Υπήρξες μακάριος άνθρωπος, γέροντα, πατέρα Γεώργιε.

Γεννήθηκες με τη χάρη του Θεού ζωγραφισμένη στο μέτωπό σου. εκείνος σε ξεχώρισε από μικρό παιδί. 

Το ακριτικό νησί σου και το ορεινό χωριό σου δε στάθηκαν εμπόδιο στην πανεπιστημιακή σου μόρφωση. «Ο περιπατών επί πτερύγων ανέμων» άνοιξε τα νεαρά φτερά σου για υπερατλαντικό ταξίδι και σε αξίως του πτυχίου της Θεολογικής Σχολής στην Αμερική. 

Όταν επέστρεψες στην πατρίδα κατάφερες με το οξύ πνεύμα σου και τη φιλότιμη εργατικότητά σου να πάρεις και το πτυχίο της Θεολογικής Σχολής στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας.

Έθεσες υγιείς βάσεις για μια νέα χριστιανική οικογένεια, την οικογένειά σου. η εκλεκτή σου σύντροφος Ελένη είχε κάτι από τα χαρίσματα του προτύπου της, της Υπεραγίας Θεοτόκου: ταπείνωση, υπακοή, αφοσίωση, αγάπη, πίστη. Ανταποκρίθηκε στο πολύπλευρο έργο της. Πιστή και αφοσιωμένη σύζυγος, κόρη, νύφη, μάνα. Έγινε η αληθινή πρεσβυτέρα με όλη τη βαρύτητα του όρου. Γιατί, ναι, ήρθε η τρισμακάρια στιγμή που κλίθηκες να υπηρετήσεις τον Κύριό σου στο άγιο θυσιαστήριο.

Και αρχίζει μια πορεία αγιασμού προσωπικού και αγιασμού όλων αυτών που βρίσκονταν κοντά σου. Και ποιος απ’ τους παλαιότερους δε θυμάται την ευλογημένη οικογένεια του σεμνού ζευγαριού με τρία παιδάκια, τη Μαρία, τη Μαρίνα και τον Νώντα και τις δυο γιαγιάδες, τη Ρόδω (μάνα του παπά) και την Όλγα (μάνα της παπαδιάς); «Κατ’ οίκον εκκλησία» αναδείχτηκε εκείνο το σπιτικό στην Ψαρών με ευσέβεια, προσευχή, ελεημοσύνη. Μια όαση για όσους είχαμε τη χαρά να το επισκεπτόμαστε.

Τι να πρωτοθυμηθώ και γιατί να σε πρωτομακαρίσω;

Για τις κατανυκτικές λειτουργίες και τις άλλες ακολουθίες (όπου οι λέξεις ακούγονταν  μία – μία από μια παλλόμενη καρδιά),  για την ανάλωσή σου στο εξομολογητήρι, για τα φλογερά, αφυπνιστικά, αδιάκοπα κηρύγματα στον Ναό και στις ομάδες, για την ακάματη συνεχή προσφορά σου στην Ενορία, στη ΧΟΝ, στη Μητρόπολη, στα μοναστήρια, στα νοσοκομεία, στο ραδιόφωνο, στην πόλη, στην κατασκήνωση! Κάποιοι συνήθιζαν να σε λένε «ακούραστος παπάς!». Πόσες ψυχές ευλογήθηκαν, ακούμπησαν στο πετραχήλι στου το δράμα τους, πήραν τον σωστό δρόμο!  Πόσοι ενισχύθηκαν στην ανάγκη, στη δυσκολία, στην κρίσιμη στιγμή! Πόσες οικογένειες θεμελιώθηκαν με τις ευλογίες σου και τις συνεχείς νουθεσίες σου! Πόσα πνευματικά σου παιδιά ντύθηκαν το αγγελικό σχήμα και δοξολογούν νύχτα -  μέρα τον Θεό! Πόσοι ιερείς πλαισιώνουν το ιερό θυσιαστήριο με σένα καθοδηγητή και πατέρα! 

Σε μακαρίζω για την σεβαστή πρεσβυτέρα σου, για τις ευσεβείς κόρες σου, για τα διαλεχτά παλικάρια, τους γαμπρούς σου, τον Διονύση και τον Λεωνίδα (παιδιά σου κι αυτά), για τα χαριτωμένα εγγόνια σου.

Μα, πώς να το πω; Ένα κύμα ενθουσιασμού με καταλαμβάνει, όταν σκέπτομαι τον πνευματικό σου πατέρα και τον σαρκικό γιό σου. έλαβες την εξαίρετη χάρη να έχεις πνευματικό καθοδηγητή τον άγιο Πορφύριο και σαρκικό γιο τον Επαμεινώνδα τον αρχιμανδρίτη Μεθόδιο. Ο πρώτος σε μνημονεύει στο υπερουράνιο θυσιαστήριο και ο δεύτερος στο επίγειο! Τι μακαριότητα Θεέ μου!

Μπορεί κάποιος να πει και ο πρόωρος θάνατος του Διονύση; Ναι, το παραδέχομαι. Ήπιες πικρό ποτήρι, γέροντά  μου. Αλλά συ ήσουν πάντα αγωνιστής, στις επάλξεις, πάντα παλικάρι στις αντιξοότητες. Δοκίμασες την αβάσταχτη πίκρα, αλλά η πίστη σου έμεινε ακλόνητη. «Τοις αγαπώσι τον Θεόν πάντα συνεργεί εις αγαθόν».  Η θλίψη για σένα έγινε μέσον εξαγιασμού. Ο πόνος έγινε βαθμίδα για ένα μεγάλο βήμα προς τον ουρανο.

Ακόμη και στο βαθύ σου γήρας με τη βιοτή σου, με το παράδειγμά σου, με τη συμβουλή σου, με την ανάλωσή σου μέχρι τέλους στη θεία λατρεία, στην ιερή εξομολόγηση, στο ψυχωφελές κήρυγμα δεν έπαψες να είσαι ο ζωντανός άμβωνας. Κάθε σου κύτταρο εξέπεμπε Χριστό. Γιατί αυτό που έβγαζες από μέσα σου είχε τη σφραγίδα του γνήσιου και του αληθινού. Και τι  μακαριότητα να φύγεις από τα γήινα προς τα ουράνια μέρα Κυριακή! Μέρα που ... «θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, άδου την καθαίρεσιν, άλλης βιωτής, της αιωνίου απαρχήν...», μέρα που ακούγονται στη θεία λατρεία αναστάσιμα τροπάρια. Μέρα αναστάσιμη ενώθηκες με Εκείνον που είναι η Ζωή και η Ανάσταση!  Για να διαμηνύσεις σε όλους μας με το στερνό σου κήρυγμα πως ο θάνατος δεν είναι το τέλος, αλλά η αρχή μιας άλλης βιοτής, της αιωνίου.

Γι’ αυτό είσαι αληθινά μακάριος, γέροντα!  Πρέσβευε για μας να νιώσουμε κάτι από την μακαριότητα του καρποφόρου αγώνα σου.

Η πνευματική σου θυγατέρα Ελένη (Ε.Π.-Κ)