Χειροτονία του Επισκόπου Θεσπιών Συμεών Βολιώτη- Η συγκίνηση του Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου κι οι νουθεσίες του.

Να υπηρετεί με αγάπη και αυτοθυσία κάλεσε τον Επίσκοπο Θεσπιών κ. Συμέων κατά την χειροτονία του, ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος.

Η χειροτονία του Επισκόπου Θεσπιών τελέσθηκε σήμερα το πρωί στον ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών παρουσία πολλών Αρχιερέων, Πολιτικών, Διευθυντών των υπηρεσιών της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησάις της Ελλάδος και της Αρχιεπισκοπής, εκπροσώπων Συλλόγων και Φορέων, κλήρου και λαού.

Ο Επίσκοπος Θεσπιών στον χειροτονητήριο λόγο του ευχαρίστησε τον Αρχιεπίσκοπο και τους Αρχιερείς και επεσήμανε ότι είναι πολλά τα πρόσωπα στα οποία οφείλει ιδιαίτερη ευχαριστία, «πρόσωπα τα οποία έχουν διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο στην ζωή μου και πρόσωπα, που με ευεργετούν και σήμερα. Πρόσωπα από όλο το φάσμα του ορίζοντα της ζωής μου. Αρχιερείς, ιερείς, διάκονοι, μοναχοί, μοναχές, συγγενείς και οικείοι, φιλικά μου πρόσωπα, πνευματικά μου παιδιά, συνεργάτες μου στις διακονίες μου. 

Τα πρόσωπα αυτά είναι εδώ… Με ακούν τώρα.. Καταλαβαίνουν… Γνωρίζουν… Και πάνω από όλα γνωρίζει Κύριος ο Θεός… Να με συγχωρήσουν, που δεν θα κάνω καμία ονομαστική αναφορά εδώ, ούτε καν στους κεκοιμημένους ευεργέτες μου… Τους διαβεβαιώνω όμως ότι τους μνημονεύω ονομαστικά στις προσευχές μου και θα τους μνημονεύω πλέον, όσο ζω, και ως Αρχιερέας. Συγχωρέστε μου την παράλειψή μου αυτή. Δεν θέλω όμως σε μία τέτοια μέρα και ώρα, της μεγάλης μου χαράς, να διακινδυνεύσω να αδικήσω η να στενοχωρήσω κάποιον αγαπημένο μου άνθρωπο, πολλώ δε μάλλον να δημιουργήσω, χωρίς να το θέλω, κάποια παρεξήγηση, έστω και ελάχιστη.

Άλλωστε θα ήταν άδικο στους ευεργέτες μου να συμπεριλάβω μόνο όσους με αγάπησαν και με αγαπούν. Θα έπρεπε να αναφέρω και αυτούς που ηθελημένα η άθελά τους με πίκραναν, με πλήγωσαν η και με έβλαψαν. Διότι και αυτοί είναι ευεργέτες μου. Φίλοι και εχθροί άπαντες ευεργέτες μου. Τους ευγνωμονώ λοιπόν όλους, ζητώ την συγχώρηση όλων και προσεύχομαι στον Θεό μας όλοι να έχουμε μετάνοια και όλοι μαζί να βρεθούμε στην Βασιλεία Του. Μην μείνει κανείς έξω του νυμφώνος Χριστού.

Ευεργέτες μου και αυτοί οι αδελφοί μου, που στο διάβα της ζωής μου πληγώθηκαν, σκανδαλίστηκαν, αδικήθηκαν, στενοχωρήθηκαν η και υπέφεραν από δικές μου αστοχίες, αμαρτίες, λάθη, πάθη, αδυναμίες. Και παρά ταύτα έχουν δείξει μεγαλωσύνη, μεγαλοκαρδία, μακροθυμία, υπομονή, συγχωρητικότητα και κατανόηση. Τους ευχαριστώ και τους ζητώ δημόσια συγγνώμη και εύχομαι Κύριος ο Θεός να ευλογεί πλούσια όλο τους το είναι».

Σημείωσε, επίσης: «Πολλές περιοχές της ελληνικοτάτης Μακεδονίας μας συνθέτουν το μωσαικό της προέλευσής μου» και μίλησε για τον τόπο καταγωγής του, αλλά και για τα μέρη που γεννήθηκε και μεγάλωσε, ενώ έκανε αναφορά στην οικογένειά του, την οποία ευχαρίστησε «που εδώ και είκοσι σχεδόν χρόνια έχουν υπομείνει την για τον Θεό ξενιτεία μου. Είκοσι χρόνια είμαι μακρυά τους για τον Χριστό» τόνισε χαρακτηριστικά.

Επίσης εξέφρασε την ευγνωμοσύνη του στον Θεό για τους ανθρώπους, που γνώρισε, για τους κατά καιρούς δασκάλους του, πνευματικούς πατέρες, φίλους, συναναστροφές, για την δωδεκαετή μοναχική βιοτή, για όλες τις επιλογές που έκανε, για τα λάθη που έκανε, για τις πτώσεις, τα παθήματα, τις ταλαιπωρίες.
«Δεν υπάρχει τίποτα στην ζωή μου που να μην κρύβει ένα λόγο της αγάπης του Θεού. Δεν υπήρχε τίποτα, που πίσω Του να μην βρίσκεται Εκείνος, η όντως Αγάπη, η Οδός και η Αλήθεια και η Ζωή» υπογράμμισε ο Επίσκοπος Θεσπιών.

Και πάνω από όλα Τον ευγνωμονώ, που μία παγωμένη νύχτα του Φεβρουαρίου, ημέρα της Αγίας Φιλοθέης, της δικής μας κυράς των Αθηνών, δεν με άφησε να με κατασπαράξουν λύκοι και τσομπανόσκυλα, καταλαβαίνετε εσείς τι εννοώ και σε τι αναφέρομαι, αλλά με άρπαξε στην κυριολεξία, «αρπαγή Θεού» το είχατε χαρακτηρίσει Εσείς τότε, και με έφερε εδώ, στην οδό της Αγίας Φιλοθέης, σε Εσάς, στον Πατέρα μου, στον Ευεργέτη μου, στον δικό μου άνθρωπο, στον άγγελό μου.

Ευγνωμονώ τον Θεό για όλα αυτά που ζω κοντά Σας, Μακαριώτατε, από εκείνη την ημέρα. Θυμάστε, ήλθα κοντά Σας με λιωμένα από την ταλαιπωρία ράσα, και σήμερα θα μου φορέσετε τον αρχιερατικό σάκκο. Είναι να μην μεθώ από αυτήν την αγάπη;

Απευθυνόμενος προς τον Αρχιεπίσκοπο ο Επίσκοπος Θεσπιών τόνισε: «είστε ένας γεφυροποιός, ένας ηγέτης, που δεν χειραγωγείται, δεν κηδεμονεύεται, δεν απειλείται, δεν εκβιάζεται, δεν συμβιβάζεται. Που αναλαμβάνει το κόστος δύσκολων αποφάσεων. Μα αληθινός ηγέτης είναι αυτός που δεν φοβάται το κόστος. Σηκώνει το σταυρό του και προχωρά… και ενίοτε προχωρά απελπιστικά μόνος» και συμπλήρωσε «Είστε ο Αρχιεπίσκοπος που γνωρίζει… που ξέρει… Ξέρει πολύ καλά, τι, ποιος, πότε, που, γιατί… Αγαπάτε όντως τους πάντες. Αγαπάτε όμως τον φίλο ως φίλο και τον εχθρό ως εχθρό…. Εν γνώσει Σας ανέχεσθε, υπομένετε, σιωπάτε, περιμένετε, ελπίζετε»

Ολοκληρώνοντας τον χειροτονητήριο λόγο του ο Επίσκοπος Θεσπιών υπογράμμισε: «Η διακονία μου ως δικού Σας Βοηθού Επισκόπου παρακαλώ τον Θεό να είναι μία συνεχής μαθητεία μου κοντά Σας. Αυτό ζητώ σήμερα τούτη την ημέρα να ευχηθείτε άπαντες για μένα: Εσείς Μακαριώτατε, οι Άγιοι Αρχιερείς, ο Ιερός Κλήρος και ο ευσεβής λαός μας: ευχηθείτε, Πατέρες, αδελφοί μου εν Χριστώ, φίλοι μου, παιδιά μου πνευματικά, να αναδειχτώ πιστός και άξιος μαθητής του Κυρίου. Όταν ο Άγιος Ιγνάτιος Αντιοχείας ο Θεοφόρος όδευε προς το μαρτύριο έλεγε: «νυν άρξομαι μαθητής Κυρίου γενέσθαι». Οδεύοντας και εγώ τούτη την ώρα προς το θυσιαστήριο και προς την αγία αρχιερωσύνη, το ίδιο ψελλίζω: «νυν άρξομαι μαθητής Κυρίου γενέσθαι».
Τώρα αρχίζω να γίνομαι μαθητής του Κυρίου. Αμήν».

Ο Αρχιεπίσκοπος αναφέρθηκε στην συνεργασία που είχε με τον νέο Επίσκοπο όλα αυτά τα χρόνια χαρακτηρίζοντάς τον άξιο οιακοστρόφο και άξιο εμπιστοσύνης.

Επεσήμανε, επίσης, ότι «τα μέλη της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας στην πρότασή μου φάνηκαν πρόθυμοι και σε επέλεξαν Επίσκοπο της παλαιάς Επισκοπής Θεσπιών και εις την διάθεσή μου να υπηρετήσεις ως βοηθός της Αρχιεπισκοπής. Η συμπεριφορά σου, ο τρόπος εργασίας, το πνεύμα σου το ανοικτό με πείθουν ότι αυτό το λεπτό έργο, αυτή η επιλογή που έκανα θα βοηθήσει την Αρχιεπισκοπή και την Εκκλησία γενικότερα», ενώ τον διαβεβαίωσε ότι θα έχεις την δύναμη και την ελευθερία να αναπτύξει τις δραστηριότητες αυτές με τα προσόντα που του χάρισε ο Θεός.

Τον κάλεσε, να γίνει ο παρήγορος, αυτός που αντιλαμβάνεται τις δυσκολίες και θα διαθέτει χρόνο για τον κλήρο της Αρχιεπισκοπής. «Έρχεσαι να συμβάλλεις με την πείρα που διαθέτεις στην επίλυση των προβλημάτων και να διοργανώσεις καλύτερα αυτόν τον χώρο στέλνοντας ελπιδοφόρες ακτίνες» σημείωσε ο Αρχιεπίσκοπος, ενώ συμπλήρωσε ότι «το Ευαγγέλιο μας καλεί να αυξήσουμε τα τάλαντά μας για το κοινό καλό, διότι η αύξηση των ταλάντων για προσωπική μας χρήση είναι αιρετική πράξη».

Ο Αρχιεπίσκοπος ολοκλήρωσε την ομιλία του λέγοντας πως «αυτός που θέλει να γίνει πρώτος καλείται να είναι διάκονος των αδελφών μας» και συμβούλευσε τον Επίσκοπο Θεσπιών να υπηρετεί τους αδελφούς με αγάπη και αυτοθυσία.

Αύριο το πρωί θα τελεσθεί στον ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών η χειροτονία του Επισκόπου Ανδρούσσης κ. Κωνστάντιου.

Χειροτονητήριος λόγος Επισκόπου Θεσπιών κ. Συμεών

Μακαριώτατε Πάτερ και Δέσποτα
Πολυφίλητε, Πολυσέβαστε & ευσπλαχνικέ Πνευματικέ μου Πατέρα
Σεβασμιώτατοι, Πανιερώτατοι και Θεοφιλέστατοι Άγιοι Αρχιερείς
Αδελφοί μου πρεσβύτεροι, διάκονοι, μοναχοί και μοναχές.
Αδελφοί μου εν Χριστώ, ευλογημένα παιδιά της μάνας μας Εκκλησίας.

Στέκομαι με συγκίνηση μπροστά σας, Μακαριώτατε, στοργικέ μου Πατέρα και Άγιε Γέροντά μου, και αντικρύζω το πρόσωπό σας.
Αυτό το ιλαρό και γλυκύ πρόσωπο, το καθαρό, το φωτεινό, το ταλαιπωρημένο συγχρόνως από τις δοκιμασίες μιάς ολόκληρης ζωής και μιάς πενηντάχρονης ιερατικής πορείας, αυτό το πρόσωπο το γεμάτο καλωσύνη, αγάπη, επιείκεια, ανθρωπιά.

Και καλούμαι να αρθρώσω λόγο. Και μάλιστα ενώπιον Αγιωτάτων Αρχιερέων, τους οποίους τους αγαπώ, τους σέβομαι, τους έχω μπροστά μου ως έμψυχες εικόνες Θεού ζώντος, τους θαυμάζω, εμπνέομαι και καθοδηγούμαι από την ευλογημένη βιοτή τους. Τους ευγνωμονώ για την παρουσία τους και ζητώ την ευχή τους και την παντοτινή επιείκεια τους.
Θα μου επιτρέψετε, Μακαριώτατε, να μην προβώ σε καμία θεολογική αναφορά η διδαχή σχετικά με το χάρισμα του Επισκόπου και την χάρη της αρχιερωσύνης, την οποία εντός ολίγου θα λάβω τη χάριτι του Παναγίου και Τελεταρχικού Πνεύματος διά των Τιμίων Χειρών Σας. Το θεωρώ θράσος να το πράξω αυτό ενώπιον Σας και ενώπιον σοφών και εμπνευσμένων Αρχιερέων.
Τούτη την ώρα θέλω για λίγο να Σας ανοίξω και πάλι την καρδιά μου, όπως Σας την ανοίγω όλα αυτά τα χρόνια, που είμαι κοντά Σας. Άλλωστε η καρδιά μου δική Σας είναι. Και είναι δική Σας, διότι δεν την κατακτήσατε με εξουσία, δύναμη, κτητικότητα και επιβολή. Αυτές είναι έννοιες άγνωστες για Σας. Κατακτήσατε την καρδιά μου, γιατί με συμπονέσατε, με πήρατε στην αγκαλιά Σας, με αγαπήσατε, με εμπιστευθήκατε σκανδαλιστικά, διακινδυνεύσατε για μένα, με ανεχτήκατε και με αναδείξατε προνομιακά… Κατακτήσατε την καρδιά μου, γιατί την διακονήσατε και την διακονείτε ως έσχατος πάντων, ως πάσχων δούλος, ως αληθινός Πατέρας, ως ταπεινός αδελφός, ως άχρι θανάτου φίλος, ως καλός Σαμαρείτης. Ως ο «οικτίρμων και ελεήμων» Κύριος.
Ανοίγω την καρδιά μου, εν μέσω Εκκλησίας, για να καταθέσω εντός της Θείας Ευχαριστίας την δική μου ανθρώπινη και ταπεινή ευχαριστία.

Πολλά είναι τα πρόσωπα, στα οποία οφείλω ιδιαίτερη ευχαριστία και ευγνωμοσύνη. Πρόσωπα τα οποία έχουν διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο στην ζωή μου και πρόσωπα, που με ευεργετούν και σήμερα. Πρόσωπα από όλο το φάσμα του ορίζοντα της ζωής μου. Αρχιερείς, ιερείς, διάκονοι, μοναχοί, μοναχές, συγγενείς και οικείοι, φιλικά μου πρόσωπα, πνευματικά μου παιδιά, συνεργάτες μου στις διακονίες μου. Τα πρόσωπα αυτά είναι εδώ… Με ακούν τώρα.. Καταλαβαίνουν… Γνωρίζουν… Και πάνω από όλα γνωρίζει Κύριος ο Θεός… Να με συγχωρήσουν, που δεν θα κάνω καμία ονομαστική αναφορά εδώ, ούτε καν στους κεκοιμημένους ευεργέτες μου… Τους διαβεβαιώνω όμως ότι τους μνημονεύω ονομαστικά στις προσευχές μου και θα τους μνημονεύω πλέον, όσο ζω, και ως Αρχιερέας. Συγχωρέστε μου την παράλειψή μου αυτή. Δεν θέλω όμως σε μία τέτοια μέρα και ώρα, της μεγάλης μου χαράς, να διακινδυνεύσω να αδικήσω η να στενοχωρήσω κάποιον αγαπημένο μου άνθρωπο, πολλώ δε μάλλον να δημιουργήσω, χωρίς να το θέλω, κάποια παρεξήγηση, έστω και ελάχιστη.

Άλλωστε θα ήταν άδικο στους ευεργέτες μου να συμπεριλάβω μόνο όσους με αγάπησαν και με αγαπούν. Θα έπρεπε να αναφέρω και αυτούς που ηθελημένα η άθελά τους με πίκραναν, με πλήγωσαν η και με έβλαψαν. Διότι και αυτοί είναι ευεργέτες μου. Φίλοι και εχθροί άπαντες ευεργέτες μου. Τους ευγνωμονώ λοιπόν όλους, ζητώ την συγχώρηση όλων και προσεύχομαι στον Θεό μας όλοι να έχουμε μετάνοια και όλοι μαζί να βρεθούμε στην Βασιλεία Του. Μην μείνει κανείς έξω του νυμφώνος Χριστού.

Ευεργέτες μου και αυτοί οι αδελφοί μου, που στο διάβα της ζωής μου πληγώθηκαν, σκανδαλίστηκαν, αδικήθηκαν, στενοχωρήθηκαν η και υπέφεραν από δικές μου αστοχίες, αμαρτίες, λάθη, πάθη, αδυναμίες. Και παρά ταύτα έχουν δείξει μεγαλωσύνη, μεγαλοκαρδία, μακροθυμία, υπομονή, συγχωρητικότητα και κατανόηση. Τους ευχαριστώ και τους ζητώ δημόσια συγγνώμη και εύχομαι Κύριος ο Θεός να ευλογεί πλούσια όλο τους το είναι.

Ευγνωμονώ τον Άγιο Θεό, που με έχει ευεργετήσει και ελεήσει στην ζωή μου τόσο πολύ. Με ελέησε να γεννηθώ, να βαπτιστώ, να μεγαλώσω, να ανδρωθώ, να βρω τον δρόμο της ζωής, να γίνω μοναχός στην ευλογημένη γη της Μακεδονίας μας. Πολλές περιοχές της ελληνικοτάτης Μακεδονίας μας συνθέτουν το μωσαικό της προέλευσής μου. Είδα το πρώτο φως της ζωής στην πόλη της Κοζάνης· κατάγομαι από τα ιστορικά Ασπρόγεια του Ν. Φλώρινας, ένα χωριό ορεινό, λεβέντικο και περήφανο, που είναι ποτισμένο με το αίμα ηρώων του ενδόξου Μακεδονικού Αγώνα, μεταξύ αυτών και του άμεσα προγόνου μου καπετάν Αστερίου Βολιώτη, που έχυσε το αίμα του για την Μακεδονία μας· μεγάλωσα στην βυζαντινούπολη της Δυτικής Μακεδονίας, στην πανέμορφη Καστοριά· μεγάλωσα παίζοντας στο προαύλειο του Μητροπολιτικού Ναού Καστοριάς, ανατρεφόμενος με πνευματικές εμπειρίες και εθνικές μνήμες, από τις διηγήσεις για την γιαγιά της μητέρας μου, η οποία κρυφά, μέσα στις νύκτες, μαζί με άλλες γυναίκες, ύφαιναν χρησιμοποιώντας κομμάτια από το νυφικό φόρεμά τους και λωρίδες από μαξιλαροθήκες, για να ράψουν ελληνικές σημαίες, να τις έχουν έτοιμες για την ευλογημένη ώρα της απελευθέρωσης της Μακεδονίας μας, για να τις ανεμίσουν στους δρόμους, όπως και έγινε το 1912· έγινα μοναχός στο ιστορικό Μοναστήρι των Αγίων Αναργύρων στο όρος Βίτσι και εναπόθεσα στην εικόνα τους τα πρώτα μου όνειρα· έζησα υπέροχα χρόνια στην συμβασιλεύουσα νύμφη της καρδιάς όλων μας, στην φτωχομάνα Θεσσαλονίκη, όπου και κατοικούν οι γονείς μου και δύο από τα αδέλφια μου, και συνδέομαι και με την πόλη της Καβάλας, όπου κατοικεί η οικογένεια της μεγαλύτερης αδελφής μου.

Ευχαριστώ τον Θεό, που τούτη την ώρα οι τίμιοι και άγιοι γονείς μου είναι εδώ, τους έχει ο Θεός στην ζωή, για να είναι κοντά μου στην χαρά μου, όπως και τα υπέροχα καλόψυχα αδέλφια μου, οι λεβέντες πόντιοι γαμπροί μου, τα χαριτωμένα ανήψια μου. Δοξάζω τον Θεό, που είμαστε μία ευλογημένη και αγαπημένη οικογένεια. Είμαι περήφανος για την οικογένειά μου και τους ευγνωμονώ, που εδώ και είκοσι σχεδόν χρόνια έχουν υπομείνει την για τον Θεό ξενιτεία μου. Είκοσι χρόνια είμαι μακρυά τους για τον Χριστό.

Ενώπιον σας, Μακαριώτατε, και ενώπιον του Θεού, θέλω να διαβεβαιώσω τους γέροντες γονείς μου ότι θα κάνω τα πάντα, για να κρατήσουμε αυτήν την μεταξύ μας αγάπη, τα τέσσερα παιδιά, που με τόση αγάπη, κόπους και θυσίες μας έφεραν στον κόσμο και μας ανέθρεψαν. Θέλω, όταν έλθει η ώρα να κλείσουν τα μάτια τους, για να ταξιδέψουν για την ουράνια πατρίδα, για τα παιδιά τους να μην ανησυχούν, να μην έχουν έγνοια.

Ευγνωμονώ τον Θεό για τα πάντα. Για τους ανθρώπους, που γνώρισα, για τους κατά καιρούς δασκάλους μου, για τους κατά καιρούς πνευματικούς μου πατέρες, για τους φίλους μου, για τις συναναστροφές μου, για την δωδεκαετή μοναχική μου βιοτή, για όλες τις επιλογές που έκανα, για τα λάθη που έκανα, για τις πτώσεις μου, για τα παθήματά μου, για τις ταλαιπωρίες μου, για τα πάντα, μα για τα πάντα. Δεν υπάρχει τίποτα στην ζωή μου που να μην κρύβει ένα λόγο της αγάπης του Θεού. Δεν υπήρχε τίποτα, που πίσω Του να μην βρίσκεται Εκείνος, η όντως Αγάπη, η Οδός και η Αλήθεια και η Ζωή.

Και πάνω από όλα Τον ευγνωμονώ, που μία παγωμένη νύχτα του Φεβρουαρίου, ημέρα της Αγίας Φιλοθέης, της δικής μας κυράς των Αθηνών, δεν με άφησε να με κατασπαράξουν λύκοι και τσομπανόσκυλα, καταλαβαίνετε εσείς τι εννοώ και σε τι αναφέρομαι, αλλά με άρπαξε στην κυριολεξία, «αρπαγή Θεού» το είχατε χαρακτηρίσει Εσείς τότε, και με έφερε εδώ, στην οδό της Αγίας Φιλοθέης, σε Εσάς, στον Πατέρα μου, στον Ευεργέτη μου, στον δικό μου άνθρωπο, στον άγγελό μου.
Ευγνωμονώ τον Θεό για όλα αυτά που ζω κοντά Σας, Μακαριώτατε, από εκείνη την ημέρα. Θυμάστε, ήλθα κοντά Σας με λιωμένα από την ταλαιπωρία ράσα, και σήμερα θα μου φορέσετε τον αρχιερατικό σάκκο. Είναι να μην μεθώ από αυτήν την αγάπη;

Ευγνωμονώ τον Θεό για όσα έζησα και ζω κοντά Σας. Για τις ατελείωτες ώρες που περνώ κοντά Σας. Πόσο ευτυχής είμαι πραγματικά: να είμαι τις περισσότερες ημέρες της εβδομάδος το πρώτο πρόσωπο που συναντάτε το πρωί καθώς ανοίγετε την πόρτα του πτωχικού και απέριττου κελλιού Σας και επίσης το τελευταίο πρόσωπο που συναντάτε, πριν αποσυρθείτε στο τέλος της ημέρας για λίγη ανάπαυση από τους απερίγραπτους κόπους Σας.

Πως να μην είμαι ευγνώμων στον Θεό, όταν με αξιώνει να τρώω κάθε ημέρα από το ίδιο πιάτο μαζί σας, όταν αξιώνομαι να ζω κοντά Σας ατελείωτες ώρες επικοινωνίας, συζήτησης, μαθητείας. Πως να μην ευγνωμονώ τον Κύριο; Πως να μην ευγνωμονώ τον Θεό για τις ατελείωτες ώρες εξομολογήσεων και συζητήσεων μας στο ερημικό σας ασκητήριο, στο μοναστηράκι μας, εκεί στην παραλία της ιστορικής επισκοπής των Θεσπιών…

Πως να μην ευχαριστώ τον Θεό, όταν έχω ζήσει κοντά Σας συγκλονιστικές στιγμές αγάπης, προσφοράς και θυσίας για τον άνθρωπο. Όταν ζω από κοντά τις αγωνίες Σας, τον πόνο Σας για τον πονεμένο άνθρωπο, την μέριμνά Σας για τα παιδιά, την αγάπη Σας για τους ιερείς μας, τον σεβασμό Σας προς κάθε άνθρωπο… το ήθος της συνεννόησης, της συνεργασίας, της ομοψυχίας… όταν είστε ο ίδιος άνθρωπος και με μικρούς και με μεγάλους… Απέναντι σε όλους μία μέθοδο έχετε: την άνευ όρων και ορίων αγάπη.
Ευγνωμονώ τον Θεό, Μακαριώτατε, που υπάρχετε στην ζωή μου και στην ζωή της Εκκλησίας μας. Είστε ένας οραματιστής, ένας πράος μαχητής, ένας γνήσιος και υπεύθυνος πατριώτης· αρκετά αυτός ο τόπος υπέφερε από ανεύθυνους πατριδοκάπηλους, εγκλωβισμένους σε εθνικιστικές εξάρσεις και ιδιοτελείς μεγαλοιδεατισμούς· είστε ένας γεφυροποιός, ένας ηγέτης, που δεν χειραγωγείται, δεν κηδεμονεύεται, δεν απειλείται, δεν εκβιάζεται, δεν συμβιβάζεται. Που αναλαμβάνει το κόστος δύσκολων αποφάσεων. Μα αληθινός ηγέτης είναι αυτός που δεν φοβάται το κόστος. Σηκώνει το σταυρό του και προχωρά… και ενίοτε προχωρά απελπιστικά μόνος…

Ευγνωμονώ τον Θεό, που με αξιώνει να Σας υπηρετήσω στο εξής και ως βοηθός Επίσκοπός Σας, υπό τον τίτλο μίας ιστορικής επισκοπής, μαρτυρουμένης ήδη από τον 4ο αιώνα μ.Χ, με τότε επίσκοπο Θεσπιών, τον επίσκοπο Ρουφίνο, για να συνεχίσω να μαθητεύω κοντά Σας και να γίνομαι αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυρας του μεγαλείου της προσωπικότητάς Σας. Μεγαλείο που κατεξοχήν φανερώνεται στην αρχοντική, αγαπητική και απαράμιλλου ήθους στάση Σας απέναντι και στους ουκ ολίγους αγνώμονες, αχάριστους, ιδιοτελείς, καιροσκόπους, μωροφιλόδοξους και προπετείς.
Είστε ο Αρχιεπίσκοπος που γνωρίζει… που ξέρει… Ξέρει πολύ καλά, τι, ποιος, πότε, που, γιατί… Αγαπάτε όντως τους πάντες. Αγαπάτε όμως τον φίλο ως φίλο και τον εχθρό ως εχθρό…. Εν γνώσει Σας ανέχεσθε, υπομένετε, σιωπάτε, περιμένετε, ελπίζετε… Τω όντι τύπος, τόπος και τρόπος Χριστού.

Είμαι ιδιαίτερα ευγνώμων στον Θεό, που τόσα χρόνια δεν μου είπατε ποτέ ούτε μία σκληρή και αυστηρή κουβέντα. Δεν με μαλώσατε ούτε μία φορά. Δεν ανταλλάξαμε τίποτε το πικρό και ψυχρό. Πόση δηλαδή υπομονή έχετε κάνει μαζί μου, πόσες υπερβάσεις, πόση μακροθυμία! Μόνο και μόνο, για να μορφώσετε «νούν Χριστού» μέσα μου. Από συγκατάβαση στην δική μου ανωριμότητα, ανασφάλεια και αδυναμία, στις δικές μου πληγές.

Σας ευχαριστώ για τα πάντα, Μακαριώτατέ μου. Για όλες τις διακονίες που μου εμπιστευθήκατε ως τώρα: διακονίες στην αγαπημένη μας Αρχιεπισκοπή, με κορυφαία αυτήν του Πρωτοσυγκέλλου, διακονίες στα Ιδρύματα της Εκκλησίας μας, διακονίες στον Ναό του Αγίου Φανουρίου του Ορφανοτροφείου Βουλιαγμένης στο Ίλιον, που έδωσα όλο μου το είναι αυτά τα χρόνια, σε ένα ποίμνιο ανθρώπων ταπεινών, ευγενών και ευλογημένων, διακονίες στον Ναό της Αγίας Τριάδος της Ρωσικής Παροικίας, διακονίες στα όμορφα παλαιά εκκλησάκια του ιστορικού κέντρου, διακονίες στα ευλογημένα μας παιδάκια στα Οινόφυτα, διακονίες στα μοναστήρια μας, διακονίες στην νεότητα και στην κατήχηση, διακονίες πολλές φορές εξόχως εμπιστευτικές, ριψοκίνδυνες, ενίοτε οριακές.
Μακαριώτατε Πατέρα μου, η αποδοχή της προτάσεως Σας από την Σεπτή Ιεραρχία της Εκκλησίας μας ανοίγει από σήμερα μία νέα σελίδα στην ζωή μου. Ενώπιον αυτής της υπό του Θεού προσκλήσεως, Σας ικετεύω και σας παρακαλώ: Συνεχίσετε με υπομονή και με επιείκεια να με οικοδομείτε και να με οικονομείτε. Συνεχίσετε να μου επιτρέπετε να μαθητεύω στο λόγο σας, στα έργα σας, στο μυστήριο της σιωπής σας, στα οράματά σας. Συνεχίσετε να αφήνετε κάποιες χαραμάδες της αγιασμένης ζωής σας αφύλαχτες, για να μπορώ, όπως τώρα, να μαρτυρώ και να υπογράφω με το αίμα της καρδιάς μου, το πως συμπάσχετε με τον αδικημένο, με τον αδύνατο, το πως συνδράμετε ώστε νέα πτωχά παιδιά να βρίσκουν στήριγμα στην ζωή, στο πόσο υποφέρετε από τον πόνο του κάθε ανθρώπου, πως συμπαραστέκεστε στο πένθος τους, στην ασθένεια τους, στην δοκιμασία τους.

Μην μου στερήσετε την δυνατότητα να γνωρίζω μερικά μόνο από αυτά τα αμέτρητα, που κάνετε πολλές φορές μέσα στη νύχτα, στα κρυφά, μακρυά από την δημοσιότητα, από αγάπη και με αγάπη για τον κάθε άνθρωπο χωρίς διακρίσεις, χωρίς προκαταλήψεις, χωρίς ενδοιασμούς.
Η διακονία μου λοιπόν ως δικού Σας Βοηθού Επισκόπου παρακαλώ τον Θεό να είναι μία συνεχής μαθητεία μου κοντά Σας. Αυτό ζητώ σήμερα τούτη την ημέρα να ευχηθείτε άπαντες για μένα: Εσείς Μακαριώτατε, οι Άγιοι Αρχιερείς, ο Ιερός Κλήρος και ο ευσεβής λαός μας: ευχηθείτε, Πατέρες, αδελφοί μου εν Χριστώ, φίλοι μου, παιδιά μου πνευματικά, να αναδειχτώ πιστός και άξιος μαθητής του Κυρίου.
Όταν ο Άγιος Ιγνάτιος Αντιοχείας ο Θεοφόρος όδευε προς το μαρτύριο έλεγε: «νυν άρξομαι μαθητής Κυρίου γενέσθαι». Οδεύοντας και εγώ τούτη την ώρα προς το θυσιαστήριο και προς την αγία αρχιερωσύνη, το ίδιο ψελλίζω: «νυν άρξομαι μαθητής Κυρίου γενέσθαι».
Τώρα αρχίζω να γίνομαι μαθητής του Κυρίου. Αμήν.

Φωτογραφίες: Χρήστος Μπόνης/Eurokinissi