«Αυτοί οι παπάδες έκαναν τη γυναίκα μου έτσι».

Υποσυνείδητα πιστεύεις σε μια θεολογία υποτίμησης των ανθρώπινων σχέσεων, της συζυγίας, της αγάπης, της αγκαλιάς. Κι όλο αυτό κρύβει κάτι νοσηρό… Με ένα τέτοιο ανέραστο ήθος και ύφος δεν μπορεί να λες ότι είσαι άνθρωπος του Θεού!

Να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Εξωτερικά φαίνεσαι άνθρωπος του Θεού. Αμφιβάλλω όμως πόσο είσαι στ’ αλήθεια.
Ενας φίλος μου ήξερε πολύ καλά όλη αυτή τη θολή πραγματικότητα. Και ξέρεις τι μου είπε; Οτι η Εκκλησία είναι ένας χώρος όπου μπορεί κανείς να μπει και να ανθήσει. Μπορεί όμως να μπει και να μαραζώσει. Μπορεί να μπει κάποιος στην Εκκλησία για να κρυφτεί. Αν, μπαίνοντας στην Εκκλησία, γνωρίσεις τον Θεό της αλήθειας, Αυτόν που είναι η πηγή κάθε ομορφιάς, η πηγή κάθε έρωτα, η πηγή της ανανέωσης και της άνθησης, σίγουρα θα ανθήσεις κι εσύ. Αν όμως διδαχθείς έναν Θεό ανέραστο και σκυθρωπό, θα μαραζώσεις.

Η ίδια η Εκκλησία μπορεί να γίνει χώρος αγιασμού, άνθησης και προόδου, αλλά και καταδίκης και νοσηρότητας. Και να λειτουργήσει ως κρυψώνα. Εκκλησία: Ο χώρος όπου συχνά μπαίνεις για να κρυφτείς. Εκκλησία: Μια κρυψώνα των προβλημάτων σου.

Αυτή η γυναίκα έκανε αυτό ακριβώς: Βρήκε την Εκκλησία ως κρυψώνα της μελαγχολίας και της ανέραστης ψυχολογίας της. Της παθογένειας και των ψυχικών προβλημάτων της. Βρήκε την Εκκλησία και, αντί να προσπαθήσει να θεραπεύσει όλα αυτά που τη βασάνιζαν, τα κουκούλωσε. Και για όλα αυτά βάζει μπροστά ως δικαιολογία τον Θεό. Αυτό είναι το τραγικό: όλα τα νοσηρά γίνονται στο όνομα του Θεού.

Λέει στον άντρα της: «Δεν σ’ αγκαλιάζω, επειδή αγαπάω τον Θεό». «Δεν σε πλησιάζω, γιατί θέλω να προσευχηθώ». «Δεν είμαι τρυφερή, γιατί θα πάω στον ναό». «Δεν είμαι ζεστή μα σκέτη παγοκολόνα για λόγους πνευματικούς».
Και με όλες αυτές τις ψεύτικες δικαιολογίες τι κάνει; Κρύβεται. Να, λοιπόν, πώς η Εκκλησία μπορεί να λειτουργήσει ως κρυψώνα.

Γι’ αυτό κι ο Αγιος Πορφύριος στον Ωρωπό σε ειδικές περιπτώσεις συνιστούσε στα ζευγάρια που είχαν τέτοια θέματα να ζητούν τη βοήθεια των ειδικών και να παίρνουν τα φάρμακα που θα τους συστήσουν. Γιατί ο Αγιος ήθελε να ζεστάνει -κι όχι να ψυχράνει- τη σχέση του ζευγαριού. Να ενώσει κι όχι να διασπάσει. Διότι ήξερε καλά ότι δεν πας στον Παράδεισο αν η ψυχή σου κοντά στον Χριστό δεν γλυκάνει, δεν μελώσει και δεν ζεσταθεί.

Να σε ρωτήσω ακόμα κάτι, αγαπητή μου. Οταν ο σύζυγός σου εξαιτίας σου ψυχραίνεται με τον Χριστό, εσύ πώς νιώθεις; Του φέρεσαι ψυχρά. Μετά βλέπει παπά και λέει: «Αυτοί οι παπάδες έκαναν τη γυναίκα μου έτσι», δηλαδή ανέραστη, απόμακρη, παράξενη. Πιστεύω να καταλαβαίνεις ότι κάτι δεν πάει καλά. Οταν, λοιπόν, είσαι ασκητικός, εγκρατής και παρθένος, αλλά δεν έχεις ταυτόχρονα λαδάκι στην καρδιά σου, ξέχνα τον Παράδεισο. Είναι πανέμορφες η εγκράτεια, η άσκηση, η παρθενία. Αλλά με σωστές προϋποθέσεις. Κριτήριο: Να ‘χεις μέσα σου ταυτόχρονα το λάδι αυτό της ευσπλαχνίας, της ζεστασιάς, της καλοσύνης και της ανθρωπιάς.

Από το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου «Ολα του γάμου δύσκολα…» των εκδόσεων Αθως