Ναί, ο Κύριός μας σταυρώθηκε.

  

 

Λάβε λοιπόν ως πρώτο και αδιάσειστο θεμέλιο τον Σταυρό και πάνω σε αυτόν να οικοδομήσεις τα υπόλοιπα της πίστεως. Μην αρνηθείς τον Εσταυρωμένο. Αν Τον αρνηθείς, πολλοί θα σε ελέγξουν γι' αυτό. Πρώτος θα σε ελέγξει ο Ιούδας ο προδότης, διότι αυτός που Τον πρόδωσε γνώριζε ότι καταδικάστηκε σε θάνατο από τους αρχιερείς και τους πρεσβυτέρους, όπως μαρτυρούν τα τριάντα αργύρια και η Γεθσημανή, όπου έγινε η προδοσία. Για να μην αναφέρω το Όρος των Ελαιών, όπου όλοι προσεύχονταν μαζί Του τη νύχτα.

Μαρτυρεί η σελήνη της νύχτας, μαρτυρεί η ημέρα και ο ήλιος που σκοτείνιασε, διότι δεν μπορούσε να βλέπει την παρανομία των εχθρών του Κυρίου. Σε ελέγχει η φωτιά όπου βρισκόταν και θερμαινόταν ο Πέτρος. Αν αρνηθείς τον Σταυρό, σε περιμένει η αιώνια φωτιά. 

Μιλάω σκληρά για να μην επιχειρήσεις εσύ να σκληρυνθείς. Θυμήσου τα μαχαίρια που έφεραν εναντίον Του στη Γεθσημανή, για να μην δοκιμαστείς από την αιώνια ρομφαία.

Θα σε ελέγξει το σπίτι του Καϊάφα, που με την ερήμωση που το δέρνει δείχνει τη δύναμη του τότε δικαζόμενου εκεί. Ο ίδιος ο Καϊάφας, την ημέρα της Κρίσεως, θα σου φέρει σθεναρές αντιρρήσεις. Θα σου αντιταχθεί και ο δούλος που έδωσε το ράπισμα στον Ιησού, και αυτοί που Τον έδεσαν και Τον έφεραν στον τόπο του μαρτυρίου. 

Θα σου αντιταχθούν και ο Ηρώδης και ο Πιλάτος, και κάπως έτσι θα σου μιλήσουν: «Τι αρνείσαι Αυτόν που συκοφαντήθηκε από τους Ιουδαίους μπροστά σας, για τον Οποίο ξέρουμε ότι δεν αμάρτησε σε τίποτα;» Διότι και εγώ ο Πιλάτος «ένιψα τότε τα χέρια μου».

Θα σου αντιταχθούν οι ψευδομάρτυρες και οι στρατιώτες που Του φόρεσαν «το κόκκινο ένδυμα και το αγκάθινο στεφάνι, Τον σταύρωσαν στον Γολγοθά» και για «τον χιτώνα Του έβαλαν κλήρο». Θα σε ελέγξει ο Σίμων ο Κυρηναίος που σήκωσε τον Σταυρό πίσω από τον Ιησού.

Η Ανυπέρβλητη Διαφορά: Από την Ηθική στη Θέωση.

  

 

Στον απέραντο ορίζοντα της ανθρώπινης αναζήτησης του Θείου, δύο δρόμοι ανοίγονται μπροστά στον άνθρωπο: ο ένας, της ηθικής αυτοβελτίωσης, και ο άλλος, της θείας μέθεξης.

Αν η ηθική είναι ο προθάλαμος ενός πολιτισμένου ανθρώπινου βίου, η θέωση είναι η ίδια η Βασιλεία του Θεού εντός ημών.

Και εδώ έγκειται το μέγα μυστήριο και το άφατο μεγαλείο της Ορθοδοξίας.
Ο Χριστός δεν ήλθε να προσφέρει στον κόσμο έναν ακόμη ηθικό κώδικα.

Η ιστορία βρίθει από διδασκάλους της αρετής· σοφιστές, φιλόσοφοι, ιδρυτές θρησκειών και κοινωνικών κινημάτων.

Ηθικούς ανθρώπους συναντούμε ανά την οικουμένη, ακόμη και σε εκείνους που αρνούνται την ύπαρξη του Θεού.

Η Ορθοδοξία, όμως, δεν ήρθε να κηρύξει απλώς «το καλόν», αλλά να μεταμορφώσει το ανθρώπινο πρόσωπο σε Θεοφόρο.

Η Σάρκωση του Λόγου, ο Σταυρός και η Ανάσταση δεν αποτελούν ηθικά παραδείγματα, αλλά σωτηριολογικά γεγονότα που ανοίγουν τον δρόμο για την ένωση μας με τον Άκτιστο Θεό.

Η θεμελιώδης αυτή διαφορά διαχωρίζει την ορθόδοξη θεολογία από την ηθικολογική προσέγγιση του δυτικού Χριστιανισμού.

Ο Παπισμός και ο Προτεσταντισμός, εγκλωβισμένοι στον ορθολογισμό και τη δικανική ηθική, προσέδωσαν στην πίστη χαρακτήρα κοινωνικής συμβατικότητας.

Έκαναν την αρετή νόμο και την αγιότητα απλώς συμβολισμό.
Ο Θεός τους, δικαστής και λογιστής, απονέμει τιμωρία ή ανταμοιβή σύμφωνα με τον ηθικό φάκελο του ανθρώπου.

Ο Άγιος Πορφύριος έβλεπε τη σταύρωση του Χριστού

 

 

Στην εκκλησία, εννοώ στον Άγιο Γεράσιμο, πολύ συγκινιόμουνα. Άκουγα το Ευαγγέλιο και συγκινιόμουνα. Το πάθαινα αυτό, επειδή «έβλεπα» την εικόνα, τον Χριστό τον ίδιο.

Μια Μεγάλη Παρασκευή κάναμε την ακολουθία. Η εκκλησία ήταν γεμάτη κόσμο. Τι έπαθα εκεί! Διάβαζα το Ευαγγέλιο κι όταν έφθασα στη φράση:

«Ηλί, Ηλί, λιμά σαβαχθανί· τούτ’ έστι Θεέ μου, Θεέ μου, ινατί με εγκατέλιπες;» δεν μπόρεσα να την τελειώσω. Δεν είπα το «ινατί με εγκατέλιπες;».

Με πλημμύρισε η συγκίνηση. Κόπηκε η φωνή μου. Μπροστά μου είχα όλη την τραγική σκηνή. Είδα εκείνο το πρόσωπο. Άκουσα εκείνη τη φωνή. Τον έβλεπα τον Χριστό πολύ ζωντανά. Ο κόσμος κάτω περίμενε. Εγώ τίποτα, αδύνατον να προχωρήσω. Αφήνω το Ευαγγέλιο στο τετράποδο και γυρίζω μέσα στο Ιερό. Κάνω το σταυρό μου, ασπάζομαι την Αγία Τράπεζα. 

Ο αρχηγός της σωτηρίας μας διά παθημάτων τελειωθείς

 

ΟΠΟΙΟΣ κατοπτεύει μόνο ἐνιστορικά τήν θρησκευτικότητα, προπαντός σήμερα, στήν ἐποχή τῶν διαφημισμένων “ἀνοιχτῶν τεχνητο-απείρων ὁριζόντων”, κατανέμει θρησκειακά τούς ἀνθρώπους σέ μιά κάθετα ἀντιθετική κατάσταση μεταξύ τῆς παρωχημένης (ἀγνοημένης ἤ λησμονημένης) πίστης καί ὑπερέξυπνης (καρκινικῆς ἤ πολυκέφαλης) ἀπιστίας.

Μετά ἀπό ὠσμώσεις συνεπιβίωσης μεταξύ καταιγισμοῦ κοινωνιστικῶν συστημάτων καί παροπλισμοῦ τῆς θρησκειακῆς παρρησίας, μέ μιάν κατ᾽ ἀνάγκην ἑκατέρωθεν τυπική ἀνοχή, ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος μέ ὑπαρκτική ἄνοια ἀμνημονεῖ γιά τήν “σταύρωση-ἀπολύτρωση”, “θάνατο-ζωοποίηση”, “ἀνάσταση-σωτηρία” ἐν Χριστῷ. Τίς ἀντιπαρέρχεται ἀκόμη καί ὡς ἐνδεχόμενη θρησκευτική δοκιμή.

Ὁ σημερινός κόσμος δέν καταδιώκει τόν Χριστό, ἀλλά δαιμονοποιεῖται στήν ἄρνηση τῆς πανταχοῦ παρουσίας Του. Ἐθίζεται νά Τόν ἀγνοεῖ ἤ νά Τόν λησμονεῖ, ἄν κάποτε κάπου εἶχε μάθει σπαράγματα λαογραφικῆς χριστιανικῆς πίστης.

Σ᾽ αὐτόν τό χῶρο συνεπιβιώνει ἡ σημερινή νέα γενιά, τό παρόν-μέλλον καί τό μετα-μέλλον μας. Ὁ σημερινός νέος σπανιότατα “εἰσπράττει” κάποια ὑποτυπωδέστατα θρησκευτικά βιώματα χριστιανικοῦ λυρισμοῦ ἀπό τά ἐλάχιστα ἀφιερώματα τῶν ἱστοτόπων καί τῶν εἰδήσεων, κυρίως δέ ἀπό κάποιαν ἀσυνείδητη ἐνσυναίσθηση τῆς ἐκκλησιαστικῆς εὐλάβειας κυρίως τῶν παππούδων καί τῶν γιαγιάδων ἤ καί τῆς θρησκευτικῆς λαογραφίας τῶν ἡμερῶν (Νυμφίος-σταύρωση-ἀποκαθήλωση-ἐπιτάφιος-ἀναστάσιμος συναγερμός).

Σέ ἕνα κοινωνικό καμβά (ἤ μᾶλλον “κουβά ἀπορρίψεων”), πού ἰσοπεδώνει συνειδήσεις καί συνειδήσεις, δημιουργώντας μιά πλαδαρή καί ὠμή κοσμική ὁμογενοποίηση, ποιός νά ἐννοήσει μέ τήν “μέσα καρδιά” ἤ νά βιώσει τήν “διαλεκτική” τῶν ὕμνων τῆς Μεγ. Ἑβδομάδος!

***

«ΕΣΤΑΥΡΩΘΗΣ δι᾽ ἐμέ, ἵνα ἐμοί πηγάσῃς τήν ἄφεσιν· ἐκεντήθης τήν πλευράν, ἵνα κρουνούς ζωῆς ἀναβλύσῃς μοι· τοῖς ἥλοις προσήλωσαι, ἵνα ἐγώ, τῷ βάθει τῶν παθημάτων σου τό ὕψος τοῦ κράτους σου πιστούμενος, κράζω σοι, ζωοδότα Χριστέ· δόξα τῷ σταυρῷ σου, Σῶτερ, καί τῷ πάθει σου» (τροπάρια Μακαρισμῶν, ὄρθρου Μεγ. Παρασκευῆς).

«Δέχθηκες καί σέ σταύρωσαν γιά μένα, κι ἔτσι πήγασες σέ μένα τήν ἄφεση·
σοῦ τρύπησαν τήν πλευρά, κι ἔτσι ἀνέβλυσες σέ μένα κρουνούς ζωῆς·
σέ κάρφωσαν μέ τά καρφιά, κι ἀπό τό βάθος τῶν [ἐθελόδεκτων] παθημάτων σου βεβαιώθηκα γιά τό θεϊκό ὕψος τῆς παντοκρατορίας σου·
ὁπότε κραυγάζω σέ σένα, Χριστέ, πού [ἔτσι μᾶς] χαρίζεις τήν [ἀθάνατη θεϊκή] ζωή·
δοξασμένα νά εἶναι, Σωτήρα, ἡ σταύρωσή σου καί τά παθήματά σου».

***

ΤΙ ΕΝΣΗΜΑΙΝΟΥΝ οἱ ἔσχατες πρωτοβουλίες τοῦ παντευργέτου Χριστοῦ, πού ἐδῶ περιγράφονται “διαλογικά” πρός τίς εὐεργετούμενες δοχές τοῦ συλλογικοῦ ἀνθρώπου;

Εἶναι ἡ διαλεκτική τῆς σταυρωμένης ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἀγαπωμένων Του, τῆς πανανθρωπότητος.

Εἶναι ἡ διαλεκτική τῆς σταυρωμένης καί ταπεινωμένης ὑπομονῆς (μακροθυμίας) Του ἀκόμη καί ἀπέναντι στόν μέχρι τέλους ἀπορριπτικό “ἐξ εὐωνύμων ληστή”, πού ἐπέμεινε νά αὐτοεξαιρεθεῖ ἀπό τήν ἀνοικτή “εὐκαιρία” τῆς θεοκοινωνίας, ἀπό τό σκανδαλῶδες ἐκεῖνο τῆς ἄμεσης θείας σωτηρίας τοῦ δίκαιου ληστῆ.

Ἡ λατρεία, ἡ δοξολογία, ἡ εὐχαριστιακή ἀναφορά τῆς ὅλης ζωῆς γεννιέται ἀπό μιάν ἀσυγκράτητη βίωση τῶν ζωοποιῶν καί θεουργικῶν εὐεργεσιῶν τῆς ἐθελοθυσίας καί αὐτοθυσίας τοῦ ἐνανθρωπισμένου Θεοῦ.

Ἐκείνου πού εἴτε στήν Παλαιά Διαθήκη εἴτε στήν Καινή Διαθήκη αὐτοπαρουσιάζεται ὡς τό Α καί τό Ω, πού τό ἐνεικονίζουμε στό φωτοστέφανό Του.

Τό φωτοστέφανο δέν εἶναι μιά τεχνική “ἰδιοτροπία” τῆς ἁγιογραφίας. Εἶναι ἡ θεανθρώπινη ἀκτινοβολία τῆς θεότητάς Του, τοῦ φωτός Του, τῆς οὐσιοποιοῦ, σοφοποιοῦ καί θεοποιοῦ ἐνέργειάς Του, πού συνέστησε τόν κόσμο, λογοποιεῖ ἀγγέλους καί ἀνθρώπους, θεοποιεῖ τούς ἁγίους.

“Ἐγώ εἶμαι ὁ πρῶτος καί ὁ ἔσχατος” (Ἠσ. 44:6). “Ἐγώ εἶμαι ὁ πρῶτος καί ὁ ἔσχατος. Ἐγώ εἶμαι ὁ ζωντανός· μέ θανάτωσαν, μά νά πού τώρα ζῶ γιά πάντα καί ἐξουσιάζω τό θάνατο καί τό βασίλειό του” (Ἀποκ. 1:17-18).

Το απατηλό τέχνασμα

 

Δεν έχει σημασία το πόσο έντεχνα καμουφλάρουμε τις επιθυμίες μας, 

 γεγονός είναι ότι πίσω τους στέκει πάντα ο εγωισμός, 

Ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ Ἱερομάρτυρας Ἐπίσκοπος Περσίδος καὶ οἱ σὺν αὐτῷ Μαρτυρήσαντες

 

Ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Συμεὼν ἔζησε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως τῶν Περσῶν Σαβωρίου καὶ ἦταν προϊστάμενος τῶν Ἐκκλησιῶν Κτησιφῶντος καὶ Σαλὴκ (στὴ Σελευκεία).

Ὅταν εἶδε τὰ παράνομα ἔργα τῶν Περσῶν καὶ ἐπειδὴ δὲν ὑπέφερε τὶς διαταγές τους, ἔγραψε στὸν βασιλέα Σαβώριο ὅτι «ἐμεῖς εἴμαστε δοῦλοι τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ δὲν ἀνεχόμαστε νὰ σᾶς ὑποφέρουμε. Κάνε λοιπὸν αὐτὸ ποὺ θέλεις». Τότε ὁ Σαβώριος, ἀφοῦ ἔστειλε στρατιῶτες, τὸν συνέλαβε καὶ τὸν ὁδήγησε δέσμιο στὴ φυλακή.

Ἐκεῖ, στὴ φυλακὴ ὄντας ὁ Ἅγιος, κατάφερε μὲ τὴν διδασκαλία του νὰ ἐπαναφέρει στὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ τὸν πραιπόσιτο καὶ εὐνοῦχο τοῦ βασιλέως Γοθαζὰτ ἢ Γουζθαδάτ, ποὺ ἦταν μὲν Χριστιανὸς ἀλλὰ φοβόταν καὶ προσκυνοῦσε τὸν ἥλιο, σύμφωνα μὲ τὸ νόμο τῶν Περσῶν. Καὶ πῶς ἔγινε αὐτό; 

Ὅταν ὁ Ἅγιος Συμεὼν κλείσθηκε στὴ φυλακή, τὸν εἶδε ὁ Γοθαζὰτ καὶ θέλησε νὰ τὸν ἀσπασθεῖ. Ὁ Ἅγιος ὅμως δὲν δέχθηκε. Καὶ ἐπειδὴ δὲν δέχθηκε, εἶπε στὸν ἑαυτό του: «Ἂν ὁ Συμεών, ποὺ εἶναι ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, μὲ ἀποστράφηκε, πῶς ὁ Χριστός, τὸν Ὁποῖο ἀρνήθηκα, θὰ μὲ ἀγαπήσει;».
Ἡ εἴδηση ἔφθασε στὰ αὐτιὰ τοῦ βασιλέως Σαβωρίου. Ἡ ὀργή του στράφηκε κατὰ τοῦ Ἁγίου Συμεὼν καὶ ἐπεκτάθηκε σὲ ὅλη τὴν Ἐκκλησία. Ἔδωσε ἐντολὴ νά ἀποκεφαλίσουν ὅλους τοὺς Χριστιανοὺς τῆς περιοχῆς. 

Από την σοφία των Πατέρων

 

Άγιος Παΐσιος: Ο Θεός δεν μας εγκαταλείπει ποτέ, εμείς τον ξεχνάμε

 

Στην κατάσταση που είναι σήμερα οι άνθρωποι, ό,τι τους λέει ο λογισμός κάνουν. Άλλοι είναι με χάπια, άλλοι παίρνουν ναρκωτικά… Κάθε τόσο τρείς-τέσσερις ξεκινούν να κάνουν μία καινούργια θρησκεία.

Ανάλογα, λίγα γίνονται, εγκλήματα, δυστυχήματα κ.λπ. Βοηθάει ο Θεός. Ήρθε ένας στο Καλύβι και μου λέει: «Έχεις καμμιά κιθάρα;». Πίνει χασίς, έχει όρεξη να μιλάη – δεν σε ρωτάει αν έχης εσύ όρεξη – θέλει και μία κιθάρα!! 

Άλλοι βαρέθηκαν την ζωή τους και θέλουν να αυτοκτονήσουν ή να κάνουν κανένα κακό, για να γίνη σαματάς. Δεν είναι ότι τους περνάει αυτό σαν βλάσφημος λογισμός και τον διώχνουν. Βαρέθηκαν την ζωή τους και δεν ξέρουν τί να κάνουν. Μου είπε ένας: «Θέλω να με γράψουν οι εφημερίδες ότι είμαι ήρωας». Οι άλλοι χρησιμοποιούν μερικούς τέτοιους και κάνουν την δουλειά τους. Πάλι καλά, ανάλογα, λίγα γίνονται.

Το καλό είναι που δεν μας εγκαταλείπει ο Θεός. Ο Καλός Θεός τον σημερινό κόσμο τον φυλάει με τα δύο Του χέρια, παλιότερα μόνο με το ένα. Σήμερα, μέσα στους τόσους κινδύνους που ζη ο άνθρωπος, ο Θεός τον φυλάει όπως η μάνα το μικρό το παιδί, όταν αρχίζη να περπατάη. Τώρα μας βοηθούν πιο πολύ ο Χριστός, η Παναγία, οι Άγιοι, αλλά δεν το καταλαβαίνουμε. Που θα ήταν ο κόσμος, αν δεν βοηθούσαν!… 

Το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων παίρνει χάπια και είναι σε μία κατάσταση… Άλλος μεθυσμένος, άλλος απογοητευμένος, άλλος ζαλισμένος. Άλλος από τους πόνους ξενυχτισμένος. Όλοι αυτοί βλέπεις να δοηγούν αυτοκίνητα, μοτοσυκλέτες, να κάνουν επικίνδυνες δουλειές, να χειρίζωνται επικίνδυνα μηχανήματα. Είναι όλοι αυτοί σε κατάσταση να οδηγούν; Μπορούσε να είχε σακατευθή ο κόσμος. Πώς μας φυλάει ο Θεός και δεν το καταλαβαίνουμε!

Μεγάλη Παρασκευή 2025

 

Μουσικό clip: «Ο τυφλός προ του Σταυρού»

 

Ἔξω ἀπό τή Χάρι τοῦ Θεοῦ ὁ ἄνθρωπος εἶναι νεκρός.

  

Κορόιδευε ένας άθεος έναν ἱεροκήρυκα μιά μέρα, λέγοντάς του:

Μας μιλᾶτε κάθε τόσο γιά φορτίο ἁμαρτιῶν καί τά παρόμοια. 

Πιστέψτε με, ὅμως, ὅτι προσωπικά δέν νοιώθω κανένα τέτοιο βάρος. 

Ἀλήθεια, πόσο ζυγίζει ἡ ἁμαρτία;

Ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ πολύ ψύχραιμα, ἀπάντησε τότε:

Δέν μου λέτε, ἄν βάλετε πάνω σ’ ἕνα νεκρό μιά πέτρα ἑκατό κιλῶν, θά τή νοιώση;

Το Ιερό Ευχέλαιο της Μεγάλης Τετάρτης… «εις ίασιν ψυχής τε και σώματος»

 

 

*Το απόγευμα της Μεγάλης Τετάρτης τελείται το μυστήριο του Μεγάλου Ευχελαίου. Κατά τη διάρκεια του, διαβάζονται επτά Ευαγγέλια και επτά Ευχές. Με αυτό τον τρόπο ευλογείται το λάδι με το οποίο ο ιερέας «σταυρώνει» τους πιστούς στο μέτωπο, στο πιγούνι, στα μάγουλα και στις παλάμες.

Κάθε χρόνο τη Μεγάλη Τετάρτη πριν την ακολουθία του Νιπτήρος τελείται σε όλες τις Εκκλησίες, το Ιερό Ευχέλαιο.

Το Ευχέλαιο είναι ένα από τα επτά μυστήρια της Εκκλησίας, το οποίο τελείται στο Ναό η στο σπίτι για την ίαση σωματικών και ψυχικών ασθενειών.

Το Ευχέλαιο της Μ. Τετάρτης δεν έχει κάποια μαγική επενέργεια στην πνευματική μας ζωή, αλλά είναι μια άρρηκτη αλυσίδα μαζί με τα άλλα Μυστήρια στα οποία θα πρέπει να συμμετέχουμε, π.χ. Εξομολόγηση, Θεία Κοινωνία.

Η σύσταση του ευχελαίου, όπως και των υπόλοιπων μυστηρίων, ανάγεται στην Καινή Διαθήκη και μάλιστα την Καθολική Επιστολή Ιακώβου (έ 14-15). Απόδοση στην νεοελληνική:

Είναι κάποιος από σας άρρωστος; Να προσκαλέσει τους πρεσβυτέρους της εκκλησίας να προσευχηθούν γι’ αυτόν και να τον αλείψουν με λάδι, επικαλούμενοι το όνομα του Κυρίου. Και η προσευχή που γίνεται με πίστη θα σώσει τον άρρωστο· ο Κύριος θα τον κάνει καλά. Κι αν έχει αμαρτίες, θα του τις συγχωρέσει.

Μεγάλη Πέμπτη 2025

 

Μεγάλη Τετάρτη

 

Κατά τη Μ. Τετάρτη επιτελούμε ανάμνηση: (α) του γεγονότος της ελλείψεως του Κυρίου με μύρο από μια πόρνη γυναίκα. Επίσης φέρεται στη μνήμη μας, (β) η σύγκλιση του Συνεδρίου των Ιουδαίων, του ανωτάτου δηλαδή Δικαστηρίου τους, προς λήψη καταδικαστικής αποφάσεως του Κυρίου, καθώς και (γ) τα σχέδια του Ιούδα για προδοσία του Διδασκάλου του.

Δύο μέρες πριν το Πάσχα, καθώς ο Κύριος ανέβαινε προς τα Ιεροσόλυμα, κι ενώ βρισκόταν στο σπίτι στου λεπρού Σίμωνα, τον πλησίασε μια πόρνη γυναίκα κι άλειψε το κεφάλι Του με πολύτιμο μύρο. 

Η τιμή του ήταν γύρω στα τριακόσια δηνάρια, πολύτιμο άρωμα και γι' αυτό οι μαθητές την επέκριναν και περισσότερο απ' όλους ο Ιούδας. Γνώριζαν οι μαθητές καλά πόσο μεγάλο ζήλο έδειχνε πάντοτε ο Χριστός για την ελεημοσύνη προς τους φτωχούς. 

Ο Χριστός όμως την υπερασπίσθηκε, για να μην αποτραπεί απ' το καλό της σκοπό. Ανέφερε μάλιστα και τον ενταφιασμό Του, προσπαθώντας να αποτρέψει τον Ιούδα από τη προδοσία, αλλά μάταια. Τότε απέδωσε στη γυναίκα την μεγάλη τιμή να διακηρύσσεται το ενάρετο έργο της σε ολόκληρο την οικουμένη.

Ο Ιερός Χρυσόστομος υποστηρίζει ότι δύο ήταν οι γυναίκες που άλειψαν με μύρο τον Κύριο. Οι τρεις πρώτοι Ευαγγελιστές αναφέρουν μια και την ίδια γυναίκα, που πήρε την ονομασία πόρνη. Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης όμως κάνει λόγο για άλλη γυναίκα, αξιοθαύμαστη και σεμνή, τη Μαρία την αδελφή του Λαζάρου, που άλειψε τα άχραντα πόδια Του σκουπίζοντας τα με τις τρίχες των μαλλιών της.

Αυτή την ημέρα ψάλλεται και το περίφημο τροπάριο, τελευταίο στην ακολουθία, της ευσεβούς και λογίας ποιήτριας του Βυζαντίου, Κασσιανής. Η ηρωίδα του ποιήματός της, η γυναίκα που άλειψε με μύρο τον Κύριο ήταν η πόρνη που αναφέρουν οι Ευαγγελιστές (και όχι η ευσεβής ποιήτρια Κασσιανή).

 Να και το εξαίσιο τροπάριο σε μετάφραση: 

Οἱ Ἁγίες Ἀγάπη, Εἰρήνη καὶ Χιονὶα οἱ Μάρτυρες

 

 

Οἱ Ἁγίες Ἀγάπη, Εἰρήνη καὶ Χιονὶα μαρτύρησαν ἐπὶ αὐτοκράτορος Διοκλητιανοῦ (284 – 305 μ.Χ.) στὴ Θεσσαλονίκη, τὸ ἔτος 304 μ.Χ. 

Στὸ Συναξάρι μαρτυρεῖται ὅτι οἱ τρεῖς ἀδελφές, πιθανῶς ἐνεργὰ μέλη μιᾶς ἀδελφότητας νέων Χριστιανῶν μὲ πλούσια βιβλιοθήκη, κατέφυγαν ἀμέσως μετὰ τὴν ἔναρξη τοῦ διωγμοῦ σὲ ὑψηλὸ ὄρος πλησίον τῆς Θεσσαλονίκης, πιθανῶς τὸ Χορτιάτη, ἀφοῦ ἔκρυψαν στὸ σπίτι τους τὰ βιβλία. 

Ἡ Ἀγάπη καὶ ἡ Χιονία, μετὰ ἀπὸ ἐντολὴ τοῦ διοικητοῦ Δουλκιτίου, ρίχθηκαν στὴν πυρά. Ἡ Ἁγία Εἰρήνη κλείσθηκε σὲ πορνεῖο, ἀλλὰ κανένας δὲν τόλμησε νὰ τὴν ἐνοχλήσει. Ὁδηγήθηκε καὶ αὐτὴ στὸν διὰ πυρᾶς θάνατο.
Τὰ ἱερὰ λείψανα ποὺ ἀπέμειναν ἀπὸ τὴν πυρὰ συνελέγησαν ἀπὸ εὐλαβεῖς Χριστιανοὺς καὶ ἐνταφιάσθηκαν δυτικὰ τῆς πόλεως, σὲ μικρὴ ἀπόσταση ἀπὸ τὰ τείχη. 

Ἐκεῖ ἀνεγέρθηκε ἕνας ναΐσκος στὴν ἀρχή, ποὺ ἀργότερα ἔγινε μεγαλύτερος. Στὶς Διηγήσεις τῶν Θαυμάτων τοῦ Ἁγίου Δημητρίου ἀναφέρεται ὡς τὸ «σεβάσμιον τέμενος» τῶν τριῶν Ἁγίων Μαρτύρων Χιονίας, Εἰρήνης καὶ Ἀγάπης.