Κρίκοι αγάπης στην οικογένεια.

Πρωτοπρεσβυτέρου Αθανασίου Πολ. Τύμπα, Θεολόγου-Μουσικού

Τις περισσότερες φορές ανόητοι λόγοι και τιποτένια πράγματα δημιουργούν ψυχρότητα ανάμεσα στα μέλη μιας οικογένειας. Μέσα στην οικογένεια πρέπει ο ένας να ταπεινώνεται και να παραδέχεται τις αρετές του άλλου.

Πολλές φορές θα χρειαστεί με υπομονή να ανεχθούμε και τα ελαττώματα των υπόλοιπων μελών. Ο Άγιος Παΐσιος για να αντιμετωπίζουμε έτσι τα πράγματα έλεγε πως βοηθάει πολύ να σκεφτόμαστε, ότι ο Χριστός θυσιάστηκε για τις αμαρτίες μας και μας ανέχεται όλους, δισεκατομμύρια ανθρώπους, ενώ αυτός είναι αναμάρτητος. Εμείς με πολλά ελαττώματα ο καθένας μας βλέπουμε μόνον τα κουσούρια του άλλου και όχι τα δικά μας.

Ο Θεός σέβεται την ελευθερία όλων των ανθρώπων. Και εμείς οφείλουμε να δίδουμε χώρο ελευθερίας στα αγαπημένα μας πρόσωπα. Και τα παιδιά μας, ειδικά όταν μπούνε στην εφηβεία, πρέπει να σεβόμαστε την γνώμη τους και τις αποφάσεις τους και, εάν δεν συμφωνούμε, με λογικά επιχειρήματα και όχι απειλές και παράλογες τιμωρίες ας προσπαθήσουμε να τα μεταπείσουμε για να αποφύγουν τους κινδύνους που κρύβει η ζωή.

Ο άγιος Πορφύριος συχνά έλεγε σε γονείς, που τα παιδιά τους ήταν αντιδραστικά στην εφηβεία, ότι η μάνα και πατέρας πρέπει να λιώσουν τα γόνατά τους στην προσευχή. Σε μερικές μανάδες π.χ. συμβούλευε να κάμουν και τραπέζι στην φιλενάδα του γιου τους, ώστε να γνωρίσουν με τι άνθρωπο έχουν να κάνουν και να δίδουν τις ανάλογες συμβουλές. Είναι πραγματικά τέχνη να μπορέσουμε να διατηρήσουμε τον σύνδεσμο της αγάπης και της ειλικρινούς φιλίας με τα παιδιά μας.

Για να σεβόμαστε την ελευθερία των άλλων μελών της οικογενείας μας δεν πρέπει να ξεχνούμε, πως άλλοι άνθρωποι μαθαίνουν σ΄ αυτήν την ζωή από τα λάθη τους και άλλοι περνούν πιο αλώβητοι από τις επιπτώσεις της αμαρτίας λόγω της υπακοής τους στον πνευματικό νόμο.

Ο άγιος Παΐσιος έλεγε: «εγώ όταν ήμουν μικρός, περισσότερο βοηθιόμουν από τη μητέρα μου παρά από τον πατέρα μου. Η μητέρα μου έβλεπε της αταξίες; μου και στενοχωριόταν. Αλλά είχε μια αρχοντιά. Όταν έκανα καμιά αταξία γύριζε το κεφάλι της από την άλλη μεριά και έκανε πως δεν με βλέπει, για να μη με στεναχωρήσει. 

Εμένα όμως αυτή η συμπεριφορά μου ράγιζε την καρδιά. Κοίταξε, έλεγα μέσα μου, εγώ έκανα τέτοια αταξία και ή μητέρα μου όχι μόνον δεν με δέρνει, αλλά κάνει και πως δεν με βλέπει. Άλλη φορά δεν θα το ξανακάνω. Πώς να την ξαναστεναχωρήσω; Με αυτήν την συμπεριφορά της η μητέρα μου με βοηθούσε περισσότερο, παρά αν μου έδινε σκαμπίλι».

Άρρηκτοι κρίκοι αγάπης δημιουργούνται μέσα στην οικογένεια όταν προσπαθούμε πολλές φορές την εβδομάδα αν το επιτρέπουν οι εργασίες των μελών και ειδικά το βράδυ τρώμε όλοι μαζί, όταν τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα πίνουμε έναν καφέ κάπου στην εξοχή όλοι μαζί και το βασικότερο, όταν την Κυριακή βρισκόμαστε για μια ώρα όλοι μαζί στην Θεία Λειτουργία της Ενορίας μας. 

Ο Χριστός, η Παναγία μας και οι άγιοι είναι οι σπουδαιότεροι εγγυητές της αγάπης μέσα στην οικογένεια ειδικά όταν όλα τα μέλη της προσπαθούν άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο να μιμηθούν την ζωή τους. Δεν υπάρχει περίπτωση να μας σέβονται τα παιδιά μας, εάν δεν σέβονται τους αγίους, διότι απλά άνθρωποι είμαστε και μεις άνθρωποι είναι και αυτά, μας βλέπουν δηλαδή ίσους προς ίσον.

Όλοι είμαστε απλάνιστες σανίδες. Μέσα στην ζωής της οικογένειας και τα προβλήματά της πλανίζεται ένας ρόζος από δω, ένα κενό από κει και στο τέλος βγαίνει ένα όμορφο αποτέλεσμα. Λιμάνι της ζωής είναι η οικογένεια που όποιος μπει με ανιδιοτέλεια μέσα σ’ αυτό θα χαρεί και αυτή αλλά και την άλλη ζωή.