Ο Παράδεισος της Βηθλεέμ.

Άρθρο του Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ιγνατίου στην Εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ 

Οι εποχές των κρίσεων και των καταρρεύσεων, όπως η δική μας, έχουν και κάποιες... «θετικές παρενέργειες»: Σπρώχνουν τους ανθρώπους να αναζητήσουν πράγματα διαχρονικά και αληθινά, πράγματα που αντέχουν στον χρόνο. Έτσι κι τα φετινά Χριστούγεννα, πιο ελεύθερα από την καταναλωτική μανία άλλων εποχών, ίσως καταφέρουν ευκολότερα να αποκαλύψουν τις μυστικές διαστάσεις και τα μηνύματα χιλιοειπωμένων γεγονότων.
Τη νύχτα αυτή, η αγάπη ενώνει ουρανό και γη. Τα πιο ξένα και ασύμβατα μεγέθη, το φθαρτό και το αιώνιο, γίνονται ένα. Το Θεϊκό αρνείται να μείνει αδιάφορο στην ταλαιπωρία του ανθρώπινου και το ανθρώπινο δεν εγκαταλείπεται στην αποξένωση από την Θεϊκή ελπίδα της άφεσης και της αθανασίας.

Παρ΄ όλ΄ αυτά, μετά τη Χριστουγεννιάτικη νύχτα, η ζωή δεν θα γίνει ευκολότερη. Το μεγάλο θαύμα, που θα αποκαλυφθεί μπροστά στα μάτια μας, δεν θα προσφέρει λύσεις μαγικές. Η σκληροκαρδία των κατοίκων της Βηθλεέμ θα συνεχίσει να κρατά κλειστές τις πόρτες των ανθρώπων. Η μανία του Ηρώδη θα συνεχίσει να γεμίζει με παραλογισμό και φρίκη τα δελτία των ειδήσεων. Ο φόβος του Ιωσήφ, που οδηγεί την οικογένειά του στην Αίγυπτο,  θα συνεχίσει να γεμίζει τα μάτια των ανεμοδαρμένων μεταναστών. Πού είναι λοιπόν  το θαύμα; Τί δύναμη έχει; Τί μπορεί ν΄ αλλάξει;

Ένας νέος δρόμος προς μια καινούργια, διαφορετική κοινωνία!

Αυτή είναι η αλλαγή, που τα φετινά Χριστούγεννα μπορούν να προσφέρουν.

Αν το αιώνιο ενώθηκε με το φθαρτό,  αν το ορατό ενώθηκε με το αόρατο,  αν ο Θεός ενώθηκε με τους ανθρώπους, τί μπορεί, πλέον, να εμποδίσει τον καθένα από μας να ενωθεί με τον αδελφό του, τί μπορεί, πλέον, να εμποδίσει τα ευγενικά οράματα να ενωθούν με την πραγματικότητα, τί μπορεί, πλέον, να εμποδίσει τον νου να ενωθεί με την καρδιά;

Ενότητα και ειρήνη ζητάει ο άνθρωπος. Συμφιλίωση και συμπόρευση.  Σχέσεις αληθινές, χωρίς καχυποψία, χωρίς φθόνο, χωρίς πληγή. Δυστυχώς,  όμως, μέρα με τη μέρα, νιώθουμε το όνειρο αυτό να μετατρέπεται σε ουτοπία. Σα να ακούει, όμως, το παράπονο του σύγχρονου ανθρώπου ο μέγας Προφήτης Ησαΐας και γράφει:

«Θα φτάσει η μέρα, που μαζί θα βοσκήσουν ο λύκος με το αρνί και η λεοπάρδαλη θα αναπαύεται δίπλα στο κατσίκι».

Πότε;

«Όταν γεμίσει όλη η γη από τη γνώση του Κυρίου. Όταν φανεί Αυτός, ζωσμένος την δικαιοσύνη και την αλήθεια». (Ησαΐας 11, 5-7)

Η αποψινή νύχτα ανοίγει την πρώτη χαραμάδα αυτής της γνώσης.  Άνοιξαν οι ουρανοί και ο Δημιουργός των πάντων μάς αποκαλύπτει τα σπλάχνα των οικτιρμών Του για μας. Η αγάπη Του μάς αποκαλύπτει τον δρόμο προς την χαρά. Η κάθοδός Του μάς αποκαλύπτει, όχι μόνον τον τρόπο της ενέργειάς Του, αλλά και την ίδια μας την φύση. Δυστυχούμε, όχι γιατί παραβήκαμε μια, δυο ή τρεις εντολές, αλλά γιατί ζούμε αφύσικα, αταίριαστα με τις δωρεές και τις προδιαγραφές μας, ασύμβατα με τον βαθύτερο, τον αληθινό εαυτό μας. Αλλοτριωθήκαμε και μετατρέψαμε την πλάση και την κοινωνία, από παράδεισο μοιράσματος σε πεδίο αλληλοσπαραγμού.

Κάθε τέτοια μέρα, η φάτνη μάς καλεί ξανά σε αλλαγή ματιάς, αλλαγή νοοτροπίας, αλλαγή πορείας. Πριν από 20 αιώνες, ένα αστέρι οδήγησε σ΄ αυτήν βοσκούς και μάγους. Εμείς, όμως, ακόμη και από το αστέρι της νύχτας εκείνης, οδηγό ασφαλέστερο προς το λίκνο της αγάπης έχουμε τη δυστυχία, την αποξένωση και την αδικία, που έχουν κατακλύσει ολόκληρο τον κόσμο.

Άλλοι τα αντικρίζουν και συνθλίβονται ψυχικά και σωματικά. Άλλοι αρνούνται να τα αντιμετωπίσουν. Εμείς όμως, χωρίς ωραιοποιήσεις και υπεκφυγές,  υπάρχει ανάγκη να προσηλώσουμε επάνω τους τη ματιά μας και να αναγνωρίσουμε σ΄ αυτά τις αποτυχημένες μας επιλογές.

Αφού δεν καταφέραμε, ως άνθρωποι και ως κοινωνία, να τα αποτρέψουμε,  ας τα μεταβάλουμε, τουλάχιστον, σε αφορμές αναζήτησης του ταπεινού λίκνου , όπου γύρω του, δυο χιλιάδες χρόνια τώρα, συναντώνται τα έλλογα με τα άλογα όντα, οι σοφοί με τους αμόρφωτους, τα επουράνια με τα επίγεια. Εκεί, όπου η θέαση του μυστηρίου της αγάπης του Θεού γεμίζει τις καρδιές με συμπόνια και φιλότιμο. Εκεί, όπου ο παράδεισος γίνεται απτή, καθημερινή πραγματικότητα. 

 

Πηγή: Εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ