Ἴδιοι πάντα εἴμαστε. Θ’ ἀλλάξει κάτι κάποτε;

Του Κωνσταντίνου Ερρίπη, θεολόγου - Καρδιολόγου

Τό 1897 ἔγινε ὀ σύντομος (εὐτυχῶς) καταστροφικός γιά τήν Ἑλλάδα Ἑλληνοτουρκικός Πόλεμος. Στή δεινή αὐτή γιά τή χώρα μας κατάσταση κλήθηκε νά ἀναλάβει τό Ὑπουργεῖο Οἰκονομικῶν ὁ Νικηφόρος Νοταράς (1841-1907).

Μέγας νομικός καταγόμενος ἐκ τοῦ γένους τῶν Νοταράδων τῆς Κωνσταντινούπολης. Διετέλεσε καθηγητής τοῦ Ρωμαϊκοῦ Δικαίου καί Πρύτανης τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, διοικητής τῆς Ἐθνικῆς Τράπεζας καί πρόεδρος τοῦ Συλλόγου Παρνασσός.

Ὁ ἄνθρωπος ἔκανε ὅ,τι μποροῦσε ἀλλά τίποτε δέν κατάφερε:
«Μίλησε τή γλῶσα τῆς κοινῆς λογικῆς, μά κανείς δέν καταλάβαινε. Προσπάθησε νά βρεῖ χρήματα στό ἐξωτερικό.

Οἱ ἀντίπαλοί του στή Βουλή φωνάξανε πώς ἤτανε προδότης. Θέλησε νά ἐφαρμόσει μέ αὐστηρότητα καί δικαιοσύνη τούς φορολογικούς νόμους. Οἱ ἐφημερίδες ἔγραψαν μέ χοντρά γράμματα πώς «καταξεσχίζει τάς σάρκας τῆς Ἐλλάδος διά τῶν βδελυρῶν ὀνύχων του καί ἀπομυζᾶ ὡς τεραστία καί ἀπαισία βδέλλα τό τίμιον αἷμα τοῦ λαοῦ». Προσπάθησε νά πραγματοποιήσει οἰκονομίες. Τόν εἴπανε κλέφτη.

Τότες ὁ Νικηφόρος Νοταράς κατἀλαβε πώς δέν εἶχε καμιά δουλειά νά ἀνακατώνεται μ’ αὐτά τά πράγματα καί γύρισε στή βιβλιοθήκη του»!!

(«Ἀργώ»  Τόμ. Α’  Γιώργου Θεοτοκά  ἐκδ. «Τό Βῆμα»  Ἀθήνα  σελ. 21)