Έφτασε ο καιρός που περίμενες.

Του Ηλία Λιαμή - Δρ. Θεολογίας - Καθηγητή Μουσικής

---

«Έφθασε καιρός, η των πνευματικών αγώνων αρχή, η κατά των δαιμόνων νίκη, η πάνοπλος εγκράτεια, η των Αγγέλων ευπρέπεια, η προς Θεόν παρρησία. Δι΄ αυτής γαρ Μωυσής, γέγονε τώ Κτίστη συνόμιλος, και φωνήν αοράτως, εν ταις ακοαίς υπεδέξατο. Κύριε, δι’ αυτής αξίωσον και ημάς, προσκυνήσαί σου τα πάθη και την Αγίαν Ανάστασιν, ως φιλάνθρωπος». (Δοξαστικό των αίνων του όρθρου της Τυρινής)

«Έφθασε καιρός». 

Δεν περίμενες μια αφορμή να πάρεις απόσταση από αυτόν τον κόσμο, τον κόσμο της αρπαγής, της ακόρεστης λαιμαργίας, του κυνικού ατομισμού, της πάρτης μου και τίποτε άλλο, του μετρήματος των ανθρώπων με μέτρο τι έχω να κερδίσω, της απονιάς, της σκληροκαρδίας και των προσωπείων;

«Έφθασε καιρός».

Δεν περίμενες μια αφορμή για ένα χαλινάρι στο ασυλλόγιστο στόμα που τόσο ξέρει να πληγώνει; Δεν περίμενες μια αφορμή για ένα φραγμό στο στομάχι που δεν προλαβαίνει αληθινά να πεινάσει κι όμως το κρατά διαρκώς υπέρχειλο η λαιμαργία;

Δεν περίμενες μια αφορμή να συγκεντρώσεις τη ματιά σου στα μέσα σου, αντί να την αφήνεις διασπασμένη να περιφέρεται στα μάταια και να δίνει διαρκώς τροφή στη φαντασία και την φαντασίωση;

Δεν ζητούσες μια αφορμή να προστατέψεις τις αισθήσεις σου από τις διαρκείς εφόδους του πειρασμού, που τον είπανε «κατανάλωση» και τον εγκατέστησαν μέσα στο σπίτι σου και μέσα στην ψυχή σου;

Δεν ζητούσες μια αφορμή να απαγκιστρωθείς από όλα εκείνα που τα νομίζεις απαραίτητα και σιγά και ανεπαισθήτως σε έκαναν σκλάβο τους και εξαρτημένο χειρότερα και από την πιο τοξική ουσία;

«Έφθασε καιρός».

Δεν περίμενες μια αφορμή να ξανακάνεις έναν σταυρό μπροστά στην εικόνα ήρεμος, συγκεντρωμένος, συντετριμμένος από τις αλλεπάλληλες πτώσεις σου, επιεικής στα πεσίματα των άλλων, απελπισμένος από τους σχεδιασμούς σου, δειλά αισιόδοξος για το έλεος του Πλάστη σου, δακρυσμένος με δάκρυα καυτά από τι φωτιές των παθών που τρώνε τα σωθικά σου, που όλο τις σβήνεις κι όλο θεριεύουν, τρεφόμενες αδηφάγα από τις ενοχές και τα άσπλαχνα «πρέπει» σου, τα αβάσταχτα βαριά και πάντοτε ανέφικτα «πρέπει» σου;

Έφθασε λοιπόν ο καιρός που περίμενες. Ο καιρός της εγκράτειας. Και μην φανταστείς πως με μια σου απόφαση ξαφνικά θα ελευθερωθείς από του δυνάστες της ψυχής σου.

Τίποτε δεν μπορείς να κάνεις. Άσε τις αποφάσεις και τα μεγάλα «θέλω» που Καθαρά Δευτέρα θα θεριέψουν και Καθαρή Τρίτη θα σε περιγελούν, βλέποντας σε να λοξοκοιτάς φυτικά τυριά και κρέατα από σόγια.

Μην κοροϊδεύεσαι. Η εγκράτεια, όπως και «πάσα δόσις αγαθή και παν δώρημα τέλειον» είναι σταλμένο απ΄ αλλού και όχι απ΄ τις δυνάμεις σου.

Και Αυτός που τα ορίζει και τα χαρίζει ένα «θέλω» περιμένει, ένα «θέλω» από καρδιάς, ένα «φτάνει πια», βγαλμένο από την πίκρα σου να ζεις ανάξια της καταγωγής σου και των δωρεών Του. 

Το ξέρεις, βαρέθηκες να σέρνεσαι στα φτηνά, τα επιφανειακά και στα «τίποτα».

Πες αυτό το «θέλω», πέστο δυνατά, πες πώς δεν θέλεις να φύγεις απ΄ αυτή τη ζωή χωρίς να ψηλαφίσεις την ουσία της, το μεδούλι της, την ελευθερία από τα ψεύτικα που φωλιάζει στα κύτταρά σου. Πέστο και Εκείνος θ΄ ακούσει.

Μόνον αυτό περιμένει για να σου χαρίσει τη νίκη κατά των δαιμόνων, την ευγένεια των Αγγέλων, την καθαρή ματιά, την όρθια κορμοστασιά, την παρρησία να Τον αντικρύσεις και να συνομιλήσεις μαζί Του, όχι γιατί το αξίζεις, αλλά γιατί σε αγάπησε όσο δεν φαντάζεσαι, σε έχει έννοια όσο δεν σε νοιάστηκε ποτέ ο πατέρας σου, σε πονάει, όσο μάνα δεν πόνεσε ποτέ το παιδί της.

Τι νομίζεις πως ήταν ο Μωυσής, που μίλησε με τον Θεό και άκουσε τη φωνή Του να διαπερνά τους αρμούς του; Ένας άνθρωπος παραδομένος στην αγκαλιά Του ήταν, ίδιος από νερό και χώμα όπως εσύ.

Για Μωυσής πλάστηκες, για άγγελος επίγειος, για άγιος, για φίλος Εκείνου που σε πενήντα μέρες θα σου δείξει ξανά τι είναι έτοιμος να πάθει για σένα, ναι, για σένα που δεν βρίσκεται άνθρωπος να σου πει ένα «κουράγιο» κι Εκείνος αφήνει στον Σταυρό την τελευταία Του πνοή ψιθυρίζοντας το όνομά σου. 

Έφθασε ο καιρός να θεριέψει μέσα σου το φιλότιμο για αυτή τη θυσία. Ένα καλό σου κάμνει άνθρωπος και αν είσαι άνθρωπος τίμιος ξέρεις πως του χρωστάς.

Κι εδώ, ένας Θεός γδύνεται από το μεγαλείο Του και σπαρταράει για σένα, την ώρα που το φραγγέλιο του ξεσχίζει την πλάτη.

Δεν είναι κρίμα να μην καταλάβεις τίποτε; Δεν είναι κρίμα να μην βρεθεί λίγος χώρος στην ψυχή σου για να πεις ένα «ήμαρτον», όχι για Εκείνον αλλά για τη διάσωση του δικού σου φιλότιμου;

Έφθασε καιρός ν΄ αδειάσεις. Όλοι μας ν΄ αδειάσουμε. Ώρα για τη δική μας κένωση, την κένωση από τα φτηνά, τα περιττά, τα χωμάτινα.

Στους άλλους θα φανεί πως βιάζουμε τη φύση. Εμείς όμως θα ξέρουμε πως ανασταίνουμε τον εαυτό μας. Τον εαυτό μας που διψάει για ουρανό και φως.

Τον εαυτό που πλησιάζει η ώρα που ένα χέρι θα τον αρπάξει απ΄ τον καρπό και θα τον εκτοξεύσει σε άλλους δρόμους, σε άλλους τρόπους και σε άλλους ουρανούς.

Φιλάνθρωπε Κύριε, αξίωσον τους αναξίους να περιστείλουμε τον χύμα εαυτό μας και να αναλάβουμε τον ευλογημένο ζυγό της εγκράτειας σε ό, τι μας τυραννάει και μας στερεί το φως της αγίας θυσίας Σου!

Πηγή: romfea.gr