Η σωστή προσέγγιση του χρόνου και πως μπορούμε να τον αξιοποιήσουμε.

Ο χρόνος είναι συνάρτηση του χώρου. Ο Θεός είναι έξω από το χώρο και από το χρόνο ταυτόχρονα. Βλέπει το χρόνο ως σύνολο, όπως βλέπει κάποιος ένα φλυτζάνι καφέ: το βλέπει σφαιρικά, συνολικά, απόλυτα. Τα μάτια του Θεού είναι ασύλληπτα πιο σφαιρικά από τα δικά μας: βλέπουν ταυτόχρονα το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον ως ένα πράγμα! Σφαιρικά...

Αν κάποιος πλησιάσει το Θεό χωρίς να ζητάει τίποτε άλλο, παρά τον ίδιο το Θεό, αν θέλει να ενωθεί μαζί Του, να Τον γνωρίσει απόλυτα (στην Π. Διαθήκη η λέξη "έγνω" σημαίνει όχι απλά γνώρισε, αλλά ενώθηκε σωματικά, έκανε έρωτα κάποιος με τη γυναίκα του), τότε ο Θεός... μεταδίδει σε αυτόν τα χαρίσματά Του! Του δίνει τον Εαυτό Του!
Στο βαθμό που αγαπάς και ερωτεύεσαι το Θεό (δηλαδή το απόλυτο) γίνεσαι κι εσύ απόλυτος. Δεν είσαι απλά πιο δυνατός στα χτυπήματα της ζωής. Αυτό είναι μικρόψυχο. Γίνεσαι κάτι πέρα και πάνω από τη ζωή. Δε ζεις πια αυτή τη ζωή: τη βλέπεις από πάνω! Ζεις εδώ και δε ζεις εδώ. Είσαι σωματικά κάπου στη γη, αλλά με την καρδιά και το νου σου ζεις... παντού και πάντα! Ζεις από τώρα την αιωνιότητα! Τη μυρίζεσαι, τη νιώθεις...
Οι άγιοι που εμφανίστηκαν στις μέρες μας και τους είδαμε και τους αγγίξαμε (προσωπικά συνάντησα και φίλησα το χέρι από τους τρεις γνωστούς αγίους των ημερών μας: π. Παΐσιο, π. Πορφύριο και π. Ιάκωβο), είχαν αυτές τις ιδιότητες. Πολλοί τους παρεξηγούσαν. Όμως ο Θεός φανέρωνε την ύπαρξή Του και τη δύναμή Του μέσα από αυτούς κι εσύ ένιωθες τόσο οικείος μαζί Του...
Οι ίδιοι δεν το επιδίωξαν ποτέ. Το Θεό διψούσαν και απολάμβαναν με τις προσευχές τους και τις ποικίλες ασκήσεις τους. Αλλά ο Θεός ερχόταν και έμενε ζωντανά και μόνιμα μέσα τους! Ήταν απίστευτο και μαζί μοναδικό! Τους μετέδιδε τις δικές Του ιδιότητες: μπορούσαν να βλέπουν το παρελθόν ή το μέλλον σου, όταν τους πλησίαζες!
Ήξεραν τα πάντα, αλλά η αγάπη του Θεού τους πληροφορούσε αν έπρεπε να μιλήσουν... Έτσι άλλοτε μιλούσαν και άλλοτε όχι. Μπορούσαν να βλέπουν τι γινόταν χιλιόμετρα μακριά και να προσεύχονται και να κλαίνε για κάτι άσχημο, π.χ. ένα πόλεμο. Ο π. Πορφύριος, αν και τυφλός στα γεράματα, έβλεπε γύρω του κανονικά τη φύση! Όχι με ένα μαγικό τρόπο, αλλά ακριβώς με τον τρόπο του Θεού: με το άγιο Πνεύμα...

Αποκτούσαν τις ιδιότητες του Θεού... Υπέροχο και μοναδικό. Πολλοί έμεναν έκθαμβοι με τα θαύματα που έκαναν! Θεράπευαν με μια ευχή τους! Αλλά, όπως έλεγαν και οι ίδιοι, το Πνεύμα του Θεού τους έδειχνε, τους αποκάλυπτε, τους φανέρωνε τα πάντα. Πολλοί τους θεωρούσαν κάτι ως γκουρού. Η Εκκλησία όμως ήξερε ότι είχε μπροστά της για ακόμα μια φορά αγίους...
Πίστη στο Θεό σημαίνει βίωση της παρουσίας Του, δηλαδή ενός παγκόσμιου Πνεύματος που βρίσκεται ταυτόχρονα παντού και φροντίζει αδιάλειπτα για τα πάντα! Που έχει προσωπικότητα, αγάπη και στοργή για όσα σκέφτηκε ο Πατέρας και δημιούργησε ο Υιός Του. Φροντίζει αδιάλειπτα να λειτουργούν τα εκατομμύρια κύτταρα του σώματός μας, να έχουμε ωφέλιμη και ευχάριστη τροφή, να ζούμε σε ένα σπίτι, να υπάρχουμε, να σκεφτόμαστε, να αισθανόμαστε και να μοιραζόμαστε όμορφες σκέψεις...
Είναι μέσα σε ό, τι ωραίο, αληθινό και λογικό. Όχι θεωρητικά, αλλά πραγματικά! Είναι μέσα στις σωστές επιλογές μας και όχι στις επιλογές που μας χωρίζουν από τη λογική και μας υποδουλώνουν στην ύλη. Ο Θεός είναι απαραίτητος για να παραμένουμε ελεύθεροι από την εξουσία της ύλης και γι΄ αυτό μας είναι αναγκαία η συνεχής σχέση μαζί Του...
Μεγαλώσαμε μέσα σε ένα σχολείο ευρωπαϊκού τύπου, όπου ο Θεός θεωρείται κάτι φοβερό και απόκοσμο, που απειλεί και καταστρέφει την ελευθερία μας... Απειλεί βέβαια και θέλει να καταστρέψει μιαν άλλη ελευθερία που δεν την έδωσε ο Ίδιος, αλλά την επινόησε αυτός που μας έριξε στο γήινο κόσμο: την ελευθερία να ικανοποιούμε το σώμα μας χωρίς όριο και σεβασμό...
Γι΄ αυτό έγινε άνθρωπος: για να μας δείξει το δρόμο της αληθινής ελευθερίας, δηλαδή τη ζωή χωρίς τόσο πολλές εξωτερικές απολαύσεις, αλλά περισσότερες και άφθονες εσωτερικές απολαύσεις: λιγότερα γήινα αγαθά και περισσότερο ουράνια, λιγότερη περιέργεια και περισσότερη Γνώση, λιγότερη σωματική ικανοποίηση και περισσότερη ψυχική και πνευματική ικανοποίηση.
Όταν ο Χριστός έγινε άνθρωπος εγκαινίασε έναν νέο άνθρωπο. Σε αυτό το νέο άνθρωπο βαφτιστήκαμε όλοι... Είμαστε ήδη ελεύθεροι, αν το πιστέψουμε βαθιά. Ελεύθεροι από κάθε υποδούλωση σε χρόνο ή τόπο. Πέρα από ηλικία, σπίτι ή οικονομική κατάσταση. Πέρα από αρρώστια ή υγεία σωματική. Έχουμε μια φρέσκια και υγιή ψυχή, επειδή ήρθε και έρχεται συνέχεια μέσα της ο ίδιος ο αμόλυντος Θεός...
Η πρόσκληση είναι ανοιχτή σε όλους: ο Χριστός προτιμούσε να επισκέπτεται πόρνες και φιλάργυρους τελώνες. Ήθελε να στρέψει το σωματικό έρωτα ή τον έρωτα για χρήμα στον έρωτα του Ίδιου, που είχαν μπροστά τους! Τι τρομερή σκηνή... Αυτός ο Καθαρός, ο αγνός, αυτός που δεν άγγιξε ποτέ η αμαρτία, Αυτός να βρίσκεται μπροστά σε βρώμικους από αμαρτία ανθρώπους...
Ήθελε να τον αγαπήσουν οι πόρνες! Να τον ερωτευτούν οι πόρνες! Ήθελε να στρέψει τον έρωτα των αντρών για το χρήμα στον Ίδιο, σε Αυτόν που τους μιλούσε μέσα από ανθρώπινη μορφή... Γιατί πιο εύκολα στρέφεις τον έρωτα σε μια κατεύθυνση (όπως π.χ. ένα ποτάμι), παρά όταν δεν υπάρχει καθόλου έρωτας (όπως π.χ. συμβαίνει με αυτούς που σκέφτονται πολύ και δεν ερωτεύονται)...
Μια νέα περίοδος ξεκινάει. Η περίοδος αυτή είναι προετοιμασία για τα Φώτα. Η γιορτή αυτή είναι γιορτή απελευθέρωσης από την εξουσία της ύλης και του χρόνου πάνω μας. Μια νέα χρονιά ξεκινάει, αλλά ο χρόνος δε μας πιέζει, δε μας οδηγεί στο θάνατο. Ο Χριστός πλησιάζει να βαφτιστεί για να βουλιάξει την αμαρτία που μας ταλαιπωρεί. Θέλει να την πνίξει, να την βυθίσει στο νερό για να μη μας ενοχλεί. Ας Τον ακολουθήσουμε στην νέα Του πορεία...