Η σεναριογράφος πρεσβυτέρα με διεθνές βραβείο.

του Αντώνη Μακατούνη- από την Ορθόδοξη Αλήθεια που κυκλοφορεί στα περίπτερα

 

Συγγράφει σενάρια και υπογράφει βιβλία που «αγγίζουν» το κοινό και ειδικότερα τους εφήβους και τους νέους.

Το σενάριό της με τίτλο «Ζωγραφίζοντας του χορού τα βήματα» διακρίθηκε ανάμεσα σε 70 ταινίες και 20 σενάρια, στην κατηγορία της μυθοπλασίας, σε διεθνές φεστιβάλ ελληνικού κινηματογράφου, το οποίο έλαβε χώρα στο Λονδίνο, με την ονομασία London Greek Film Festival.

Βραβείο όμως παίρνει και στο αληθινό σενάριο της ζωής, ως πολύτεκνη μητέρα οκτώ παιδιών (πέντε αγόρια και τρία κορίτσια). Ο λόγος για την Ελένη Λεφάκη-Στάτη, η οποία διαμένει μόνιμα εδώ και 23 χρόνια, μαζί με τον σύζυγό της πατέρα Βασίλειο και τα παιδιά τους, στην περιοχή του Αρχαγγέλου της Ρόδου.

«Είχα μια φίλη και πνευματική αδελφή, τη Σταυρούλα Σεϊτανίδου-Σταμάτη, η οποία είναι σκηνοθέτις. Γνωρίζοντάς την, είχα την ιδέα να γράψω ένα σενάριο για ταινία. Εκείνη με ενθάρρυνε και, έτσι, με τη βοήθεια του Θεού, ξεκίνησα. Είχα γράψει στο παρελθόν ένα παιδικό βιβλίο για το προσκύνημα της Παναγίας στη Ρόδο, το οποίο εκδόθηκε από τις εκδόσεις Σταμούλη» αναφέρει στην «Ορθόδοξη Αλήθεια» η πρεσβυτέρα και συμπληρώνει: «Ασχολήθηκα με τις σχέσεις των δύο φύλων γράφοντας ένα βιβλίο με τίτλο “Τα φτιάχνουμε;” Προσπαθώ να προσεγγίσω την εφηβική ψυχή με κάποια σκίτσα, ώστε να είναι κάπως ανάλαφρο. Αναφέρομαι στις σχέσεις των δύο φύλων σε συνάρτηση με τον Θεό, βέβαια. Επειτα, προέκυψε και η ενασχόλησή μου με το σενάριο».

Η υπόθεση του φανταστικού σεναρίου, στο οποίο διακρίθηκε η πρεσβυτέρα Ελένη Στάτη στο Λονδίνο, προκαλεί έντονα συναισθήματα. Σχετίζεται με μια οικογένεια που ζει στη Ρόδο και έχει δύο κορίτσια, με το μικρότερο να επιθυμεί διακαώς να σπουδάσει χορό. «Θα αναρωτηθείτε, φαντάζομαι, πού είναι η πρωτοτυπία» λέει η πρεσβυτέρα. Και απαντά για το θέμα: «Η μεγάλη αδελφή είναι εκ γενετής ανάπηρη, όμως αυτό δεν την εμποδίζει να ζωγραφίζει πανέμορφα. Ετσι, ζωγραφίζει και τις χορογραφίες της μικρής αδελφής της. Με αυτό τον τρόπο τη βοηθά να σπουδάσει και να προχωρήσει στο μεγάλο όνειρό της, τον χορό».

Η προ μηνών διάκριση του σεναρίου έχει τραβήξει το ενδιαφέρον των παραγωγών, ώστε το νέο εγχείρημά της να πάρει σάρκα και οστά και μελλοντικά να φιλοξενηθεί στους κινηματογράφους της χώρας μας.

«Υπάρχουν κάποιες διαδικασίες που πρέπει πρώτα να γίνουν» σημειώνει η κ. Ελένη Στάτη. «Είναι σημαντικό να το εμπιστευτεί κάποιος παραγωγός και να του αρέσει. Το θέμα είναι λίγο πολύπλοκο. Θέλουμε να γίνει ταινία, να εκπληρωθεί το όνειρό μας. Για να πω την αλήθεια, δεν περίμενα ότι θα παίρναμε βραβείο στο διεθνές Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου» συμπληρώνει. Οπως ομολογεί, τα παιδιά της είναι οι καλύτεροι σύμβουλοί της και συνέβαλαν σημαντικά στη νέα δραστηριότητά της, που είναι η συγγραφή σεναρίων.

«Η μεγάλη μου κόρη, η Αναστασία, με βοήθησε στις διορθώσεις και στη διαμόρφωση της τελικής έκδοσης. Τη χρησιμοποίησα ως κριτικό. Μπορώ να πω ότι με βοήθησε αρκετά. Ο δεκαεννιάχρονος γιος μου, ο Τσαμπίκος, παρότι δεν είναι ιδιαίτερα μελετηρός, το διάβασε. Αυτό που του έκανε εντύπωση είναι μια παρατήρηση που έχω διατυπώσει στο σενάριο σχετικά με το θέμα της αμαρτίας, το οποίο δεν το έβγαλα από το μυαλό μου, αφού μου το είχε πει και ο δικός μου πνευματικός πατέρας. Αμαρτία είναι η αστοχία, αφού ο στόχος μας είναι να αγαπούμε τον Θεό και τον συνάνθρωπο και, όταν αποτυγχάνουμε σε αυτό τον στόχο, αμαρτάνουμε».

 

Το προσφυγικό πρόβλημα και ο αγώνας για επιβίωση

Η συζήτηση καταλήγει στο μεγάλο ανθρωπιστικό πρόβλημα των ημερών, με τους πρόσφυγες από τη Συρία. Η Ρόδος είναι από τα πρώτα ελληνικά νησιά που τους υποδέχονται. Η κυρία Στάτη έχει βιώσει από πολύ κοντά τον μεγάλο αγώνα των προσφύγων για επιβίωση αλλά και την αλληλεγγύη των Ελλήνων, ενώ δεν παραλείπει ολοκληρώνοντας να υπογραμμίσει: «Αυτό που με έχει συγκινήσει είναι ότι πολλοί άνθρωποι, με αφορμή το προσφυγικό πρόβλημα, αφήνουν τη λογική στην άκρη, γίνονται εθελοντές και βοηθούν αυθόρμητα όπως μπορούν αυτούς τους ανθρώπους, που έρχονται ταλαιπωρημένοι. Βουτάνε στη θάλασσα για να τους σώσουν.

Μπορεί κάποια στιγμή να τους ακούσεις να μονολογούν “εμείς πώς θα μπορέσουμε να τα βγάλουμε πέρα, αφού η Ελλάδα είναι φτωχή...” Στην πράξη όμως, όταν αντικρίζουν τον πόνο των προσφύγων, δεν σκέφτονται τέτοια πράγματα. Ολοι σπεύδουν να βοηθήσουν τους πονεμένους».