Η προστασία της θρησκευτικής ελευθερίας. Ένα νέο κοινωνικό δικαίωμα.

Γράφει ο Πρωτοπρεσβύτερος Δρ. Γεώργιος Λέκκας, Σύμβουλος στο Γραφείο της Αντιπροσωπείας της Εκκλησίας της Ελλάδος στην ΕΕ

---

Τόσο η νεωτερική ιδεολογία του ατομισμού όσο και η πολιτική συνεπαγωγή του, το άθρησκο κράτος (secular State) που επιβλήθηκε στην Ευρώπη με δύναμη, επίσης, κρατούσας ιδεολογίας είχαν ως αποτέλεσμα την επικράτηση στον ευρωπαϊκό χώρο – και όχι μόνο- αφ’ ενός μεν μιας μηδενιστικού τύπου σχετικοκρατίας και αφ’ ετέρου την εκδίωξη της θρησκείας από τον δημόσιο χώρο.

Μηδενιστική σχετικοκρατία και παραγκωνισμός της θρησκευτικής ανάγκης υπήρξαν στην πραγματικότητα συνέπειες της επικράτησης στην Ευρώπη αλλά και παγκόσμια ενός ανθρωπολογικού μοντέλου, σύμφωνα με το οποίο για το λογικό και ελεύθερο ον που είναι ο άνθρωπος, αρκεί η ικανοποίηση των φυσικών αναγκών του (για ένδυση, φαγητό, εκπαίδευση, ασφάλεια, κουλτούρα και κοινωνική καταξίωση) σε μια δημοκρατικά θεσπισμένη κοινωνία για να ζήσει ευτυχισμένος.

Οι πνευματικές ανάγκες του ανθρώπου για αγάπη προς τον Θεό και αγάπη προς τον πλησίον θεωρήθηκαν εποικοδόμημα και η ικανοποίηση αυτών των πρωτευουσών υπαρξιακών αναγκών του ανθρωπίνου όντος θεωρήθηκε ατομική υπόθεση, αν όχι ιδιωτεία, για την οποία αρκεί και με το παραπάνω η συνταγματική κατοχύρωση του ατομικού δικαιώματος της θρησκευτικής ελευθερίας. 

Αν όμως ο άνθρωπος για να ζήσει έχει ανάγκες πρώτα πνευματικές και μετά υλικές, μήπως έχει έρθει η ώρα οι ορθόδοξοι χριστιανοί στην Ελλάδα και όλοι οι χριστιανοί παντού στην Ευρώπη να ζητήσουν και να επιβάλλουν, στα εθνικά κράτη και στην υπερεθνική οντότητα που είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση, την άσκηση της θρησκευτικής ελευθερίας ως προστατευόμενο κοινωνικό δικαίωμα, που θα γεννά υποχρεώσεις των κρατών και της ΕΕ προς τους πολίτες για την προστασία της άσκησης της θρησκευτικής ελευθερίας τους ατομικά αλλά και συλλογικά, δηλαδή εν Εκκλησία, όπως καλούνται να προστατευθούν σήμερα η εργασία, η μητρότητα και η κοινωνική ασφάλεια με αντίστοιχα κοινωνικά δικαιώματα;

Δεν αρκεί, δηλαδή, η προστασία της θρησκευτικής ελευθερίας από την συνταγματική έννομη τάξη ως ατομικό δικαίωμα διότι, ως γνωστόν, τα ατομικά δικαιώματα έχουν απλώς αμυντικό χαρακτήρα έναντι κρατικών, υπερκρατικών οντοτήτων αλλά και τρίτων, ενώ το ζητούμενο σήμερα πρέπει να είναι η έμπρακτη και υποχρεωτική υποστήριξη πιστών και Εκκλησίας από το εθνικό κράτος και την Ευρωπαϊκή Ένωση για την ικανοποίηση των θρησκευτικών ή καλύτερα των πνευματικών αναγκών των πολιτών, με σκοπό την καλύτερη δυνατή πνευματική υγεία ολόκληρου του κοινωνικού σώματος.

Καθώς το επικρατούν ανθρωπολογικό μοντέλο αποδεικνύεται ήδη ξεπερασμένο και προοδευτικά γίνεται όλο και περισσότερο κατανοητό ότι «ουκ επ΄άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος», οφείλουμε να εργασθούμε συντονισμένα για την επαναφορά του πνευματικού ορίζοντα του ανθρώπου και των αντίστοιχων αναγκών του στο κέντρο του κοινωνικού προβληματισμού και να αξιώσουμε την κρατική και υπερκρατική προστασία για την ικανοποίηση των πνευματικών μας αναγκών, διότι από αυτήν εξαρτάται τελικά η ίδια η επιβίωση του ανθρωπίνου όντος.

Την ώρα που η Ευρωπαϊκή Ένωση βλέπει ήδη προς τον χριστιανισμό μια ανεξάντλητη πηγή αξιών για ένα κοινό καλύτερο μέλλον για όλους τους πολίτες της Ένωσης, είναι η μεγάλη ευκαιρία των θρησκευτικών ηγετών να ζητήσουν την ικανοποίηση των πνευματικών αναγκών του ευρωπαίου ως προϋπόθεση για την επανεκκίνηση της ατμομηχανής της Ευρώπης, που την καθήλωσε η σχετικοκρατία και ο μηδενισμός.

Ένα πρώτο αποφασιστικό βήμα προς την κατεύθυνση αυτή θα ήταν η αναγνώριση του θρησκευτικού δικαιώματος εντός της ΕΕ ως προστατευόμενου κοινωνικού δικαιώματος, με την προϋπόθεση, βέβαια, ότι δεν θα θίγεται από τις όποιες ευρωπαϊκές πρωτοβουλίες προς την κατεύθυνση αυτή η ιστορικά κατακτημένη θέση των τοπικών Εκκλησιών τόσο νομικά όσο και κοινωνικά.

Ενόψει μάλιστα της ελληνικής συνταγματικής αναθεώρησης, θεωρούμε ότι είναι χρήσιμο η σχετική προβληματική να μην μείνει αναξιοποίητη και σε εθνικό επίπεδο.
Βρυξέλλες, 20.6.2018.

Πηγή:  romfea.gr