Το παράπονο και η οργή των Ελλήνων.

Του Δρ. Χαραλάμπη Μ. Μπούσια

---

Εὐρώπη, τί ἐποίησά σοι, καὶ τί μοι ἀνταπέδωκας; Αὐτὸ τὸ παράπονο κυκλοφορεῖ αὐτὲς τὶς ἡμέρες στὰ χείλη τῶν Ἑλλήνων.

Τί σοῦ ἔκανα, φίλη καὶ συνεταῖρε μου Εὐρώπη, καὶ μοῦ συμπεριφέρεσαι μὲ αὐτὸ τὸν ἀναίσχυντο τρόπο;

Τί κακὸ σοῦ ἔκανα καὶ κατὰ τί σὲ στεναχώρησα; Δὲν σοῦ ἔδωσα τὸν πολιτισμό, αὐτὸν γιὰ τὸν ὁποῖο σήμερα καυχᾶσαι;

Δὲν σὲ ἔμαθα στὴν εὐγενὴ ἅμιλλα καὶ σοῦ χάρισα τοὺς Ὀλυμπιακοὺς ἀγῶνες;

Δὲν σοῦ ἔδειξα τὸν τρόπο πολιτισμοῦ καὶ δὲν σοῦ παρουσίασα μνημεῖα, ὅπως Παρθενῶνες καὶ Ἅγιες-Σοφιές, μποστὰ στὰ ὁποῖα ὑποκλίνονται ὅλοι οἱ λαοὶ τῆς γῆς;

Δὲν σοῦ ἔδωσα τὴ γλῶσσα τῆς ἐπιστήμης καὶ τῆς ἰατρικῆς τὴν ὁποία χρησιμοποιεῖς καὶ ἂς μὴ εἶσαι βαθὺς γνώστης τῆς προελεύσεώς της;

Δὲν σοῦ ἔδωσα παραδείγματα ἀνδρείας μὲ τὸ Λεωνίδα, μὲ τὸν Κωνσταντῖνο Παλαιολόγο, μὲ τὸ Ζάλογγο, μὲ τὸ Μεσολόγγι;

Δὲν σοῦ δίδαξα τὴ δημοκρατία, τὴν ὁποία, δυστυχῶς, μόνο ἐπιδερμικὰ καὶ ἐπιλεκτικὰ ἐφαρμόζεις;

Καὶ τὸ κυριώτερο, δὲν σοῦ ἔδωσα τὴ γλῶσσα τοῦ Εὐαγγελίου τῆς ἀγάπης καὶ τῆς εἰρήνης, τὴ γλῶσσα τῆ σωτηρίας σου;

Ἀκόμη καὶ τὸ ὄνομα ποὺ ἔχεις, τὸ ὄνομα «Εὐρώπη» δικό μου εἶναι καὶ στὸ χάρισα γιὰ νὰ μὲ θυμᾶσαι καὶ ὄχι νὰ τὸ καπηλεύεσαι καὶ νὰ φέρεσαι μὲ ἀγνωμοσύνη ἀπέναντί μου.

Ὅ,τι καλύτερο εἶχα, σοῦ τὸ ἔδωσα καὶ σὺ τί μοῦ ἀνταπέδωσες; «Ἄντὶ τοῦ μάνα χολήν, ἀντὶ τοῦ ὕδατος ὄξος», ὅπως χαρακτηριστικὰ ἀναφέρει τὸ Ἀντίφωνο τῆς Μεγάλης Πέμπτης, ὅπου ὁ Χριστός μας συνδιαλεγόμενος μὲ τοὺς Ἑβραίους ἐκφράζει τὸ παράπονό Του, ἐκφράζει τὸ μεγάλο Του πόνο ψυχῆς γιὰ τὴ σκληροκαρδία καὶ τὴν ἀχαριστία τους.

Καὶ ἐσύ, Εὐρώπη, τί μοῦ ἀνταπέδωσες; Μὲ τιμώρησες μὲ μνημόνια ἀνυπόφορα, μὲ ἀνεργία τῶν νέων μου, μὲ καταδυνάστευση καμουφλαρισμένη, μὲ πόνους καὶ θλίψεις, μὲ πτώχευση!

Νὰ γνωρίζεις, ὅμως, Εὐρώπη μου, ὅτι δὲν πτοοῦμαι. Κάνω ὑπομονή, γιατὶ ἔτσι ἔχω μάθει νὰ ζῶ. Μακροθυμῶ.

Μὴν παίζεις, ὅμως, μὲ τὴν ἀνοχὴ καὶ τὴ μακροθυμία μου. Σ᾽ ὅλα τὰ πράγματα ὑπάρχουν ὅρια, ὅπως καὶ στὴ δική μου ἀντοχὴ καὶ ἀνοχή.

Μπορεῖ νὰ ἔχεις οἰκονομικὴ ἄνεση. Μπορεῖ νὰ ἔχεις ἅρματα καὶ ἵππους χρημάτων. Ἐγώ, ὅμως, ἀγαπῶ τὸ Χριστό μου καὶ γνωρίζω καλά, ὅτι «τοῖς ἀγαπῶσι τὸν Χριστὸν πάντα συνεργεῖ εἰς ἀγαθόν».

Καὶ παίρνω θάρρος ἀπὸ τὸ λόγια τοῦ Ψαλμωδοῦ: «Οὗτοι ἐν ἅρμασι καὶ οὗτοι ἐν ἵπποις, ἐμεῖς δὲ ἐν ὀνόματι Θεοῦ μεγαλυνθησώμεθα» (Ψαλμ. 19,8)».

Ἔτσι ἔχω τὴ δύναμη νὰ φωνάζω μὲ παρρησία σὲ κάθε μου ἐπίβουλο: «Γνῶτε ἔθνη καὶ ἡττᾶσθε, ὅτι μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός» (Ἡσ. 8,9).

Ὁ φλογερὸς μου Ἱεράρχης Φλωρίνης, ὁ πατὴρ Αὐγουστῖνος Καντιώτης βροντοφώναζε: «Ἄνδρες, γυναῖκες, παιδιά, νὰ ἔχουμε σύμμαχό μας τὸ Χριστό! Ἂς ἔρθουν νὰ μᾶς πολεμήσουν. Θὰ ἀγωνισθοῦμε, ὅπως οἱ πρόγονοί μας καὶ θὰ νικήσουμε, δοξάζοντες Πατέρα, Υἱὸν καὶ Ἅγιον Πνεῦμα».

Ναί, θὰ νικήσουμε, ὅταν δοξολογοῦμε τὴν Ἁγία μας Τριάδα ὄχι ὅμως μόνο μὲ λόγια, ἀλλὰ ἔμπρακτα, μὲ τὴν ἴδια τὴ ζωή μας.

Ἐκτός, ὅμως, ἀπὸ τὸ παράπονό μου, Εὐρώπη μου, θέλω νὰ ἐκφράσω καὶ τὴν ὀργή μου, γιὰ τὴν ἀνάδελφη συμπεριφορά σου μιμούμενος τὸν Τίμιο Πρόδρομο τοῦ Χριστοῦ μας, ποὺ κτυπώντας τὸ χέρι στὸ πνευματικὸ τραπέζι τοῦ εἶπε: «Οὐκ ἔξεστί σοι» (Μᾶρκ. στ΄ 18).

Δὲν σοῦ ἐπιτρέπεται νὰ συμπεριφέρεσαι μὲ τέτοιο ἀνίερο τρόπο. Δὲν σοῦ ἐπιτρέπεται, Εὐρώπη μου, νὰ ταπεινώνεις ἕναν ὁλόκληρο λαό, γιὰ τὴν ἱκανοποίηση τῶν δικῶν σου ταπεινῶν ὀρέξεων.

Δὲν σοῦ ἐπιτρέπεται νὰ ὁδηγεῖς στὸν ἀφανισμὸ ἕνα λαό, στὸν ὁποῖο εἶσαι ἄμεσα ὑποχρεωμένη. Ἂν σὲ πειράζει ἡ Ὀρθοδοξία του προσπάθησε νὰ τὴν προσεγγίσεις καὶ ὄχι νὰ γίνεσαι νέος Νέρωνας καὶ διώκτης τῶν ὀρθῶν παραδόσεων.

Μὴ λησμονεῖς ὅτι «ἔρχεται ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τῆς ἀπειθείας» (Κολσ. γ΄ στ).

Δὲν φοβᾶσαι τοὺς ἀνθρώπους, γιατὶ ἔχεις οἰκονομικὴ ὑπεροχὴ καὶ μὲ αὐτὴ καθηλώνεις τοὺς πάντες. Δὲν φοβᾶσαι, ὅμως, τὸ Θεό;

Σύνελθε καὶ ἄλλαξε πορεία πλεύσεως, ἀναγνωρίζοντας τὴν ἀδικία σου, τὴν ἀγνωμοσύνη σου καὶ τὴν ἀχαριστία σου πρὸς στοὺς Ἕλληνες.

Πηγή:   romfea.gr