Όσιος Σωφρόνιος: Σε τι εκφράζεται η ομοίωση με τον Χριστό;

 

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Όσιος Σωφρόνιος, «Από τις ασκητικές σημειώσεις»

α. Ομοίωση προς τον Χριστό

Όποιος πραγματικά μένει εν Χριστώ, αυτός δεν μπορεί παρά να συμπεριφέρεται, όπως συμπεριφερόταν ο ίδιος ο Χριστός.

Όποιος αληθινά αγαπά τον Χριστό, αυτός πραγματικά θα φυλάσσει τις εντολές Του, γιατί δεν είναι δυνατόν να αγαπά τον Χριστό, χωρίς να ασπάζεται τις εντολές Του, με τις οποίες εκφράζεται το πνεύμα Του.

Ο Χριστός είναι το Φως το αληθινό, και όποιος είδε το Φως αυτό και παραμένει σε αυτό, αυτός με φυσικό τρόπο θα είναι και στις εκδηλώσεις του όμοιος με τον Χριστό.

Σε τι όμως εκφράζεται η ομοίωση αυτή;

Βοήθησέ με,Κύριε.

 

Την ώρα του ΠΑΘΟΥΣ, γιατί σκοτίζεται ο νούς μου.
Την ώρα του ΠΕΙΡΑΣΜΟΥ,γιατί παραλύει η θέλησή μου.
Την ώρα του ΠΟΝΟΥ,γιατί κατακαίονται τα σωθικά μου.
Την ώρα του ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟΥ,γιατί δεν ελέγχω τις απόψεις μου.
Την ώρα της ΑΠΕΛΠΙΣΙΑΣ,γιατί χάνεται το παν.

Ας ανοίξουμε ειλικρινά την καρδιά μας σε Εκείνον!

 

 

π. Λίβυος

Ο Χριστιανός δεν είναι ένας άνθρωπος που έχει όλες τις απαντήσεις για την ζωή στο τσεπάκι του. 

Αντιθέτως είναι εκείνος που ενώ δεν τα ξέρει όλα και δεν καταλαβαίνει τα πάντα που συμβαίνουν στην ζωή του, επιλέγει να εμπιστεύεται τον Θεό. Όχι γιατί ξέρει αλλά γιατί αγαπά.

Πολλές φορές θα απελπιστούμε, θα νιώσουμε ματαίωση και αδυναμία να διαχειριστούμε αυτό που συμβαίνει στην ζωή μας. Οργή και θλίψη θα καταβάλουν την ψυχή μας. Τεράστια απαιτητικά «γιατί», θα ζητούν να κατασπαράξουν την ελπίδα μας.

Όμως ακόμη κι αυτά τα φαινομενικά αρνητικά συναισθήματα είναι μέρος από το μεγάλο ταξίδι της ύπαρξης μας. Συνήθως αυτά τα συναισθήματα τα ονομάζουμε αρνητικά. Και κάθε τι που δεν ανταποκρίνεται στα σχέδια του νου μας και του "εγω" μας, τα θεωρούμε καταστροφή.

Ξέρετε όμως πόσες τέτοιες καταστροφές έγιναν μεγάλες αρχές για κάτι νέο, δυνατό και όμορφο στην ζωή μας; Εάν είμαστε ειλικρινείς θα αποδεχόμαστε ότι πριν βρούμε τον εαυτό μας χρειάστηκε να τον χάσουμε.

Τίποτα λοιπόν από αυτά που συμβαίνουν στην ζωή μας, δεν είναι έξω από το εξελικτικό ταξίδι της ύπαρξης μας. Τα πάντα είναι μαθήματα που χρειαζόμαστε για να μεγαλώσουμε πνευματικά. 

Σηκώστε τα κεφάλια σας.

 

 

Εσείς που κυλιέστε στα βρομερά βαλτόνερα των αμαρτιών

 και βρίσκετε εκεί ευχαρίστηση, σηκώστε τα κεφάλια σας

Ὁ Ἅγιος Δημητριανὸς ὁ Θαυματουργός Ἐπίσκοπος Ταμασσοῦ Κύπρου.

 

Ἀπὸ τὶς πολὺ ὀλίγες πληροφορίες ποὺ ἔχουμε γι’ αὐτὸν μανθάνουμε ὅτι γεννήθηκε στὴν Ταμασσὸ καὶ ἔζησε σ’ αὐτὴν τὰ πρῶτα χρόνια τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ἦταν τότε ἀκόμη ποὺ ἡ εἰδωλολατρία καὶ ἡ εἰδωλομανία προέβαλλε δυνατὰ τῆς Ἀφροδίτης τὸ ἄστρο καὶ τὴ λατρεία. Τὸ κήρυγμα τοῦ Ἰησοῦ ποὺ ἔφεραν στὴν Κύπρο οἱ τρεῖς ἀπόστολοι Βαρνάβας, Παῦλος καὶ Μάρκος ἄρχισε σιγὰ – σιγὰ νὰ προχωρεῖ σ’ ὅλο τὸ νησί. 

Στὴν Ταμασσὸ μὲ κέντρο μία σπηλιὰ ποὺ ὑπάρχει ὡς σήμερα καὶ ποὺ χρησίμευε στὴν ἀρχὴ ὡς κατοικία καὶ ἐκκλησία καὶ ἐπισκοπὴ ἀγωνίζονται οἱ πρῶτες ἐκεῖνες μορφὲς ὁ Ἠρακλείδιος, ὁ Μύρων, ὁ Μνάσων καὶ οἱ ἄλλοι συνεργάτες τους νὰ ἀνάψουν καὶ νὰ προβάλουν παντοῦ τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ, τὸ ἱλαρὸν φῶς τῆς νέας ζωῆς. Σ’ αὐτὴ τὴ σπηλιὰ στὴν ὁποία οἱ πρῶτοι χριστιανοὶ ὄχι μονάχα παρακολουθοῦσαν τὸ κήρυγμα γιὰ τὸν Χριστό, ἀλλὰ καὶ βαφτίζονταν καὶ προσεύχονταν καὶ τελοῦσαν τὶς διάφορες ἀκολουθίες τους, σ’ αὐτὴν ἀκόμη βρίσκεται καὶ ὁ τάφος τοῦ Ἁγίου Ἠρακλειδίου. 

Κάποια μέρα ποὺ ὁ γηραιὸς ἐπίσκοπος βρισκόταν ἄρρωστος στὸ σπήλαιό του μὲ πυρετό, μιὰ ὁμάδα μανιασμένων εἰδωλολατρῶν ὄρμησαν μέσα στὸ σπήλαιο, ἔσυραν ἔξω τὸν Ἅγιο καὶ τὸν σκότωσαν. Ὁ Ἅγιος ἀπέθανε προσευχόμενος γιὰ τοὺς δήμιούς του στὴν ἡλικία τῶν 60 χρόνων. Οἱ χριστιανοὶ μαθητὲς μὲ θλίψη βαριὰ πῆραν τὸ ἅγιο λείψανο καὶ τὸ ἔθαψαν μέσα στὴ σπηλιά. Τὰ θαύματα ποὺ ἔκανε, ὅταν ἦταν στὴ ζωή, συνεχίστηκαν καὶ μετὰ τὸν θάνατό του καὶ συνεχίζονται καὶ σήμερα. «Θαυμαστὸς ὁ Θεὸς ἐν τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ».

 

Ἡ θρησκεία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, μὲ τὶς ἐνέργειες τοῦ Ἠρακλειδίου, τὸν ζῆλο του καὶ τὶς ὑπεράνθρωπες προσπάθειές του προχωροῦσε καθημερινά. Μετὰ τὸν θάνατό του τὴν εὐθύνη τοῦ ὅλου ἔργου ἀνέλαβε ὁ Μνάσωνας. Αὐτὸν εἶχε χειροτονήσει ὁ Ἠρακλείδιος ἐπίσκοπο, ὅταν ἀκόμη ζοῦσε. Αὐτὸς συνέχισε τὸ ἔργο τοῦ Ἠρακλειδίου μέχρι τὰ βαθιά του γηρατειά. Πολλὰ θαύματα ἔκαμε ὅσο ζοῦσε. Πολλὰ καὶ ὅταν ἀπέθανε. Πρὶν πεθάνει χειροτόνησε ἐπίσκοπό της Ταμασσοῦ τὸν Ρόδωνα.

 

Μὲ γοργὰ βήματα ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ χάρη στὸν φλογερὸ ζῆλο τῶν πρώτων χριστιανῶν προχωρεῖ μὲ ἐνθουσιασμὸ στῆς Ταμασσοῦ τὴν πόλη. Πολλοὶ οἱ ἅγιοι ποὺ παρουσιάσθηκαν σ’ αὐτή. Ἕνας τέτοιος ἅγιος εἶναι κι ὁ Δημητριανός. Πότε ἀκριβῶς γεννήθηκε δὲν γνωρίζουμε. Ὁ πανδαμάτορας χρόνος ἔσβησε ἀπὸ τῆς μνήμης τὸ βιβλίο τὴ σχετικὴ χρονολογία. Αὐτὸ ποὺ συμπεραίνουμε ἀπὸ τὴν ὅλη ζωή του εἶναι τοῦτο: Γνώρισε τὸν Χριστό, ὅπως λέγει καὶ ὁ ὑμνογράφος του, ἀπὸ τὴ βρεφική του ἡλικία. «Ἐκ βρέφους ἐγένου τοῦ Κυρίου ἐραστής». Γνώρισε τὸν Χριστὸ καὶ τὸν ἀγάπησε μὲ ὅλη τὴν ψυχή του. Μπροστά του ἕνα καὶ μόνο πράγμα βλέπει καὶ ἕνα ποθεῖ καὶ θέλει παντοῦ καὶ πάντοτε. Τοῦ Κυρίου τὸ θέλημα. Μ’ αὐτὸ μεγαλώνει. Μ’ αὐτὸ ζεῖ καὶ αὐτὸ προβάλλει τόσο μὲ τὰ λόγια του, ὅσο καὶ τὸ παράδειγμά του.

Καλημέρα!

 

Δεν με πειράζει
αν απλώνει έξω
ο χειμώνας καταχνιά,
σύννεφα,
και κρυάδα.

Η συνετή αυτοκριτική είναι πάντα δημιουργική και καλή.

 

 

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

Όταν είμαστε υπερβολικά αυστηροί με τον εαυτό μας δημιουργούμε κι αλλά εμπόδια προς την εξέλιξή μας.

Η αυτοκριτική χρειάζεται ώστε να μας πάει μπροστά κι όχι για να μας απογοητεύει και να μας απελπίζει.

Έτσι γίνεται και με την μετάνοια.
Μετανοώ σημαίνει ότι αναγνωρίζω τα λάθη μου, ταπεινώνομαι και με την εμπειρία του παρελθόντος προσπαθώ να μην ξανακάνω τα ίδια λάθη. Εάν μείνω στην υπερανάλυση της αμαρτίας μου υπάρχει περίπτωση να εγκλωβιστώ στον λαβύρινθο των ενόχων.

Όπως η πρόοδος και η εξέλιξη προϋποθέτει σωστή διαχείριση των αποτυχιών μας, έτσι και η στασιμότητα στην ζωή μας αποδεικνύει την αδιάκριτη διαχείριση των λαθών που έχουμε κάνει.

Φυσικά κάθε περίπτωση είναι διαφορετική, όμως σε κάθε περίπτωση η παραίτηση ή η παθητική αποδοχή του «πεπρωμένου» μας, δείχνει ηττοπάθεια. Χρειάζεται προσπάθεια, επιμονή και υπομονή. Χρειάζεται όμως και ταπείνωση, διότι χωρίς ταπείνωση σε κάθε εμπόδιο ή στραβοπάτημά μας, θα χάνουμε τον έλεγχο της ζωής μας, μιας και ο εγωισμός θα μας οδηγεί σε αδιάκριτες συμπεριφορές και κακούς λογισμούς.

Το φάρμακο της Χάριτος θα γιατρέψει την πληγή,

 

Λέει κάποιος: ''Αφού θα ξαναπέσω, γιατί να πάω να εξομολογηθώ; Ξέρω ότι θα ξανακάνω τα ίδια''.
Αδελφέ μου, η αμαρτία είναι σαν την αρρώστια. Δεν αρρωσταίνεις μία φορά. Πολλές φορές αρρωσταίνεις από την ίδια αρρώστια. 

Η πηγή της βίας.

 

Άγιος Παΐσιος: Γίναμε “εγκέφαλοι” και παλαβώσαμε – Η πολλή λογική κατέστρεψε τα πάντα.

 

…Πριν από λίγα χρόνια έβλεπες στα Κοινόβια μια κατάσταση Λαυσαϊκού. Έβρισκες και πλανεμένους και δια Χριστόν Σαλούς και μοναχούς με διορατικό χάρισμα και με ιαματικά χαρίσματα.

Σήμερα, ούτε με διορατικό χάρισμα βρίσκεις ούτε με ιαματικά χαρίσματα ούτε δια Χριστόν Σαλούς. 

Εμείς έχουμε την άλλη σαλάδα· την σαλάδα του κόσμου. Γίναμε “εγκέφαλοι”· γι’ αυτό και παλαβώσαμε. Μπήκε πολλή κοσμική λογική και αυτή η πολλή λογική κατέστρεψε τα πάντα. Και το κακό είναι που δεν το καταλαβαίνουμε.

Μακάριοι, όσοι κατόρθωσαν να ζουν στην αφάνεια και απέκτησαν μεγάλες αρετές και δεν απέκτησαν ούτε και μικρό όνομα.

Μακάριοι, όσοι κατόρθωσαν να κάνουν τον παλαβό και, με αυτόν τον τρόπο, προφύλαξαν τον πνευματικό τους πλούτο.

Μακάριοι, όσοι έχουν γεννηθεί τρελλοί και θα κριθούν και ως τρελλοί· και, έτσι, θα εισαχθούν στον Παράδεισο χωρίς διαβατήριο.

«Λευκά πανωφόρια».

 

Λευκά πανωφόρια πεσμένα σε πλάτες
από βάρη γερμένες μιας ξένης ζωής.
Λευκά πανωφόρια πεσμένα σε σώμα
μ’ αίμα βαμμένο κι ιδρώτα γυμνό.
Λευκά πανωφόρια που αίφνης ξεφτίσαν
και πάψαν του ήλιου να λάμπουν το φως.

Έλα πάρε μου τη λύπη…

 

ΓΙΑΤΙ ΑΝΑΒΕΙ ΕΝΑ ΚΕΡΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ;

 

Πρώτα, γιατί η πίστη μας είναι φως. Ο Χριστός είπε: «Εγώ είμαι το φως του κόσμου. «Το φως του λυχναριού μας θυμίζει το φως με το οποίο ο Χριστός φωτίζει τις ψυχές μας.

 

Δεύτερον, για να μας θυμίζει το φωτεινό πρόσωπο εκείνου του Αγίου μπροστά στον οποίο ανάβουμε το λυχνάρι. Γιατί οι άγιοι λέγονται γιοι του φωτός.

 

Τρίτον, για να μας χρησιμεύσει ως αντίληψη στις σκοτεινές μας πράξεις, στις κακές σκέψεις και επιθυμίες μας, για να μας καλέσει στο δρόμο του φωτός του Ευαγγελίου. Και έτσι ας εργαστούμε με ζήλια για την εντολή του Σωτήρος: «Άσε λοιπόν το φως σου να λάμψει μπροστά στους ανθρώπους, για να δουν τις καλές σου πράξεις και να δοξάσουν τον Ουράνιο Πατέρα σου. "

 

Τέταρτον, για να είναι αυτή η μικρή μας θυσία στον Θεό, που θυσίασε τα πάντα για μας. Ένα μικρό σημάδι της μεγάλης ευγνωμοσύνης και της ανάλαφρης αγάπης μας προς Εκείνον, από τον οποίο ζητάμε στις προσευχές μας ζωή, υγεία, σωτηρία και όλα όσα μόνο η απεριόριστη ουράνια αγάπη μπορεί να δώσει.

 

Πέντε για να εκφοβίσουν τις κακές δυνάμεις που μας επιτίθενται, μερικές φορές ακόμη και κατά τη διάρκεια της προσευχής, και να πάρουν τις σκέψεις μας μακριά από τον Δημιουργό μας Διότι οι δυνάμεις του κακού αγαπούν το σκοτάδι και φεύγουν από κάθε φως, ειδικά εκείνο που προορίζεται για τον Θεό και την ευχαρίστησή Του.

Παναθηναϊκό Στάδιο Αθηνών και άλλες χειμωνιάτικες εικόνες.

 

Ώρα Ελπίδας!

 «Ελπίδα».. Πως μπορεί ένα τέτοιο ουσιαστικό, να συνδεθεί με μία σφοδρή κακοκαιρία; Ίσως γιατί μόνο μέσα στην παγωνιά του χειμώνα ετοιμάζεται αθέατα η καρποφορία της άνοιξης.

Κι αν η φύση έχει ανάγκη τον χειμώνα για ν' αποδώσει καρπούς την άνοιξη, έτσι κι ο άνθρωπος, μέσα απ' τον δριμύ χειμώνα που επικρατεί στην κοινωνία μας τούτες τις ημέρες, αν πραγματικά το θελήσει ο ίδιος, μπορεί ν' απολαύσει καρπούς εύχυμους, πνευματικούς.

Κι αυτό γιατί ο δριμύς χειμώνας της ανομίας και της αποστασίας, εξαναγκάζει όλους εκείνους που αποζητούν Τον Χριστό, στην μετά πόνου και πόθου αναζήτησή Του. 

Κι όσο η πηχτή ανομία που καλύπτει την επικαιρότητα των ημερών, αποδιώχνει το πρόσωπό Του απ' τον μικρόκοσμο της γης, τόσο η ψυχή βοά προς Εκείνον. Όσο επικάθεται στη γη, δυσώδης η αιθάλη της αποστασίας, τόσο πιο ευώδες ανεβαίνει το θυμίαμα των ζητούντων Τον Κύριο.

Κι αγκιστρώνεται γερά κάθε φιλόθεος ψυχή στην εργασία του θελήματός Του. Και προσφέρει τον κόπο της αδιάκοπο και συνεχή την πρόσοχή της. Είτε καθεύδει, είτε γρηγορεί, μία είναι η έγνοια της: Να μην Τον λυπήσει. Είτε εργάζεται, είτε προσεύχεται, ένας και μόνο είναι ο αγώνας της: Να παραμείνει στην Αγάπη Του. Είτε είναι μόνη στο ταμείο της, είτε στους δρόμους της πιο πολύβοης πόλης, μία μόνο αίσθηση έχει: Ότι ο Χριστός είναι παρών.