτης και σκάει από το κακό του! Εξάλλου, αυτή η υπεροψία ήταν αιτία να εκπέσει και να γίνει αυτό που έγινε. Εισέπραξε την τιμωρία του… »

«Ο πονηρός είναι πάρα πολύ αδύνατος»

Μια μέρα πηγαίνοντας από την Πολυκλινική προς την Ομόνοια, συνέπεσε να έχει λήξει ένα συλλαλητήριο και ένας από τους πολλούς πυροσβεστήρες που υπήρχαν εκεί και καθάριζαν το μέρος, σήκωσε το σωλήνα του και έβρεξε κατά λάθος κάποιον άλλο πυροσβέστη που ήταν απέναντί του, οπότε και αυτός με τη σειρά του πιάνει το δικό του σωλήνα και τον στρέφει προς τον πρώτο παίζοντας με το νερό ποιος να νικήσει τον άλλον.

Έλα Παναγιά!

Αυτές είναι οι προϋποθέσεις για να εισακούσει την Προσευχή μας ο Θεός.

Η στάση μας να είναι σεμνή, το φρόνημα ταπεινό και το πρόσωπο χαρούμενο και ήπιο. « Η ταπεινοφροσύνη είναι το όχημα της προσευχής»

Να προσευχόμαστε με πραότητα, επιείκεια και ηρεμία

Δεν θα στρεφόμαστε ποτέ εναντίον των εχθρών μας. « Αυτή είναι η γλώσσα που μιλούν οι άγγελοι, εκείνη που δεν λέει τίποτε το πικρό, αλλά όλα όσα λέει είναι ευχάριστα »

Να είμαστε άξιοι να πάρουμε αυτά που ζητάμε, να προσευχόμαστε συνεχώς, να μη ζητούμε τίποτε το κοσμικό, να ζητούμε εκείνα που συμφέρουν την ψυχή μας και να κάνουμε όλα όσα εξαρτώνται από εμάς.

Να ζητούμε με θέρμη, επιμονή και άγρυπνη ψυχή αυτά που πρέπει.

Μαζί με την προσευχή είναι απαραίτητη και η προσεκτική συμπεριφορά , να κάνουμε δηλαδή όσα θέλουμε να κάνουν σε εμάς οι άλλοι.

Η προσευχή είναι ανώφελη, όταν επιμένουμε στα αμαρτήματα μας

Το λιβάνι ευωδιάζει όταν έλθει σε επαφή με την φωτιά, και η προσευχή είναι ευωδιαστή « όταν ανεβαίνει στον ουρανό από ψυχή γεμάτη φλόγα και θέρμη»

Η προσευχή μας εισακούεται όταν ευχαριστεί τον Θεό, όταν εκδηλώνουμε την ευγνωμοσύνη μας

Να προσευχόμαστε χωρίς οργή και μνησικακία και χωρίς αμφιβολία και ολιγοπιστία

Όταν προσευχόμαστε να μην χασμουριόμαστε και να μην ξυνόμαστε, ούτε να στριφογυρίζουμε και να δείχνουμε αδιαφορία

Ο Θεός είναι Δικαιοσύνη, όποιος θα έλθει προς Αυτόν συνοδευόμενος από την δικαιοσύνη, δεν θα φύγει άδειος

Συνήθως το Θεό δεν τον πείθει το πλήθος των λόγων αλλά η καθαρή ψυχή και η επίδειξη καλών έργων.