Η Μάνα μας.

 

« Η μητέρα του Θεού καλείται ‘έρκος των διαβόλων’, γιατί δεν είναι δυνατό ο διάβολος να καταστρέψει έναν άνθρωπο, εφόσον ο άνθρωπος αυτός καταφεύγει στη βοήθεια της Μητέρας του Θεού » (Όσιος Σεραφείμ του Σαρώφ)

Στην καύση του Αυγούστου υπάρχει η δροσιά της ουράνιας Μάνας που καλύπτει όλο το μήνα, λες και δεν θέλει να μας εγκαταλείψει ούτε στις δυσκολίες ούτε στις διακοπές μας… Είναι εκεί ως παρουσία που η αγάπη κι όχι ο έλεγχός της μας προστατεύει. Κοντά μας, κι ας είναι η Βασίλισσα των ουρανών. Οικεία, κι ας δοξάζεται πολύ πιο πάνω από τους Αγγέλους.

     « Όποιος δεν έζησε μάνα δεν μπορεί να νιώσει την Παναγία», μου είπε μια μέρα ο ποιητής Θεοδόσης Νικολάου. Είναι αλήθεια! Αλλά «το Πνεύμα όπου θέλει πνει» κι ανατρέπει τους ανθρώπινους υπολογισμούς. Άλλωστε, κι όσοι έχουν μάνα νιώθουν απαραίτητα και την Παναγία;

Ο Κύριος μας βεβαίωσε ότι «αδελφοί Του και μάνα Του είναι όσοι εφαρμόζουν το θέλημα του ουράνιου Πατέρα Του» (Ματθ. 12,50). Μια άλλη συγγένεια και μια άλλη σχέση δημιουργείται με το Χριστό, την Θεοτόκο και τους Αγίους, όταν αρχίσουμε να ζούμε κατά το θέλημα του Θεού.

     Έτσι, η Παναγία γίνεται δική μας, όσο εμείς γινόμαστε δικοί τού Υιού Της. Να γιατί οι άγιοι είχαν ιδιαίτερη σχέση με τη «Μητέρα του Φωτός». Της έγραφαν ύμνους, τη χαιρετούσαν με τους Χαιρετισμούς, αγρυπνούσαν κουβεντιάζοντας μαζί Της. Είχαν την άνεση και την καλή παρρησία που έχουν τα υπάκουα παιδιά με τη μάνα τους. Αλλά και τα άτακτα, κι αυτά ως παιδιά Της, έτρεχαν σ’ αυτή με το θάρρος που πηγάζει από τη βεβαιότητα της στοργής της. Κι όλ’ αυτά όχι μόνο τότε, αλλά και τώρα και στους αιώνας.

     Γιατί, όπως ο Χριστός είναι ο ίδιος «χθες και σήμερον και εις τους αιώνας», έτσι και η Παναγία παραμένει για τους χριστιανούς, ως «Μητέρα του Θεού ημών», η καταφυγή και η δύναμή μας, η παρηγοριά και η ελπίδα μας.

 

 π. Ανδρέας Αγαθοκλέους

 

ΜΑΧΑΙΡΙΩΤΙΣΣΑ

 

Ὅλες οἱ εἰκόνες Σου στὴν Κύπρο, Παναγία μου,

δοξάζω τ’ ὄνομά Σου καὶ τὴ Χάρι Σου,

ἅγιες, προσκυνητὲς καὶ τιμημένες.

Καὶ ἡ Κυκκώτισσα ἡ Βασίλισσα,

κ’ ἡ Τρικουκκιώτισσα, κ’ ἡ Τροοδίτισσα,

ὅλες πολύχαρες, πανόμορφες καὶ ἄξιές Σου.

Μὰ τούτη ἡ εἰκόνα Σου στὸ Μαχαιρᾶ,

μὲ τὸ μεγάλο σοβαρὸ κεφαλομάντηλο,

τὰ μάτια τὰ συλλοϊσμένα καὶ θλιμμένα

καὶ τὸ ὕφος τὸ πολλὰ παρακαλεστικὸ

πρὸς τὸν Υἱόν Σου, θυμίζει μου,

δοξάζω τ’ ὄνομά Σου καὶ τὴ Χάρι Σου,

μάνα Λυσιώτισσα νὰ ἱκετεύῃ

γιὰ τὸν ὑγιόκα της τὸν ἀγνοούμενο

καὶ μαχαιρώνει τὴν καρδιά μου.

Μητροπολίτης Προικονήσου Ιωσήφ

 

 

Πηγή: isagiastriados.com