Νέα εποχή, αθεϊσμός και ανθελληνισμός στα σχολικά βιβλία.

Άγγελου Ασημινάκη, Θεολόγου

«Εξ Ιστορίας αναιρεθείσης τής αληθείας, το καταλιπόμενον αυτής ανωφελές γίγνεται διήγημα». (Πολύβιος)

Παρατηρούμαι ότι σιγά –σιγά φεύγουν τα χριστιανικά σύμβολα από το κράτος, θα φύγει αύριο και το Μάθημα των θρησκευτικών γιατί βλέπεται είναι άχρηστο στο σχολείο το μάθημα των θρησκευτικών.

Μας είπαν ότι πρέπει να φύγει το μάθημα των αρχαίων Ελληνικών από το σχολείο γιατί είναι νεκρή γλώσσα δεν προσφέρει τίποτα. Αυτά κατά τους ‘‘μορφωμένους’’ δεν έχουν θέση στο σύγχρονο λύκειο. Θέλουν να δημιουργήσουν ένα άθρησκο και ανθελληνικό κράτος. Θέλουν να τα αλλάξουν όλα, αυτή δυστυχώς είναι η κατάσταση.

Παραποιούν την Ιστορία μας, ενοχοποιούν τον τουρκικό εθνικισμό, αποσιωπούν τις διώξεις των χριστιανικών πληθυσμών και προσβάλλουν ιδιαίτερα τον ποντιακό και μικρασιάτικο ελληνισμό που υπέστησαν Γενοκτονίες.

Για ποιόν λόγο και από ποιους όμως επιτελείται αυτή η σταδιακή αποξήλωση της ιστορίας μας; Μήπως προσπαθούν κάποιοι κύκλοι να σταματήσουν να καλλιεργούν στο υποσυνείδητο των μαθητών τη μεγαλειώδη κληρονομιά του Ελληνισμού και να την αντικαταστήσουν με μιζέρια και ηττοπάθεια; Ποιοι προσπαθούν να ''βιάσουν'' την Ελληνική ιστορία; Γιατί πλέον στα σχολεία δεν δίνουν στα παιδιά μας αξίες, αρετές, ευγενικά ιδανικά και δεν τους μαθαίνουν τα πραγματικά γεγονότα; Μήπως κάποιοι θέλουν τον σταδιακό εκφυλισμό της κοινωνίας μας και όχι την πραγματική πρόοδο;

Πολλοί άλλοι αξιόλογοι αρθογράφοι και συγγραφείς αναφέρουν δεκάδες παραδείγματα από την κατάντια των σχολικών βιβλίων με αντεθνικά και φθοροποιά κείμενα, δεν ξέρω σε ποιο πρέπει να πρωτοαναφερθεί κανείς;

Θα αναφέρω μόνο ένα παράδειγμα αντεθνικού κείμενου στο βιβλίο της Ελληνικής Ιστορίας στο βιβλίο της ΣΤ΄ Δημοτικού, στο κεφάλαιο “Μικρασία: εκστρατεία και καταστροφή”, όπου έπρεπε να περιγράφεται η πλέον συστηματική γενοκτονία των Ελλήνων και Αρμενίων υπό των νεότουρκων εθνικιστών και φασιστών τού Αβδούλ Χαμίτ και τού Μουσταφά Κεμάλ, αλλά και οι σφαγές, οι λεηλασίες, εξανδραποδισμοί, βιασμοί, καταστροφές κατά των ελλήνων της Σμύρνης, που είχανε σχεδιαστή και διεπράχθησαν εν ψυχρώ για να “απαλλαγή” η Τουρκία από την εκεί παρουσία τού ελληνισμού από χιλιάδες χρόνια (η μεγαλύτερη καταστροφή που υπέστη ο ελληνισμός στην ιστορία του), να πώς παρουσιάζονται όλα αυτά τα δραματικά γεγονότα στο βιβλίο της ΣΤ΄ Τάξης τού Δημοτικού από την κυρία Μαρία Ρεπούση.

“Ένα χρόνο μετά (σ.σ.: 1922), οι τουρκικές δυνάμεις, με ηγέτη τον Κεμάλ, επιτίθενται και αναγκάζουν τα ελληνικά στρατεύματα να υποχωρήσουν προς τα παράλια. Στις 27 Αυγούστου1922 ο τουρκικός στρατός μπαίνει στη Σμύρνη. Χιλιάδες Έλληνες συνωστίζονται στο λιμάνι προσπαθώντας να μπουν στα πλοία και να φύγουν για την Ελλάδα” (σελ.βιβλίου 100)

Πόση απέχθεια σε ό,τι εθνικό και ελληνικό πρέπει να νοιώθει ένας “συγγραφέας”, για να γράφει παρόμοιες “ιστορικές” αθλιότητες και να θέλει μ’ αυτές να διαπαιδαγωγήσει τα παιδιά μας;

Τί μπορεί ένα μικρό παιδί να συμπεράνει, διαβάζοντας το ρήμα “συνωστίζονται”; Μπορεί ακόμη και να σκεφτεί, ότι η σκηνή θα ήτανε, όπως γίνεται με τον κόσμο, που μαζεύεται στο λιμάνι για να πάει σε “εκδρομή ”. Η ντροπή, άραγε, έγινε τόσο σπάνιο είδος για κάποιους δήθεν “συγγραφείς”;

Στόχος της επιλογής των κειμένων είναι η αποδόμηση των θρησκευτικών και εθνικών αξιών και η γελοιοποίηση των Θείων.

Όπως «προφητικά» έγραφε ο Σ. Καργάκος στο σπουδαίο βιβλίο του «Αλεξία»: «Σε μερικές χώρες η εθνική ιδέα ταυτίζεται με τη γλώσσα ή εκφράζεται με τη γλώσσα, όπως και ο εθνικός πολιτισμός. Η γλώσσα είναι πατρίδα, αν τη χάσουμε, θα γίνουμε απάτριδες με δική μας ευθύνη. Στα χρόνια που έρχονται οι υποδουλώσεις θ’ αρχίζουν εκ των ένδον. Οι νέοι ιμπεριαλισμοί έχουν πνευματικό χαρακτήρα. Το πρώτο που θα χαθεί είναι η γλώσσα...».

Κατά τον αειθαλή λόγο του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού: «Όταν τα μήλα είναι ξινά, δεν φταίνε τα μήλα, αλλά οι μηλιές».

Πρέπει να δούμε τι θέλουμε. Την θέλουμε την πατρίδα μας; την θέλουμε την θρησκεία μας; Τις θέλουμε τις παραδόσεις μας; Να ‘χουμε το θάρρος και να το πούμε και να το στηρίξουμε και να προχωρήσουμε. Οι Έλληνες είναι λίγο φοβισμένοι, είναι λίγο μαζεμένοι, το λέω γιατί το ζω».

Πηγή: Αγιορείτικο Βήμα