Θλίψη, ευγνωμοσύνη, θαυμασμός για τον Γλαύκο Κληρίδη!

 

Δανάη Γεωργιάδου, Φιλόλογος (Λευκωσία) 

 

Τίποτα δεν ήταν στα ανθρώπινα μέτρα απ' όσα πέτυχε στη ζωή του, αλλά και πίσω απ' όσα πέτυχε δεν υπήρχε τίποτα που να μην ήταν ανθρώπινο. Η πολεμική του ανδρεία, η πολιτική του σύνεση και διορατικότητα, η προσωπική του απλότητα κι εντιμότητα και η μειλίχια του μορφή συνιστούσαν την εικόνα του και τον έκαναν ξεχωριστό. Μισούσε τη διχόνοια, την αυταρχικότητα, τον εγωισμό. Λάτρευε την Ελλάδα, την ελευθερία, τη δημοκρατία. "Την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω" ήταν το σύνθημά του, κι αυτό υπηρέτησε σε όλη του τη ζωή…

Σωτήρια ήταν η παρέμβασή του το 1974, όταν μέσα στο χάος, την ακυβερνησία και την απελπισία, ανέλαβε στους ώμους του τα ερείπια της Κύπρου και πάλεψε να την κρατήσει ζωντανή. Έφερε την απομονωμένη χώρα σε επαφή με τον έξω κόσμο, διεκδίκησε το δίκαιό της. Στάθηκε δίπλα από τους πρόσφυγες στους καταυλισμούς, αγωνίστηκε για την επιστροφή των αιχμαλώτων, έψαξε την τύχη των αγνοουμένων. Ξανάκανε τους ανθρώπους να σταθούν στα πόδια τους, να ατενίζουν το μέλλον, να αισιοδοξούν…

Μεγάλη η συγκίνηση στην κηδεία. Για τον Άνθρωπο που φεύγει, για τον τόπο που γίνεται φτωχότερος. Λιτή η τελετή, ζωντανή και ρεαλιστική αφήγηση της ζωής και της προσφοράς του εκλιπόντος η επικήδειος ομιλία. Τυλιγμένος με την ελληνική σημαία, συνοδευμένος από τα παράσημα που κέρδισε με τη γενναιότητα, το ήθος και την αυταπάρνησή του οδηγήθηκε στην τελευταία του κατοικία. Τρεις φορές ψάλαμε περήφανα τον εθνικό μας ύμνο, έχοντας δίπλα μας και τον Πρωθυπουργό της μητέρας πατρίδας, που ήρθε ειδικά για την τελετή. Αυθόρμητα ο κόσμος εκδήλωνε τη θλίψη, την ευγνωμοσύνη του και τον θαυμασμό του για τον πρώην πρόεδρο, και μόλις τον σκέπασε το χώμα τού τραγούδησε το «Ξύπνα καημένε μου ραγιά» και το «Πότε θα κάμει ξαστεριά»…

Πηγή: Συνοδοιπορία