Ὑπογεννητικότητα. Τό σαράκι τοῦ Ἔθνους.

Του Κωνσταντίνου Ερρίπη, θεολόγου - Καρδιολόγου

 

– Στήν Ἀρχαία Ἑλλάδα ἡ ἀγαμία ἦταν ὄνειδος ὄχι μόνο γιά τίς γυναῖκες ἀλλά καί γιά τούς ἄνδρες

– Στή Σπάρτη οἱ ἄγαμοι δέν ἀναλάμβαναν δημόσια ἀξιώματα οὔτε μέρος σέ δημόσια θεάματα

– Ὅσοι ὑπερέβαιναν τό τριακοστό ἔτος καί παρέμεναν ἄγαμοι δικάζονταν μέ γραφήν (= δίκην) «ὀψιγαμίου»
– Ὅσοι δέν νυμφεύονταν καθόλου δικάζονταν μέ γραφήν (= δίκην) «ἀγαμίου»
– Οἱ μή συνάπτοντες γάμον δικάζονταν μέ γραφήν (= δίκην) «κακογαμίου»
– Ὅσοι γέροντες νυμφεύονταν μέ νεαρές κοπέλλες δικάζονταν ὡς «ἐσχατόγηροι»

Ὁ θεσμός τοῦ γάμου θεωρεῖτο ἱερός καί εἶχε ἀναχθεῖ στό ἐπίπεδο τῶν θεῶν
– Στούς Μινωίτες τελοῦντο ἀναπαραστάσεις τῶν γάμων τοῦ ‘Υπερτάτου Θεοῦ καί τῆς Θεᾶς
– Στή Γόρτυνα ἑορταζόταν ὁ γάμος τοῦ Διός καί τῆς Εὐρώπης
– Στήν κλασσική Ἀθήνα τελεῖτο ὁ γάμος τοῦ Διονύσου μέ τήν γυναίκα τοῦ βασιλιά

Ἡ Πορνεία (ἀπό τό ρῆμα πέρνημι = πουλάω τό σώμα μου) στήν Ὁμηρική ἐποχή ἦταν μᾶλλον ἄγνωστη

Ἡ Ὁμοσεξουαλικότητα
– Δέν ὑπάρχει οὔτε σέ ἴχνη στήν Ὁμηρική περίοδο
– Στιγματίζονταν μάλιστα οἱ τοιοῦτοι μέ τήν προσωνυμία «κίναιδοι» (ὡς κινοῦντες τήν αἰδώ)

(στοιχεῖα ἀπό «Γάμος, Δομές καί Θεσμοί στήν Ἀρχαία Ἑλλάδα»  ἐκδ. Ψυχογιός  2015)