Περπάτημα δίχως ενοχές... (α΄ μέρος)

π. Λίβυος

Ένα από τα ερωτήματα που με απασχολούν στα μέσα της ζωής μου, είναι πως εγώ ένας τόσο έντονα αθλητικός τύπος, σε επίπεδο πρωταθλητισμού, έφτασα στο σημείο να βαριέμαι να περπατήσω δυο μέτρα γης.  
Δεν δυσκολεύτηκα για να φτάσω στο συμπέρασμα. Επί χρόνια έζησα μέσα σε ένα θρησκευτικό περιβάλλον, που στην καλύτερη κάθε ενασχόληση με το σώμα θεωρείτο μάταιη πράξη και αμαρτία. 

Η ζωή αυτή, το σώμα αυτό, δεν είχε καμία αξία. Αλλού ήταν τα σπουδαία(αυτό κι αν είναι αίρεση). Δεν έζησα και δεν ευχαριστήθηκα τίποτα, πέρα των απέραντων ενοχών πως ζω και υπάρχω. Γι αυτό και σε όλα μου τα βιβλία και ομιλίες, προσπαθώ να απενοχοποιήσω τους ανθρώπους από το βάσανο της μεταφυσικής απειλής και να τους πω με απλά λόγια ότι ο Θεός δεν είναι σαδιστής και δήμιος της ζωής μας, και ότι μας θέλει χαρούμενους και γελαστούς, να ζούμε την χαρά ζωής που μας χάρισε της οποίας συνέχεια και ολοκλήρωση είναι η εν ουρανοίς βασιλεία Του.

Τώρα για το περπάτημα και την άθληση, προσπαθώ κι πάλι να την εντάξω στην ζωή μου. Πότε τα καταφέρνω πότε όχι. Οι πολλές ώρες καθιστικής ζωής που απαιτεί το γράψιμο και οι ποιμαντικές μου δραστηριότητες, επιβάλουν την σωματική άσκηση για να επέλθει αρμονία, για πολλούς και διαφορετικούς λόγους που θα σας εκθέσω σύντομα απ’ εδώ.

Εκείνο πάντως που μπορώ να πω μετά βεβαιότητας είναι ότι, δεν εχω πρόβλημα να περπατήσω πολλλή ώρα και να κάνω χιλιόμετρα, υπό έναν όρο, να μην γυρίσω πάλι πίσω από τον ίδιο δρόμο. 

Τι περίεργο πράγμα ο ψυχισμός μας. Με κουράζει η επανάληψη και η επιστροφή στα γνωστά. Αναζητώ το νέο και αχαρτογράφητο στην ψυχή μου. Άλλωστε στα «ταξίδια», κάθε επιστροφή είναι προδοσία…

Πηγή:  vimaorthdoxias