Ένας πραγματικός ήρωας.

 

Ο Narayanan Krishnan γεννημένος το 1981...
στο Madurai της Ινδίας, ήταν ένας πολλά υποσχόμενος νεαρός σεφ.
Μετά τις σπουδές του στη μαγειρική εργαζόταν για έναν μεγάλο όμιλο πολυτελών ξενοδοχείων 5 αστέρων. Στα 21 του, ήδη βραβευμένος σεφ, και έχοντας κερδίσει χρήματα και σεβασμό, ήταν υποψήφιος για μια δουλειά στην Ελβετία, σε πριβέ εστιατόρια που απευθύνονταν μόνο στην ελίτ. Το μέλλον διαγραφόταν λαμπρό και ήταν όλο μπροστά του.
Όμως, ένα περιστατικό συγκλόνισε τον νεαρό σεφ και τον έκανε να αναρωτηθεί για τον σκοπό της ζωής του. Προχωρώντας σε έναν δρόμο για τη δουλειά του, είδε έναν άστεγο γέροντα, ο οποίος πεινούσε τόσο ώστε έτρωγε τα ίδια του τα απόβλητα.
Αυτό το γεγονός, έκανε τον Ναραγιάναν να αλλάξει τελείως την πορεία της ζωή του. Από τη μια, τα πολυτελή εστιατόρια με τα πανάκριβα εδέσματα κι από την άλλη οι άνθρωποι που για μέρες δεν είχαν να βάλουν κάτι στο στόμα τους και λιποθυμούσαν από την πείνα.
Έτρεξε αμέσως στο κοντινότερο ξενοδοχείο και ζήτησε ό,τι ήταν διαθέσιμο για φαγητό. Το πήγε στον γέροντα και, όπως λέει ο ίδιος, «δεν είχε ξαναδεί άτομο να τρώει τόσο γρήγορα».
Από κείνη τη στιγμή και μετά όλα άλλαξαν μέσα του. παραιτήθηκε από τη δουλειά του, απέρριψε την πολλά υποσχόμενη θέση στην Ελβετία και αφιέρωσε τη ζωή και όλα του τα χρήματα στο να φροντίζει τους άπορους και τους καταφρονεμένους της πόλης του.

Κάθε μέρα, τα τελευταία 10 χρόνια, ανελλιπώς, μαγειρεύει μια τεράστια ποσότητα φαγητών, και πηγαίνει ο ίδιος με το βανάκι του στη γύρω περιοχή, προσφέροντας πρωινό, μεσημεριανό και βραδινό σε 400 περίπου απόκληρους της κοινωνίας. Δεν επικεντρώνεται στους επαίτες, αλλά στους ηλικιωμένους, τα παιδιά και τους διανοητικά ανάπηρους συνανθρώπους του.
Και όχι μόνον αυτό. Το θαυμαστό σε αυτή την περίπτωση είναι ότι φροντίζει όχι μόνο για την τροφή τους (την οποία τους την ταΐζει στο στόμα) αλλά κάνει και ό,τι περνάει από το χέρι του για να ξανανιώσουν άνθρωποι. Να αισθανθούν ότι κάποιος τους υπολογίζει. Τους πλένει, τους κουρεύει, τους ξυρίζει, τους ντύνει, τους αγκαλιάζει, τους μιλά, τους κρατάει συντροφιά.
Όταν τον ρωτούν για τη θρησκεία του (ανήκει σε μια κοινότητα Βραχμάνων) και κατάγεται από Ορθόδοξη οικογένεια τότε χωρίς να εξεγείρεται, δηλώνει ήρεμα:
«Η θρησκεία μας δεν επιτρέπει την επαφή με αυτούς τους ανθρώπους (απόκληρους και διανοητικά υστερούμενους). Δεν επιτρέπεται καν να τους αγγίζουμε. Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν κανέναν. Δεν τους φροντίζει κανείς. Είναι παντελώς αβοήθητοι. Εγώ πιστεύω πως ο κάθε άνθρωπος έχει πεντέμισι λίτρα αίμα μέσα του. όλοι είμαστε απολύτως το ίδιο. Όλοι άνθρωποι για μένα είναι ίδιοι. Και σαν ανθρώπινο όν αποφάσισα αντί να νευριάζω, ή να γκρινιάζω για αυτή την κατάσταση να κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου. Να δίνω ό,τι έχω. Κι έτσι ανακάλυψα τη μεγάλη χαρά του να δίνεις. Αρχίστε κι εσείς να δίνετε! Νοιώστε τη χαρά του να δίνεις!»
Ο Narayanan Krishnan έχει ιδρύσει με πολύ κόπο την Arshaya, με κεντρικό σύνθημα “Helping the helpless” (βοηθώντας τους αβοήθητους) κι έχει καταφέρει να βρει κάποιους βοηθούς και μιμητές για το έργο του. τα έξοδα, είναι τεράστια. Στο τέλος του μήνα είμαστε πάντα με ένα μικρό έλλειμμα.
Το 2010 ανακηρύχθηκε ένας από τους δέκα κορυφαίους ήρωες της Χρονιάς από το CNN και η δημοσιότητα αυτή βοήθησε να βρεθούν κι άλλοι οι οποίοι ενδιαφέρθηκαν να συνεισφέρουν στο έργο του.
“Γιατί πείνασα και μου δώσατε να φάω,
δίψασα και μου δώσατε να πιω,
ξένος ήμουν και με περιμαζέψατε
γυμνός ήμουν και με ντύσατε,
αρρώστησα, και με επισκεφτήκατε,
στη φυλακή ήμουν και ήρθατε κοντά μου.
Πραγματικά, σας λέω, αφού τα κάνατε αυτά
σ’ έναν από τους αδελφούς μου αυτούς τους ασήμαντους,
σ’ εμένα τα κάνατε.”

Πηγή:  agiazoni.gr