Χρόνος και αιωνιότητα (Μέρος 2ο)

Του Πέτρου Τζιά, Δρος Χημικού Μηχανικού

 

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ

 

Πώς όμως μπορεί να γίνει αυτό; Πώς είναι δυνατόν αυτό που πέτυχε ο Κύριός μας ως Θεός να το αποκτήσουμε και εμείς; Αυτό μπορεί να γίνει δια της ανακαινίσεως της φύσεώς μας εν Χριστώ Ιησού.

Και αυτό επιτυγχάνεται με την πίστη και την αγάπη προς Αυτόν και την την ένωσή μας με Αυτόν. Αυτό δε, δεν κατορθώνεται ούτε αυτόματα, όπως πιστεύουν οι προτεστάντες, οι οποίοι νομίζουν ότι με το να πιστεύσουν διανοητικά σώζονται χωρίς καμμία προσπάθεια. Αλλά ούτε επιτυγχάνεται καταναγκαστικά. Χρειάζεται και η δική μας προσπάθεια αλλά και η ελεύθερη συγκατάθεσή μας. Όπως ο άνθρωπος με την ελευθέρα του βούληση παρήκουσε τον Θεό, έτσι πάλι καλείται ελεύθερα να επιλέξει τον δρόμο που θα τον οδηγήσει στην σωτηρία του, να επιλέξει τον Χριστό για σωτήρα του. Για να σωθείς δηλαδή πρέπει να το θέλεις και ο ίδιος.

Εδώ θα πρέπει να επισημάνουμε ότι η αμαρτία και η αποστασία του ανθρώπου από τον Θεό τον καταδίκασε στην ακούσια πορεία προς την φθορά και τον θάνατο, του κληροδότησε μία ροπή προς την αμαρτία δεν του στέρησε όμως ούτε την δυνατότητα να σκέφτεται και να κρίνει ούτε την ελευθερία της βουλήσεώς του. Έτσι εάν το θελήσει μπορεί να επιλέξει την δυνατότητα της σωτηρίας που του δίνει ο Χριστός. Ο Κύριός μας μας απλώνει το χέρι του για να μας βοηθήσει. Είμαστε ελεύθεροι να του δώσουμε και το δικό μας χέρι προκειμένου να μας σηκώσει πάλι από την φθορά και τον θάνατο και να μας χαρίσει την αιώνια ζωή.

Σ` αυτή του την επιλογή και απόφαση, να αναγνωρίσει δηλαδή ο άνθρωπος τον Χριστό για σωτήρα του, να δεχθεί το Ευαγγέλιο της σωτηρίας και να ακολουθήσει την οδό που θα τον οδηγήσει σ` αυτή συναντάει ορισμένα εμπόδια. Μακριά από τον Θεό ο άνθρωπος με το πέρασμα των αιώνων χάνει την ακριβή μνήμη της προέλευσής του και του πραγματικού του προορισμού. Ζώντας μέσα στην φθορά του χρόνου, έχοντας την εμπειρία αιώνων και βιώνοντας καθημερινά την καθολικότητα του θανάτου στέκεται δύσπιστος σε κάθε ιδέα για αθανασία και αιωνιότητα, παρά το γεγονός ότι στα βάθη της ψυχής του το επιθυμεί διακαώς. Οι αρχαίοι Αθηναίοι ακούγοντας το κήρυγμα του Αποστόλου Παύλου στην Πνύκα, όταν τους μίλησε για ανάσταση νεκρών έφυγαν θεωρώντας τα λεγόμενά του μή σοβαρά. Παρόμοια αντιμετώπιση συναντάμε από πολλούς κοσμικούς ανθρώπους, όταν προσπαθούμε να τους μιλήσουμε για τον Χριστό και την εκκλησία.

Ο άνθρωπος μακριά από τον Θεό με το πέρασμα των αιώνων ξέχασε τον προορισμό του για αιώνια ζωή. Πίστευε αυτό που έβλεπε, την χρονικότητά του και την θνητότητά του. Αυτό πιστεύει και ο σημερινός άνθρωπος που ζει μακριά από τον αληθινό Θεό. Περιπλανιέται μέσα σε κοσμικές και ανθρώπινες φιλοσοφίες και αντιλήψεις, δεν βρίσκει όμως δυστυχώς ικανοποίηση.Τα αγωνιώδη εσωτερικά του ερωτήματα μένουν αναπάντητα και οι μεταφυσικές του ανησυχίες και αναζητήσεις δεν ικανοποιούνται. Μπορεί όμως ο άνθρωπος να υπερνικήσει αυτή του την δυσπιστία για το μήνυμα του Ευαγγελίου, όταν πλησιάσει τον Χριστό με πνεύμα ταπείνωσης και μαθητείας. Ακόμη και όταν παρακινείται από περιέργεια, όταν είναι καλοπροαίρετος δεν πρόκειται να βγεί ζημιωμένος. Τότε αν έχει υπομονή θα καταλάβει ότι η μόνη του ελπίδα είναι ο Χριστός. “ Έρχου και ίδε” λέει ο Απόστολος Φίλιππος στον Ναθαναήλ για τον Χριστό. Έλα να δεις και μόνος σου και να διαπιστώσεις ότι Αυτός είναι ο Μεσσίας που αναμένουμε. Αυτός πράγματι είναι η μόνη οδός για την λύτρωσή μας από την φθορά και τον θάνατο, ο μόνος δρόμος για την σωτηρία μας και το πέρασμα από τον χρόνο στην αιωνιότητα.

Ένα άλλο εμπόδιο της συναντήσεως του ανθρώπου, και μάλιστα του σημερινού ανθρώπου, με τον Χριστό είναι ο πνευματικός λήθαργος στον οποίο ευρίσκεται ένεκα του πνεύματος του καταναλωτισμού και του ευδαιμονισμού, στα οποία είναι υποδουλωμένος. Στην τεχνολογικά ανεπτυγμένη  δύση πρότυπο ανθρώπου είναι ο οικονομικά ευκατάστατος, ο οποίος μπορεί να ζει με ανέσεις και να αποκτάει, να καταναλώνει και να απολαμβάνει όλο και περισσότερα υλικά αγαθά, τα περισσότερα των οποίων είναι περιττά και επιζήμια τόσο για την σωματική του υγεία αλλά κυρίως για την πνευματική του ζωή, την οποία έχει θέσει τελείως στο περιθώριο ένεκα της καταναλωτικής του μανίας και της άμετρης επιδίωξής του για κάθε είδους υλικές απολαύσεις. Ο άνθρωπος αυτός πρέπει να σταματήσει την ψυχοφθόρα αυτή πορεία του και να αρχίσει να χρησιμοποιεί το χρόνο της ζωής με σύνεση, σωφροσύνη και σοφία ασχολούμενος πρωτίστως με την πνευματική του ζωή. Ο Θεός βοηθάει σ` αυτές τον άνθρωπο να συνέλθει και να αλλάξει πορεία στην ζωή του. Δίνει πολλές ευκαιρίες για μετάνοια στη ζωή μας είτε με δοκιμασίες είτε με τον λόγο του που πλούσια στην εποχή μας διαδίδεται με κάθε τρόπο. Περιμένει υπομονετικά να δεχθούμε την πρόσκλησή του. “ Ιδού έστηκα επί την θύραν και κρούω˙ εάν τις ακούση της φωνής μου και ανοίξη την θύραν, και εισελεύσομαι προς αυτόν και δειπνήσω μετ` αυτού και αυτός μετ` εμού” (Αποκ. Ιωάννου, 3,20). Θα είμαστε αναπολόγητοι εάν δεν εκμεταλευτούμε αυτές τις ευκαιρίες στο χρόνο της ζωής μας.

Αλλά και όταν ο άνθρωπος πιεσμένος από τις διάφορες δυσκολίες και τις καταστάσεις της ζωής αρχίσει να έχει πνευματικές ανησυχίες, όταν αρχίσει να ασχολείται με τον εσωτερικό του εαυτό, πολύ συχνά δειλιάζει και φοβάται να προχωρήσει. Από τη μία αισθάνεται τους ελέγχους της συνείδησής του και από την άλλη ο κόσμος και ο πονηρός τον αποπροσανατολίζει. Έτσι καταφεύγει σε ψυχολόγους ή σε διάφορες αιρέσεις του συρμού όπως η γιόγκα, οι ανατολικές θρησκείες κλπ. με αποτέλεσμα όχι μόνο να μην βρίσκει λύση στα προβλήματά του και ανακούφιση αλλά να οδηγείται σε μεγαλύτερο αδιέξοδο και σε απελπισία και στο τέλος και στην απώλεια της ψυχής του. Ότι δυσκολία και ότι πρόβλημα αντιμετωπίζουμε πρώτα πρέπει να προσφεύγουμε στον Κύριό μας. Αυτός είναι ο καρδιογνώστης και ο ιατρός των ψυχών και των σωμάτων ημών. Αυτός και γνωρίζει τα προβλήματά μας και δύναται να μας βοηθήσει και θέλει να μας βοηθήσει. Ας προστρέχουμε προς Αυτόν με πίστη και ταπείνωση και θάρρος, διότι ούτε σκληρός είναι ούτε απαιτητικός αλλά πολυεύσπλαχνος και πολυέλεος και δεν θα απογοητευτούμε. Ο ίδιος μας προσκαλεί και μας διαβεβαιώνει:  “ Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι , κα` γώ αναπαύσω ημάς, άρατε τον ζυγόν μου εφ` ημάς και μάθετε απ` εμού ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία και ευρήσετε ανάπαυσιν ταις ψυχαίς ημών” (Ματθ.11,28-29).

 

ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΣΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ

Όταν λοιπόν ο άνθρωπος υπερνικήσει τα εμπόδια της δυσπιστίας και της αμφιβολίας και όταν αποφασίσει να στραφεί προς την πνευματική ζωή και να  πιστεύσει στον Χριστό, η πίστη του αυτή δεν πρέπει να μείνει στο διανοητικό επίπεδο, σαν αποδοχή μίας ιδεολογίας, διότι τότε δεν ωφελείται καθόλου, δεν κερδίζει τίποτα.  Πρέπει η πίστη του να αποδεικνύεται έμπρακτα, να είναι δι έργων ενεργουμένη. Αλλά επίσης δεν πρέπει να είναι μία απλή καθηκοντολογία, να μείνει δηλαδή μόνο στο επίπεδο της τήρησης κάποιων ηθικών κανόνων. Η πίστη πρέπει να συνοδεύεται από ένα διαρκή αγώνα καθ` όλη τη διάρκεια του χρόνου της επίγειας ζωής μας για να μοιάσουμε στο Χριστό. Να βάλουμε μέσα μας τον Χριστό και το θέλημά μας να είναι το θέλημα του Χριστού. Αυτό δε επιτυγχάνεται με την βοήθεια του Θεού, όταν αγωνιζόμαστε να εφαρμόζουμε στη ζωή μας το θέλημα του Θεού και επικαλούμαστε γι` αυτό την βοήθεια του Θεού και το θέλημα του Θεού είναι ο αγώνας εναντίον της αμαρτίας και ο αγώνας για την απόκτηση της αρετής. Η αμαρτία είναι αυτό που διατάραξε την ενότητα χρόνου και αιωνιότητας για τον άνθρωπο και έθεσε ανάμεσά τους το χάσμα του θανάτου. Τα αμαρτωλά πάθη που έχουν συσωρευτεί στην ψυχή του ανθρώπου τον ωθούν συνεχώς στην αμαρτία, τον απομακρύνουν από τον Θεό και κάνουν αδύνατη την σωτηρία που επαγγέλεται ο Θεάνθρωπος Ιησούς. Απαιτείται λοιπόν αποχή από την αμαρτία και αυτό επιτυγχάνεται με αγώνα εναντίον των παθών μας και αντικατάστασή τους με τις αντίστοιχες αρετές. Στη θέση της φιλαργυρίας καλούμαστε να θέσουμε την ελεημοσύνη, στην θέση της υπερηφανείας την ταπεινοφροσύνη, στην θέση της γαστριμαργίας και της φιληδονίας την εγκράτεια και την σωφροσύνη, αντί του εγωϊσμού και της φιλαυτίας την υπακοή στο θέλημα του Θεού και την αγάπη προς τον πλησίον, αντί του θυμού και της οργής την πραότητα, αντί της ραθυμίας την εγρήγορση, αντί της ολιγοπιστίας την πίστη και την αγάπη προς το Θεό.

Αυτές είναι οι εντολές του Κυρίου προς τους ανθρώπους. Όταν τις ακολουθούμε αποδεικνύουμε την πίστη και την αγάπη μας προς Αυτόν, όπως ο ίδιος επανειλημένα μας ετόνισε, “ εάν αγαπάτε με τας εντολάς τα εμάς τηρήσατε (Ιωαν.15,15)” και “ ο έχων τας εντολάς μου και τηρών αυτάς εκείνος εστιν ο αγαπών με (Ιωαν.15,21)”.

Σ` αυτό του τον αγώνα ο άνθρωπος, δηλαδή εναντίον της αμαρτίας και προς απόκτηση της αρετής, συναντάει εμπόδια, εμπόδια από τον ίδιο τον εαυτό του και από τον Διάβολο. Τα αμαρτωλά πάθη με την προσωρινή ηδονή που προσφέρουν κάνουν τον αγώνα να φαίνεται δύσκολος, συνεχώς αναβάλλει και πέφτει σε ραθυμία. Μπορεί όμως να έλθει το τέλος απρόσμενα και έτσι να χάσει την ευκαιρία για την σωτηρία του, η οποία δίνεται μόνο στον χρόνο αυτής της ζωής. Γι` αυτό απαιτείται βία προς τον εαυτό μας.  ̏Η βασιλεία των ουρανών βιάζεται και βιασταί αρπάζουσιν αυτήν˝ μας λέει ο Κύριός μας στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον (11,12). Συναντάει επίσης ο άνθρωπος εμπόδια στον αγώνα του αυτό από τον διάβολο, ο οποίος τον ζηλεύει και τον μισεί θανάσιμα και θέλει πάσει θυσία να ματαιώσει το σχέδιο του Θεού για την σωτηρία του. Έτσι τον παραπλανά και τον απομακρύνει από την οδό της σωτηρίας προβάλλοντάς του τον κόσμο που έχει ξεφύγει από τον Θεό, το πνεύμα δηλαδή της κοσμικότητας, του υποβάλλει λογισμούς πονηρούς, τον εκθέτει σε πειρασμούς με διάφορες καταστάσεις που δημιουργεί και δουλεύει ανύστακατα για να τον παρασύρει μαζί του στην αιώνια απώλεια. Ο Απόστολος Πέτρος στην 1^η επιστολή του (5,8-9) μας προειδοποιεί οτι  ̏ο αντίδικος υμών διάβολος ως λέων ωρυόμενος περιπατεί ζητών τίνα καταπίη˝. Γι` αυτό απαιτείται εγρήγορση και νήψη.

Αγώνας λοιπόν εναντίον της αμαρτίας και των παθών, αγώνας εναντίον του αιωνίου εχθρού μας του Διαβόλου. Αυτό μας φαίνεται στην αρχή δύσκολο και ο Σατανάς προσπαθεί να μας το παρουσιάσει ακόμη δυσκολότερο για να μας απογοητεύει και να μας κάνει να ραθυμούμε και να αναβάλλουμε τον αγώνα μας.

Δεν πρέπει όμως να ολιγοψυχούμε. Σ` αυτό τον αγώνα δεν είμαστε μόνοι μας. Έχουμε άγρυπνο συμπαραστάτη τον παντοδύναμο Κύριό μας. Χωρίς Αυτόν πράγματι είμαστε αδύναμοι.  ̏ χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν˝ (Ιωαν. 5,6). Με την βοήθεια του Κυρίου όμως ο αγώνας γίνεται εύκολος σύμφωνα και με την δική του διαβεβαίωση  ̏μάθετε απ` εμού ότι ο ζυγός μου χρηστός και το φορτίον μου ελαφρύ εστιν˝ (Ματθ. 11,30).

Ο Κύριος υποσχέθηκε στους μαθητές του ότι μετά την ανάληψή του θα έστελνε στον κόσμο το Άγιο Πνεύμα για να είναι μαζί τους και να τους βοηθάει στη ζωή τους. Και πράγματι το Άγιο Πνεύμα ήλθε κατά την Πεντηκοστή και ίδρυσε την εκκλησία και συνέστησε σ` αυτή τα μυστήρια μέσω των οποίων οι αγωνιζόμενοι πιστοί οδηγούνται στη σωτηρία. Με το μυστήριο του βαπτίσματος ο πιστός λαμβάνει πάλι την εικόνα του Θεού και με το μυστήριο της εξομολογήξσεως καθαρίζεται από τις αμαρτίες του και ξαλαφρώνει. Ο φιλάνθρωπος Θεός συνεχώς καλεί τους ανθρώπους σε μετάνοια.  ̏Δεύτε πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι κ` αγώ αναπαύσω υμάς˝ (Ματθ. 11,28). Τέλος με το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας ενώνεται με τον Χριστό, γίνεται συγγενής με τον Χριστό, αδελφός του κατά χάριν, αφού πλέον το σώμα και το αίμα του Κυρίου ενώνεται με το δικό του. Έτσι νικάει το θάνατο και κερδίζει την ανάσταση και την αιωνιότητα κατα την διαβεβαίωση του ίδιου του Κυρίου  ̏ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα έχει ζωήν αιώνιον κ` αγώ αναστήσω αυτόν εν τη εσχάτη τη ημέρα˝ (Ιωαν.6,54-55).

Ανάσταση λοιπόν επαγγέλεται ο Κύριος σ`αυτούς που στον χρόνο αυτής της επιγείου ζωής θα τον πιστεύσουν, θα τον αγαπήσουν και θα τηρούν μέχρι το τέλος τις εντολές του  ̏ο τον λόγον μου ακούων και πιστεύων τω πέμψαντί με έχει ζωήν αιώνιον και εις κρίσιν ουκ έρχεται αλλά μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την ζωήν˝ (Ιωαν.5,24-25). Ο Κύριος  αναστήθηκε τρεις μέρες μετά τον θάνατό του στο Σταυρό. Η δική μας ανάσταση θα γίνει κατά την επαγγελία του κατά την Δευτέρα του παρουσία οπότε θα αναστήσει και τα σώματα όλων μας, τα οποία θα είναι πλέον άφθαρτα και πνευματικά. Ο άνθρωπος θα ζεί αιώνια και θα χαίρεται μαζί με το σώμα του, διότι εξ αρχής έτσι δημιουργήθηκε από τον Θεό και με σώμα και με ψυχή. Τότε εκείνη την ημέρα ο Θεός θα ανακαινίσει και όλη την κτίση, όλο το σύμπαν, το οποίο θα είναι και αυτό πλέον άφθαρτο. Κοι οι άνθρωποι που ακολούθησαν τον Χριστό θα ζούν αιώνια μαζί του ζωή μακάρια και ευτυχισμένη. Αντίθετα όμως αυτούς που δεν θα δεχθούν το Ευαγγέλιο της σωτηρίας και δεν θα πιστεύσουν ή θα πιστεύσουν αλλά θα αμελήσουν να φροντίσουν για την σωτηρία τους τους αναμένει εκτός από τον σωματικό θάνατο και ο πνευματικός θάνατος που είναι χειρότερος από τον πρώτο, διότι είναι ο αιώνιος χωρισμός από τον Θεό, από την πηγή της ζωής και της μακαριότητας, η κόλαση δηλαδή.

Βλέπουμε λοιπόν ότι με την νέα θεώρηση των πραγμάτων ο χρόνος της ζωής μας και η ζωή μας παίρνουν άλλο νόημα και άλλο σκοπό.

 

Ο ΕΠΙΓΕΙΟΣ ΧΡΟΝΟΣ ΠΡΟΙΜΙΟ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑΣ

Ο Θεάνθρωπος Ιησούς με την ενανθρώπισή του ανακαίνισε τον άνθρωπο και του έδωσε πάλι την δυνατότητα να επιτύχει τον αρχικό του προορισμό. Θεωρώντας τα πράγματα από αυτή την οπτική γωνία μπορούμε να πούμε ότι η ζωή του ανθρώπου δεν φαίνεται πια παράλογη αλλά αποκτάει νόημα. Ο χρόνος πια δεν είναι ένα βαρύ φορτίο γεμάτο πόνο και αγωνία που κουβαλάει το θάνατο αλλά ένα προοίμιο για αιώνια ζωή. Και αυτές οι θλίψεις οι πίκρες και οι σταναχώριες που μας επιφυλάσσει ο χρόνος της ζωής αυτής, όταν αντιμετωπίζονται με πίστη και υπομονή γίνονται ένα ελαφρύ φορτίο, διότι κατεργάζονται την σωτηρία της ψυχής μας. Η υπομονή με πίστη και χωρίς γογγυσμό στις δοκιμασίες γίνεται αφορμή για περαιτέρω καθαρισμό της ψυχής μας, για μεγαλύτερη προετοιμασία της καρδιάς μας να δεχθεί την χάρη του Αγίου Πνεύματος και συνεπώς για τον σταδιακό αγιασμό μας και την διασφάλιση της αιώνιας ζωής στην βασιλεία των ουρανών. Οι άγιοι ασκητές της ερήμου έλεγαν περισσότερες δοκιμασίες και θλίψεις περισσότερη βασιλεία των ουρανών. Όταν ο άνθρωπος αντιμετωπίζει έτσι την ζωή τότε είναι ήρεμος γεμάτος εσωτερική ειρήνη, τότε δεν φοβάται και δεν ταράζεται ότι και να του συμβεί. “ Ητοιμάσθην και ουκ εταράχθην”, μας λέει ο ιερός ψαλμωδός. Τότε και η φθορά του σώματος και ο θάνατος δεν τον τρομάζει, διότι δεν θεωρείται αφανισμός αλλά μετάβαση από την προσωρινή και πεπερασμένη αυτή ζωή προς την αιώνια και αληθινή. Ο Απόστολος Παύλος θεωρούσε κέρδος τον θάνατό του, διότι αυτό θα γινόταν αιτία της ένωσής του με τον Χριστό. Οι μάρτυρες της εκκλησίας μας βαδίζανε στο μαρτύριο με χαρά και ανυπομονησία, διότι ήταν πεπεισμένοι ότι τους ανέμενε αιώνια ζωή στην αγκαλιά του Θεού και απόλαυση αγαθών που δεν μπορεί να περιγράψει η ανθρώπινη γλώσσα.

Πόση ειρήνη βρίσκει ο άνθρωπος όταν θεωρεί έτσι τα πράγματα, πόσο πιο γλυκός γίνεται ο χρόνος που κυλάει και πόσο νόημα αποκτάει η ζωή του. Και όταν ο άνθρωπος καθαρίσει την ψυχή του από τα πάθη και προοδεύσει στην αρετή και βάλει στην καρδιά του το Χριστό, τότε αντί της απαισιοδοξίας και της δυστυχίας αισθάνεται αισιοδοξία και ανείπωτη χαρά. Ο Άγιος Σιλουανός, ο νέος άγιος του Αγίου Όρους, έλεγε στην προσευχή του. Θεέ μου μη μου δίνεις άλλη χαρά, γιατί η καρδιά μου δεν αντέχει και θα σπάσει. Και ο πατήρ Παΐσιος έλεγε ότι, εάν σε μία ζυγαριά βάλεις στην μία μεριά όλες τις χαρές του κόσμου και στην άλλη την χαρά που μου δίνει ο Χριστός, τότε η ζυγαριά θα κλίνει προς το δικό μου μέρος.

Το κλειδί λοιπόν για την νέα θεώρηση των πραγμάτων, για να μην αισθάνεται ο άνθρωπος σ` αυτή τη ζωή κατάδικος και μελοθάνατος, να μην είναι πεπερασμένος χρονικά και δυστυχισμένος αλλά κληρονόμος αιωνίου ζωής είναι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός και η πίστη προς αυτόν, η αγάπη προς αυτόν και η ένωσή μας με αυτόν. Και αυτό επιτυγχάνεται μέσα στο εργαστήριο που ίδρυσε ο Θεός στην γη, την εκκλησία. Ο πιστός μέσα στην εκκλησία, μέσω των μυστηρίων της καθαρίζεται, αγιάζεται, χαριτώνεται από το Άγιο Πνεύμα, προοδεύει συνεχώς πνευματικά. Ενώνεται με τον Χριστό, χριστοποιείται όπως λένε οι πατέρες της εκκλησίας μας. Και αυτός είναι ο πραγματικός μας προορισμός στο χρόνο αυτό της ζωής μας, δηλαδή να μετατραπούμε σε άνδρα τέλειο, εις μέτρο ηλικίας του πληρώματος του Χριστού, όπως λέει ο Απόστολος Παύλος στην προς Εφεσίους επιστολή του (3,18, 4,11-16), μπορεί δε και από αυτή την ζωή, όπως πολλοί άγιοι της εκκλησίας μας, να φθάσει και στην θέωση, να επιτύχει δηλαδή το καθ` ομοίωσιν και τότε προγεύεται και από αυτή την ζωή την αιώνια και μακαρία ζωή που έχει ετοιμάσει ο Θεός γι` αυτούς που θα τον αγαπήσουν πραγματικά και θα ακολουθήσουν μέχρι το τέλος το θέλημά του.   

Η επίγεια ζωή μας είναι ένας στίβος όπου γίνεται μία πάλη μεταξύ του πεπερασμένου χρόνου της ζωής μας και της αιωνιότητας.  Αγώνας να τα ενώσουμε πάλι γκρεμίζοντας τον μεσότοιχο που τα χωρίζει, που είναι η φθορά και ο θάνατος. Την φθορά και τον θάνατο τα δημιούργησε και τα συντηρεί η αμαρτία και η αποστασία από τον Θεό. Νικητής της φθοράς και του θανάτου είναι ο Χριστός. Ας μην αδιαφορήσουμε λοιπόν γι` αυτή την ευκαιρία που μας δίνεται σ` αυτή τη ζωή σπαταλώντας το χρόνο της ζωής μας σε μάταιες και αμαρτωλές απολαύσεις και επιδιώξεις. Ας καταλάβουμε καλά ότι ο χρόνος αυτής της ζωής είναι πολύ σύντομος αλλά πολύ σημαντικός, διότι μπορεί να μας χαρίσει την αιώνια ζωή ή τον αιώνιο θάνατο. Άλλος τέτοιος χρόνος, άλλη τέτοια ευκαιρία δεν πρόκειται να μας δοθεί. Τον χρόνο δεν μπορούμε να τον γυρίσουμε πίσω και να ζήσουμε διαφορετικά διορθώνοντας σφάλματα που κάναμε. Το παρελθόν δεν μας ανήκει και το μέλλον είναι άδηλο. Μεγάλο μυστήριο ο χρόνος. Μία στιγμή μετανοίας μπορεί να μας χαρίσει την αιωνιότητα, μία στιγμιαία αμαρτία όμως μπορεί να μας καταδικάσει σε αιώνιο θάνατο, αφού μετά την διάπραξή της δεν ξέρουμε αν αμέσως μας βρεί ο θάνατος χωρίς να προλάβουμε να μετανοήσουμε.  Μόνο το παρόν μας ανήκει και αυτό διαρκεί ελάχιστα, φεύγει αμέσως και γίνεται παρελθόν. Ούτε το εεπόμενο δευτερόλεπτο δεν μας ανήκει. Ο θάνατος μπορεί να μας επισκεφτεί απροειδοποίητα είτε στον ύπνο μας είτε στο δρόμο, στη δουλειά, στο σπίτι και ενώ χαίρουμε άκρας υγείας. Γι` αυτό απαιτείται διαρκής εγρήγορση και νήψη.

 Ας αντιληφθούμε λοιπόν τον υψηλό προορισμό, για τον οποίο δημιουργηθήκαμε και ήλθαμε σ` αυτό τον κόσμο. Ας ευχαριστήσουμε τον Πανάγαθο Θεό για το δώρο της ζωής που μας έδωσε, που μας έφερε από την ανυπαρξία στη ζωή και ας φανούμε ευγνώμονες που παρά το γεγονός ότι ήμασταν άξιοι θανάτου, εξαιτίας της παρακοής και της αποστασίας μας, μας χάρισε πάλι την δυνατότητα της ζωής και της ανάστασης και ας ακολουθήσουμε τον Χριστό, ώστε ο Χρόνος της ζωής αυτής να γίνει μετάβαση προς την Αιωνιότητα.

Αμήν, γένοιτο.