Θλιβερές Καρικατούρες.

Του π. Ανδρέα Κονάνου

---

Εσύ, Χριστέ μου,
που είπες ¨μη μου άπτου¨,
για να σε αγαπήσουμε με μια ¨άμορφη προσέγγιση¨,
χωρίς σχήματα, όρια, περιορισμούς,
αφήνεσαι μαρτυρικά από τότε
να σε βάζουμε σε  καλούπια,
σε κουτάκια,
να σε φέρνουμε στα νευρωτικά μέτρα μας,
να σε ερμηνεύουμε
μέσα απ’ την άρρωστη ψυχολογία μας,
τις άγριες εμμονές
και τον καλά ριζωμένο ηθικισμό μας.

Και τελικά,
αντί να εκτιναχτούμε μαζί Σου
στην απροσδιοριστία του απολύτου,
στο πέλαγος της αγάπης
και την ελευθερία του Πνεύματος,

καταφέραμε να εντάξαμε εμείς Εσένα
στα ¨προγράμματά¨ μας,
να Σε κάνουμε του χεριού μας,
να Σε πάμε και να Σε φέρνουμε
όπως θέλουμε,
ώστε να εξουσιάζουμε
στο Όνομά Σου
τους αδελφούς μας.

Απόδειξη μετρήσιμη κι ορατή
για όλα αυτά:
ο απλός κόσμος,
που όλο φεύγει,
φεύγει,
φεύγει μακριά μας.

Όμως θέλει τόσο πολύ Εσένα.
Διψά για Σένα.

Το είπε ο Γκάντι.

Και το δίκιο του
με πληγώνει τόσο
που ψάχνω μέρος
να κρυφτώ
και να σκεπάσω
τα ένοχα μάτια μου:
¨Αγαπώ πολύ το Χριστό,
μα δεν μπορώ τους χριστιανούς¨.

Πηγή:  romfea.gr