Παιδικά βιώματα που μένουν ανεξίτηλα.

Τα ψυχικά τραύματα πέφτουν σ’ έναν χώρο της ψυχής μας, που λέγεται ασυνείδητο κι εκεί σιγά και αργά ξεχνιούνται.

Στην πόρτα του ασυνείδητου μένει άγρυπνος φρουρός το προσυνειδητό και δεν τα αφήνει να περάσουν στον χώρο του συνειδητού. 

Το ασυνείδητο είναι κάπως σαν η σπηλιά του Κύκλωπα που τύφλωσε ο Οδυσσέας…  

Μερικές φορές όμως αυτά τα απωθημένα, τα αποτραβηγμένα συναισθήματα ξεγελούνε το προσυνειδητό, παίρνουν άλλη μορφή και περνούν απαρατήρητα, όπως το κατόρθωσε ο Οδυσσέας με τους συντρόφους του, που βγήκαν από τη σπηλιά του τρομερού Κύκλωπα Πολύφημου, γαντζωμένοι στο μαλλί κάτω από την κοιλιά των προβάτων του.

Και τότε, αυτά τα τραύματα της ψυχής ή τα συναισθήματα πληγώνουν πιο πολύ τον άνθρωπο, είτε μέσα στα όνειρά του είτε σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής του.

Μια τέτοια συνέπεια περιγράφει και ο ποιητής:

Το βράδυ, σα γδυνόταν, κουρασμένος.

Τα ρούχα του τα πέταε στην καρέκλα.

Και το πρωί δεν τα ξεσκόνιζε.

Τραβούσε σκυφτός για το σχολειό του, αφηρημένος.

Και πώς αποζητούσε να μένει πάντα μόνος…

Καμιά φορά, τη νύχτα, στα όνειρά του,

μια λέξη έβλεπε γραμμένη σε υφάσματα λεπτά…

Μια λέξη μοναχά, με κεφαλαία ΟΝΟΣ.

Και πεταγόταν τρομαγμένος κι αναστέναζε βαθιά.

Παπαδόπουλος Θεόφιλος
Δάσκαλος