Τα ξύλινα κιβώτια των αγνοούμενων ονείρων.

Η 29η Οκτωβρίου είναι μέρα αγνοουμένων στην Κύπρο. Από εκείνη τη μέρα του 1974 σταμάτησαν να επιστρέφουν αιχμάλωτοι από τις τουρκικές φυλακές και ξεκίνησε ο κατάλογος   των αγνοουμένων της εισβολής. 

Ο πιο μικρός αγνοούμενος ήταν μόλις έξι μηνών.
Από τα μέσα της δεκαετίας του 90, αρχίζουν οι κηδείες αγνοουμένων, κυρίως νέων 18-20 χρονών που κηδεύονται σε ξύλινα κιβώτια με λιγοστά οστά, αρκετές φορές με σημάδια εν ψυχρώ εκτέλεσης και με τα χέρια δεμένα πισθάγκωνα. 

Το μαρτύριο των αγνοουμένων δεν τέλειωσε με το χαμό τους. Συνεχίστηκε σε γονείς, αδέλφια και παιδιά στο υπόλοιπο της ζωής τους από το τεράστιο κενό της απουσίας του αγαπημένου προσώπου. Πλείστοι έφυγαν νωρίς με την υγεία τους,  φυσική ή ψυχική, κλονισμένη και άλλοι κλείστηκαν στον εαυτό τους, έγιναν ράκη και αποτραβήχτηκαν από την κοινωνία.

Τα τελευταία χρόνια αποχαιρετίσαμε το Σωτήρη από την κατεχόμενη Κυθρέα που λογάριαζε να παντρευτεί την αγαπημένη του στο Βουνό της Κερύνειας και αν ο πατέρας της αρνιόταν, ήταν αποφασισμένος να την κλέψει… 

Αποχαιρετίσαμε το Μιχάλη που βρέθηκε στο Κυπαρισσόβουνο με την μισή καρδιά σε καδένα κρεμασμένη στο λαιμό του άθικτη. Η άλλη μισή έμεινε στην Άννα στην Αθήνα… 

Με την αδελφή και τους συμμαθητές του, αποχαιρετίσαμε τον λεβεντονιό Άλκη που γύρισε φοιτητής από την Αγγλία εκείνο το καλοκαίρι.

Πηγή :Εκδόσεις Χρυσοπηγή