" O Moναχός και το γατί... "

 

Μου έκανε εντύπωση πώς ένας ταπεινός λογισμός κάνει αμέσως την Χάρη τού Θεού νά ενεργή. Είχε έρθει στό Καλύβι ένα ξένο γατάκι. Τό καημένο, φαίνεται, κάτι είχε φάει πού τό πείραξε και ζητούσε βοήθεια. Χτυπιόταν άπό τον πόνο και πεταγόταν σάν τό χταπόδι, δταν τό χτυπούν... Τό λυπόμουν πού τό έβλεπα σ' αυτήν τήν κατάσταση, άλλά δέν μπορούσα νά κάνω τίποτε. Τό σταύρωνα, τό ξανασταύρωνα, τίποτε! «Βρε ταλαίπωρε, λέω τότε στον εαυτό μου, βλέπεις τά χάλια σου; Τόσα χρόνια καλόγερος, ούτε ένα γατί δέν μπορείς νά βοηθήσης!». Μόλις έλεεινολόγησα τον εαυτό μου, εκεί πού τό γατάκι κόντευε νά ψοφήση, αμέσως συνήλθε. Ήρθε κοντά μου, μού έγλειφε τά πόδια και έκανε χαρούμενο όμορφες τούμπες... Τί δύναμη έχει ή ταπείνωση!

Γι' αυτό λέει: «Έν τη ταπεινώσει ημών έμνήσθη ημών ό Κύριος» .

Έχω προσέξει ότι ένας ταπεινός λογισμός κάνει τον άνθρωπο νά λάμπη, νά άκτινοβολή. "Οταν ό άνθρωπος παίρνη όλο τό σφάλμα επάνω του, τον λούζει ή Χάρις τού Θεοϋ.

 

Πηγή: Αναπλαστική Σχολή Πατρών