Ιησούς Χριστός ο πρόσφυγας Θεός. (Μέρος 1ο)

Αρθρο του κ. Ιωάννη Σιδηρά, Θεολόγου-Εκκλησιαστικού Ιστορικού-Νομικού

Στο θεανθρώπινο πρόσωπο του εν φυγή πρόσφυγα νηπιάσαντος Θεού Ιησού Χριστού ενσαρκώνεται και υποστασιοποιείται το πρόσωπο κάθε παιδιού-πρόσφυγα ανεξαρτήτως ενθοφυλετικής καταγωγής ή θρησκευτικής αναφοράς

Η φυγή εις Αίγυπτον του νηπίου Ιησού Χριστού για να σωθεί από την νηπιοφονική μάχαιρα της αυθαιρέτου πολιτικής εξουσίας του αρχομανούς δολοφόνου Ηρώδη ερμηνεύει διαχρονικά τον αμοραλισμό ενός απάνθρωπου και υποκριτικά ψευδεπίγραφου πολιτισμένου κόσμου απέναντι σε κάθε παιδί-πρόσφυγα

Άραγε πόσο συμπαγές και άθραυστο μπορεί να είναι το «εωσφορικό προσωπείο» της διεθνούς κοινότητας και μάλιστα του πολυδιαφημισμένου και πολυδιακηρυγμένου λεγόμενου πολιτισμένου δυτικού κόσμου κάθε φορά που «ίσταται απαθώς» και ρεμβάζει σιωπηρώς απέναντι στο δράμα και την τραγωδία του ανθρωπίνου προσώπου κάθε πρόσφυγα και ιδιαίτατα όταν πρόκειται για μικρά παιδιά ακόμη και νηπία που βιώνουν στην απαρχή της επιγείου ζωής τους το φάσμα της του θανάτου μαχαίρας ή του αιφνιδίου θανάτου στα ύδατα ποταμών και θαλασσών, «εν όρεσι και σπηλαίοις και ταις οπαίς της γης».

Η εικόνα και μόνο της μάνας που σπαραξικάρδια κρατά στην αγκάλη της, το βρέφος ή το νήπιο βλάστημα της υπάρξεώς της για να το φυγαδεύσει και να το σώσει, αποτελεί διαχρονικά το πλέον ηχηρό και ατιμωτικό ράπισμα στους κρατούντες του αφιλάνθρωπου και αναίσθητου τούτου κόσμου, που επιθυμεί και άνευ αιδούς απαιτεί να χαρακτηρίζεται ως πολιτισμένος, όταν την ίδια ώρα που πολύ βολικά απολαμβάνει τις ανέσεις ενός άκρατου και άκριτου καταναλωτικού οργίου μέσα στην ψυχασθενική τρέλα ενός υλιστικού και εγωιστικά αυτοτροφοδοτούμενου ατομικού ευδαιμονισμού, πεθαίνουν «καθ’ οδόν» βρέφη και νήπια πορευόμενα την «μακαρίαν οδόν του παραδείσου» ως άγγελοι που ζητούν και αναμένουν δικαίωση.

Κανόνας και κριτήριο του ψευδεπίγραφα αυτοτιτλοφορούμενου πολιτισμένου κόσμου στον οποίο ζούμε, είναι η στάση του σύγχρονου ανθρώπου απέναντι στα προτεταμένα χέρια και τα απεγνωσμένα μάτια των παιδιών που ζητούν βοήθεια για να ζήσουν και την ίδια ώρα ο «μακρόθυμος» άνθρωπος του δυτικού πολιτισμού εκφράζει απλόχερα λόγους «οίκτου» και αφ’ υψηλού συμπαθείας για να αισθανθεί ότι έπραξε το ανθρωπιστικό ή χριστιανικό του καθήκον προκειμένου ατάραχα να καθεύδει η συνείδησή του -αν υπάρχει- τον «νήδυμον ύπνον» της συνενοχής.

Οι αθώες ψυχές των βρεφών και νηπίων και των κάθε ηλικίας παιδιών ανεξαρτήτως εθνοφυλετικής καταγωγής και θρησκείας είναι τα «άνομα λύτρα» στο βωμό γεωπολιτικών, γεωστρατηγικών, οικονομικών συμφερόντων και ιδεοληπτικών τυφλών φανατικών απολυτοποιήσεων της θρησκευτικής αλήθειας (θρησκευτικός φονταμενταλισμός) που τρέφονται από το αίμα και την πνοή κάθε καταδιωκομένης και εκτοπισμένης προσφυγικής υπάρξεως.

Προ των πυλών κάθε έθνους και λαού, κάθε ανθρώπου, χωρίς διακρίσεις και επιλογές, προνομιακές μεταχειρίσεις και εξαιρέσεις, ίσταται η «σκιά της προσφυγιάς» για να αφανίσει το φως της ζωής. Και το φαινόμενο τούτο δεν είναι σύγχρονο αλλά «συνομήλικο με το ανθρώπινο γένος» μέσα στο διάβα του πανδαμάτορος χρόνου.

Ήδη προ των θυρών ίστανται σιωπηρώς τα Χριστούγεννα και πάλι οι «σκιές-μορφές» των προσφυγόπουλων και της δικής μας εποχής, μάς ωθούν να μνημονεύσουμε την ηχηρή γραφή του αοιδίμου Μητροπολίτου Γέροντος Χαλκηδόνος Μελίτωνος (1913-1989), η οποία ως ορθόδοξη φωνή ζώσα και διαχρονική μας ελέγχει: «…αυτός ο Χριστός που έρχεται τα Χριστούγεννα είναι «λύτρον», και είναι «λύτρον», όχι για μόνη ειδική περίπτωση, αλλά για την κάθε ειδική περίπτωση, που καλύπτει την όλη ανθρωπότητα. Έτσι, με την καταβολή λύτρων ο Λυτρωτής λυτρώνει τον άνθρωπο και έτσι έχουμε Χριστούγεννα, τα οποία τι σημαίνουν; Δόξα του Θεού, ειρήνη επάνω στη γη και ευδοκία ανάμεσα στους ανθρώπους.

Και τώρα σας ερωτώ: Έτσι γιορτάζουμε πράγματι υπαρξιακά τα Χριστούγεννα σαν χριστιανοί; Δεν περιμένω την απάντησή σας, θα την δώσω εγώ αμέσως. Διότι πιστεύω ότι είναι δική σας απάντησις, διότι είναι βγαλμένη από την πραγματικότητα της ζωής μας. Και η απάντησις είναι η εξής: Έξω από την αλήθεια και την πραγματικότητα, πολλοί μόνον συμβολικά γιορτάζουμε όλη αυτή την αληθινή χαρά των Χριστουγέννων, με δρόμους φωτόλουστους στην Ευρώπη, στην Αμερική και σε άλλους χώρους της υδρογείου, με λαμπρές σαγηνευτικές βιτρίνες και με μία απασχόληση και ένα θόρυβο φυγής από το καίριο θέμα… πρέπει αμέσως να πω, ότι μέσα σ’ όλον αυτόν τον συμβολικό χριστουγεννιάτικο θόρυβό μας δεν ακούμε και λησμονούμε την φοβερή φωνή που προέρχεται από τα έγκατα της σύγχρονης πραγματικότητας, και η οποία συνοψίζεται στη λέξη «λύτρα». Τη λέξη αυτή «λύτρα», αντίκρυ στο χριστουγεννιάτικο δένδρο και τον χριστουγεννιάτικο ευδαιμονισμό μας, την προβάλλει και την επαναφέρει συνεχώς αυτή την ώρα η ωμότης, που δεν μπορούμε και δεν επιτρέπεται να την παραβλέψουμε».