Βροχούλα.

Απόγευμα. Απ'το παράθυρό μου κοιτάζω τη βροχή να πέφτει ασταμάτητη. Εσένα σ'αρέσει να παρατηρείς τη βροχή που πέφτει; Κρατώ μια κούπα ζεστό καφέ και σκέφτομαι. Πάντα μ'αρέσει τους χειμώνες να πίνω ζεστό καφέ, όταν σκέφτομαι. Απ'τις μικροαπολαύσεις τις ζωής που με ηρεμούν...

Η βροχούλα αυτή ξεπλένει. Καθαρίζει δρόμους, αυτοκίνητα, σπίτια... Πόσο ήρεμος γίνεται ο χώρος, η φύση έπειτα. Όλα αποκτούν μια διαφορετική οντότητα. Έντονα πιο καθησυχασμένη. 

Συνειρμικά θυμάμαι και έναν καλό φίλο μεγαλύτερό μου, που, όταν ήμουν ακόμα παιδί, μου μιλούσε για τη βροχή και την παρομοίαζε με τη θεία χάρη. Όπως πέφτει η βροχή, έτσι πέφτει και η χάρη Του. 

Βροχή θείας χάρης... Τη ρίχνει σ'όλους τους ανθρώπους. Μα ο καθένας πιάνει, μαζεύει ανάλογα με το τι κρατάει: άλλος φλιτζάνι, άλλος ποτήρι, άλλος δοχείο, άλλος ολόκληρη δεξαμενή έχει, μου έλεγε.

Δε με πιέζει ο Χριστός. Ο τόσο παρεξηγημένος στην εποχή μας. Ποτέ του δεν πίεσε κανέναν. Η αγάπη του λάμπει διακριτικά, φωτίζει όλο τον κόσμο. Κάνει την πρώτη κίνηση και μετά αφήνεται σε μας. Όστις θέλει, οπίσω μου ελθείν. Άμα θέλεις. Κι εγώ; Εγώ τι κάνω; Θέλω; 

Πηγή: aoratigonia.blogspot.gr