ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΑΝΤΕΣ ΔΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΤΗΓΩΝΙΣΑΝΤΟ.

του π. Θεμιστοκλή Μουρτζανού

«Των αγίων απάντων τα μυρία συστήματα» εορτάζει η Εκκλησία την πρώτη Κυριακή μετά την Πεντηκοστή. 

Όλους τους αγίους μαζί, όχι αγνοώντας την προσωπικότητα του καθενός, μαζοποιώντας τους, κάνοντάς τους αριθμούς ή χωρίζοντάς τους απλώς σε συστήματα, σε ομάδας, προφήτες, αποστόλους, ιεράρχες, μάρτυρες, οσίους και δικαίους, αναργύρους ιατρούς, άνδρες και γυναίκες, αλλά ως φορείς της δωρεάς του Αγίου Πνεύματος που είναι η αγιότητα. Αυτή δεν καταργεί το πρόσωπο, αλλά το ολοκληρώνει. Δείχνει ότι όποιος ζει την αγιότητα, μετέχει με την θέλησή του στην θεοποιό ενέργεια του Θεού. Δεν υπάρχει για τον νυν χρόνο, για την ανθρωπότητα, για την ιστορία, για τον εαυτό του, αλλά έχει ανοίξει την ύπαρξή του στην κοινωνία με τον Θεάνθρωπο Χριστό και ζει το μυστήριο της Εκκλησίας, δηλαδή το μυστήριο της πίστης , ως δική του υπέρβαση του εγώ, ως δική του αφετηρία μεταμόρφωσής του σε ύπαρξη που αγαπά, ως δίψα για το αιώνιο που γίνεται παρόν.

                Ο απόστολος Παύλος αναφέρει στην προς Εβραίους επιστολή του ότι «οι άγιοι πάντες διά πίστεως κατηγωνίσαντο» (Εβρ. 11, 33), «με την πίστη πάλεψαν μέχρι την τελευταία ρανίδα του αίματός τους, μέχρι το τελευταίο κύτταρο της ύπαρξής τους». Πιστεύοντας στον Τριαδικό Θεό διάλεξαν να μην νικηθούν από την βασιλική εξουσία, εργάστηκαν ώστε να φανερωθεί και δι’  αυτών η αγάπη του Θεού, έκαναν πράξη τις υποσχέσεις του Θεού ότι οι άνθρωποι δεν θα είμαστε μόνοι μας και ότι Εκείνος θα μας φροντίζει, πάλεψαν και νίκησαν τα άγρια θηρία, την δύναμη της φωτιάς, γλίτωσαν από τις επιθέσεις του διαβόλου, έγιναν από αδύνατοι ισχυροί, κάνοντας πλήθος θαυμάτων τα οποία μαρτυρούν την δύναμη της ανάστασης.

                Η πίστη τους έκανε ισχυρούς από αδύνατους. Αδύνατους μπροστά στην εξουσία τόσο του κακού όσο και των ανθρώπων που διάλεγαν τον εαυτό τους ως θεό. Αδύνατους μπροστά στον μεγάλο πειρασμό ο Θεός να καθυστερεί να εκπληρώσει τις υποσχέσεις Του και να αισθάνονται μόνοι τους. Αδύνατους μπροστά στην κακία των ανθρώπων, οι οποίοι έδειχναν και δείχνουν ότι όσα καλά κι αν τους προσφέρει κάποιος, το θέλημά τους είναι που μετρά. Αδύνατους μπροστά στις απειλές και μπροστά στον θάνατο, ο οποίος καταπίνει την κάθε ύπαρξη. Κι ενώ φαίνονταν αδύνατοι,  η πίστη τους έκανε δυνατούς.

                Πίστη σημαίνει απόλυτη εμπιστοσύνη σε Αυτόν που αγαπά. Σημαίνει παραίτηση ακόμη και από τα φαινόμενα, τα οποία δοκιμάζουν τις αντοχές της λογικής μας. Σημαίνει πρόταξη της καρδιάς, η οποία νιώθει χαρά και πληρότητα, ακόμη κι αν όλες οι ενδείξεις είναι αντίθετες. Ακόμη κι αν όλος ο κόσμος συνασπίζεται εναντίον του πιστεύοντος. Ακόμη κι αν η καθημερινότητα δεν αφήνει περιθώριο να ζήσουμε όπως ο Θεός θέλει, αλλά μας καλεί σε μία συνεχή συντριβή μέσα στις μυλόπετρες των βιοτικών, των συναισθημάτων μας, των άλλων που μας περιτριγυρίζουν, του χρόνου που έχει πλήθος εναλλακτικών εκτός από την έγνοια για τον Θεό.  

                Πίστη σημαίνει όχι κατ’ ανάγκην αναχώρηση από τον κόσμο και τη ζωή, αλλά συγκέντρωση πνευματικών δυνάμεων, ελπίδας, αγάπης, ενός κεφαλαίου που δεν υποκαθίσταται από τίποτε υλικό, ώστε όταν έρθει η ώρα, εκείνη η μοναδικά δύσκολη για τον καθέναν που ονομάζεται δοκιμασία, αποτυχία, αρρώστια, πόνος, θάνατος, ήττα ή απαίτηση από τον ωρυόμενο λέοντα του κακού για συμβιβασμό και παραίτηση, η ανάσα της καρδιάς να είναι τόσο δυνατή ώστε τίποτε να μην μπορεί να μας χωρίσει από την αγάπη του Χριστού, αλλά και από το θέλημά Του. Χωρίς μίσος προς τους ανθρώπους, αλλά με κατανόηση του κακού που και αυτούς και συχνά και εμάς μάς επιτίθεται και μας δυσκολεύει. Και όπου οι δυνάμεις φτωχές και η όρεξη αδύναμη, η μετάνοια. Η ήττα που γίνεται νίκη ζωής. Αρκεί  η πίστη των αγίων. Η δική μας;

                Μύρια τα συστήματα, τα ονόματα, τα πρόσωπα των αγίων. Ανώνυμοι και γνωστοί. Μέσα σ’ αυτούς μπορούμε την χάρη του Αγίου Πνεύματος, με την δύναμη της πίστης η οποία δίδεται σ’ αυτόν που αναζητά τον Θεό όχι από συνήθεια ή από βόλεμα ή από φόβο, αλλά από δίψα για την αλήθεια και για το νόημα της όντως ζωής, μπορούμε να ανήκουμε και εμείς. Αρκεί να ζούμε εντός της Εκκλησίας, του τρόπου και του ήθους της. Όχι παρασυρμένοι από την θεσμική της μορφή ή από τα πρόσωπα που κάποτε την αλλοτριώνουν. Αλλά ατενίζοντας και επιλέγοντας την ζωή των άλλων αγίων, οι οποίοι είναι οι φίλοι και οι οδοδείκτες μας. Την πίστη τους ας ψάξουμε!